Heavy By The Sea (Deftones, Ghost, Behemoth, Nighstalker, Planet Of Zeus, Tardive Dyskinesia) @ Πλατεία Νερού, 23/06/14

Πώρωση! Φανταστικός ήχος, τρομερή όρεξη και ένας υπέροχος Chino να αλωνίζει τη σκηνή

Από τους Μανώλη Κληρονόμο, Γιάννη Κοτζιά, Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Γιάννη Λυμπέρη, 24/06/2014 @ 17:00
Το Heavy By The Sea του 2014 θα το θυμούνται άπαντες για την μεγάλη εμφάνιση των Deftones. Τα γράφω μια ώρα μετά το φινάλε, με το κεφάλι και τα πόδια να μην λένε να ηρεμήσουν. Καμία από τις υπόλοιπες μπάντες δεν απογοήτευσε. Το αντίθετο. Απογοήτευσε η μικρή προσέλευση -περίπου 2.000 κόσμος- με πολλούς πιτσιρικάδες και τον κύριο πυρήνα των Deftones... κάποιας ηλικίας που ξαναθυμήθηκαν τα νιάτα τους μπροστά στο μέτωπο!

Περίεργο και πλέον συνηθισμένο το γεγονός πως ενώ η ανακοίνωση των διοργανωτών έλεγε «Deftones 23:00 - 00:45», το σετ ξεκίνησε στις 23:20 και τέλειωσε στις 00:45. Κανείς δεν έπαθε τίποτα με 20 λεπτά λιγότερα, όπως κανείς δεν έπαθε τίποτα με την σωστή ενημέρωση. Και του χρόνου!

Tardive Dyskinesia



Καμία μπάντα στον πλανήτη δεν θέλει να παίζει καλοκαίρι στις 17:30, αλλά οι Tardive Dyskinesia δεν φάνηκαν να πτοούνται. Εκκωφαντικοί και «προπονημένοι», σφυροκόπησαν για ένα μισάωρο και το αφιέρωσαν σε όλες τις μπάντες της ημέρας, συν τους Maiden και τον Πλιάτσικα! Άρπαξαν την ευκαιρία να τους ακούσουν νέα αυτιά, και αν έκαναν έναν νέο οπαδό, τους έφτανε. Μεταξύ μας έκαναν περισσότερους. (Γ.Λ.)

Planet Of Zeus



Ίσως η πιο κεφάτη στιγμή του φεστιβάλ. Με ντάλα ήλιο, ότι πρέπει για την μουσική τους, γεμάτα grooves και ένταση από τα συνηθισμένα. Είναι θεσμός πλέον η βία στον πλανήτη Δία. Πολύ καλός ήχος και ασταμάτητο κοπάνημα, σε ένα σετ γεμάτο ρυθμό και ένταση.



"Burn This City Down" από την ζέστη και τις κιθάρες τους. Περηφάνια στην φωνή, αψεγάδιαστο γρέζι και κόσμος από κάτω να χορεύει σταθερά. Άξιζε να χύσουμε ιδρώτα και να πιούμε τις μπύρες μας στον πλανήτη τους. (Θ.Γ.)

Nighstalker



Ο Αργύρης και οι άλλοι τρεις 'Stalker είχαν φάτσα τον ήλιο αλλά μαζεύοντας όλον τον κόσμο στην «κόκκινη» σκηνή δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν τα... γνωστά τους.



Αν και ο ήχος δεν ακουγόταν ιδανικός, βρέθηκε το ιδανικό μέρος στο "Children Of The Sun" στο φινάλε τη στιγμή που ο ήλιος πίσω μας ήταν έτοιμος να πάει για ύπνο. (Γ.Λ.)

Behemoth



Μάλλον θα έπρεπε να βγουν πιο αργά. Να έχει σκοτεινιάσει. Αυτό φάνηκε με το που έπεσε ο ήλιος, τα φώτα και οι καπνοί βοήθησαν την ατμόσφαιρα τους και τελικά αποδείχθηκε, ότι ήταν κακό να τους βλέπεις μέρα. Βαμμένοι και μαυροντυμένοι, ήταν για λύπηση μέσα στο λιοπύρι. Αλλά όπως και να έχει, η δύναμη των κομματιών τους, ο τελευταίος υπέροχος δίσκος τους, το τρομερό μπάσο, η δύναμη στις φωνές και η σαπίλα τους, ήταν υπεραρκετά να με κάνουν να τους εκτιμήσω κι άλλο.



Ήταν κάπως δύσκολο μετά από δυο stoner ελληνικές μπάντες να μεταφέρεις τον εαυτό σου στον κόσμο και τον ήχο τους, αλλά αν το κρίνουμε αντικειμενικά και μουσικά, μιλάμε για μια ποιοτικότατη μπάντα, η οποία δεν φάνηκε να πτοείται από τίποτα και απέδωσε σκληρό death, σατανικό black και δυνατό metal χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. "O Father O Satan O Sun"! Και τι Sun ε! (Θ.Γ.)

Ghost



Ο «σατανάς» ήταν της μόδας φέτος στο Heavy By The Sea Festival και μετά τη «θεία λειτουργία» των Behemoth, ήρθε η σειρά των «γιαλαντζί σατανάδων» Ghost που εδώ και τρία χρόνια έχουν προκαλέσει συζητήσεις για την ταυτότητά τους, το τι πρεσβεύουν, για το εάν η μουσική τους είναι τελικά metal ή όχι κ.ά. Η ταπεινή μου γνώμη τους κατατάσσει ως μια εξαιρετική rock μπάντα (ελάχιστα metal), στο όρια του mainstream σε αρκετές στιγμές, που απλώς χρησιμοποιεί το μυστήριο και την εμφάνιση για να σοκάρει προς καλλιτεχνικό της όφελος.



Σε αντίθεση με τους Behemoth, το όλο θεατρικό στήσιμο των Ghost βοηθήθηκε ιδιαιτέρως από τον νυχτερινό ουρανό και μέσα στο σκοτάδι αναδεικνυόταν η επιβλητική φιγούρα του Papa Emeritus II με τα Nameless Ghouls δίπλα του ως ταπεινούς του υπηρέτες. Το ποζεριλίκι αρκετό μα και απαραίτητο με βάση το concept  στο οποίο χτίζουν την καριέρα τους. Υπό αυτά τα πλαίσια οι Ghost μας παρουσίασαν ένα setlist που κυμάνθηκε στις πιο γνωστές και δυνατές στιγμές τους. Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να προσάψω στην εμφάνιση των Ghost (η οποία παρεμπιπτόντως ήταν η πιο «χαλαρή» για το χθεσινό κοινό) είναι η αδυναμία που επέδειξε ορισμένες στιγμές η φωνή του Papa Emeritus II (sorry Πάτερ, την αλήθεια λέγω...).



Συνοπτικά, η εμφάνιση των Ghost ήταν αυτό που περίμενα να δω σε γενικές γραμμές: δηλαδή μια εντυπωσιακή σκηνική παρουσία από τον Papa Emeritus II και μια σειρά από εξαιρετικά εκτελεσμένες συνθέσεις (με ολίγα προηχογραφημένα σημεία) από τις οποίες ξεχώρισαν το "Ritual", το "Ghuleh / Zombie Queen", το "If You Have Ghosts" του Roky Erickson και το "Year Zero". Μακάρι να μας επισκεφθούν όντως του χρόνου για δική τους συναυλία, όπως δήλωσε στο Rocking.gr ένα από τα Nameless Ghouls, ώστε να απολαύσουμε πλήρως τις δυνατότητές τους.

Setlist: Infestissumam / Per Aspera Ad Inferi / Ritual / Con Clavi Con Dio / Prime Mover / Stand By Him / Death Knell / Ghuleh/Zombie Queen / If You Have Ghosts / Year Zero / Monstrance Clock. (Γ.Κ.)

Deftones

Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά απωθημένα μου, οι Deftones επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την Ελλάδα στην εικοσαετή καριέρα τους και απέδειξαν γιατί είναι μέσα στα κορυφαία συγκροτήματα αυτού του είδους που ονομάζουμε «alternative metal». Ποτέ δεν τους κατέταξα κάτω από την ταμπέλα του nu metal όσο κι αν έχουν σίγουρα έντονα στοιχεία ειδικά στο ντεμπούτο τους "Adrenaline" (1995) και στο ομώνυμο που κυκλοφόρησαν το 2003.



Η αλήθεια είναι ότι κάπου στις αρχές του 2000 όταν και τους ανακάλυψα είχα παρακολουθήσει κάποια βίντεο παίζοντας live και μου είχαν αφήσει τρομερά κακή εντύπωση. Ειδικά θυμάμαι ένα εξωφρενικά άθλιο live τους στην εκπομπή του David Letterman που έπαιξαν το πολύ αγαπημένο μου "Digital Bath" και είχα απογοητευτεί τόσο πολύ που πραγματικά δεν με ένοιαξε αν θα τους δω ποτέ ζωντανά ή όχι. Ο περσινός τους δίσκος όμως ξύπνησε έντονα γλυκιές μνήμες από μια πιο ανάλαφρη εποχή και μου θύμισε πόσο πραγματικά μεγάλη μπάντα είναι.



Αν και είχα ακόμα μερικές επιφυλάξεις πριν ανέβουν στη σκηνή, αυτές σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους από τις πρώτες κιόλας νότες του "Diamond Eyes". Φανταστικός ήχος, τρομερή όρεξη και ένας υπέροχος frontman να αλωνίζει τη σκηνή πάνω-κάτω και να ξεσηκώνει τον κόσμο με τον κάθε του ψίθυρο και την κάθε του κραυγή. Οι Ghost νωρίτερα με είχαν εντυπωσιάσει με τον εξαιρετικό τους ήχο, αλλά οι Deftones τους επισκίασαν (όπως και κάθε άλλη μπάντα που συμμετείχε στο φεστιβάλ) με χαρακτηριστική άνεση. Το setlist τους ήταν έξοχο, τίμησαν ολόκληρη τη δισκογραφία τους, δίνοντας έμφαση στο πρόσφατο "Koi No Yokan" αλλά προς έκπληξή μου (και των περισσότερων φαντάζομαι) και στο ντεμπούτο τους (ολόκληρο το encore). Κατά πάσα πιθανότητα ακόμα και ίδιοι δεν θα πολυγουστάρουν τα "Deftones" και "Saturday Night Wrist" (αν και το πρώτο το γουστάρω αρκετά, σε κάνα "When Girls Telephone Boys" δηλαδή θα παρέδιδα πνεύμα) όπως και ο περισσότερος κόσμος, γι' αυτό και δεν έπαιξαν κανένα κομμάτι από δαύτα. Άψογα συγχρονισμένοι, όχι μόνο απέδωσαν τέλεια το υλικό τους, αλλά μπορώ να πω και πολύ καλύτερα από τις studio εκτελέσεις κάτι που φάνηκε σε κομμάτια όπως το "Digital Bath" και το "Headup" που ζωντανά απογειώθηκαν, προβαίνοντας κιόλας σε μερικές μικρές αλλαγές όπου χρειαζόταν ώστε να ακούγονται ακόμα πιο πωρωτικά.



Όλα τα μέλη της μπάντας έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ακόμα και ο νεοαφιχθείς Sergio Vega που αντικατέστησε τον Chi Cheng στο μπάσο, όταν ο τελευταίος μας άφησε για ένα καλύτερο (μάλλον) κόσμο, ενώ για τον Carpenter στην κιθάρα δεν χρειαζόταν πάνω από δύο-τρεις νότες για να κάνει τον κόσμο να χοροπηδάει. Η πραγματική απόλαυση ήταν όμως ο frontman, Chino Moreno. Με ακόρεστη όρεξη, έτρεχε και χοροπήδαγε διαρκώς, πήγαινε στα κάγκελα και τραγούδαγε αγκαλιά με τον κόσμο, ενώ μοίραζε περισσότερα high five και από τον Michael Jordan. Η φωνή του αλάνθαστη, δεν είχε κανένα πρόβλημα ούτε στα μελωδικά του ούτε στα «σκισμένα» του. Μοναδική μου ένσταση είναι το ότι μερικές φορές έπιανε την κιθάρα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, με αποτέλεσμα να χάνει λίγη από τη δυναμικότητά του επί σκηνής.



Το set τους διήρκησε κάτι ίσως παραπάνω από 100 λεπτά, χρόνος αρκετός ώστε να μας προσφέρουν μια εκπληκτική παράσταση που θα θυμόμαστε μέχρι την επόμενη φορά που θα μας ξανάρθουν. Ελπίζω μόνο αυτή τη φορά να μην τους πάρει είκοσι χρόνια. (M.K.)
SETLIST

Diamond Eyes
Be Quiet and Drive (Far Away)
My Own Summer (Shove It)
Lhabia
Tempest
Swerve City
Feiticeira
Digital Bath
Poltergeist
Rosemary
Rocket Skates
Change (In the House of Flies)
Around The Fur
Headup

Encore:
Bored
Engine No. 9
Root
7 Words

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET