Fly Beeyond Festival: Avril Lavigne, Mikro, Dear Darkstar, Suave Gap @ Ολυμπιακό Στάδιο, 17/07/07

Το συναυλιακό καλοκαίρι πλησιάζει προς το τέλος του, το καλοκαίρι των διακοπών μόλις αρχίζει για τους περισσότερους, αλλά ένα νέο festival γεννήθηκε φέτος και ζητάει την προσοχή μας. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ περίεργος για το τι θα συναντήσω στο νεογέννητο Fly Beeyond, καθώς ήδη από τη συνέντευξη τύπου οι άνθρωποί του μας είχαν ενημερώσει πως θέλουν να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό και κεφάτο festival, κάπως διαφορετικό δηλαδή από τα συνήθη festival που παρακολουθούμε κάθε χρονιά στην Ελλάδα.

Το billing όλου του festival και δη της πρώτης και της τρίτης μέρας νομίζω ότι υπάγεται εξολοκλήρου σε αυτή την fun-εναλλακτική αισθητική. Επίσης τα ονόματα των συγκεκριμένων ημερών είναι καλλιτέχνες του Mtv και ως εκ τούτου αναμενόταν και το live να είναι "τύπου Mtv", κάτι πρωτόγνωρο δηλαδή, τόσο για μένα, όσο και για το ελληνικό κοινό. Ας πάμε να δούμε τι έγινε λοιπόν αυτή τη ζεστή Τρίτη του Ιουλίου.



Για αρχή, η ακύρωση των Rasmus, λόγω προσωπικών προβλημάτων, από τη μια μας μούδιασε ως γεγονός, αλλά από την άλλη απέδειξε τα φοβερά αντανακλαστικά των διοργανωτών: οι άνθρωποι όχι μόνο ενημέρωσαν το κοινό όπως μπορούσαν για την αλλαγή του billing (οι Mikro έπαιξαν τελικά δεύτεροι), αλλά επίσης προσφέρθηκαν να εξαργυρώσουν τα εισιτήρια των φίλων του σχήματος και είχαν τοποθετήσει στην είσοδο του festival μια ευμεγέθη ταμπέλα που εξηγούσε αναλυτικά όλα τα παραπάνω. Αν μη τι άλλο επαγγελματίες 100%. Τέτοιες συμπεριφορές η αλήθεια είναι πως δεν τις έχουμε συνηθίσει και αυτό το γεγονός δείχνει πως κάτι αλλάζει επιτέλους και στην Ελλάδα, αναφορικά με τη συμπεριφορά των διοργανωτών απέναντι στο κοινό.



Ο προαύλιος χώρος του Ολυμπιακού Σταδίου είναι πολύ καλός: έχει εύκολη πρόσβαση με το τρένο, μεγάλη είσοδο / έξοδο για να αποφευχθεί ο συνωστισμός και πολλή άπλα για να απλωθεί άνετα το κοινό. Από άποψη διοργάνωσης το festival μας κέρδισε πάρα πολύ: οι καντίνες βρίσκονταν τοποθετημένες πίσω εκατέρωθεν της σκηνής (αν και λίγο ακριβές η αλήθεια είναι), οι τουαλέτες ήταν αρκετές και καθαρές, η σκηνή μεγάλη και το ηχοσύστημα εντυπωσιακό: πέρα από τις 4 κατακόρυφες συστάδες ηχείων που βρίσκονταν εκατέρωθεν της σκηνής, υπήρχαν άλλα δύο ηχεία πίσω από τον ηχολήπτη τα οποία επιτρέπουν και στους φίλους που βρίσκονται πιο πίσω να ακούνε εξαιρετικά.



Επίσης οι οθόνες βοήθησαν πολύ στο να βλέπουμε τα πάντα καθ' όλη τη διάρκεια του set των καλλιτεχνών. Δεν ξέρω τι λέτε, αλλά με τόσες οθόνες φέτος (Rockwave, Scorpions, Evanescence, Fly Beeyond) πλέον δημιουργείται ένα δεδικασμένο και από τούδε και στο εξής θα τις απαιτούμε. Σιγά-σιγά γινόμαστε Ευρώπη και εδώ... Το μοναδικό αρνητικό που μπορώ να βρω στην εξαιρετική διοργάνωση είναι το χώμα στο οποίο πατούσε το κοινό και το οποίο με το χορό ανασηκωνόταν, αλλά ευτυχώς ήταν ελάχιστο και σαφώς λιγότερο από τα άλλα δύο festival στα οποία παρευρέθηκα φέτος (Rockwave, Gagarin Open Air).

Οι πόρτες ανοίγουν γύρω στις 6.10 και ένα τέταρτο μετά βγαίνουν στην σκηνή οι Suave Gap. Το κοινό εκείνη τη στιγμή είναι ελάχιστο (γύρω στα 1.500 άτομα) και οι περισσότεροι έχουν προτιμήσει να καθίσουν μακριά από τη σκηνή, στη σκιά, παρά να στέκονται όρθιοι μπροστά μέσα στο λιοπύρι. Δυστυχώς δε μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα από το τρίο, το οποίο παίζει ένα punk-rock τύπου Mtv, χωρίς όμως να έχει τη νεανικότητα που το ιδίωμα απαιτεί και χωρίς να έχει γράψει ακόμα το «μεγάλο» κομμάτι που θα έκανε έναν απαιτητικό ακροατή να τους ξεχωρίσει από το σωρό των σχημάτων που παίζουν την ίδια μουσική. Επίσης, δυστυχώς για τα παιδιά, δεν υπάρχει punk-rock σκηνή στην Ελλάδα και έτσι το κοινό δε νομίζω πως έχει ιδιαίτερη επαφή με το συγκεκριμένο ήχο. Στα 40 λεπτά που έπαιξαν ήταν δεμένοι και κεφάτοι, άνοιξαν όμορφα την ημέρα, αλλά προσωπικά δε με κέρδισαν.

Για να συνεχίσω πρέπει να περιγράψω τη σύνθεση του κοινού: είπαμε μεν ότι η μέρα ήταν μια Mtv μέρα, αλλά προσωπικά δεν περίμενα ότι ο μέσος όρος της ηλικίας του κοινού θα ήταν τα 14 χρόνια. Η πλειοψηφία ανήκε για άλλη μια φορά φυσικά στις γυναίκες και, παρόλο που υπήρχαν και κάποιοι μεγαλύτεροι στο κοινό, η παρουσία πολλών 12χρονων -και κάτω- κοριτσιών (με τις μαμάδες τους, ναι αλήθεια λέω) έριξε πάρα πολύ τον μέσο όρο. Ιδιαίτερα στις πρώτες σειρές, όποιος είχε τελειώσει το Γυμνάσιο θα έπρεπε να έχει κρίση ηλικίας, τόσο μικρά ήταν τα παιδιά εκεί. Το ευχάριστο ήταν πως για τα συγκεκριμένα κορίτσια το live αυτό πρέπει να ήταν το πρώτο της ζωής τους και το διασκέδασαν και με το παραπάνω. Κρατήστε όμως τον χαρακτηρισμό «14χρονα κορίτσια» και προχωράμε παρακάτω...

Στο καπάκι μπαίνουν φουριόζικα οι Dear Darkstar, κατακρεουργώντας το "Smells Like Teen Spirit", όχι όμως τόσο λόγω απόδοσης, όσο λόγω ήχου. Η επιλογή του κομματιού ναι μεν μπορεί να ήταν εξαιρετική, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν άκουγε τόσο «παλιά» μουσική και έτσι η εντυπωσιακή είσοδος που ανέμεναν τα παιδιά πέρασε λίγο απαρατήρητη. Κάπου εδώ να πω για τον ήχο πως στην αρχή είχε κάποια ελάχιστα προβλήματα, αλλά από το set των Dear Darkstar και μετά έφτιαξε και παρέμεινε εξαιρετικός καθ' όλη τη βραδιά, πράγμα που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Με το που αντικρίζουμε λοιπόν το hardcore ντύσιμο και στήσιμο των Dear Darkstar φανταζόμαστε τι θα επακολουθήσει: το σχήμα παίζει ένα μίγμα crust με hardcore με brutal φωνητικά και σκληρές κιθάρες και με αυτό τον ήχο θέλησε να κερδίσει το κοινό του festival. Εις μάτην. Τα κοριτσάκια στις πρώτες σειρές παρακολουθούσαν αποσβολωμένα / φοβισμένα και το συγκρότημα επί σκηνής, αν και άρχισε παθιασμένα και απέδωσε το υλικό του περίφημα, όσο περνούσε η ώρα ξενέρωνε, γιατί έβλεπε πως από κάτω δεν κουνιόταν φύλλο. Κρίμα για τα παιδιά και κρίμα και για τη διοργάνωση, γιατί το κλίμα σαφέστατα δεν τους κράτησε. Έπαιξαν και αυτοί γύρω στα 40 λεπτά και άφησαν τη σκηνή φανερά μουδιασμένοι.

Οι Mikro που ακολούθησαν, τόσο με την Avril όσο και με τους Rasmus τους οποίους αντικατέστησαν δεν έχουν καμία σχέση ηχητικά, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να βγουν στη σκηνή με μπόλικο κέφι και διάθεση για party. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε τύχει μέχρι τώρα να τους παρακολουθήσω ποτέ ζωντανά, αλλά αυτό που είδα με κάλυψε σε μεγάλο βαθμό: οι Mikro είναι για την ελληνική electro σκηνή μια πολύ καλή μετοχή, με μεγάλο αντίκρισμα. Στη μια ώρα του set τους χόρεψαν, τραγούδησαν και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να ξεσηκώσουν το κοινό του festival, το οποίο όμως και πάλι λόγω του μικρού της ηλικίας του και λόγω της ελάχιστης επαφής του με αυτό τον ήχο, δεν έδειξε να πολυεντυπωσιάζεται. Παρ' όλα αυτά, οι Mikro απέδωσαν πολύ καλά το υλικό τους, είχαν κέφι και απέδειξαν ότι σαφέστατα είναι οι ηγέτες της σκηνής που εκπροσωπούν. Ανάμεσα σε άλλα έπαιξαν και τα "Mikrotronic Plasma" και "Γέφυρα" και άφησαν τη σκηνή ελεύθερη για τη βασίλισσα της βραδιάς.



Καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας ήταν φανερό πως όλοι είχαν έρθει για την πιτσιρίκα Καναδή. Έτσι όταν λίγο μετά τις 10 άρχισε το set της, όλοι ήταν πολύ περίεργοι για το τι θα επακολουθούσε. Εν τω μεταξύ, το κοινό πρέπει να ξεπέρασε οριακά τις 5.000, με αρκετούς μεγαλύτερης ηλικίας να φτάνουν στον χώρο αργά για να απολαύσουν ένα όνομα με τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό, στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα. Όταν είδαμε τα ροζ τύμπανα και τη γενικότερη pop αισθητική του στησίματος του συγκροτήματος της Avril Lavigne, καταλάβαμε πως ό,τι θα επακολουθούσε θα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία.



Γύρω λοιπόν στις 10.10 το συγκρότημα στήνεται, αρχίζει να παίζει ένα ρυθμικό μέρος και από το βάθος της σκηνής ξεπετάγονται τέσσερις δεσποινίδες, ντυμένες με σχολική φούστα, allstar και τιραντάκια, κραδαίνοντας μαυροροζ σημαίες με το σήμα της Avril Lavigne από τον τελευταίο δίσκο της και αρχίζουν να χορεύουν, παρελαύνοντας κατά μήκος της σκηνής. Οι συγκεκριμένες δεσποινίδες θα ακολουθούσαν την Avril σε όλη τη διάρκεια του set της, ονομάζονται "Rock Supremes" (ή κάπως έτσι) και αποτέλεσαν το μπαλέτο / χορωδία της καλλιτέχνιδας για τη ζωντανή της εμφάνιση. Μετά λοιπόν από την ολιγόλεπτη αυτή εισαγωγή, πηδάει στη σκηνή και η Avril Lavigne και με το πολύ πρόσφατο "Girlfriend" αρχίζει το set της.



Εκείνη τη στιγμή οι τσιρίδες των κοριτσιών πρέπει να έφτασαν σε ένα παράλληλο σύμπαν ή στο Άλφα του Κενταύρου. Από την πρώτη κιόλας νότα της Avril Lavigne το κοινό της είχε παραδοθεί: λίγο το νεαρό της ηλικίας, λίγο το πάθος του πρώτου μεγάλου live, τα κορίτσια σε κάθε περίπτωση δημιουργούσαν ένα γλυκό πανδαιμόνιο, το οποίο ήταν ιδανικό για ένα καλοκαιρινό, χαλαρό live σαν το συγκεκριμένο. Η Avril Lavigne είναι μια κοπέλα αξιαγάπητη: πανέμορφη, μικροκαμωμένη (δεν την περίμενα τόσο κοντή), αδύνατη, αλλά με πάθος και εφηβική ανεμελιά, άρχισε να παρελαύνει μαζί με το μπαλέτο της, εξηγώντας μας παράλληλα γιατί πρέπει να τα «φτιάξουμε» με εκείνη και να χωρίσουμε την "so whatever" παρούσα σχέση μας.

Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω πως στο στοίχημα το ποντάρισμα στο «αν οι 9 στους 10 που διαβάζουν αυτή την κριτική περιμένουν και θέλουν να θάψεις την Avril Lavigne» πρέπει να δίνει 0.98. Δυστυχώς φίλοι μου δε θα το κάνω. Η δεσποινίδα είναι πιο φρέσκια από την πρωινή πάχνη, πιο δροσερή από την υγρασία στο δάσος του Αμαζονίου και πιο κεφάτη από το Καρναβάλι του Ρίο. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια απλή περσόνα και τόσο χαρούμενη παρουσία. Χωρίς rockstarιλίκια, με πολύ κέφι και νάζι, η Avril Lavigne απέδωσε τα κομμάτια της δισκογραφίας της με έναν καταπληκτικό ήχο, χωρίς να κάνει κανένα φωνητικό σφάλμα και απέδειξε γιατί αυτή η στιγμή είναι στην κορυφή της σκηνής που ηγείται. Τσαχπίνα, θελκτική, έφηβη, η δεσποινίδα από τον Καναδά έπαιξε για το κοινό της και το ικανοποίησε σε βαθμό απόλυτο. Παίζει «σοβαρή» μουσική; Όχι. Έχει στίχους που αναλύουν το προσωπικό αδιέξοδο καθενός; Όχι. Έχει πολλαπλές ενορχηστρώσεις με δεύτερες / τρίτες φωνές, ορχήστρες κτλ.; Όχι. Ξέρει κιθάρα, τόσο εκείνη όσο και οι μουσικοί της; Όχι. Είναι δήθεν; Όχι. Ήρθε για να διδάξει μουσική; Όχι. Να μας κάνει να φτάσουμε τη θέωση; Όχι. Να παίξει το "Shine On You Crazy Diamond"; Σαφέστατα όχι...

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Το εξής απλό: η Avril Lavigne παίζει μια εύπεπτη μουσική, η οποία έχει ως κατεύθυνση την απενεχοποιημένη διασκέδαση και τον προβληματισμό πάνω στην επιλογή του κατάλληλου συντρόφου στα χρόνια της εφηβείας. Η νεαρή είναι μικρή και μικρή θέλει να παραμείνει. Έτσι όλη της η σκηνική παρουσία στηρίχθηκε ακριβώς σε αυτό το γεγονός: έπαιξε με το κοινό, τραγούδησε, χαμογέλασε, έκανε τσαχπινιές και τελικά μας κέρδισε, συνεπικουρούμενη από το πολύ ενδιαφέρον μπαλέτο της, με τις δεσποινίδες οι οποίες αντιδρούσαν σε κάθε κομμάτι σα να ήταν οι σχολικές φίλες της. Δεν το έπαιξε rock star, δεν ήταν απόμακρη, δεν ήρθε για να μας παρουσιάσει καμία υψηλή τέχνη. Μας κάλεσε στο party της. Και εμείς ανταποκριθήκαμε. Άψογη επαγγελματίας, χαριτωμένη και γλυκιά, η Avril Lavigne ήταν ό,τι πρέπει για να κλείσει όμορφα το φετινό καλοκαιρινό συναυλιακό μας ταξίδι.

Για το κοινό λίγο πολύ τα είπα ήδη. Πέρα από τα κοριτσάκια, στις πιο πίσω σειρές υπήρχαν και κάποια άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που αν ήταν γυναίκες, τραγουδούσαν όλους τους στίχους και τσίριζαν, και αν ήταν άνδρες, θαύμαζαν την ομορφιά της Καναδής (έλα ρε Δημήτρη αγαπησιάρη). Το highlight της βραδιάς αναμφίβολα ήταν η εκτέλεση του "Sk8ter Boi", το οποίο το κοινό αποθέωσε, και το "highlight" της βραδιάς ήταν η ερώτηση της Avril "how many independent women are there out there?", όταν προλόγισε το "I Don't Have To Try", στο οποίο η απάντηση πιθανότατα να ήταν «200», καθώς τόσες υπολογίζω πως ήταν οι θηλυκές υπάρξεις του κοινού που μπορούσαν να λογίζονται ως γυναίκες.



Αν και εκτελεστικά / ερμηνευτικά / χορευτικά / στυλιστικά (η Avril άλλαξε τέσσερα outfit) όλα ήταν άκρως επαγγελματικά και επιπέδου Mtv (με την καλή έννοια), τόσο επαγγελματικά ήταν και τα συνολικά 70 λεπτά του set της. Σίγουρα μπορούσε να παίξει παραπάνω και σίγουρα θα το θέλαμε όλοι. Στις εκπλήξεις της βραδιάς συγκαταλέγονται τόσο η εισαγωγή του "Losing Grip" με το "Kashmir" των Led Zeppelin, όσο και η διασκευή στο "All The Small Things" των Blink 182 στο encore και η απουσία του "Take Me Away" από το set της. Επίσης λίγο κακή εντύπωση μου έκανε η αποχώρησή της από τη σκηνή μετά το τέλος του "Complicated", χωρίς ούτε ένα χαιρετισμό προς το κοινό.

Η Avril Lavigne ήρθε, μας κάλεσε στο party της και μας έκανε να περάσουμε καλά. Τα support δεν έπιασαν τον παλμό του κοινό, σε ένα festival με εξαιρετική διοργάνωση και εναλλακτική φιλοσοφία, το οποίο άρχισε τις δραστηριότητές του με το δεξί. Τώρα που μας έπεισαν, μπορούμε να ζητήσουμε και εμείς μια χάρη; Τι θα λέγατε για κάποιες «κόκκινες καυτερές πιπεριές» για του χρόνου, ε;

Setlist:

Girlfriend
I Can Do Better
Sk8er Boi
My Happy Ending
Runaway
When You're Gone
I Always Get What I Want
I'm With You
Everything Back But You
Hot
Losing Grip (εισαγωγή με Kashmir, Led Zeppelin cover)
Best Damn Thing
I Don't Have To Try
He Wasn't
Encore:
All The Small Things (Blink 182 cover) Complicated