Γιάννης Σπάθας, Άκης Τουρκογιώργης & The Blue Airways @ Κύτταρο, 06/02/15

«Γιάννης Σπάθας, Άκης Τουρκογιώργης & The Blue Airways» έλεγε η μαρκίζα στο Κύτταρο, Socrates διάβαζαν όλοι και καθόλου άδικα. Ό,τι πιο κοντινό στο αγαπημένο αυτό τοτέμ της ελληνικής rock σκηνής μπορούμε να δούμε υπό τις δεδομένες συνθήκες είναι αυτό που απόλαυσε ο κόσμος που κατέκλυσε το Κύτταρο και γέμισε κάθε γωνιά του. Ο Σπάθας, προφανώς, ο Μάκης Γιούλης στα τύμπανα, η Μαρκέλα Παναγιώτου στη φωνή, όλοι υπήρξαν στους Socrates με κλιμακούμενο βαθμό ιστορικότητας ο καθένας, ενώ φυσικά ο Άκης Τουρκογιώργης, αδελφός του Αντώνη, έχει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το δικαίωμα να συμμετάσχει στην παρέα. Δικαίωμα που έχει κατακτήσει όχι ...κληρονομικά μόνο, αλλά κυρίως από την ικανότητά του ως μουσικός, ικανότητα που, όπως πολλές φορές εξηγήθηκε επί σκηνής, απέκτησε όταν μικρός παρακολουθούσε και μαθήτευε δίπλα στον αδερφό του και τον Σπάθα.



Θέλω να πιστεύω όμως ότι πέρα από την έλξη που προκαλεί η μουσική των Socrates, κάποιοι ήρθαν στη συναυλία και γιατί έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον Άκη και τους Blue Airways. Κι όσοι δεν την είχαν πιο πριν, σίγουρα θα την απέκτησαν μετά το βράδυ της Παρασκευής. Το πρώτο σετ βρήκε μόνο αυτούς στη σκηνή για το σύνηθες μίγμα διασκευών και δικών τους τραγουδιών. Οι αλήθεια είναι ότι παρότι τα τραγούδια που επέλεξαν από τη δική τους δουλειά είναι μάλλον και τα καλύτερα, "I'm The Man" και "Get It All", ίσως θα μπορούσαν να σκεφτούν να προσθέτουν κι άλλα δικά τους στο setlist. Έχουν το ποιοτικό υλικό που μπορεί να σταθεί δίπλα στις πολύ σοφές επιλογές διασκευών που παρουσιάζουν.



Παρότι από το συνολικό ρεπερτόριό τους επιλέχθηκαν αυτά που είναι ίσως πιο γνωστά απέφυγαν τις πολλές κοινοτοπίες. Έτσι σίγουρα το "Bad Reputation" των Thin Lizzy δεν είναι το standard τραγούδι που ακούς από το μέσο συγκρότημα διασκευών της γειτονιάς σου, ούτε είναι πολλοί που θα επέλεγαν τα "What's Going On" ή το "Manic Depression" από Gallagher και Hendrix αντίστοιχα. Ακόμα λιγότεροι, δε, θα τα απέδιδαν με τόση ακρίβεια αλλά και προσωπικότητα, εντυπωσιακά αλλά και με θαυμαστό μέτρο. Οι καλύτερες στιγμές μάλιστα ήταν κυρίως τα δύο τραγούδια των Dire Straits που σε κιθάρα και φωνή λες και είναι κομμένα και ραμμένα για τον Άκη αλλά και το "I Shot The Sheriff" που εναλλασσόταν ανάμεσα στις εκδοχές του Marley και του Clapton. Στις «διασκευές» μπαίνει και το "Killer" των Socrates που παίχτηκε χωρίς τον Σπάθα αλλά ...σπαθάτα.



Μετά το διάλειμμα ένα σύντομο "Layla" μας προετοίμασε για τον ερχομό του καλύτερου Έλληνα κιθαρίστα. Οι δύο πλέον κιθάρες αφοσιώθηκαν στο "Hideaway" των John Mayall And The Bluesbreakers και από εκεί και πέρα το θέμα είχε πολύ Socrates. Το κέρασμα για τους φανατικούς ήταν ότι παίχτηκαν τραγούδια που είτε δεν είχαν παιχτεί ποτέ ζωντανά ("The Bride") είτε είχαν δεκαετίες να παιχτούν γιατί χρειάζονταν δύο κιθάρες ("Destruction"). Και η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν απολαμβάνουμε κάποιες συνθέσεις της νεότερης ιστορίας τους όπως τα "Born Again" ή "Living In A Hot Town" διψάμε να ακούσουμε τραγούδια ακόμα και από πριν το "On The Wings". Φυσικά το "Phos" είχε όπως πάντα τη μερίδα του λέοντος και μετά το "The Bride", τα "Time Of Pain" και "Queen Of The Universe" που ακούστηκαν στη σειρά συμπλήρωσαν ίσως την πιο όμορφη τριλογία της βραδιάς.



Εντυπωσιακό ήταν το δέσιμο του συγκροτήματος ειδικά στις δύο κιθάρες υπό την έννοια ότι οι υπόλοιποι μουσικοί είχαν δουλέψει ξανά μεταξύ τους. Ακόμα και τα τζαμαρίσματα που έκαναν, μετά από μερικές αναγνωριστικές φράσεις έβρισκαν τα πατήματά τους και απογειώνονταν. Εξαιρετική ήταν και η εκτέλεση του "Starvation" με την κιθάρα του Τουρκογιώργη να αναλαμβάνει το μέρος που στο άλμπουμ παίζουν τα πλήκτρα του Παπαθανασίου ενώ ο Σπάθας διατηρούσε το βασικό riff. Πολύ καλή και η Μαρκέλλα που από backing vocalist είχε πλέον πάρει τα ηνία στα περισσότερα τραγούδια, σε ένα υλικό που εμφανώς γνώριζε καλά. Δεν θα ήταν υπερβολή πάντως να πούμε ότι αν για κάποιον, πλην της ιστορικής μορφής του Σπάθα, παραμιλούσαν οι θεατές κατά την έξοδο, αυτός δεν ήταν άλλος από τον εντυπωσιακά ουσιαστικό και ουσιαστικά εντυπωσιακό Μάκη Γιούλη στα τύμπανα.



Εν μέσω διάφορων διασκευών, κυρίως του Hendrix, που πέραν του να δείξουν τις καταβολές των μουσικών συνετέλεσαν και στο να κάνουν εμφανώς το κέφι τους, ακούστηκαν και άλλα θαυμάσια τραγούδια των Socrates όπως τα αγαπημένα "Mountains" (με πληθώρα χειροκροτημάτων), "Mr. W.C." και "Stray Dogs". Θα σταθώ όμως στο αιώνιο απωθημένο του "Lady" που παίχτηκε κατόπιν λαϊκής απαίτησης στο encore, τελευταίο Socrates της βραδιάς και με μία εξαιρετική δισολία για κερασάκι.



Η επιτυχία του αποτελέσματος και το κέφι που έβγαλε η συγκεκριμένη παρέα αφήνουν υπόνοιες ότι μπορεί να έχει και συνέχεια. Μακάρι...

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com