Fields Of The Nephilim, Opened Paradise @ Gagarin 205, 22/03/08

Οι φίλοι του gothic rock ξέρουν τι σημαίνει το όνομα Fields Of The Nephilim για τη μουσική αυτή και ήταν υποψιασμένοι για το τι θα αντικρίσουν κατά το διήμερο των συναυλιών τους στην Αθήνα. Εκείνοι που πήγαν σε κάποια από τις δύο συναυλίες χωρίς να γνωρίζουν πολλά πράγματα, είμαι σίγουρος πως κατάλαβαν για ποιο λόγο οι Fields θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα στο χώρο τους. Γιατί, πραγματικά, η συναυλία που είδαμε ήταν τόσο καλή, από εκείνες που και δύο ώρες να διαρκούσαν, πάλι λίγο θα φαινόταν (μακάρι να είχε κρατήσει δύο ώρες βέβαια...!).



Σάββατο, 22 Μαρτίου, και παρέα με Uba, Ευθύμη και Ειρήνη κατευθυνθήκαμε από νωρίς προς το Gagarin, έξω από το οποίο περίμενε ήδη αρκετός ετερόκλητος κόσμος, φυσικά και οι χαρακτηριστικές goth παρουσίες. Σταδιακά το club μπορώ να πω πως γέμισε, ήδη ήταν σχεδόν κατάμεστο την ώρα που εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Έλληνες Opened Paradise κατά τις 9.30. Για μία περίπου ώρα μας παρέδωσαν το καλοπαιγμένο και ατμοσφαιρικό gothic rock τους, το οποίο έκανε εντύπωση και είμαι σίγουρος πως άρεσε σε όλους. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η Uba, «θα πήγαινα να τους δω και μόνους τους σε συναυλία». Αποτέλεσαν με λίγα λόγια το καλύτερο δυνατό support για τους Fields.



Η ώρα πλέον ήταν σχεδόν 11, γνωρίζαμε ήδη από τη χθεσινή συναυλία πως από στιγμή σε στιγμή θα έβγαιναν οι Fields. Κάπου εκεί, καταμεσής των καπνών, κάνουν την εμφάνιση τους πάνω στη σκηνή, μέσα σε χειροκροτήματα, οι σκοτεινοί cowboys. Επιτέλους, ύστερα από τόσο καιρό βλέπαμε live τους Fields Of The Nephilim!



Ύστερα από ένα intro του συγκροτήματος εμφανίστηκε στη σκηνή ο Carl McCoy και η παρουσία του καθ' όλη τη διάρκεια του live ήταν απλά επιβλητική. Ήδη από την αρχή με τα εναρκτήρια τραγούδια από το "Mourning Sun" το συγκρότημα μας καθήλωσε με την υποβλητική του ατμόσφαιρα, ενώ στις στιγμές από το "Zoon" των Nefilim φανέρωσαν την περισσότερο τραχιά και δυναμική πλευρά τους, ξεσηκώνοντας τον κόσμο.



Ασφαλώς όμως οι κορυφαίες, κατά τη γνώμη μου, στιγμές του live ήταν οι ερμηνείες στα κλασικά και αγαπημένα τους τραγούδια, όπως το επιβλητικό "Dawnrazor", το ταξιδιάρικο "Psychonaut" και ασφαλώς ο ύμνος που ακούει στο όνομα "Last Exit For The Lost", κατά τη διάρκεια του οποίου είμαι σίγουρος πως σημειώθηκαν ανατριχίλες σε μεγάλο ποσοστό του κόσμου. Οι ερμηνεία του McCoy και η εκτέλεση όλων των τραγουδιών ήταν απλά άψογες, το συγκρότημα δεμένο, ο ήχος κρυστάλλινος και διαυγής και η ατμόσφαιρα μοναδική.



Κατά το encore οι Fields μας χάρισαν το διαχρονικό "Moonchild" και το καταπληκτικό "Mourning Sun", με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν. Συνολική διάρκεια, περίπου 80 λεπτά. Ελλείψεις; Σίγουρα θα θέλαμε να ακούσουμε κάποια περισσότερα από τα παλιά, αγαπημένα τους τραγούδια, ειδικά ορισμένα από τον σπουδαίο εκείνο δίσκο που ακούει στο όνομα "Elizium". Και ασφαλώς η τιμή του εισιτηρίου ήταν πολύ υψηλή, πράγμα το οποίο και αποτέλεσε ίσως ανασταλτικό παράγοντα για να μη μπορέσουν να έρθουν κι άλλοι φίλοι του συγκροτήματος. Ακόμα και έτσι όμως, η συναυλία ήταν απλά μοναδική και οι Fields απέδειξαν στους Έλληνες φίλους τους για ποιο λόγο θεωρούνται επάξια, και στη σκηνή, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της σκοτεινής πλευράς του ροκ.



Setlist (του Σαββάτου):
Shroud (Exordium) / Straight To The Light / Zoon (Part 3) / Penetration / The Watchman/ Requiem (Le Veilleur Silencieux) / Xiberia (Seasons in the Ice Cage) / Dawnrazor / Psychonaut / Last Exit for the Lost / Moonchild / Mourning Sun