Hidden In The Basement, Breath After Coma, Loud Silence @ An Club, 14/01/17

Όχι να ευλογάω τα γένια μου, αλλά μαζεύοντας τις σκέψεις μου για το "Behind The Shadow" έλεγα ότι οι Hidden In The Basement έχουν κάθε δικαίωμα να δηλώνουν ότι έχουν καταφέρει να μείνουν εκτός του hype train της εγχώριας stoner σκηνής. Μερικές μέρες αργότερα, ήρθε η επαλήθευση· η παρουσίαση του δίσκου, συνοδευόμενη από δύο τιμιότατα εξ Αθηνών σχήματα, έγινε στο αγαπημένο υπόγειο της Σολωμού, με πολλές φωνές και αγάπη μεν, αλλά αριθμητικά χλιαρή προσέλευση δε. Ίσως οι προσδοκίες μου να ήταν υπερβολικές ή το κρύο να δυσκόλεψε την όλη κατάσταση, αλλά το γεγονός παραμένει.

Το, θεωρητικά, δύσκολο έργο να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα είχαν οι Loud Silence. Το βάρος πέφτει στο «θεωρητικά», γιατί με τον καλό ήχο, την όρεξη και την ορμή τους, η όποια αμηχανία σύντομα αντικαταστήθηκε από χαμόγελα, κέφι και ενέργεια. Και καθώς δεν αναφέρθηκε στις πρώτες προτάσεις, ένα αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι η τετράδα με αθλητικούς όρους ανήκει στην κατηγορία των εφήβων.

Το εισαγωγικό τζαμάρισμα παρότι εύστοχο είχε μια μικρή δόση υποτονικότητας, ωστόσο σύντομα η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Τα οργανικά περάσματα ήταν εξαιρετικά, με τα ρυθμικά μέρη να κυριαρχούν, ενώ κάποια μικρά ζητήματα ήταν αναμενόμενα και, με δεδομένο το χώρο όπου κινούνται, σχεδόν απαραίτητα. Από το υλικό τους, στο οποίο στηρίχθηκαν, ξεχώρισα το "Spinning Fate" που μου έβγαλε μια παλιομοδίτικη rock αίσθηση και το ευθύ "Rock 'n' Roll".

Στη συνέχεια, τη σκυτάλη ανέλαβαν οι Breath After Coma. Οι Αθηναίοι παρουσιάστηκαν καλά προβαρισμένοι και προετοιμασμένοι, δίνοντας μια ξεχωριστή νότα στη βραδιά με το εναλλακτικό rock τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σύγκριση με το στούντιο, οι συνθέσεις ακούγονταν περισσότερο φασαριόζικες, καθιστώντας τους απολύτως ταιριαστούς στο γενικότερο heavy rock κλίμα. Ο ήχος έγινε ακόμα πιο ισορροπημένος, βγάζοντας ένα βήμα πιο μπροστά τις κιθάρες και τα φωνητικά, παραμένοντας καθαρός στα ρυθμικά.

Τα δέκα κομμάτια που παρουσίασε η μπάντα ήταν γεμάτα όμορφες μελωδίες και χορευτικά groove. Τα μέγιστα συνέβαλε ο Ορέστης Τ. με τα φωνητικά και τα κιθαριστικά περάσματά του, χωρίς αυτό να μειώνει την άψογη παρουσία των υπόλοιπων τριών. Από το δεμένο σύνολο, ξεχωριστή αναφορά αξίζουν το ολοκαίνουριο "Fool" που άνοιξε το σετ, το πέρασμα από το "I Wanna Be Your Dog" που μοίρασε χαμόγελα και το πολύ δυνατό "Leaders" από τον επερχόμενο ομότιτλο δίσκο.

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις και με τον κόσμο πλέον να έχει αυξηθεί, οι Hidden In The Basement ανέβηκαν στη σκηνή για να ετοιμάσουν τον εξοπλισμό τους. Απουσία προηχογραφημένων εισαγωγών και οτιδήποτε περιττού, η παρέα από τη Λάρισα ξεκίνησε κατευθείαν την παρουσίαση του νέου δίσκου με το "Dry Well". Από την πρώτη στιγμή τα riff και τα fills συναγωνίζονταν τα φωνητικά, με τους στίχους να ακούγονται καθαρά και δυνατά, ακριβώς όπως επιβάλλεται στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Κάποιος ίσως να έβρισκε τα επίπεδα του ήχου πολύ δυνατά, και δε θα του έδινα άδικο. Από την άλλη, η ρήση ενός μεγάλου σοφού λέει "everything louder than everything else". Σε κάθε περίπτωση, το κάθε όργανο ξεχώριζε σε τουλάχιστον ικανοποιητικό βαθμό, οπότε σχετικά παράπονα κρίνονται ως γεροντογκρίνιες. Στο "Perfect Man" το groove και οι μελωδίες κυριάρχησαν, ενώ η tapping εισαγωγή και η συναυλιακή φύση του "One Way Road" το ανέβασαν τουλάχιστον ένα επίπεδο ψηλότερα από τη στουντιακή εκδοχή του.

Οι κορυφές συνεχίστηκαν με το "Crown Of Shame", το πρώτο μέρος του οποίου ήταν και το πρώτο του σετ που οι τόνοι έπεσαν, έστω και για λίγο. Μεγάλο κομμάτι που αποδόθηκε όσο δυνατά έπρεπε. Το ίδιο συνέβη και στο "Till I Close My Eyes" με την πετυχημένη παύση πριν το ρεφρέν, ενώ οι αμφιβολίες που είχα για το "A Shelter" αποδείχθηκαν αβάσιμες. Η παρουσίαση ολοκληρώθηκε με το "Hope Remains", όπου οι διπλές κιθάρες έμοιαζαν βγαλμένες από το CD.

Το κλείσιμο έγινε με δύο «κλασικά» κομμάτια από το "Ego"· το "Feed The Ignorant" δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από την εισαγωγή του, αλλά δημιούργησε αρκετό πανικό στο moshpit και χωρίς αυτή, ενώ οι στίχοι του "Reckless" ακούστηκαν δυνατά. Οι φωνές δικαιώθηκαν με το δώρο του "230 Shots" και στα κάτι παραπάνω από εξήντα λεπτά η τετράδα μας καληνύχτισε. Δε θα έλεγα όχι σε ένα-δύο κομμάτια ακόμα, αλλά η βραδιά ήταν τόσο απολαυστική και γεμάτη ενέργεια που θα ήταν σχεδόν υπερβολή να έλεγα ότι έμεινα με παράπονο.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής