Heir Apparent, Clairvoyant, Tidal Dreams @ Κύτταρο, 12/01/12

Από τους Βαγγέλη Ευαγγελάτο, Αντώνη Κονδύλη, 16/01/2012 @ 12:14
Εν όψει της επικείμενης επίσκεψης των Heir Apparent στα μέρη μας, βρήκα την αφορμή που χρειαζόμουν για να ξεσκονίσω τη δισκοθήκη μου και να αναγνωρίσω για πολλοστή φορά τη δεδομένη αξία ενός δίσκου σαν το "Graceful Inheritance". Αξία που έδωσε δικαιωματικά στο άλμπουμ μία θέση στο πάνθεον των μνημείων του U.S. power. Αξία που είναι αδύνατο να διαστρεβλωθεί στο πέρασμα των χρόνων, ακόμα και μετά από ένα live τόσο ιδιαίτερο και προβληματικό όσο αυτό της Πέμπτης...

Λίγο μετά τις 20:00 ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή οι Tidal Dreams. Όπως δήλωσαν, επρόκειτο για τη δεύτερη ζωντανή εμφάνισή τους και παίρνοντας αυτό ως δεδομένο μπορούμε να πούμε ότι πραγματοποίησαν μια αξιοπρόσεκτη εμφάνιση. Επιδίδονται σε power metal αμερικάνικης προέλευσης, σε γενικές γραμμές καλοπαιγμένο. Έδειξαν ιδιαίτερη άνεση και διάθεση πάνω στη σκηνή και γενικότερα παρουσίασαν καλά στοιχεία. Στη μισή περίπου ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, διασκεύασαν το "Arabian Nights" των Stormwitch και το "24 Hours Ago" των Savatage, ενώ παρουσίασαν και κάποια δικά τους κομμάτια από την επερχόμενη παρθενική δουλειά τους.

Επόμενοι ήταν οι Clairvoyant. Ήταν δεδομένη η προσπάθεια τους να εντυπωσιάσουν με περίτεχνα σόλο και μελωδίες. Ο θορυβώδης, όμως, ήχος δεν επέτρεπε στις μελωδίες να αναδειχθούν, αν και ορισμένες από αυτές φαίνονταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Εμφανίστηκαν στατικοί πάνω στη σκηνή και έκλεισαν με μια διασκευή στο "Don’t Fear The Night" των Omen.

Στη συνέχεια και πριν εμφανιστούν οι headliners υπήρξε μια έκπληξη, καθώς εκτός προγράμματος έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση οι Finger Of Scorn, οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από μια cover band των σπουδαίων Cirith Ungol, με (τουλάχιστον) δύο μέλη των Convixion στη σύνθεσή τους. Έπαιξαν συνολικά τρία τραγούδια, διασκευές ασφαλώς της αγαπημένης τους μπάντας ("Blood And Iron", "Black Machine", "I’m Alive"). Ήταν αρκετά καλοί, ο τραγουδιστής ιδιαίτερα επικοινωνιακός και γενικότερα δείχνουν να πατούν πολύ γερά σε αυτό που θέλουν να κάνουν. Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενή τους εμφάνιση, η οποία θα γίνει στα πλαίσια της warm up ημέρας του φεστιβάλ Up The Hammers.



Αντώνης Κονδύλης



Μετά την όμορφη παρέμβαση των Finger Of Scorn, είχε φτάσει η ώρα να υποδεχτούμε τους cult ήρωες απ’ το Seattle. Οι αρχικές επίσημες πληροφορίες έκαναν λόγο για το αυθεντικό lineup του "Graceful Inheritance", όπως και για την ζωντανή παρουσίαση ολόκληρου του εν λόγω δίσκου. Τελικά, έπειτα από ένα μπαράζ ανακοινώσεων δια facebook Terry Gorle, και αφού η θέση του τραγουδιστή άλλαξε δυο-τρεις φορές, η μπάντα κατέφυγε στην λύση ανάγκης του παντελώς άγνωστου Jeff Carrell για τη θέση πίσω απ’ το μικρόφωνο, τέσσερις μόλις ημέρες πριν τη συναυλία της Αθήνας.



Μπορεί η σύνθεση των Heir Apparent να παρέμεινε κατά τα τρία τέταρτα η αυθεντική, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η επιλογή του συγκεκριμένου για τη θέση του μπροστάρη υπήρξε πέρα για πέρα λανθασμένη. Βέβαια, στο μπάσιμο των "Entrance" και "The Servant" κανείς δεν έδειχνε να ασχολείται ιδιαίτερα με τις επιδόσεις του μισθωτού frontman, ιδίως όταν οι αντίστοιχες της υπόλοιπης μπάντας ήταν άκρως ικανοποιητικές.

Δυστυχώς, τα φωνητικά έμελλε να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια, αφού σε κομμάτια όπως το "Hands Of Destiny" ή το "Masters Of Invasion" ο Carrell ήταν σαφώς υπερβολικός με σχεδόν καταστροφικά αποτελέσματα. Χωρίς να πρόκειται για εξ’ ορισμού κακό τραγουδιστή, ο τρόπος που ερμήνευε τα κομμάτια ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις στουντιακές εκδοχές τους, αφού ο χαρακτηριστικός λυρισμός των ερμηνειών του Paul Davidson είχε δώσει τη θέση του σε άχαρες φωνακλάδικες αποδόσεις. Η γενική εντύπωση του «αταίριαστου» ολοκληρωνόταν με τον τραγουδιστή να συμβουλεύεται διαρκώς τα σκονάκια του από το πάτωμα της σκηνής, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις υπέπιπτε και σε συγχρονιστικά λάθη. Ασφαλώς, όσο πασιφανές κι αν ήταν το γεγονός ότι δεν ήξερε τα κομμάτια, θα ήταν παράλογο να περιμέναμε κάτι καλύτερο, δεδομένου ότι μέχρι προ ολίγων ημερών δεν είχε την παραμικρή επαφή με το υλικό της μπάντας. Όπως και να ‘χει, όμως, χωρίς να είναι ο ίδιος άμεσα υπεύθυνος, η όλη του παρουσία προξένησε κατά ένα μεγάλο ποσοστό την παράταιρη εικόνα που παρακολουθήσαμε.



Ωστόσο, υπήρχε ένα μέρος του κοινού που δεν έμοιαζε να αποθαρρύνεται από όλα αυτά. Και, εδώ που τα λέμε, δύσκολα μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος στο άκουσμα ενός ύμνου σαν το "Tear Down The Walls" ή το "Another Candle", ανεξαρτήτως της εκτελεστικής του ποιότητας. Η αλήθεια είναι ότι, αν επικέντρωνες την προσοχή σου στο παίξιμο του Gorle, καταλάβαινες εύκολα για πόσο χαρισματικό μουσικό πρόκειται. Το ίδιο ίσχυε και για το μπάσο του Derek Peace και κορυφωνόταν στα σημεία των αρμονιών μεταξύ των δύο. Ο Ray Schwartz με τη σειρά του ήταν αξιοπρεπής πίσω απ’ το drumkit του, συμπληρώνοντας ένα αρκετά ικανοποιητικό υποσύνολο -παρότι σχετικά απροβάριστο- ως προς την απόδοσή του. Παρεμπιπτόντως, ένα ακόμη αρνητικό στοιχείο ήταν και η απουσία των πλήκτρων, κάτι που αφαιρούσε αρκετή ποσότητα «μαγείας» από τις στουντιακές εκτελέσεις των κομματιών.



Το "Graceful Inheritance" τελικά δεν παρουσιάστηκε στην ολότητά του, όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά, καθώς -όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Gorle- η μπάντα απλώς δεν είχε προλάβει να προβάρει περισσότερα κομμάτια. Δια της απουσίας τους έλαμψαν τα "The Cloak", "Running From The Thunder" και "Nightmare", τη θέση των οποίων στο σετ πήραν τα "Decorated", "Cacophony Of Anger" και "Young Forever" από το έτερο διαμάντι τους, "One Small Voice". Επιπλέον, ακούστηκε το "The Haunting" από το "Triad", αλλά και μία διασκευή στο "Heaven And Hell" των Sabbath. Σημειωτέον ότι, κατά τη διάρκεια του άτυπου encore και αδυνατώντας να παρουσιάσει επιπλέον υλικό, η μπάντα έπαιξε το "Tear Down The Walls" για δεύτερη φορά.



Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε, μία ώρα και είκοσι λεπτά αργότερα, αυτή η επιεικώς μετριότατη εμφάνιση των Heir Apparent. Φυσικά, όλα τα παραπάνω μπορεί να δικαιολογούνται εν μέρει από το πρόχειρο στήσιμο της όλης οργάνωσης (από πλευράς μπάντας), όμως το δυσανάλογα υψηλό αντίτιμο του εισιτηρίου δεν θα έπρεπε να στηρίζεται απλά και μόνο σε ένα δεδομένο cult status. Ούτε το γεγονός ότι η χώρα μας συνηθίζει να διατηρεί στα ύψη την υστεροφημία κάποιων συγκροτημάτων πρέπει να είναι εκμεταλλεύσιμο, ούτε οι ειλικρινείς προθέσεις και οι φιλότιμες προσπάθειες μιας μπάντας είναι ικανές να μετριάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις, όπως εν τέλει δημιουργήθηκαν στην προκειμένη περίπτωση. Η αλήθεια είναι ότι μετά το πέρας της συναυλίας ακούστηκαν πολλές διαφορετικές απόψεις, συνεπώς η προσωπική μου γνώμη ίσως είναι μόνο η μία πλευρά των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτοί που έφυγαν ενθουσιασμένοι από το Κύτταρο την περασμένη Πέμπτη ήταν ελάχιστοι.

Setlist:

Entrance
The Servant
Hands Of Destiny
A.N.D.... Dogro Lived On
Masters Of Invasion
Tear Down The Walls
The Haunting
R.I.P.
Another Candle
Keeper Of The Reign
Dragon’s Lair
Decorated
Cacophony Of Anger
Heaven And Hell (Black Sabbath cover)
Tear Down The Walls
Young Forever



Βαγγέλης Ευαγγελάτος
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν





  • SHARE
  • TWEET