Graham Bonnet Band, Angelo Perlepes' Mystery @ Crow Club, 23/04/17

Σχεδόν ξεχνάει κανείς ότι υπάρχει και αυτό το κοινό. Σε ένα είδος που φαίνεται να εξαφανίζεται όλο και περισσότερο από το προσκήνιο ακόμα και αν οι φάτσες που συγκεντρώνονται είναι όλες (μα όλες;) γνωστές φυσιογνωμίες δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι υπάρχει ένα κοινό που θέλει να ακούσει και αυτό το rock. Και πιο rock είναι αυτό; Εκείνο που αντιπροσωπεύει ο Graham Bonnet, ένας τραγουδιστής που πριν οι εποχές τον πάρουν από κάτω, είχε εμπλακεί σε διάφορα ποιοτικότατα σχήματα, ένα τραγουδιστής που η φωνή του δεν ξεχωρίζει μέσα στις χιλιάδες μόνο για την ικανότητά της αλλά και για την ιδιαίτερη χροιά της.

Αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν ικανά να γεμίσουν αρκετά, όχι πάντως και ασφυκτικά, το Crow και αλίμονο αν δεν το έκαναν, πιθανότατα να άξιζε και κάτι παραπάνω. Με ακρίβεια ασυνήθιστη αλλά αξιέπαινη οι Mystery ανέβηκαν στη σκηνή για να παίξουν μία μουσική που ακόμα και απλώς να έχεις ακούσει γι' αυτούς ή να είναι κάπου κρυμμένοι στις αναμνήσεις σου, ήξερες ακριβώς πώς θα ηχεί.

Κλασικό heavy metal και hard rock από ένα συγκρότημα που μπορεί να είναι μονότονο αν δεν έχεις εξοικείωση με τα τραγούδια του αλλά είναι τίμιο και εμφανώς έμπειρο. Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε από τη διασκευή στο "Child Of The Damned" όμως όχι για τη διασκευή καθεαυτή αλλά για τη συμμετοχή σε αυτή του Giles Lavery, πρώην τραγουδιστή σε μία από τις εκδοχές του συγκροτήματος και, απ' ό,τι φάνηκε στη συνέχεια, γενικών καθηκόντων στο συγκρότημα του Graham Bonnet.

Συγκρότημα το οποίο στη μορφή που εμφανίστηκε στην Αθήνα δεν περιελάμβανε έναν έτερο Warlord τον Mark Zonder, περιελάμβανε όμως τον Jimmy Waldo των Alcatrazz στα πλήκτρα να διατηρεί μία ιστορικότητα και μία βαρύτητα πέραν του ίδιου του Bonnet. Το πρώτο πράγμα που αναγκαστικά έπρεπε να κάνεις όταν ξεκίνησε τη συναυλία ήταν να βρεις το σημείο όπου ο ήχος ήταν καλός. Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο ήχος στο Crow μπορεί να είναι και αρκετά καλός αλλά μόνο σε πολύ περιορισμένο χώρο. Στα περισσότερα σημεία του θα πρέπει απλά να διαλέξεις τι να θυσιάσεις. Στη δική μας τελική επιλογή ήταν τα πλήκτρα που είτε ήταν παρόντα είτε όχι, ένα και το αυτό. Για να μην γκρινιάζουμε, σε άλλα σημεία αντίστοιχα απούσα ήταν η ίδια η φωνή του Bonnet που, αμαρτία, ήταν ο βασικός λόγος να είναι κάποιος εκεί.

Και τι λόγος! Και να μας το υπέγραφαν δεν θα φανταζόμασταν σε πόσο καλή κατάσταση κρατιέται. Χωρίς να κάνει ούτε μία έκπτωση στην ερμηνεία των τραγουδιών έβγαλε όλα τα τραγούδια σχεδόν άκοπα. Και λέω σχεδόν, γιατί ο τρόπος που πασχίζει να βγάλει αυτό το διαρκές γρέζι του είναι και ήταν πάντα ένα από τα χαρακτηριστικά του που σε ξεγελάει. Διατηρώντας το αμίμητο για τον χώρο του heavy metal coolness του, γυαλιά ηλίου και γραβάτα συμπεριλαμβανομένων, απέδωσε διαιρώντας στα τέσσερα το ρεπερτόριο του τραγούδια από την εποχή των Alcatrazz, του Michael Schenker, της solo πορείας του και φυσικά των Rainbow (συν ένα του Impellitteri).

Αν και η προσωπική του δισκογραφία έχει ένα μόνο χιτάκι να επιδείξει, το "Night Games", οπότε αναγκαστικά ήταν η λιγότερη ελκυστική για το ακροατήριο, τόσο τα παλιότερα όσο και τα ολοκαίνουργια τραγούδια του έστεκαν αξιοπρεπώς δίπλα σε αυτά που στην πραγματικότητα μεγάλωσαν μία γενιά. Περιέργως (;) τα τραγούδια του με τους Alcatrazz έκαναν μεγαλύτερο γκελ στο κοινό από αυτά με τον Michael Schenker πλην ίσως του "Assault Attack" που θα έκλεινε το κανονικό setlist αν δεν ήταν πολύ μπελάς να πάει κανείς στα παρασκήνια του Crow και να γυρίσει στη σκηνή. Οπότε το προγραμματισμένο encore έγινε απλώς το φινάλε με τα δύο έπη που πρόλαβε να ηχογραφήσει με τον Richie Blackmore να ακούγονται όπως έπρεπε. Ειδικά το "Eyes Of The World" ανατρίχιασε κόσμο ενώ οφείλω να πω ότι η ανάμνηση της «εκτέλεσής» του από τον Joe Lyn Turner στους γραφικούς Over The Rainbow μόνο θυμηδία προκάλεσε και ίσως μία πίκρα για το γεγονός ότι σε έναν δίκαιο κόσμο η προσέλευση των θεατών θα έπρεπε να είναι αντίστροφη στις δύο αυτές βραδιές.

Φωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ