Fly Beeyond Festival 2008: Sex Pistols, New York Dolls, The Courteeners, 63 High @ Στάδιο Καραϊσκάκη, 16/07/08

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 20/07/2008 @ 06:51
Η ιδιαιτερότητα του ποδοσφαιρικού σταδίου ως χώρου διεξαγωγής συναυλίας έγκειται στην ηχητική, που φορτώνεται από μια ασύγκριτη ηχώ, η οποία σύμφωνα με επιφανειακές γνώσεις της επιστήμης της φυσικής οφείλεται στις κερκίδες. Όταν ένας τέτοιος χώρος είναι απελπιστικά άδειος, η ηχώ πολλαπλασιάζεται και γεννά μια αποκαρδιωτική μελαγχολία.

Η έναρξη του προγράμματος της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ Fly Beeyond έφερε, στις έξι παρά, τους Έλληνες 63 High μπροστά σε εξήντα τρία άτομα, που παραδόθηκαν στο υπέρβαρο ska-punk της μπάντας, αδιαφορώντας για το Φελινικό της κατάστασης. Με ύφος, αλλά υστερώντας ως προς το «νεύρο», με χιούμορ, αλλά με μισό κέφι, οι Θεσσαλονικείς εκτόξευαν θορυβώδη jam ενέργεια, που λειτουργούσε άριστα στα πολύ δυνατά σημεία, έχανε όμως συχνά τη συνοχή της και κρατούσε τα πνευστά σε συνδικαλιστικό ρόλο. Η άνεση, που βασιζόταν στη σκηνική παρουσία του προβατζίδικου, δημιουργούσε ένα κλίμα οικειότητας, ενώ ορισμένοι στίχοι τρύπωναν ύπουλα στο στόμα του πιο ανεπίδεκτου ακροατή. Τιμώντας το πνεύμα της ημέρας, η εμφάνιση τελείωσε κατά τις επτά με την αρρωστημένη διασκευή του "Britzkrieg Bop" των Ramones.



Μισή ώρα αργότερα, το κλίμα προετοίμαζε για ένα μυστικό μικρό θαύμα, που πέρασε απαρατήρητο. Η μορφή της Audrey Hepburn, δια χειρός Liam Fray, κοσμούσε τη σκηνή και η φωνή της Nico ανάβλυζε ονειρική από τα ηχεία. Οι Courteeners, που είχαν σειρά στο billing, είναι η πιο καυτή μπάντα της επικαιρότητας του βρετανικού hype και τα τέσσερα indie είδωλα της ακούραστης μόδας μεταφέρθηκαν από το εξώφυλλο του NME μπροστά σε διακόσιους απαθείς, που αγνοούσαν την επίχρυση ταυτότητά τους.



Με το ευγενές σνομπ στο πετσί, με το τουπέ του εν Manchester παραγομένου britpop, οι Courteeners ξεκίνησαν -παραδόξως- το show με το εξαιρετικό "Aftershow" και με τις κερκίδες απελπιστικά γεμάτες. Το αργό "Please Don't" δεν κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά το Libertinώδες "Acrylic" παρέσυρε μερικούς σβέρκους και στο "Cavorting" τα πέλματα χτυπούσαν το ρυθμό στο έδαφος.



Σαν τρίτος αδελφός Gallagher, συμπαθητικά ψυχρός, ο τραγουδιστής Liam Fray κρύβόταν πίσω από μαύρα γυαλιά ηλίου. Ζήτησε συγγνώμη για το «χάλι» της φωνής του - και είχε άδικο. Δικαιολογήθηκε λέγοντας πως δεν έχει συνηθίσει τόση ζέστη και τόσο πολύ ερκοντίσιον - και είχε δίκιο. «Νόμιζα πως θα βρέχει», είπε με μισό χαμόγελο και αφιερώθηκε σε ένα εκρηκτικό "If It Wasn't For Me". Η επικοινωνία με το κοινό δεν εδραιώθηκε ποτέ πλήρως και οι συνήθεις ενθουσιώδεις αντιδράσεις, που παρατηρούνται επί βρετανικού εδάφους, απουσίασαν, έστω κι αν το αποχαιρετιστήριο "What Took You So Long" εμπλουτίστηκε με ένα πέρασμα από το "Tomorrow" των James. Πάντως, το γεγονός ότι οι Courteeners βρέθηκαν σε αυτή τη στιγμή της καριέρας τους στην Ελλάδα, παραμένει ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο.

Λίγο μετά τις εννιά η σκηνή ανήκει στους New York Dolls. Προσπαθώ να βρω ποιά διανοητική ακροβασία θα μπορούσε συνδυάσει τους New York Dolls με τους Courteeners και να μου δικαιολογήσει το γεγονός ότι βρέθηκαν κολλητά στο billing. Λοιπόν, προσέξτε ε! Οι επανένωση των εν ζωή New York Dolls πραγματοποιήθηκε χάρη στον Morrissey, o οποίος υπήρξε πρόεδρος του βρετανικού fan club τους, κατά τη δεκαετία του εβδομήντα. Ο ίδιος μεγάλος κύριος Morrissey κατάγεται από το Manchester, δηλαδή την πατρίδα των Courteeners, και δήλωσε πρόσφατα στον τύπο ότι επισκέφθηκε το Λονδίνο αποκλειστικά για να παρακολουθήσει μια συναυλία των τελευταίων, την οποία απόλαυσε ιδιαιτέρως, και έκτοτε τους υποστηρίζει με θέρμη. Voila! Καθησυχασμένος από την εφευρετικότητα της σοφιστείας μου, βρέθηκα αντιμέτωπος με το συγκρότημα που κατάφερε να ισορροπήσει με το ένα πόδι στο glam και το άλλο στο punk. Αν η μπάντα που παρουσιάζεται ως New York Dolls δεν είναι εκατό τοις εκατό original, είναι εκατό τοις εκατό «αυθεντική».



Ο κατευθυντήριος μαγνητισμός του David Johansen ήταν αισθητός από το πρώτο κομμάτι, "Babylon". Ο Αμερικανός «δίδυμος αδελφός» του Mick Jagger -στον οποίο θα πήγαιναν οι φαβορίτες, τελικά- κάλεσε τους πάντες να τραγουδήσουν στο κεφάτο "We 're All In Love", από το δίσκο της επανένωσης, καθώς στο άνθος του πεντηκοστού έκτου έτους της ηλικίας του χόρευε, ενδεδυμένος με ένα μπλουζάκι κομμένο πάνω από τον αφαλό, με στρας και χρώμα σε απόχρωση του γαλάζιου, που η τεστοστερόνη μου απαγορεύει να προσδιορίσω. «Θα παίξουμε ένα κομμάτι από την αγαπημένη μας μπάντα... την Janis Joplin» (sic) και το "Piece Of My Heart" υπέστη την πιο άτεχνη rock 'n' roll αισθητική.



Κατά τις 9:25 και ενώ η ατμόσφαιρα ηλεκτριζόταν από την άγρια blues παρένθεση του "Privet World", μια ομάδα «αγνώστων» εισέβαλε βίαια από την πλευρά των επισήμων, ακολουθώντας την εκλεπτυσμένη μέθοδο του «ντου», και προκάλεσε μια ολιγόλεπτη συμπλοκή με άλλους «άγνωστους», που έφεραν κράνη και κρατούσαν δοκάρια στα χέρια, χωρίς να αποφευχθούν βιαιότητες προς «αθώους» και με αποκορύφωση ένα θεαματικό ράντισμα από πυροσβεστήρα. Ο σχετικός πανικός έσβησε σύντομα και τα σενάρια άρχισαν να οργιάζουν στις συζητήσεις. Πάντως, ο όγκος του κοινού αυξανόταν με ύποπτη ταχύτητα και η ανησυχία για την ασφάλεια (ή μάλλον τη μη ασφάλεια) του χώρου δεν κόπαζε.



Οι New Dolls συνέχιζαν απτόητοι με τα «πρόσφατα» "Plenty Of Music" και "Dancing On The Lip Of A Volcano", παρεμβάλλοντας το «παλιό» "Human Being", σα να ήθελαν να αποδείξουν ότι η ταυτότητά τους είναι πάντα η ίδια. Το καταπληκτικό "Pills" ήταν αφιερωμένο στον Bo Diddley - ας αναπαύεται στις καρδιές μας. Η δε πενθούσα κιθάρα συνέχισε να ηχεί, καθώς ο Sylvain Sylvain τραγουδούσε το "You Can't Put Your Arms Around A Memory", ευχόμενος ένα γλυκά μακάβριο «happy birthday» στον θρύλο Johnny Thunders. Αν ζούσε, ο πάλαι ποτέ Doll θα γιόρταζε την προηγουμένη τα πεντηκοστά έκτα του γενέθλια.



Η θλίψη διασκεδάστηκε με το ξέφρενο "Dance Like A Monkey", ενώ ο τερματισμός, με τη χρυσή τριάδα "Trash", "Jet Boy" και "Personality Crisis", έγινε απολαυστικά εκκωφαντικός. Ο David Johansen αποχαιρέτησε με την αράδα «My favorite thing Greece invented is the myth». Τάδε έφη ένας rocker του οποίου ο μύθος ξεπερνά την τέχνη και, ως προς αυτό... έπονται καλύτερα.



Με ζηλευτή ειρωνεία, ένα πλήθος τριών χιλιάδων ανέμενε την εμφάνιση των Sex Pistols, υπό τους ασπρόμαυρους συντηρητικούς ήχους του "There Will Always Be An England". Λίγα λεπτά πριν τις έντεκα, ο γλοιωδώς χαρισματικός John Lydon χαιρέτησε με τη χαρακτηριστική χροιά του: «Good evening Athens. Thank you. We are the Sex Pistols. Enjoy!».



Το "Pretty Vacant" άναψε αμέσως την ατμόσφαιρα και στο ρεφρέν το κοινό τραγούδησε βοερά: «...and we don't care!». Η «ιστοριοκαπηλεία» της στιγμής γινόταν συνειδητή. Αυτοί ήταν όντως οι Sex Pistols και ήταν τριάντα χρόνια μεγαλύτεροι από ότι θα έπρεπε. Καθώς μπουκάλια εκτοξεύονταν προς τη σκηνή, ο Lydon αρπάχτηκε: «Stupid little cunt, do not throw bottles. We are your friends. Know that and this will be a perfect evening!». Η ακύρωση της συναυλίας των Public Image Ltd. πριν από είκοσι χρόνια, εξαιτίας εμπρησμού, προφανώς αποτελεί ανησυχητική ανάμνηση περί του θερμόαιμου του Έλληνος. "Seventeen" και "No Feelings" και η μπάντα απέδιδε άρτια το συναίσθημα του πιο αναγνωρίσιμου punk, με την κιθάρα του Steve Jones να δεσπόζει καθώς υποστηριζόταν γερά από τους ρυθμούς του Paul Cook και τον τετράχορδο Glen Matlock στη θέση που ήταν «πάντα» δικιά του - ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.



Τραγουδώντας το "New York", το μάτι του Lydon εξέπεμπε τρέλα και οι ατσούμπαλες πόζες συγκέντρωναν τα βλέμματα πάνω στον παραδειγματικό performer. Στο τέλος του "Did You No Wrong" ρώτησε: «Is this true Greece? Are you Insane?» και με αφορμή μια κραυγή από το κοινό επιτέθηκε: «Shut up you jealous fuck!». Αφού αποκάλυψε την ηλικία του καθενός από τα μέλη της μπάντας, ρώτησε... την ηλικία του κοινού. Στο χαώδες σούσουρο της απάντησης, ο Lydon συμπλήρωσε «Your culture is ancient and we salute you» και ξεκίνησε το "Liar".



Στη μέση του τραγουδιού ένα άδειο μπουκάλι κατέληξε στο κεφάλι του Lydon, τραυματίζοντάς τον. «Έφαγε αυτός στην κεφαλή μιαν αδειανή μποτίλια», που λέει κι ο ναυτικός. Άρχισε να ωρύεται κατά του δειλού, απείλησε ότι θα σταματήσει τη συναυλία, και φυσικά αποφάσισε να συνεχίσει, καλώντας το κοινό σε «φτηνές διακοπές στη μιζέρια των άλλων». Με το μέτωπο μουτζουρωμένο από το αίμα, η ερμηνεία του "Holidays In The Sun" γινόταν φετιχιστικά δραματική και ξύπναγε τον προφανή συνειρμό μιας αξέχαστης εικόνας του Iggy Pop. Μετά από ύβρεις και ειρωνείες προς τις Η.Π.Α., ο Lydon ζήτησε επανειλημμένα από τον κόσμο να πει «Γεια σου Αλλάχ», κουνώντας κωμικά το χέρι. Το σαστισμένο κοινό δεν παρακολούθησε το σκεπτικό του μηνύματος και άργησε πολύ να ανταποκριθεί. Η θεατρική εισαγωγή αντιστοιχούσε στο κομμάτι "Baghdad Was A Blast", που είναι το "Belsen Was A Gas" προσαρμοσμένο στο νέο προσωπείο του αποδιοπομπαίου σφαγέα.



Το γιγάντιο riff του "Submission" κατέβαλλε και η φωνή αντηχούσε πιο διαπεραστική από ποτέ. Αλλόκοτοι χοροί στο "(I'm Not Your) Steeping Stone" και το παράφρον chuckberryκό κιθαριστικό σόλο του Jones ξύπνησε την ατόφια rock 'n' roll βάση του punk. Στη διασκευή του "No Fun" των Stooges τα φωνητικά οργίαζαν, αλλά η συμμετοχή του κοινού υπήρξε μηδαμινή, ενώ το "Problems" αποδόθηκε με λιγότερη ενέργεια από ότι στην προσωπική μου rock φαντασίωση.



Αφού βεβαιώθηκε ότι το κοινό προτίθεται να ξελαρυγγιαστεί, ο Lydon έδωσε το σύνθημα για το "God Save The Queen" και το ακροατήριο εξεγέρθηκε. Φωτοβολίδες άναψαν μέσα στο κοινό που τραγουδούσε τον επαναστατικό ύμνο μιας άλλης γενιάς. «Nice! Nice to hear you Athens» και το αρρωστημένο πάθος του "E.M.I." σημάδεψε το τέλος του κυρίως μέρους της εμφάνισης. «If you want more, you have to let us know...», με θηριώδη καυστικότητα, και η σκηνή έμεινε άδεια.



Παρότι το κάλεσμα για encore ήταν μάλλον χλιαρό, οι Sex Pistols επέστρεψαν σχολιάζοντας: «And it's back by popular request!». Ασύγκριτα επιβλητικό, με την κεραυνοβόλο χλιδή της αμεσότητας του μηνύματος του '77 να γίνεται απλά κατά τριάντα χρόνια δυνατότερη, το "Bodies" έκοψε την ανάσα. Ακόμη πιο ξεθεωτικό, το "Anarchy In The UK" ξανάναψε τις φωτοβολίδες και η δύναμη του πιο ασύντακτου ρεφρέν έγινε βοερό σύνθημα στα στόματα «χιλίων» ξανά και ξανά και ξανά. Οι Sex Pistols χαιρέτησαν και εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Ανυποψίαστο, ένα τμήμα του κοινού ξεκίνησε να εγκαταλείπει το χώρο, ακούγοντας τη μπάντα επιστρέφει για δύο ακόμα χτυπήματα, το διαστημικό "Silver Machine" των Hawkwind και το "Roadrunner" των Modern Lovers, με τους στίχους αλλοιωμένους, όπως πάντα.

Οι Sex Pistols είναι αυτοί που είναι και τίποτα δε θα με έπειθε ότι η μουσική απόδοσή τους πριν από τριάντα χρόνια ήταν καλύτερη από την παρούσα. Η εμφανίσεις τους και το καταπληκτικό rock show στο οποίο επιδίδονται διαλύουν τις υποψίες περί οποιασδήποτε πλεκτάνης. Είναι γεγονός όμως πως το περιβάλλον έχει αλλάξει και η μαγεία του επαναστατικού μηνύματος είναι πλέον υποκειμενική. Σε όσους πέρασαν καλά... Cheers!

Setlist:

Pretty Vacant
Seventeen
No Feelings
New York
Did You No Wrong
Liar
Holidays In The Sun
Baghdad Was A Blast
Submission
(I’m Not Your) Steeping Stone
No Fun
Problems
God Save The Queen
E.M.I.
--------------------
Bodies
Anarchy In The UK
--------------------
Silver Machine
Roadrunner

Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET