Fates Warning @ Gagarin 205, 19/11/07

Το ότι οι Fates Warning διάλεξαν την Αθήνα ως σταθμό στη περιοδεία τους μόνο ως προνόμιο μπορώ να το θεωρήσω. Τα σχέδιά τους περιελάμβαναν μόλις 11 ημερομηνίες, με την προσοχή να είναι επικεντρωμένη στη Γερμανία, Ισπανία και Ολλανδία. Όπως όμως και το ίδιο το γκρουπ δήλωσε, το ελληνικό κοινό είναι ψηλά στην εκτίμησή του και δεν ήθελε να παραλείψει μία επίσκεψη, που μάλιστα έκρυβε αρκετές εκπλήξεις...

Ως γνωστό, το event ξεκίνησε με ένα dj set από τους συντάκτες του περιοδικού Rock Hard, στο τέλος του οποίου μας ευχαρίστησαν, ως περιοδικό, για την παρουσία μας στο χώρο και μας ενημέρωσαν ότι το set των Fates θα είναι το μεγαλύτερο που έχουν παίξει έως τώρα. Για να είμαι ειλικρινής, από τη μία δε γνωρίζω κατά πόσο τηρήθηκε το θέμα της «διάρκειας», αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι έκαναν κάποιες αλλαγές και όντως προστέθηκαν επιπλέον τραγούδια. Η διάρκεια του set ήταν κάτι παραπάνω από 1 ώρα και 45 λεπτά, με κομμάτια - εκπλήξεις που κάλυπταν και παλιές, αγαπημένες εποχές.



Θα ήταν πιστεύω περιττό να αναφέρω το τι συγκίνηση προκάλεσαν σε αρκετούς από εμάς κομμάτια όπως το τρισμέγιστο "Silent Cries", το έπος "Eye To Eye" ή ο «ογκόλιθος» που ακούει στον τίτλο "Monument". Το "A Pleasant Shade Of Grey" είχε την τιμητική του, δίχως όμως να παραλειφθεί η αντίστοιχη προσοχή και στο "Parallels", μιας και έπαιξαν 4 τραγούδια απ' το καθένα. Πιστεύω ότι το set list ήταν αρκετά πλήρες απ' όλες τις απόψεις, καθώς καλύφθηκαν σε μεγάλο ποσοστό η παλιά, αλλά και η νέα εποχή του γκρουπ. Έκπληξη προκάλεσε η διασκευή του "In Trance" των Scorpions, ένα κομμάτι που το κοινό τραγούδησε σύσσωμο όσο λίγα κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Προσωπικά μου άρεσε ο τρόπος που το «έκλεισαν», παίζοντας στα καπάκια την αρχή του "Dynamite", δίνοντας έτσι έναν πιο «συναυλιακό» χαρακτήρα στη διασκευή.

Όσον αφορά το κοινό, βρισκόμουν στις μπροστά σειρές όπου ο κόσμος δεν παρέλειπε να τραγουδά τους στίχους, καλύπτοντας ακόμα και τη φωνή του Ray σε πολλά σημεία. Στα πιο γρήγορα κομμάτια, τύπου "One", αρκετοί οπαδοί δεν έχασαν την ευκαιρία να κάνουν ένα μικρό «χαμό» μπροστά, σε βαθμό που όμως δε χαλούσε το χαρακτήρα της συναυλίας (καθώς οι Fates δεν παίζουν αυτό που θα έλεγε κανείς «μουσική για pit»). Από την άλλη, η μπάντα έδειχνε καθηλωμένη αλλά και καθηλωτική, ευχαριστούσε συνέχεια το κοινό και έδωσε ένα εκτελεστικά και σκηνικά άψογο show, με έναν Ray Alder να μας ξεσηκώνει, τους Joey Vera, Bobby Jarzombek και Frank Aresti (παλαιό μέλος της περιόδου '86-'96) να κάνουν «παιχνίδι» οργιάζοντας επί σκηνής και την τεράστια μορφή του Jim Matheos να δείχνει τόσο αποστομωτική, όσο και σεμνή με το παίξιμο και την όλη παρουσία της. Είναι πραγματικά απόλαυση να βλέπεις live μουσικούς τέτοιου επιπέδου.



Ειλικρινά χαίρομαι για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Η συναυλία προωθήθηκε όσο το δυνατόν καλύτερα, το εισιτήριο ήταν λογικό (για τους Fates Warning μιλάμε και όχι για κάποιον τυχάρπαστο), υπήρχε προ-κανονισμένο meet & greet με τους οπαδούς σε γνωστό rock club της Αθήνας και η ίδια η μπάντα μας τίμησε με ειδικές προσθήκες κομματιών στο set list. Το κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα με την παρουσία του στο χώρο και το γκρουπ έδωσε το «είναι» του στη σκηνή, δίχως να σταματά να μας επευφημεί. Παρόλα αυτά, ο πρόλογος σας προδιαθέτει για ένα «αλλά», έτσι; Κι όμως έχετε δίκιο.

Αν και όλα δείχνουν ωραία και καλά, οι αντιδράσεις του κοινού έδωσαν τροφή στις ανησυχίες μου. Είμαστε ακόμα το εκδηλωτικό κοινό που επευφημούσαν οι Fates; Υπήρχαν εποχές που ο κόσμος διψούσε για συναυλίες και η στάση του στα live εκτός από «οπαδική», ήταν ακόμα και «γηπεδική». Όταν οι Fates μας άφησαν για το πρώτο encore, οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές με ελάχιστους να φωνάζουν το όνομά τους, κάτι που ειλικρινά δεν περίμενα. Τέτοιες στιγμές θυμάμαι την πρώτη συναυλία των Dead Soul Tribe στην Αθήνα, όπου 500 άνθρωποι συγκινημένοι τραγουδάγαμε το "I Remember", αλλά και την τελευταία τους στη οποία κυριολεκτικά φωνάζαμε 10 άτομα. Οι υπόλοιποι 490 που πήγαν;



Τα παραπάνω δεν είναι παράπονο. Θεωρήστε τα απλά ως τροφή για σκέψη, μιας και το φαινόμενο είναι πιο γενικό. Αφήνω προς το παρόν τα ερωτήματα κατά μέρος, επειδή στο κάτω - κάτω απολαύσαμε μία τεράστια μπάντα σε ένα ακόμα live - εγγύηση. Με τη χτεσινή τους συναυλία, οι Fates μου έδωσαν την εντύπωση ότι αν σήμερα ανακοίνωναν τη διάλυσή τους θα ένοιωθα όχι μόνο πίκρα, αλλά και την ικανοποίηση ότι η μπάντα έκανε τον κύκλο της σταματώντας στην κορυφή.

Ελπίζω η πορεία τους να μην έφτασε στο τέλος και εύχομαι να βρουν χρόνο από τα διάφορα project και να μας παραδώσουν ένα κύκνειο άσμα, ή ακόμα και την πλήρη επαναδραστηριοποίησή τους (γιατί όχι;). Όπως και να έχει, σας ευχαριστούμε για αυτή την υπέροχη βραδιά.



Υ.Γ.1: Είχα καιρό να ακούσω το "Blinded" των Evergrey. Εύγε για την επιλογή του dj (όποιος και αν ήταν).

Υ.Γ.2: Μακάρι να παίζανε και το "Through Different Eyes". Δεν πειράζει, next time!

Υ.Γ.3: Για την ιστορία, το πλήρες set list της βραδιάς:

Stranger (With A Familiar Face)
A Pleasant Shade Of Grey Part III
A Pleasant Shade Of Grey Part IV
One
Life In Still Water
Island In The Stream
A Pleasant Shade Of Grey Part VII
The Eleventh Hour
Point Of View
Still Remains
Another Perfect Day
A Pleasant Shade Of Grey Part XI
Silent Cries
Eye To Eye
Nothing Left To Say
In Trance (διασκευή Scorpions)
Monument