Graveyard @ Colos-Saal, Aschaffenburg (Γερμανία) 11/06/13

Το ξέσπασμα των τελευταίων, αρκετών, ετών με ανέλπιστα πολλές και ποιοτικές retro heavy rock κυκλοφορίες έχει αρχίσει να παίρνει τέτοιες διαστάσεις που η «underground» ταμπέλα φαντάζει πλέον πολύ μακρινή. Ο Joakim Nilsson και οι Graveyard αποτελούν πρωτεργάτες της αναβίωσης αυτού του ήχου, χαρίζοντας τρεις εκπληκτικούς δίσκους, προϊόντα του θολωμένου μα ευφυούς τους μυαλού.

Το απόγευμα στο Aschaffenburg της Βαυαρίας φάνταζε ιδανικό, ενώ η μπυροποσία έξω από από το Colos-Saal, σχεδόν υποχρεωτική. Ο περιβάλλοντας χώρος μετρούσε πολλαπλάσιες του κόσμου μπύρες μια που ο καθένας είχε φροντίσει να φέρει pre-show απόθεμα για ζέσταμα. Ο συναυλιακός χώρος ήταν μικρός αλλά πολύ συμπαθητικός, με χωρητικότητα περίπου 400 ατόμων και μπαίνοντας διαπίστωσα με έκπληξη πως υπήρχε support act το οποίο δεν αναγραφόταν πουθενά, αλλά έπρεπε να δώσω μια ευκαιρία.



Το συγκρότημα λεγόταν Radio Haze και δυστυχώς δεν είχε καμία σχέση με τους συμπατριώτες Βαυαρούς Colour Haze ή τους Αμερικανούς Radio Moscow. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι κινούνται σε psychedelic retro-rock δρόμους, αλλά ήταν περισσότερο μια hard rock προσπάθεια χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ώστε να ενθουσιάσουν το κοινό. Τουλάχιστον στάθηκαν αξιοπρεπώς για περίπου 40 λεπτά και φάνηκε οι ίδιοι να το διασκεδάζουν.

Μετά από λίγο, στις 21:00 ακριβώς, το ψυχεδελικό πανό και οι Orange ενισχυτές απέκτησαν υπόσταση. Χωρίς πολλά-πολλά, οι σειρήνες του "An Industry Of Murder" σηματοδότησαν την έναρξη και ζέσταναν τα περίπου 300 άτομα που βρίσκονταν εκεί και των οποίων η όρεξη άνοιξε για τα καλά με τις πρώτες νότες του "Hisingen Blues". Από κει και πέρα το mosh πρωταγωνιστούσε στη μέση του Colos-Saal κάθε φορά που τα ηλεκτρικά riffs δονούσαν τα ηχεία. Το μπάσο επέστρεψε στο νόμιμο κάτοχό του, αφού ο Rikard Edlund ξεμπέρδεψε μόλις πρόσφατα με τα προβλήματα που τον τυραννούσαν τον τελευταίο χρόνο, και μας έδειξε πόσο αναπόσπαστο κομμάτι των Graveyard είναι.



Και όχι μόνο αυτός, όλοι ήταν εξαιρετικά δεμένοι και απολάμβαναν τη μουσική που παίζαν σα μικρά παιδιά. Ακούστηκε ένα δεκάλεπτο "Thin Line" που τη μία στιγμή βρισκόσουν σε μπουνάτσα και την άλλη σε απόλυτο ντελίριο με τον Joakim Nilsson να πηδά από τα τύμπανα, και τις μεμβράνες του Axel Sjöberg να σπάνε. Και επειδή η δυναμική των Graveyard δε βρίσκεται αποκλειστικά στα βαριά riffs, αλλά και σε πολλές chill, bluesy στιγμές, τα "Slow Motion Countdown", "Uncomfortable Numb" και "Hard Time Lovin" έτυχαν μεγάλης αποδοχής και αναγνώρισης. Η τελευταία δισκογραφική τους δουλειά, "Lights Out", είχε ίσως και τη μεγαλύτερη απήχηση μέσα σε όλο το setlist, αν εξαιρέσουμε τα hits των προηγούμενων δύο δίσκων, δείχνοντας πως η πορεία των Graveyard είναι σταθερά ανοδική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συμμετοχή του κόσμου στο τελευταίο single "Goliath", τραγουδώντας και χειροκροτώντας εκκωφαντικά, με την ανάλογη ανταπόδοση.



Κάπου εκεί και λίγο απότομα, έληξε το κυρίως πιάτο της βραδιάς, μα η επαναφορά με το μεγαλειώδες "The Siren" δεν άφηνε περιθώρια για γκρίνιες. Η βραδιά τελείωσε με τους Graveyard στην παράνοια του "Evil Ways" και τον κόσμο σε πελάγη ευτυ... μπύρας.



Όλη η ενέργεια και η δύναμη που έρρεε πάνω στη σκηνή είχε περάσει με εξαιρετικό τρόπο στο κοινό, μα τα 75 λεπτά της συνολικής διάρκειας ήταν πολύ λίγα για μία συναυλία εκτός φεστιβάλ, χωρίς περιορισμό χρόνου. "Blue Soul", "Lost In Confusion", "No Good, Mr Holden" χωρούσαν άνετα στη νύχτα εκείνη μα ευτυχώς για όλους, τέτοιες εμφανίσεις δε μένουν στη μνήμη για τη μικρή διάρκεια, αλλά για τη μεγάλη αξία.



Υ.Γ.: Κατά τη διάρκεια ενός διαλλείματος ανάμεσα σε δύο κομμάτια, ακούστηκε για 3-4 δεύτερα το riff του "Armageddon" των Norrsken, πρώην συγκρότημα των Edlund, Nilsson, Pelander (Witchcraft) με ένα-δυο άτομα να τσιρίζουν.

Φωτογραφίες: Micha