Γιάννης Αγγελάκας 3 @ Fuzz Club, 30/01/11

Από τον Κώστα Σακκαλή, 01/02/2011 @ 11:45
Το σημαντικό δεν είναι ότι ο Γιάννης Αγγελάκας καταφέρνει επί τρεις συνεχείς βραδιές να γεμίζει σε καταστάσεις σχεδόν sold out το Fuzz, το εκπληκτικό είναι ότι δεν προκαλεί σε κανέναν έκπληξη αυτό. Και αν κάποτε οι κακές γλώσσες θα έλεγαν ότι πορεύεται ακόμα στην επιτυχία των Τρυπών, πλέον κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι συνολικά περίπου πέντε χιλιάδες ακροατές που τον παρακολούθησαν ήρθαν να δουν μόνο αυτόν. Ή καλύτερα την τελευταία του μουσική πρόταση, το «3».

Με μικρή καθυστέρηση, που υποθέτω ότι ήταν δικαιολογημένη λόγω της κίνησης που είχε ακόμα το ταμείο, η τριμελής μπάντα έλαβε τη θέση της στο λιτό σκηνικό που είχε στηθεί στη σκηνή, με πρώτο τον Αραμπατζή και τον Σαδίκη στη συνέχεια, να κουρδίζουν και να βυσματώνουν τα όργανά τους. Οι dubstep ήχοι δε σταματάνε όταν ο Αγγελάκας βγαίνει, κάθεται στην καρέκλα του και ξεκινάει να τραγουδάει "Ο Μάρκος Υπουργός", αντίθετα αναμειγνύονται με την κιθάρα του Αραμπατζή και το μπαγλαμά του Σαδίκη, εμπλουτίζοντας έτσι τον ήχο. Με τον τρόπο αυτό αναδεικνύεται ο ηχολήπτης σε τέταρτο μέλος της μπάντας, αφού η συμμετοχή του με beats και ατμόσφαιρες θα συνεχιστεί σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, διακριτικά μεν, ουσιαστικά δε.

Η συνέχεια θα φέρει μία σειρά τραγουδιών από τη δουλειά με τους Επισκέπτες που αποδεικνύουν το μεγάλο βάθος του δίσκου αυτού καθώς και το πόσο έχει αγαπηθεί από τον κόσμο, αφού τις περισσότερες φορές ψιθυρίζονται από τα στόματα στίχο προς στίχο. Στη συγκεκριμένη βραδιά όμως αποδεικνύουν και κάτι ακόμα, το πόσο ευδιάθετος είναι ο Αγγελάκας, πόσο κινητικός, πόσο ευτυχισμένος δείχνει που βρίσκεται εκείνη τη στιγμή σε εκείνο το μέρος. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν το χωράει το κάθισμά του και κινείται σύγκορμος. Το κοινό, από την άλλη, παρακολουθεί, μαγεύεται, αλλά ακόμα δε συμμετέχει τόσο ενεργά στο πάρτυ που σταδιακά στήνεται.

Το πρώτο διάλειμμα από την προσωπική του δισκογραφία θα έρθει υπό τη μορφή του "Όταν Χαράζει" του Θανάση (όπως χαρακτηριστικά προλογίστηκε), που εκτελείται ελαφρώς πιο γρήγορα και λίγο πιο «drone», με τα όργανα να κρατάνε τις ίδιες συγχορδίες και τη φωνή να σκιαγραφεί τη μελωδία. Ομολογώ ότι δε με συγκίνησε όσο η κανονική του εκτέλεση. Κάπου εκεί έρχεται και η σειρά του Σαδίκη, που με το σχήμα αυτό έχει περισσότερο χώρο να εκφραστεί, χαράς ευαγγέλια για όσους τον εκτιμάμε ανάμεσα στους μεγάλους του ελληνικού rock. Το "Απαισιόδοξο Τραγουδάκι" του στέκεται εκεί ψηλά στα καλύτερα που ακούσαμε τη συγκεκριμένη βραδιά.

Σταδιακά το κέφι ανάβει όλο και πιο πολύ, με πρώτο έναυσμα το "Χάρτινο Τσίρκο" που ως η πρώτη «Τρύπα» της βραδιάς χειροκροτείται έντονα. Από το "Χωρίς Κανόνα" όμως και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Μουσικοί και ακροατές γίνονται ένα, τραγουδούν όλοι μαζί και φυσικά, καθώς το ένα πιο αγαπημένο τραγούδι διαδέχεται το άλλο, δε μπορείς να μη συμφωνήσεις με αυτό που ανέφερε ο Αγγελάκας στη συνέντευξη που μας παραχώρησε: αυτό το σχήμα είναι το πιο ενεργειακό - και σίγουρα το πιο διαδραστικό θα προσέθετα εγώ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο συνδυασμός του "Ακούω Την Αγάπη" με το "Θ' Ανατέλλω", που θέλει τον Αγγελάκα να τραγουδάει a capella πάνω από το ρυθμό που κρατάμε όλοι εμείς. Για όσους δεν το θυμούνται, αυτό προέκυψε, και έκτοτε καθιερώθηκε, ως αυτοσχεδιασμός των θεατών στο περασμένο Rockwave και ένας τρόπος να κρατηθεί το κέφι, ενώ ο Αραμπατζής άλλαζε μία σπασμένη χορδή. Τι πιο όμορφο από αυτή τη στιγμιαία συνδιαλλαγή, την από κοινού έμπνευση του καλλιτέχνη με το κοινό του, την αυθόρμητη έκφραση δημιουργικής συμμετοχής, που πλέον αποτελεί ίσως και την κορυφαία στιγμή των συναυλιών του;

Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το σημείο η καταπιεσμένη κραυγή «ω είναι ωραία στον Παράδεισο» ξέσπασε μαζικά, για να λάβει και την συγκαταβατική απάντηση «και στην κόλαση να ήμασταν, καλά θα ήταν». "Δε Χωράς Πουθενά" στη συνέχεια, που όσο και αν χάνει στερούμενο του feedback των ηλεκτρικών κιθάρων και του groovy μπάσου του Καρρά, εξακολουθεί να είναι γοητευτικό, και "Σιγά Μην Κλάψω", που προλογίζεται με το ειρωνικό «το 2011 θα είναι η καλύτερη χρονιά της Ελλάδας», μόνο και μόνο για να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά: «μα εγώ μ' ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω».

Το απαραίτητο encore έριξε σχετικά τους τόνους. Στη "Γιορτή" ήταν η δεύτερη φορά που ένιωσα ότι η ενορχήστρωση αδίκησε ένα τραγούδι, αυτή τη φορά γιατί προτιμούσα μια πιο λιτή και σαγηνευτική εκδοχή μόνο με την κιθάρα, καθώς ο μπαγλαμάς έδειχνε να χαλάει τη συνταγή.

Και αφού πήραμε ένα για το δρόμο, καθώς "Όλα Είναι Δρόμος", κλείσαμε τη βραδιά με τα πιο ευχάριστα συναισθήματα και μία παραπάνω δύναμη για να αντιμετωπίσουμε την αδυσώπητη καθημερινότητα που μας περίμενε εκεί που την είχαμε αφήσει, έξω ακριβώς από το Fuzz.

Setlist:

1. Ο Μάρκος Υπουργός
2. Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός
3. Επισκέπτες
4. Άγρια Των Άστρων Μουσική
5. Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά
6. Αιρετικό
7. Δεν Ξέρω Πώς Συμβαίνει
8. Όταν Χαράζει
9. Ο Χορός
10. Απαισιόδοξο Τραγουδάκι
11. Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά
12. Χάρτινο Τσίρκο
13. Είμαι Τυχερός
14. Από Δω Και Πανω
15. Και Λοιπόν Τι
16. Παροιμίες Απ’ Τον Κρόνο
17. Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ
18. Αντιλαλούν Δυο Φυλακές
19. Χωρίς Κανόνα
20. Κεφάλι Γεμάτι Χρυσάφι
21. Ακούω την Αγάπη
22. Θ’ Ανατέλλω
23. Δε Χωράς Πουθενά
24. Σιγά μην κλάψω
-----------------------------
25. Ω Δεσποινίς Μου Ουτοπία
26. Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
27. Μια Όμορφη Μελαχροινή
28. Γιορτή
29. Όλα Είναι Δρόμος

Κώστας Σακκαλής

Περισσότερες φωτογραφίες:













  • SHARE
  • TWEET