Γιάννης Αγγελάκας @ Fuzz Club, 14/04/13

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 19/04/2013 @ 12:23
Υπάρχει ένα άτυπο ρητό που πολύ σοφά αναφέρει: «Rock γεννιέσαι, δεν γίνεσαι». Το βράδυ της 14ης Απριλίου αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά πόσο ισχύει για κάποιους μουσικούς. Ο λόγος γίνεται για τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Ντίνο Σαδίκη, δυο μουσικούς που ο καθένας από το δικό του πόστο έχουν αφήσει ανεξίτηλο το όνομά τους στην εγχώρια rock σκηνή.

Για όσους ίσως δεν ξέρουν ο μεν Αγγελάκας ήταν ο τραγουδιστής των Τρύπες, του κορυφαίου ελληνικού rock σχήματος και ο δε Σαδίκης ήταν ο τραγουδιστής των Εν Πλω, των οποίων το παρθενικό ομώνυμο άλμπουμ του 1989 αποτελεί το για πολλούς κορυφαίο μουσικό δημιούργημα στην εν λόγω σκηνή. Οι δυο αυτοί κύριοι τα τελευταία χρόνια έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους δημιουργώντας τους Γ. Αγγελάκας και Επισκέπτες και με μια μόνο studio δουλειά έχουν βάλει γερά θεμέλια για μια νέα πορεία, τόσο ένδοξη όσο και το παρελθόν τους. Τι κι αν και οι δύο έχουν παρατήσει τις ηλεκτρικές κιθάρες; Το όλο στήσιμό τους εκείνο το βράδυ τους δίνει άξια τον χαρακτηρισμό δύο πολύ καλών ρόκερ που χαιρόσουν να βλέπεις. Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που ο συναυλιακός χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος, μιας και φάνηκε πόσο ο κόσμος έχει τιμήσει το έργο και τη συνεισφορά τους στην ελληνική μουσική.

Γιάννης Αγγελάκας

Support group δεν υπήρχε και έτσι λίγα λεπτά μετά τις 22:00 χωρίς κάποιο πανό ή οτιδήποτε άλλο από πίσω τους να γεμίζει την σκηνή, ξεκίνησαν να μας μαγεύουν με τις νότες τους. Το "Επισκέπτες", το τραγούδι που έδωσε το όνομά του στο σχήμα που συνοδεύει τον Αγγελάκα, έδωσε το έναυσμα για άλλη μια εμφάνιση που θα έμενε μνημειώδης. Καθισμένοι και οι τέσσερις σε καρέκλες από το πρώτο λεπτό εξέπεμπαν ένα πολύ καλό vibe από σκηνής. Δεν ήταν ιδιαιτέρως κινητικοί μια και μόνο ο Αγγελάκας σηκωνόταν όρθιος στο τέλος κάθε σύνθεσης που ακουγότανε κυρίως για να πιει λίγο νερό και αντιστοίχως ο Σαδίκης εναλλάσσοντας την κιθάρα του με τον μπαγλαμά ανάλογα τι όργανο όριζε το επόμενο κομμάτι. Με όπλο βεβαίως τα κομμάτια τους, που ηχούσαν γλυκά στα αυτιά μας λόγω καλού ήχου, έκαναν ότι μπορούσαν για να «ανεβάσουν» τον κόσμο, κάτι που κατάφεραν κυρίως καμιά ώρα μετά την έναρξη της εμφάνισής τους.

Γιάννης Αγγελάκας

Τα πρώτα 50 λεπτά ήταν πιο «χαλαρά» σχετικά με το τι θα επακολουθούσε μετά τις 23:00 όπου και διάλεξαν να παίξουν τα πιο ξεσηκωτικά τραγούδια που έχουν στην καριέρα τους. Τα "Γλέντι", "Αιρετικό", "Όσοι Γίνουν Πρωθυπουργοί" (διασκευή στον Μάρκο Βαμβακάρη), "Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός", "Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά", "Άγρια Των Άστρων Μουσική", "Από Δω Και Πάνω", "Αντιλαλούν Οι Φύλακες" (επίσης διασκευή στον Μάρκο Βαμβακάρη) ήταν τα τραγούδια που έκαναν όλους τους παρευρισκομένους να «ζεσταθούν» άμεσα. Το κοινό ήταν ιδανικό για ένα τέτοιο live. Στις μπροστινές σειρές οι πιο σκληροπυρηνικοί ήταν σε μια διαρκή κίνηση ενώ στις πιο πίσω ανάλογα το τραγούδι είτε συμμετείχαν μαζικά μαζί με τους υπολοίπους είτε κάνοντας μικρά πηγαδάκια συζητήσεων είχαν το κάθε τραγούδι για συντροφιά.

Γιάννης Αγγελάκας

Χαρακτηριστικό του κόσμου ήταν ότι, ό,τι και αν έκανε ήταν προσηλωμένο στην σκηνή σαν να περίμενε εντολή αντίδρασης από τους πάνω, δείγμα τουλάχιστον για μένα της αγάπης που υπάρχει κυρίως για τον Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος την ανταπέδιδε χωρίς λόγια επικοινωνίας μαζί τους μια και δεν «έπαιζε» με το κοινό αλλά κάνοντας μια αρχοντική εμφάνιση σαν βασιλιάς στον θρόνο του. Βεβαίως και οι άλλοι τρεις όντας και αυτοί σε τρελά κέφια έδειχναν μια μπάντα που χαιρόσουν να βλέπεις και που δικαιολογούσε στο έπακρο το όνομα που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Αν αρέσκεσαι να ακούς αυτό που παράγουν οι νότες τους, η μουσική τους σίγουρα θα σε συνεπαίρνε και σίγουρα θα σε ταξίδευε. Έχοντας κυρίως έναν εξαίσιο δίσκο στις βαλίτσες τους που απέσπασε βάση τραγουδιών την μερίδα του λέοντος στο setlist, έκαναν το «καθήκον τους» χαρίζοντας στον κόσμο μια πολύ καλή εμφάνιση. Ειδικά μετά τις 23:00.

Γιάννης Αγγελάκας

Μετά από ένα περίπου πεντάλεπτο διάλειμμα επανήλθαν στην σκηνή και πραγματικά μας απογείωσαν. Με σαφώς πιο «επιθετικό» στυλ προσέγγισης των τραγουδιών τα "Παροιμίες Από Τον Κρόνο", "Είμαι Τυχερός", "Σαράβαλο", "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" και "Χωρίς Κανόνα" ήταν μερικά από τα τραγούδια που δεν μπορούσαν να σε αφήσουν ατάραχο και άπραγο. Ειδικά το "Σαράβαλο" από τον επερχόμενο δίσκο του μάλλον θα αποτελέσει την νέα μεγάλη επιτυχία του σχήματος αφού είναι κομμένο και ραμμένο στο στυλ που έχουν υιοθετήσει. Όπως ήταν αναμενόμενο με τα τραγούδια "Σιγά Μην Κλάψω" αλλά και αυτά από τις Τρύπες ("Δεν Χωράς Πουθενά", "Χάρτινο Τσίρκο", "Γιορτή", "Ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι", "Ακούω Την Αγάπη", "Θα Ανατέλλω") ο χώρος «πήρε φωτιά».

Γιάννης Αγγελάκας

Ο Γιάννης Αγγελάκας συνεχίζει την κληρονομιά των Τρύπες με μοναδικά μαγικό τρόπο. Έχει προσαρμόσει την ηλεκτρικότητα που είχε το υλικό του προηγούμενου σχήματος του στην νέα του μουσική ταυτότητα. Έτσι η νέα δομή που έχουν λάβει τα τραγούδια αν μη τι άλλο τουλάχιστον σε μένα αποδεικνύουν δυο πράγματα: Αφενός την διαχρονικότητα τους αφού μια σύνθεση είναι τέτοια όταν ακούγεται και με αλλά όργανα από τα αυθεντικά και αφετέρου το άγγιγμα του Μίδα που έχει ο Αγγελάκας να μεταμορφώνει τις νότες έτσι ώστε να ηχούν και πάλι εξαίσιες, κάτι όχι τυχαίο για έναν τέτοιο καλλιτέχνη.

Γιάννης Αγγελάκας

Κάπως έτσι η όλη ευχάριστη διάθεση και το ωραίο κλίμα που υπήρχε διάχυτο έκαναν τις περίπου δυο ώρες να κυλήσουν σαν νερό. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πότε πέρασε τόση ώρα. Ίσως γιατί αυτό που έβλεπες ήταν πολύ καλό. Τα τραγούδια τους διαδεχόταν το ένα το άλλο τόσο ωραία που το "Όλα Είναι Δρόμος" με το οποίο τελείωσαν το μικρό encore τους έκλεισε μια εμφάνιση που σίγουρα συζητιέται ήδη και θα συνεχίσει να γίνεται στους κύκλους του ελληνικού ροκ. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ουδείς μπορούσε να φύγει δυσαρεστημένος με αυτό που είχε δει. Το επόμενο ραντεβού μου μαζί του θα είναι στο Rockwave. Αναμένω εναγωνίως.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / Whentimefreezes.weebly.com
  • SHARE
  • TWEET