Helloween, Stratovarius, Avatar @ Fuzz Club, 21/01/11

Από τους Βαγγέλη Ευαγγελάτο, Θοδωρή Μηνιάτη, 25/01/2011 @ 11:45
Είναι ωραίο να μεγαλώνεις, λένε κάποιοι. Είναι επίσης ωραίο να βλέπεις να μεγαλώνουν μαζί σου τα άτομα που απάρτιζαν τις αφίσες που είχες στο δωμάτιο σου. Σίγουρα, όταν έρχονται στη χώρα μας τόσο αγαπημένα συγκροτήματα αποτελούν πόλο έλξης των οπαδών. Κάπως έτσι σκέφτηκαν, παρά τις κακές καιρικές συνθήκες, όσοι γέμισαν το συναυλιακό χώρο που θα εμφανίζονταν οι Stratovarius και οι Helloween, δυο group που για διαφορετικούς λόγους το καθένα είναι μηχανές παραγωγής σπουδαίων μουσικών κομματιών. Βέβαια, στην πάροδο της βραδιάς οι αποδόσεις τους θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σωστή τους σειρά...

...καθώς πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Σουηδοί Avatar, το support της βραδιάς. Παρόλο που έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας, δεν ενθουσίασαν την πλειονότητα του κόσμου που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο χώρο. Ίσως η μουσική ποικιλομορφία μέσω της οποίας επιλέγουν να εκφράζονται να μην είναι ό,τι καλύτερο, αφού δυστυχώς δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικών επιλογών. Έτσι, ο κόσμος στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν μουδιασμένος και απλά παρακολουθούσε. Η μπάντα, βέβαια, έκανε ό,τι μπορούσε για να ανεβάσει το κοινό. Ήταν αρκετά δραστήρια, όσο βεβαίως της το επέτρεπε η περιορισμένης κίνησης σκηνή εκείνη τη στιγμή.

Μουσικά οι Avatar κινούνται στο χώρο του σύγχρονου power με αρκετά βαριά -σε σημείο brutal- στοιχεία. Εναλλάσσουν κανονικά φωνητικά με πιο «κάφρικα», κάτι που τουλάχιστον εμένα δε μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Σημείο αναφοράς του group αποτελεί σίγουρα ο τραγουδιστής, που νομίζεις ότι είναι ο Sebastian Bach των Skid Row, μελαχρινός. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους έπινε (ποτό ή μπύρα ελπίζω) απο ένα μικρό μπιτόνι βενζίνης. Επίσης δέσποζε και ο ένας εκ των δυο κιθαριστών με το πολύ πλούσιο ράστα μαλλί του. Μια μερίδα του κοινού τούς ήξερε, οπότε συμμετείχε όσο μπορούσε στην εμφάνιση τους και διασκέδαζε, από ό,τι φαινόταν. Μετά απο περίπου 40 λεπτά εγκατέλειψαν τη σκηνή, χειροκροτούμενοι μεν, αλλά χωρίς να αφήσουν και τρελές εντυπώσεις. Ίσως με προσπάθεια και δουλειά να καταφέρουν κάποια στιγμή κάτι, γιατί τώρα ηχούν -τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά- αδιάφοροι...

Θοδωρής Μηνιάτης

Ήταν λίγα λεπτά πριν τις 21:00 όταν η πεντάδα από την Φινλανδία ανέβηκε στη σκηνή του Fuzz. Οι ιαχές και η θερμή υποδοχή του κοινού έδειξαν εξαρχής ότι οι Stratovarius παραμένουν μία από τις πλέον αγαπημένες power metal μπάντες στη χώρα μας και το "Hunting High And Low" έβαλε το νερό στο αυλάκι. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο κομμάτι αποδείχθηκε προφητικό για την επίδοση του Timo Kotipelto, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του live «κυνηγούσε» τις ψηλές και τις χαμηλές του νότες.

Η πρόσφατη λοίμωξη που υπέστη ο τραγουδιστής τελικά του στοίχισε πολύ, ωστόσο η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου τον βοήθησε, μετριάζοντας τις εντυπώσεις. Κατ' ανάγκη, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του setlist διαμορφώθηκε προς διευκόλυνση του Kotipelto, με διάφορα solo, ορχηστρικά κομμάτια και τις επιτυχίες της μπάντας, στις οποίες το κοινό αναλάμβανε πρωταγωνιστικό ρόλο στα φωνητικά.

Ίσως η χρυσή εποχή των Stratovarius να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και η φυγή του Tolkki να κόστισε όσο τίποτα άλλο στη μπάντα, όμως ύμνοι σαν τα "Speed Of Light", "The Kiss Of Judas" και "Twilight Symphony" παραμένουν αρκούντως ικανοί για να πυροδοτήσουν το κλίμα ενός live. Οι αναμνήσεις από το, κατά το ήμισυ ηχογραφημένο στην Αθήνα, "Visions Of Europe" ζωντάνεψαν εκ νέου μέσω του μαγευτικού "Forever", η φορτισμένη ατμόσφαιρα του οποίου ξεχώρισε ως μία από τις καλύτερες στιγμές τους.

Ο Kupiainen ήταν απλά ικανοποιητικός, γεμίζοντας τα παπούτσια του Tolkki, χωρίς να βγάζει μάτια με την απόδοσή του, ενώ ο αειθαλής Jörg Michael έδειχνε κάθε άλλο παρά επηρεασμένος από την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του. Οι Johansson και Porra στάθηκαν, όπως πάντα, σε υψηλό επίπεδο, όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων, η κακή κατάσταση του Kotipelto έριξε κατακόρυφα την ποιότητα της εμφάνισης των Φινλανδών.

Κλείνοντας μετά από μία περίπου ώρα με το "Black Diamond", οι Stratovarius υποσχέθηκαν στους φίλους τους τη σύντομη επιστροφή τους, όπου θα είναι σε θέση -όπως είπαν- να παρουσιάσουν σωστά το ολοκαίνουριο "Elysium". Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά να μην έχουν παρόμοιες ατυχίες, ώστε να μπορέσουμε να τους απολαύσουμε όπως τους αξίζει. Γιατί είναι πραγματικά κρίμα όταν μία από τις μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού power «αναγκάζεται» να κάνει μία τόσο μέτρια -έως κακή- εμφάνιση, αποτελώντας ουσιαστικά μία σκιά του εαυτού της.

Stratovarius setlist:

Hunting High And Low
Speed Of Light
Stratosphere
Paradise
Phoenix
Bass solo
Guitar solo
The Kiss Of Judas
Forever
Twilight Symphony
Black Diamond

Μετά από διάλειμμα, που ξεπέρασε τη μισή ώρα, τα πάντα ήταν επιτέλους έτοιμα για τους Helloween. Το σκηνικό είχε στηθεί, με τα φώτα να πέφτουν στο στροβιλιζόμενο artifact του εξωφύλλου του "7 Sinners" και το επιβλητικό κατάλευκο drumkit του Löble να ξεχωρίζει. Ένα μπλέξιμο από samples γνωστών κομματιών οδήγησε στο βασικό riff του "Are You Metal?", με το οποίο η μπάντα έκανε την είσοδό της στο κατάμεστο Fuzz. Το κομμάτι φάνηκε να λειτουργεί πολύ θετικά ως εναρκτήριο, ενώ και το κοινό έδειξε να το ευχαριστιέται.

Βουτιά στα βαθιά για τη συνέχεια με τα κλασικά "Eagle Fly Free" και "March Of Time", με τον Deris να προλογίζει λανθασμένα το δεύτερο ως κομμάτι του πρώτου "Keeper"! Οι αναμενόμενες αντιδράσεις συνοδεύτηκαν από τον πολύ καλό ήχο, που επέτρεπε στα πάντα να ακουστούν, αλλά ανέδειξε και ένα-δύο λαθάκια που ευτυχώς δεν είχαν συνέχεια. Οι Γερμανοί ήταν ορεξάτοι και ενεργητικοί, με μπροστάρη τον ξανθό τραγουδιστή που επικοινωνούσε διαρκώς με το κοινό, ενώ ταυτόχρονα ερμήνευε άρτια τα κομμάτια της πρώτης περιόδου.

Η συνέχεια ανήκε στον πανύψηλο Sascha Gerstner, που με ένα μικρό solo προλόγισε το "Where The Sinners Go". Το πιο αντι-Helloween κομμάτι του "7 Sinners" ακολουθήθηκε από το ακριβώς αντίθετό του, το "World Of Fantasy" του Grosskopf, ένα χαρακτηριστικά εύθυμο uptempo τραγούδι. Ο Dani Löble μάς έδειξε (;) τη χρησιμότητα που είχαν οι τέσσερις κάσες στα drums του μέσω ενός υπερηχητικού solo, πριν η μπάντα επιστρέψει στη σκηνή με το "I'm Alive". Όταν το δίπολο μεταξύ των δύο "Keeper" και του τελευταίου δίσκου έσπασε με το "Steel Tormentor", οι πάντες το υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Κι αν οι συνθήκες δεν ήταν οι ευνοϊκότερες, λόγω πολυκοσμίας και ανεπαρκούς εξαερισμού, ο Deris φρόντισε να ρίξει για λίγο τους τόνους, ερμηνεύοντας ακουστικά την καταπληκτική μπαλάντα "Forever And One (Neverland)" με τη συνοδεία της κιθάρας του, καθώς και αυτής του Gerstner.

Οι Γερμανοί παρέτειναν το πέρασμα από τη μεσαία τους περίοδο με το "A Handful Of Pain", πριν επανέλθουν σε πιο κλασικά πράγματα με το εντυπωσιακό "The Keepers Medley". Παρόλο που ήμουν επιφυλακτικός για το συγκεκριμένο μείγμα, πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν ένα από τα highlight της συναυλίας, αφού στην ουσία ήταν μια επιτυχημένη σύζευξη του "Keeper Of The Seven Keys" και του "Halloween", χρησιμοποιώντας μόνο ένα μικρό μέρος του "King For A Thousand Years" για την ομαλή μεταξύ τους μετάβαση.

Η κανονική διάρκεια της συναυλίας τελείωσε με μία τραβηγμένη εκτέλεση του "I Want Out", με τις ιστοριούλες του Deris και τα συνηθισμένα παιχνίδια του με το κοινό να φουσκώνουν ανούσια το κομμάτι. Στο πρώτο encore, το "Ride The Sky" έδωσε εκ νέου το έναυσμα για το χαμό, ενώ το "Future World" αποτέλεσε το έτερο «ξεχείλωμα» της βραδιάς, με μικρές ποσότητες κούρασης να έρχονται αναπόφευκτα. Το κλείσιμο στο δεύτερο encore με το "Dr. Stein" μπορεί να μη συμπεριλάμβανε ανέβασμα μασκαρεμένων οπαδών στη σκηνή, ωστόσο ολοκλήρωσε ιδανικά μία πολύ καλή εμφάνιση από τους Γερμανούς «πατέρες» του ευρωπαϊκού power.

Προσωπικά, έχοντας να τους παρακολουθήσω ζωντανά σχεδόν δεκατρία χρόνια, εντυπωσιάστηκα από την ενέργεια, το κέφι, αλλά και τις εκτελεστικές τους επιδόσεις. Πάνω από όλους, κατά τη γνώμη μου, στάθηκε ο Andi Deris, ο κυριότερος παράγοντας της επιτυχίας που εισπράττουν οι σημερινοί Helloween. Μαγνήτιζε συνεχώς τα βλέμματα ως πραγματικός frontman, ενώ έκλεισε τα όποια στόματα σχετικά με τις επιδόσεις του στο παλιό υλικό της μπάντας. Η μοναδική ένστασή μου, όπως και πολλών άλλων από όσους συζήτησα, έχει να κάνει με τις τραβηγμένες απ' τα μαλλιά εκτελέσεις των δύο προαναφερθέντων κομματιών, αλλά και με την αχρείαστη φλυαρία των solo σε κιθάρα και drums. Αυτά τα τετριμμένα να έλειπαν και ίσως να είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε δύο επιπλέον τραγούδια από την αδικημένη μετα-Kiske εποχή.

Helloween setlist:

Are You Metal?
Eagle Fly Free
March Of Time
Guitar solo
Where The Sinners Go
World Of Fantasy
Drum solo
I’m Alive
Steel Tormentor
Forever And One (Neverland)
A Handful Of Pain
The Keepers Medley
I Want Out
----------
Ride The Sky
Future World
----------
Dr. Stein

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

Περισσότερες φωτογραφίες:

Helloween:








Stratovarius:














Avatar:


  • SHARE
  • TWEET