Gods Of Metal (Manowar, Guns N' Roses, Sebastian Bach, Killswitch Engage, Children Of Bodom, Amon Amarth) @ Arena Fiera, Milano, 21-22/06/12

Από τον Παναγιώτη Λουκά, 12/07/2012 @ 13:22
Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Η φετινή περιοδεία των Guns N' Roses με έφερε προ τετελεσμένου γεγονότος. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τους δω κάπου. Αφού έβαλα κάτω το πρόγραμμά τους, από πλευράς ημερομηνιών, διαπίστωσα ότι βολικότερη ημερομηνία θα ήταν να τους δω στο Gods Of Metal στην Ιταλία. Με μεγάλη χαρά είδα ότι και οι υπόλοιπες μέρες είναι εξίσου χορταστικές. Manowar, Motley Crue (with full show), Slash, Ozzy ήταν μερικά από τα 30 ονόματα που θα εμφανίζονταν στις τέσσερις μέρες του φεστιβάλ.

Καθώς με το internet δεν μένει τίποτα κρυφό, είχα δει φωτογραφίες του χώρου του φεστιβάλ, αλλά αυτό που είδα από κοντά δεν περιγράφεται. Το μοναδικό καλό είναι ότι είναι στο τέρμα της M1 γραμμής του μετρό. Εκεί τελειώνουν και τα μοναδικά προτερήματα του χώρου. Το φεστιβάλ γίνεται στο παρκινγκ του συνεδριακού χώρου στο Arena Fiera του Μιλάνου. Σε όλο το χώρο υπήρχε ΕΝΑ δέντρο και η μοναδική σκιά που υπήρχε ήταν κάτω από τις τέντες  που υπήρχαν τα μπαρ του φεστιβάλ ή κάτω από κάτι κτήρια. Μπροστά σε αυτόν τον χώρο το Terra Vibe είναι παράδεισος (από πλευράς χώρου), ενώ και η Πλατεία Νερού που μοιάζει αρκετά με το Arena Fiera έχει δίπλα την θάλασσα που κάνει τον χώρο ωραιότερο. Για ποτό υπήρχαν αρκετά περίπτερα με το νερό να κάνει 1,5 ευρώ, η μπίρα 5 ευρώ και για φαγητό υπήρχαν επιλογές για κάτι πρόχειρο.



Το καλό με τα φεστιβάλ είναι ότι βλέπεις συγκροτήματα που μπορεί να τα έχεις ακούσει αποσπασματικά ή μπορεί να μην είναι στα ακούσματα σου και έχεις την ευκαιρία να τα δεις από κοντά. Επίσης στο Gods Of Metal το συγκρότημα πριν το headliner είχε στην διάθεση του μιάμιση ώρα να παίξει με αποτέλεσμα να βλέπεις στην ουσία σε διάρκεια δύο headliner στην κάθε μέρα. Επιπρόσθετα, η μία σκηνή ήταν ιδανική καθώς δεν χρειάζονταν να τρέχεις πέρα δώθε για να δεις τα συγκροτήματα και το μοναδικό κακό είναι ότι η κάθε μέρα άρχιζε από τις 10:30 το πρωί και τελείωνε κατά τις 00:00 το βράδυ με φυσικό αποτέλεσμα ότι ήταν αδύνατο να παρακολουθήσω όλα τα group όλες τις ημέρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρχε στο φεστιβάλ Pit A, που δεν γέμισε καμία από τις τέσσερις μέρες, και εντύπωση έκανε η παντελής έλλειψη οθονών για να βλέπεις τα συγκροτήματα (μόνο οι Guns N' Roses και ο Ozzy είχαν τις δικές τους οθόνες).

Η πρώτη μέρα είχε συγκροτήματα, που είναι μακριά από τα ακούσματα μου, εκτός από τους Manowar, αλλά παρόλα αυτά ήταν ευκαιρία να τα δω καθώς εκτός από τους Holyhell και τους headliner δεν είχα δει κανένα άλλο.

12:30-13:10 - Holyhell:

Holyhell

Τους είχαμε δει στο March Metal Day το 2007. Από την τότε εμφάνιση τους μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να πω ότι έχουν αλλάξει και πολλά. Παραμένουν στο στυλ τους που τους έκανε να ακουσθούν ως προστατευόμενοι των Manowar και η μόνη διαφορά που είχαν ήταν ότι στην Ελλάδα είχαν παίξει το "Phantom Of The Opera" με την συμμετοχή του Eric Adams, ενώ στην Ιταλία εκτός από τα δικά τους κομμάτια έκλεισαν το setlist με το "Holy Diver". Δεν ήταν κακοί άλλα όχι και κάτι το ιδιαίτερο.

Setlist: Holy Water/Revelations/Accept The Darkness/Gates Of Hell/Wings Of Light/ Armageddon/Apocalypse/Holy Diver

13:40-14:25 - Cannibal Corpse:

Cannibal Corpse

Το να βλέπεις τους Cannibal Corpse με την θερμοκρασία να είναι στους 35 βαθμούς είναι μια εμπειρία. Το να έχεις μπροστά σου το θηρίο Fisher να χτυπιέται σαν να μην υπάρχει αύριο και γενικότερα την μπάντα να έχει την ίδια ενέργεια σαν να παίζει headliners είναι ένα μεγάλο συν για αυτούς. Μπορεί ο ήχος που είχαν να μην ήταν ο καλύτερος αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στην ενέργεια που έχουν. Έπαιξαν, κανιβαλισαν και έφυγαν. Τόσο απλά!

Setlist: Demented Aggression / Sarcophagic Frenzy / Scourge Of Iron / Disfigured / Evisceration Plague / The Time To Kill Is Now / Priests Of Sodom / Unleashing The Bloodthirsty / Make Them Suffer / Hammer Smashed Face / Stripped, Raped And Strangled

14:55-15:45 - Unisonic:

Unisonic

Hansen-Kiske. Και μόνο η αναφορά των ονομάτων αυτών φτάνει για να προκαλέσει συγκινήσεις στους οπαδούς του power metal. Φυσικά όλοι θα προτιμούσαμε να τους βλέπαμε σε ένα γνωστό συγκρότημα που αρχίζει από «H», ενώ δεν θα μας χαλούσε να πήγαινε ο Kiske στους Gamma Ray, αλλά αφού προς το παρόν τίποτα από τα δύο δεν φαίνεται να γίνεται, βολευόμαστε με τους Unisonic. Το ομώνυμο άλμπουμ είναι αυτό που λέμε συμπαθητικό και όσοι ήμασταν εκεί περιμέναμε την στιγμή που θα ακούγαμε μερικά τραγούδια από το παρελθόν τους.

Unisonic

Αφού έπαιξαν γρήγορα μερικά τραγούδια από το ντεμπούτο τους ήρθε η ώρα για ένα ταξίδι στο "March Of Time" με την φωνή του Kiske να είναι ακόμα όπως τις παλιές μέρες που τότε έπαιζε δίχως αντίπαλο. Ο Hansen είναι ο γνωστός που όλοι τον ξέρουμε με το χαρακτηριστικό χαμόγελο του και τις κινήσεις του και η εμφάνισή τους τελείωσε με το "I Want Out". Έχουμε δει σε κοινή περιοδεία Helloween-Gamma Ray. Είδαμε τώρα και τους Hansen-Kiske. Βαθιά μέσα μας θα επιθυμούσαμε ένα reunion Helloween. Είχε βγει κάποια στιγμή μια τρελή φήμη για ένα reunion. Θα γίνει; Το μέλλον θα δείξει.

Setlist: Unisonic / Never Too Late / King For A Day / My Sanctuary / March Of Time / Over The Rainbow / Star Rider / We Rise / I Want Out

16:15-17:25 - Adrenaline Mob:

Adrenaline Mob

Μετά τους Unisonic ένα ακόμα supergroup είχε σειρά, που δεν είναι άλλοι από τους Adrenaline Mob (βλέπε Mike Portnoy και Russell Allen). Όπως και οι Unisonic έτσι και οι Adrenaline Mob κυκλοφόρησαν πρόσφατα το ντεμπούτο τους άλμπουμ "Omerta" το οποίο έλαβε καλές κριτικές δίχως όμως να ενθουσιάσει. Τα τραγούδια τους είναι μακριά από το progressive metal και παίζουν τραγούδια που έχουν επιρροές από Disturbed, Godsmack με τις προσωπικές πινελιές των Portnoy και Allen. Από το σύνολο των 11 τραγουδιών που έπαιξαν όλα βρίσκονται στο ντεμπούτο τους και στο EP τους με αποτέλεσμα να υπάρχει μια παγωμάρα από το κοινό καθώς αρκετοί δεν τα είχαν ακούσει ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι κάπως ο κόσμος συμμετείχε στο "Come Undone" και "The Mob Rules" που είναι διασκευές. Οι Adrenaline Mob είναι ένα group που πρέπει να τους δεις σε δικιά τους εμφάνιση, να κάνουν κανένα extended jam και να πάρεις αυτά που θέλεις.

Setlist: Psychosane / Feelin' Me / Indifferent / Down To The Floor / Angel Sky / Freight Train / Come Undone / Believe Me / All On The Line / Undaunted / The Mob Rules

17:55-19:05 - Amon Amarth:

Amon Amarth

Οι Amon Amarth είναι το group που ηχητικά και λόγω ονόματος είναι πιο κοντά στους Manowar. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν και την θέση του δεύτερου συγκροτήματος στο φεστιβάλ. Με τον καλύτερο ήχο από τα μέχρι τώρα συγκροτήματα, με την ζέστη να γίνεται όλο και περισσότερο υποφερτή, όλα αυτά συνετέλεσαν στο να απολαύουμε την εμφάνισή τους. Από όσα group είδα την Πέμπτη είναι το μοναδικό που θα μου έκανε το click σε επόμενη εμφάνισή τους στην Ελλάδα να πάω να τους παρακολουθήσω.

Amon Amarth

Setlist: War Of The Gods / Runes To My Memory / Destroyer Of The Universe / Death In Fire / Live For The Kill / Cry Of The Black Birds / The Fate Of Norns / The Pursuit Of Vikings / For Victory Or Death / Victorious March / Twilight Of The Thunder God / Guardians Of Asgaard

19:35-21:00 - Children Of Bodom:

Children Of Bodom

15th Anniversary Tour είναι ο τίτλος της περιοδείας τους. Κοιτάω το πρόσφατο report από την συναυλία τους στην Αθήνα, «Η συναυλία έκλεισε με το "Hate Crew Deathroll", με το κοινό να τραγουδάει το ρεφραίν και να του κόβεται η χαρά απότομα, μόλις 75 λεπτά μετά την έναρξη της εμφάνισης των Bodom». Στο φεστιβάλ τους είδα περισσότερο, με την διαφορά ότι ήταν ένα μαρτύριο. Ο ήχος ήταν απλά απαράδεκτός και το μόνο που άκουγες ήταν μια βαβούρα. Εκτός από ένα βουητό στην κιθάρα δεν ξεχώριζες και πολλά πράγματα με αποτέλεσμα η δυναμική τους εμφάνιση να χαντακωθεί από τον ήχο.

Setlist: Warheart / Hate Me! / Silent Night, Bodom Night, Shovel Knockout / Roundtrip To Hell And Back / Needled 24/7 / Everytime I Die / Deadnight Warrior / Angels Don't Kill / Blooddrunk / In Your Face / Hate Crew Deathroll / Downfall / Are You Dead Yet?

22:00-24:00 - Manowar:

Ένα ελαφρύ ψιλόβροχο δρόσισε ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα και σίγα σιγά ετοιμαζόμασταν για την πρώτη εμφάνιση των Manowar στην Ιταλία 10 χρόνια μετά την τελευταία τους. Περιττό να αναφέρω ότι το 95% του κοινού είχε έρθει αποκλειστικά για Manowar και υπήρχαν πολλές ελληνικές παρουσίες ανάμεσα στον ελάχιστο κοινό που είχε έρθει την πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Κάποιος μου είπε για 4.000 πουλημένα εισιτήρια και εάν βάλουμε και τις προσκλήσεις κτλ δεν πρέπει να ήμασταν παραπάνω από 6.000 κόσμου. Οποίον και εάν ρώτησα για τον λόγο της χαμηλής προπώλησης, όλοι μου είπαν κατά σειρά, χώρος - η ημέρα που έγινε η συναυλία (Πέμπτη) και λόγω τιμής (65 ευρώ). Όλη η ημέρα ήταν ένα party ανάμεσα στους οπαδούς των Manowar που μεταξύ τους οπτικά γνωρίζονταν, έδειχναν τα tattoo τους, συζητούσαν για τις διάφορες φορές που τους έχουν δει, respect στο παιδί που τους έχει δει δέκα φορές δίχως να είναι και το αγαπημένο του group, και συζητούσαν για το καινούριο άλμπουμ που μόλις μία βδομάδα πριν είχε κυκλοφορήσει ψηφιακά.

Manowar

Έχω δει τους Manowar στην Αθήνα το 1999 και το 2007 και μπορώ να συγκρίνω την εμφάνιση τους σε σχέση με τις προηγούμενες. Λίγα λεπτά μετά τις 22:00 και με το ομώνυμο τραγούδι να ανοίγει την εμφάνισή τους, το πρώτο shock ήρθε με το "Gates Of Valhalla". Ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι από το "Into Glory Ride" και η φωνάρα του Eric Adams να φτάνει κοντά στα επίπεδα του μακρινού 1983. Οι Manowar είχαν σκοπό από την αρχή να δώσουν στους οπαδούς ποιός είναι το αφεντικό. Πάρε μονοκοπανιά τα "Kill With Power", "Sigh Of The Hammer", "Fighting The World", "Kings Of Metal", "Metal Warriors", "Brothers Of Metal", "Call To Arms", ώσπου ήρθε η ώρα για το γνωστό κολπάκι να καλεί ο DeMaio έναν «true brother» που να ξέρει να παίζει κιθάρα. Ο brother βρέθηκε και οδηγήθηκε στην σκηνή που ο DeMaio του έδωσε μερικές συμβουλές για μπίρες και γυναίκες και μετά του είπε ότι εάν παίξει καλά κιθάρα θα την κρατήσει. Και ο Stefano ήξερε κιθάρα, έπαιξε με τους Manowar το "The Gods Made Heavy Metal" και φαντάζομαι ότι στο τέλος θα κράτησε την κιθάρα. Ας πούμε ότι κάπου εκεί ήταν το πρώτο μέρος της συναυλίας καθώς ήμασταν στο δέκατο τραγούδι και από εκεί και πέρα ακουσθήκαν τραγούδια που τα περισσότερο βρίσκονται στην νεότερη ιστορία των Manowar.

Από τους Manowar περιμένεις το κλασικό solo του DeMaio όπως και την ομιλία του (στα Ιταλικά) που όλα αυτά είναι αναπόσπαστο στοιχείο μιας συναυλίας τους. Για το τέλος είχαν κρατήσει το "Nessun Dorma" που το έχουν παίξει ελάχιστες φορές και τελείωσαν με το "Black Wind, Fire And Steel". Περίπου δύο ώρες κράτησε η εμφάνισή τους με ένα πραγματικό χορταστικό setlist και την απόδοσή τους παρά πολύ καλή. Για έμενα που δεν είμαι τρελός και παλαβός με το συγκρότημα, ήταν η καλύτερή τους εμφάνιση από όσες έχω δει, για κάποιον που είναι άρρωστος με Manowar με νόημα μου έλεγαν ότι πρέπει να τους δεις στο δικό τους φεστιβάλ για να «γεμίσεις» και να καταλάβεις μια πραγματική συναυλία τους.

Setlist: Manowar / Gates Of Valhalla / Kill With Power / Sign Of The Hammer / Fighting The World / Kings Of Metal / Metal Warriors / Brothers Of Metal / Call To Arms / The Gods Made Heavy Metal / Sons Of Odin / Hand Of Doom / King Of Kings / Sting Of The Bumblebee / Hail And Kill / Warriors Of The World United / Thunder In The Sky / The Power / Nessun Dorma / Black Wind, Fire And Steel

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Το αρχικό σχέδιο έλεγε να βρίσκομαι στο φεστιβάλ στις 11:30 για τους Ugly Kid Joe. Καλό σχέδιο, αλλά δεν είχα υπολογίσει μια απεργία στο μετρό. Με χίλια ζόρια έμαθα ότι το μετρό θα άνοιγε 15:00-18:00 με αποτέλεσμα Ugly Kid Joe, Soulfly, Rival Sons, και Black Stone Cherry να τους χάσω.

16:15-17:25 - Killswitch Engage:

Killswitch Engage

Για αυτό αγαπώ τα φεστιβάλ. Βλέπεις ένα συγκρότημα στην ώρα που του αναλογεί να παίζει 16 τραγούδια. Τόσα πολλές φόρες παίζουν και κάποιοι headliners! Ήταν μια εμφάνιση δυναμίτης. Τρομερή ενέργεια πάνω στην σκηνή και ένα set-list που ήταν βασισμένο στην καλύτερη κυκλοφορία τους, "Alive Or Just Breathing". Για το τέλος ακούσαμε και το "Holy Diver" που με αυτό ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους. Μπορεί οι τελευταίες δουλειές τους να δείχνουν μια κάμψη, οι αλλαγές των τραγουδιστών να δείχνουν κάποια εσωτερικά προβλήματα, αλλά με οποιαδήποτε σύνθεση όταν είναι στην σκηνή το δίνουν όλα.

Setlist: Fixation On The Darkness / Rose Of Sharyn / Numbered Days / This Is Absolution / Self Revolution / Take This Oath / Prelude / Vide Infra / Temple From Within / The Arms Of Sorrow / A Bid Farewell / Life To Lifeless / My Curse / The End Of Heartache / My Last Serenade / Holy Diver

17:55-19:05 - Sebastian Bach:

Όσο σκέφτομαι ότι κάποτε είδαμε τους Skid Row στο Αn. Τώρα είναι η σειρά να παρακολουθήσω τον Bach σε μια μεγάλη σκηνή. Τα έχουμε πει, όταν ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, 9 φορές στις 10 λέει βλακειούλες, όταν όμως είναι η ώρα να τραγουδήσει ξεχνάς τα πάντα και παρακολουθείς μια φωνάρα και έναν frontman με όλη την σημασία της λέξης.

Sebastian Bach

Ξεκίνημα με το "Slave To The Grind" και καθώς έκανε παιχνίδια με περιστροφές με το μικρόφωνο, αυτό έφυγε από την θέση του! Στη συνέχεια ξεπέταξε στα γρήγορα δύο τραγούδια από το "Kicking & Screaming", έπαιξε και δύο τραγούδια από το "Angel Down" κάνοντας πλάκα λέγοντας ότι θα έρθει ο Axl στην σκηνή να τα τραγουδήσουν και από εκεί και πέρα ήταν ένα συνεχές party με τραγούδια από τους Skid Row. H μπάντα που τον συνοδεύει είναι παικταράδες με την μόνη διαφορά ότι ανήκουν σε ένα διαφορετικό background, όπως ο Bobby Jarzombek, που εκτελεστικά είναι άψογοι, αλλά διπλά του ο Bach θέλει κάποιος άλλους γνωστούς του. Το παιδί θαύμα που έχει διπλά του στη μία κιθάρα, Nick Sterling, ήταν γυμνός από την μέση και πάνω και ο Bach του έκανε συνεχώς πλάκα για το πόσο αδύνατος είναι και του έλεγε να φάει καμιά πίτσα/μακαρονάδα για να πάρει κανένα κιλό.

Sebastian Bach

Για το τέλος "Monkey Business", "I Remember You", "Youth Gone Wild" και μας άφησε λέγοντάς μας να αρχίσουμε να φωνάζουμε για τους Guns N' Roses. Ξέρεις, Bach, πριν τους Guns υπήρχε και ένα ακόμα συγκρότημα, αλλά για τον Bach αυτά είναι λεπτομέρειες!

Setlist: Slave To The Grind / Kicking & Screaming / Dirty Power / Here I Am / Big Guns / (Love Is) A Bitchslap / Stuck Inside / Piece Of Me / 18 And Life / American Metalhead / Monkey Business / I Remember You / Youth Gone Wild

19:35-21:00 - Within Temptation:

Within Temptation

Ξέρω ότι μια καλή μου φίλη θα με βρίζει, αλλά με τους Within Temptation δεν ασχολήθηκα καθόλου. Είχα πιάσει συζήτηση με έναν γνωστό οπαδό των Guns N' Roses και βασικά κρατούσα δυνάμεις για μετά. Είναι η δεύτερη φορά που τους παρακολουθώ και, όπως και στο Rockwave έτσι και τώρα, ήταν μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση που ευχαρίστησε με το παραπάνω τους οπαδούς της.

Setlist: Shot In The Dark / In The Middle Of The Night / Faster / Ice Queen / Fire And Ice / Our Solemn Hour / Stand My Ground / Sinead / What Have You Done / Iron / Angels / See Who I Am / Where Is The Edge / Mother Earth

21:45-23:45 (έτσι για το τυπικό) - Guns N' Roses:

Ο λόγος που πήγα στο Gods Of Metal. O λόγος που παιδιά από την Σουηδία ήρθαν για να τους δουν. Όπως είπα και προηγουμένως είχα πιάσει συζήτηση υψηλού επιπέδου για τους Guns N' Roses. Στην τελευταία τους εμφάνιση στο Hellfest έπαιξαν μόνο 2 ώρες και 20 λεπτά και αναγκάστηκαν να κόψουν δύο-τρία τραγούδια στο encore. Είχα έναν μικρό φόβο μήπως λόγω φεστιβάλ περιοριστούν στον ταπεινό χρόνο των δύο ωρών και ο φίλος μου έλεγε ότι ας κόψουν ό,τι θέλουν αρκεί να παίξουν τα Estranged / Civil War που δεν τα είχαμε ακούσει σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είδαμε το 2010. Με μια ΤΡΟΜΕΡΗ (!) καθυστέρηση της τάξεως των 15 λεπτών από την ώρα έναρξης, το "Splitting The Atom" ακούστηκε από τα ηχεία, αν και εγώ θα προτιμούσα το "The General" (όσοι ξέρουν, ξέρουν), ο DJ Ashba εμφανίστηκε πίσω από τα drums και τα πρώτα ακόρντα από το "Chinese Democracy" έδωσαν το έναυσμα για την εμφάνιση των Guns N' Roses, καθώς και των πρώτων φωτιών που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του show τους.

Guns N' Roses

Χωρίς πολλά πολλά και δίχως να καταλάβουμε το πότε είχε περάσει η ώρα είχε έρθει η ώρα για το έβδομο τραγούδι του setlist, το θρυλικό "Estranged". Ανατριχίλα να ακούς τα solo του τραγουδιού και η φωνή του Axl να είναι στα επίπεδα που πρέπει να είναι. Όλοι ξέρουμε ότι ο Axl χρειάζεται μερικά λεπτά ξεκούρασης λόγω της φωνής του και από την άλλη δίνει την ευκαιρία στα μέλη του συγκροτήματος να κάνουν ένα σύντομο solo. Για να προλάβω κάποιους φίλους, ας θυμηθούμε ότι στα Illusions tours το solo Duff / Matt / Slash είχε διάρκεια κανένα 20λέπτο, ενώ τώρα η συνολική διάρκεια από τα διάφορα μέλη δεν ξεπερνάει τα 15 λεπτά, καθώς Stinson και Bumblefoot παίζουν σαν solo τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία, "Motivation", "Glad To Be Here". Το έχω πει ξανά ότι το "This I Love" είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Guns N' Roses. Και οι εικόνες που υπάρχουν από πίσω στα video walls το κάνουν ακόμα ομορφότερο. Και εάν είχαν φτιάξει και ένα @@μενο video clip όπως και για μερικά τραγούδια ακόμα, το "Chinese Democracy" θα αναδεικνυόταν ακόμα περισσότερο. Η φιλία του Axl με τον Kimi Raikkonen και γενικότερα για την F1 έχει σαν αποτέλεσμα στο "You Could Be Mine" να υπάρχουν σκηνές από F1 και μετά από το solo του Ashba είχε έρθει η ώρα για το "Sweet Child O' Mine". Μέχρι τώρα αυτό που είχε κάνει τρομερή εντύπωση ήταν η διάθεση του Axl. Τα υπόλοιπα μέλη είχαν κάτι ψιλονευράκια με αποκορύφωμα ένα στράβωμα του Stinson, αλλά η διάθεση του Axl ήταν η καλύτερη που τον έχω δει ποτέ.

Guns N' Roses

Το να ακούς το "November Rain" είναι εμπειρία. Το να το βλέπεις με τα πυροτεχνήματα και με την «βροχή» που γίνεται στο τελευταίο solo είναι μαγεία. Κάπου εκεί ήταν το κρίσιμο χρονικό σημείο που πλησίαζε το δίωρο. Όταν έπαιξαν το "Don't Cry" και το έπος "Civil War", αμέσως σκέφτηκα τον φίλο μου που μου είχε πει ότι θα ήταν καλυμμένος εάν τα άκουγε αυτά. Μετά από το "Civil War" είχαμε ένα σύντομο jam. Το επόμενο τραγούδι ήταν κρίσιμο. Εάν πήγαιναν στο "Knockin' On Heaven's Door" θα σήμαινε ότι πάμε προς το τέλος της συναυλίας. Και όμως! "Shackler's Revenge" και μετά ένα δωράκι στον έτερο της παρέας που του αρέσουν οι AC/DC, "Whole Lotta Rosie". Είδα την ώρα και είχαν ξεπεράσει κατά πολύ το δίωρο και ήταν τέτοια η χαρά μου που το "Knockin' On Heaven's Door" μού φάνηκε αδιάφορο. Με μια φοβερή εκτέλεση του "Nightrain" μάς αποχαιρέτησαν κλείνοντας το set list. Για να δούμε τώρα, jam και μετά "Paradise City" ή θα έχουμε εκπλήξεις; Τα keyboards του Dizzy μας οδηγούν στο "Madagascar" και μετά η συναυλία ξέφυγε τελείως. Είμαι 100% σίγουρος ότι από εκεί και πέρα δεν είχαν προγραμματίσει τίποτα. Απόδειξη ότι μπροστά μου ο Bumblefoot ζήτησε από τους τεχνικούς να του δώσουν την διπλή κιθάρα, πάει να την πάρει και από την άλλη πλευρά ο Fortus να παίζει το "Dead Flowers" με τον Bumblefoot να σκάει στα γέλια. Σας πειράζει να παίξουμε μερικά τραγούδια ακόμα, ρωτάει ο Axl; Μπα... Παίξε αγόρι μου ό,τι θέλεις. Πάρε λοιπόν το "Used To Love Her", πάρε και το "My Michelle" με τον Bach και τι άλλο έχει το μενού; Βασικά το menu έχει 40 τραγούδια προβαρισμένα, αλλά ας μην ήμαστε και πλεονέκτες! Για το τέλος, έξι λεπτά ηρεμίας με το "Patience" και κλείσιμο με το "Paradise City" με τις φωτιές και τα κονφετί να κάνουν περισσότερο ωραίο το κλείσιμο της συναυλίας.

Ένα πράγμα θα πω, ότι η συναυλία τελείωσε μετά από 3 ώρες και 15 λεπτά. Και μόνο αυτή η πρόταση φτάνει για να περιγράψει τα πάντα. Τι άλλο να ζητήσεις από το αγαπημένο σου group όταν σου παίζει την καλύτερη συναυλία που έχει κάνει στη φετινή του ευρωπαϊκή περιοδεία μέχρι τώρα...

Guns N' Roses

Οι μπάντες φαίνονται στο σανίδι. Υπάρχουν καλά groups, πολύ καλά, μεγάλα, τεράστια και groups που είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Νομίζω ότι όλοι ξέρετε που βρίσκονται οι Guns N' Roses και όσοι έχουν αμφιβολίες ας πάνε να τους δούνε.

Setlist: Chinese Democracy / Welcome To The Jungle / It's So Easy / Mr. Brownstone / Sorry / Rocket Queen / Estranged/Better / Richard Fortus Guitar Solo / Live And Let Die / This I Love / Motivation / Dizzy Reed Piano Solo (Baba O'Riley) / Street Of Dreams / You Could Be Mine / Dj Ashba Guitar Solo (Ballad Of Death) / Sweet Child O' Mine, Jam (Another Brick In The Wall: Part 2) / Axl Piano Solo (Someone Saved My Life Tonight / Goodbye Yellow Brick Road) / November Rain / Bumblefoot Guitar Solo (Glad To Be Here) / Don't Cry / Civil War / Jam / Shackler's Revenge / Whole Lotta Rosie, Knockin' On Heaven's Door / Nightrain
Encore: Jam / Madagascar / Dead Flowers / Used To Love Her / My Michelle (with Sebastian Bach) / Jam / Patience / Jam / Paradise City

Photos: Emanuela Giurano, Παναγιώτης Λουκάς

  • SHARE
  • TWEET