Hammerfall, Elvenking @ Fuzz Club, 13/12/15

Έλα μωρέ τώρα, ποιός ασχολείται με τους Hammerfall;

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 15/12/2015 @ 12:05
Κάποια πράγματα συμβαίνουν για συγκεκριμένο λόγο λένε. Και κάποια άλλα γίνονται μετά από 18 χρόνια έρχομαι να πω εγώ. Όσο τυχεροί σταθήκαμε το 1997, όταν είδαμε τους Hammerfall να μας επισκέπτονται στην πρώτη τους περιοδεία (ως support στους Gamma Ray), αντιστοίχως άτυχοι ήμασταν στην συνέχεια, καθώς για κάποιον περίεργο λόγο οι Σουηδοί απλά δεν περνούσαν ποτέ από τα μέρη μας. Δεν μπορώ να γνωρίζω εν τέλει τι άλλαξε, αλλά όπως αποδείχθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Fuzz, κάθε πιθανή δικαιολογία θα πρέπει να φαίνεται φτωχή.

Την συναυλία άνοιξαν οι Ιταλοί power / folk metallers Elvenking, μπάντα που επίσης μας επισκέπτεται για πρώτη φορά και μάλλον δύσκολα θα μας επισκεπτόταν σε διαφορετική περίσταση (δυστυχώς ο άλλοτε κανόνας του ξένου σχήματος ως support ή του πακέτου πλέον είναι εξαίρεση, χωρίς φυσικά αυτό να είναι αποτελεί μομφή για τους συμπατριώτες μας).

Elvenking

Με μάλλον κακό ήχο όπως δυστυχώς συνηθίζεται στο Fuzz, η εξάδα απέδωσε ικανοποιητικά το υλικό της, κερδίζοντας την συμπαράσταση των περισσοτέρων εξ όσων είχαν σχεδόν γεμίσει τον χώρο. Το βιολί, ως κύριο σολιστικό όργανο, έδινε τον folk τόνο, με άλλες συνθέσεις να κινούνται εξολοκλήρου σε ανάλογο ύφος και άλλες να έχουν περισσότερο νεο-επικό, europower χαρακτήρα.

Elvenking

Τουλάχιστον ένα τραγούδι που να μοιάζει σκανδαλωδώς με Skyclad δεν θα μπορούσε να λείπει, και αυτό ήταν το "Grandier's Funeral Pyre", εξαιρετικό τραγούδι ήταν το "The Wanderer", ενώ το μάλλον δικαιολογημένα το "The Divided Heart" είναι η μεγαλύτερή τους επιτυχία. Οι Ιταλοί μας αποχαιρέτησαν μετά από μία ώρα παρουσίας στην σκηνή, χωρίς να με εντυπωσιάσουν για κάποιον λόγο, πραγματοποιώντας όμως μία καθ' όλα τίμια εμφάνιση.

Με το πρόγραμμα να τηρείται ευλαβικά, όλα ήταν έτοιμα γύρω στις 22:00 και μέσα σε ενθουσιασμό οι Hammerfall βγαίνουν στην σκηνή, ικανοποιώντας τις προσδοκίες πάρα πολλών ετών που είχαν οι γηραιότεροι αλλά και την δίψα των αρκετών πιτσιρικάδων. Από το εναρκτήριο "Hector's Hymn", και παρότι πρόκειται για κομμάτι από τον πιο πρόσφατο δίσκο "(r)Evolution", η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού τραγουδάει όλους τους στίχους και το σκηνικό φαίνεται μαγικό.

Hammerfall

Το ανελέητο και σχεδόν καθολικό sing-along μαίνεται φυσικά και στα παλιότερα "Any Means Necessary" και "Renegade", προκαλώντας την έκπληξη έως και την αμηχανία της μπάντας. Έχοντας παρακολουθήσει πολλές συναυλίες ξένων σχημάτων κατά τα τελευταία 15 και πλέον χρόνια, νομίζω πως μπορώ να ξεχωρίσω πότε οι μουσικοί προσποιούνται και πότε οι αντιδράσεις τους είναι ειλικρινείς, και είμαι σίγουρος ότι οι Hammerfall όχι μόνο δεν περίμεναν τέτοια ανταπόκριση, αλλά έμειναν και αποσβολωμένοι.

Hammerfall

Κάπου εκεί ο Joacim Cans απευθύνεται για πρώτη φορά στο κοινό εκφράζοντας τις ευχαριστίες του και τονίζει το γεγονός ότι χρειάστηκαν 18 χρόνια για την συναυλιακή επιστροφή της μπάντας στην χώρα μας, κάτι που θα ειπωθεί και στην συνέχεια. Γενικότερα η παρουσία του Joacim είναι υποδειγματική: η φωνητική του τοποθέτηση είναι εξαιρετική, η επικοινωνία με το κοινό είναι άψογη και επιτέλους βλέπουμε έναν frontman με ωραίο χιούμορ που δεν κουράζει και δεν κάνει το κοινό να κοιτάζει αμήχανα.

Hammerfall

Όσον αφορά τους υπολοίπους, ο παλιός Fredrik Larsson φαίνεται πως έχει δέσει με τον νεοφερμένο δεινό τυμπανιστή David Wallin, ο ιδιαίτερα αγαπητός Oscar Dronjak περιορίζεται στα ρυθμικά καθήκοντα και ο Pontus Norgren παραδίδει τα εξαιρετικής ωραιότητας solo με κάθε ευκαιρία. Ο ήχος χωρίς να είναι κακός, είναι εκκωφαντικός, με αποτέλεσμα να χάνει αρκετά σε όρους ευκρίνειας - τουλάχιστον οι εκτελέσεις είναι αναμενόμενα άψογες.

Hammerfall

Νεώτερες και παλαιότερες τραγουδάρες εναλλάσσονται αρμονικά, πάντα με την βροντερή συνεισφορά του κοινού και στο ορχηστρικό medley παίρνουμε την πρώτη τζούρα από το ιστορικό ντεμπούτο, πριν την αναμενόμενη κορύφωση του main set. Το σαρωτικό "Glory To The Brave" ανοίγει τον χορό, η έκπληξη την βραδιάς ως δώρο στους εγχώριους ιππότες είναι η διασκευή στο "Child Of Τhe Damned" των Warlord, θυμίζοντας σε κάποιους πως είχαν ανοίξει οι συναυλίες στο Ρόδον το 1997, και ο επίλογος μπαίνει με την πανέμορφη εκτέλεση του ομώνυμου της μπάντας, "Hammerfall".

Ένα τέτοιο live δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς encore, οπότε η επάνοδος της μπάντας μέσα σε αποθέωση ήταν αναμενόμενη. Πρώτα ακούμε το "Templars Of Steel", έπειτα το περσινό "Bushido" και ως τελευταίο κομμάτι έχουμε το "Hearts On Fire", το μεγαλύτερο ίσως hit της μπάντας με μια από τις πιο κλισέ οιμοιοκαταληξίες στην ιστορία της σκληρής μουσικής (fire - desire ντε).

Hammerfall

Η αποχώρηση μετά από 100 περίπου λεπτά δράσης δεν αφήνει κανέναν λυπημένο αλλά μόνο χαμόγελα στα πρόσωπα των παρευρισκομένων, δεδομένης της επιτυχίας της βραδιάς και της πολυετούς καθυστέρησης. Μεγαλύτερη κατάκτηση πάντως είναι η καταγραφή μίας ακόμη επιτυχημένης συναυλίας σε ένα είδος που έχει κατηγορηθεί ως ξεπερασμένο, από μια μπάντα που έχει να αντιμετωπίσει άδικα εχθρική στάση ακόμη και από εκείνους που θα 'πρεπε να θεωρούνται φίλοι.

Τους λόγους για τους οποίους οι Hammerfall είναι ιδιαίτερα σημαντική και τίμια μπάντα, τους αφήνω για την επόμενη συναυλία, η οποία ευελπιστώ να πραγματοποιηθεί με την πρώτη ευκαιρία, αν και τις απαντήσεις νομίζω ότι μας τις είχε δώσει ο ίδιος ο Cans πριν από έναν περίπου χρόνο.
SETLIST

Hector's Hymn
Any Means Necessary
Renegade
Blood Bound
Heeding Τhe Call
Let the Hammer Fall
Live Life Loud
400 Meter Medley
Threshold
Last Man Standing
Glory To The Brave
Child Of Τhe Damned (διασκευή Warlord)
Hammerfall

Encore:
Templars Of Steel
Bushido
Hearts On Fire

Φωτογραφίες: Afroditi Zaggana

  • SHARE
  • TWEET