Helloween, Gamma Ray, Shadowside @ Fuzz Club, 09/03/13

Η παρουσία των Helloween παρέα με τους Gamma Ray το Σάββατο στο Fuzz θα αποτελούσε ένα power metal πανηγύρι το οποίο είχα προβλέψει πως δύσκολα θα άφηνε ασυγκίνητο τον μέσο οπαδό του ιδιώματος. Αυτό αποδείχτηκε και στην πορεία με τον χώρο να γεμίζει ασφυκτικά από οπαδούς κάθε ηλικίας με τους πιτσιρικάδες και «πρωτομαλλιάδες» να πιάνουν τις μπροστινές θέσεις και του «ώριμους» οπαδούς να προτιμούν τις πιο πίσω θέσεις, και οι δύο για ευνόητους λόγους.

Την συναυλία θα άνοιγαν οι Βραζιλιάνοι Shadowside και η μόνη επαφή που είχα μαζί τους ήταν κάποια τραγούδια τα οποία έψαξα προκειμένου να μην πάω «αδιάβαστος». Δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα μαζί τους καθώς η μουσική τους μου ακούστηκε αρκετά τετριμμένη και σίγουρα δεν βοηθήθηκαν σε κανένα σημείο από τον ήχο ο οποίος ήταν αρκετά κακός.



Όμορφη η παρουσία της Dani Nolden, αριστερόχειρα μπασίστα και κιθαρίστα δύσκολα θα ξαναδείς στην ίδια μπάντα και διασκευή στο "Ace Of Spades" στο τέλος για να ανάψουν τα αίματα, αυτά που συγκράτησα από την μισάωρη εμφάνιση των Shadowside.

Από το 1997 που είχα δει τους Gamma Ray στην περιοδεία του "Somewhere Out In Space" στο τότε Ρόδον πέρασαν πολλά χρόνια και η αλήθεια είναι πως μου είχε λείψει ο Kai Hansen. Έτσι κάθισα αρκετά κοντά στη σκηνή ώστε να έχω καλή οπτική επαφή και το πρώτο πράγμα που παρατήρησα με το που βγήκαν στη σκηνή με το "Anywhere In The Galaxy" ήταν η πολύ καλή διάθεση της μπάντας και ο κατά πολύ βελτιωμένος ήχος σε σχέση με τους Shadowside, αν και υπήρχε κάποια διακύμανση στην ποιότητά του.



Συνέχεια με το "Men, Martians And Machines" και "The Spirit" και η απόδοση των Gamma Ray κρίνεται αξιοπρεπέστατη και δεν μπορώ να πω πως διαπίστωσα κάποιο εμφανές πρόβλημα στη φωνή του Hansen, παρόλο που ο ίδιος ισχυρίσθηκε πως ήταν άρρωστος. Μετά το "Gamma Ray" ακούσαμε τα δύο καινούρια "Master Of Confusion" και "Empire Of The Undead" από το EP που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε μερικές μέρες, από τα οποία το πρώτο μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση με το δεύτερο να αποτελεί μια μάλλον τυπική γρήγορη power σύνθεση.



Το "Empathy" ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές της εμφάνισης των Rays, ενώ κακός χαμός επικράτησε (δικαίως) στο "Future World". Τελευταίο τραγούδι το "To The Metal", και με encore το "Send Me A Sign", μας χαιρετάνε με την εμφάνισή τους να διαρκεί μια ώρα. Καλή απόδοση από το συγκρότημα, ωραίος ο Ehre που αντικατέστησε τον Zimmermann, αλλά ούτε ένα τραγούδι από το αριστούργημα "Land Of The Free" ρε Kai; Το setlist θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο είναι η αλήθεια οπότε ας του το σφυρίξει κάποιος για την επόμενη φορά που θα έρθουν.



Setlist: Anywhere In The Galaxy / Men, Martians and Machines / The Spirit / Gamma Ray / Master Of Confusion / Empire Of The Undead / Empathy / Rise / Future World / To the Metal / Send Me A Sign

Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα και  ακριβώς στις 22:30 εμφανίζονται οι Helloween στη σκηνή ή για να ακριβολογούμε πίσω από ένα δίχτυ και υπό τους ήχους του "I Wanna Be God". Το "Nabataea" που ακολούθησε τυγχάνει θερμής υποδοχής από τον κόσμο όπως φυσικά και το "Eagle Fly Free" που ακολουθεί.



Ο Deris έχει πάρει το παιχνίδι πάνω του και για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει το πόσο καλός frontman είναι, ενώ και η φωνή του φαίνεται αρκετά ξεκούραστη. Το "Straight Out Of Hell" έδειξε πως όποιες αδυναμίες κι αν έχει ο νέος ομώνυμος δίσκος, κάποια τραγούδια στο live ακούγονται τουλάχιστον ενδιαφέροντα. Στα "Where The Sinners Go" και "Waiting For The Thunder" ο κόσμος δείχνει αρκετά ικανοποιημένος και απόδειξη το αρκετό sing-along.



Το "Steel Tormentor" που ακολουθεί αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη, ενώ το drum solo που ακολουθεί κρίνεται τουλάχιστον ως ανέμπνευστο άρα και αχρείαστο. Ακολουθεί η δεύτερη παρουσία τραγουδιού από την χρυσή εποχή των Keepers με το "I'm Alive", το οποίο συνοδεύεται από αρκετή κλοτσοπατινάδα μπροστά, ενώ το "Live Now" που ακολουθεί αποτελεί ένα από τα highlight της βραδιάς με τον Deris να κουμαντάρει όπως θέλει τον κόσμο, ο οποίος ανταποκρίθηκε πλήρως στο κάλεσμά του για να τραγουδήσει. Το "Better Than Raw" εκπροσωπήθηκε με το "Falling Higher", το οποίο ειλικρινά με κόπο κατάλαβα αρχικά καθώς οι κιθάρες ήταν πολύ μπουκωμένες , κάτι το οποίο συνέβη και άλλες στιγμές κατά τη διάρκεια του live. "Hell Was Made In Heaven" και "Power" για το κλείσιμο της κανονικής διάρκειας και πολύ μικρή διακοπή πριν ξαναεμφανιστούν στη σκηνή, με τον Deris να φοράει ρεπούμπλικα, για να αποδώσουν τα "Are You Metal?" και "Dr. Stein" στο οποίο όλο το venue βρέθηκε στο πόδι, αλλά όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού μας είχαμε αυτό που θα ακολουθούσε η εκ νέου αποχώρηση της μπάντας με την ολοκλήρωσή του.



Μετά από σχεδόν πεντάλεπτη διακοπή και με τον κόσμο να φωνάζει «Happy Happy Helloween», ο Kai ξαναβρέθηκε στη σκηνή με τον Weikath και η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη. Ακούσαμε ένα medley από τα "Halloween", "How Many Tears" και "Heavy Metal (Is The Law)" και στα καπάκια "I Want Out" με όλους τους Gamma Ray (εκτός του Ehre) στη σκηνή και κάπως έτσι μετά από μια ώρα και πενήντα λεπτά το πανηγύρι τελείωσε και επιστρέψαμε στην πραγματικότητα, όπου ο Hansen δεν είναι στους Helloween και ο Weikath δεν μιλάει με τον Kiske.



Η βραδιά κύλισε ευχάριστα είναι η αλήθεια, αλλά μπορώ να πω πως και οι δύο μπάντες παρουσίασαν αδύναμα setlist και δεν μιλάω μόνο για τα έξι τραγούδια που ακούσαμε από το "Straight Out Of Hell" το οποίο και προωθούσαν, οπότε ήταν λογικό. Ο ήχος ήταν σχετικά καλός με κάποια σκαμπανεβάσματα, κυρίως στις κιθάρες, ενώ κρίνοντας ως μονάδες τους Helloween, θα έλεγα πως ο Weikath ήταν κλασικά υποτονικός, ο Grosskopf μονίμως με το χαμόγελο στα χείλη, ο Gerstner φαίνεται πως έχει δέσει απόλυτα με τους υπόλοιπους και ο Deris αποδεικνύει κάθε φορά πως είναι από την πάστα των μεγάλων performer.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com