Eric Burdon & The Animals live

12/08/2005 @ 08:44
03/08/05, Θέατρο Βράχων, Αθήνα

Ποιος θα αποφάσιζε να παίξει ζωντανά στην Αθήνα μέσα στον Αύγουστο και μάλιστα με την εμφάνιση του να γίνεται γνωστή λιγότερο από ένα μήνα πριν; Ένας άνθρωπος που νοιάζεται μόνο γι' αυτό που κάνει και όχι για το τι θα κερδίσει από αυτό. 3 Αυγούστου, λοιπόν, μια ώρα πριν την εμφάνιση του Eric Burdon (& The Animals) και το Θέατρο Βράχων έμοιαζε άδειο όπως θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος. Μέσα σε πoλύ λίγο χρόνο όμως και μέχρι την ώρα του support, το θέατρο γέμισε (τα καθίσματα τουλάχιστον) από 2 με 2.5 χιλιάδες κόσμου. Είναι αλήθεια ότι δεν έχω βρεθεί ξανά σε συναυλία με τόσο υψηλό μέσο όρο ηλικίας. Παντού έβλεπα ανθρώπους άνω των "-όντα" και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις οικογένειες όπου ο πατέρας αποφάσισε να γαλουχήσει μουσικά τα τέκνα του με τη μουσική που άκουγε εκείνος νέος.

Η νύχτα είχε ήδη καλύψει το θέατρο του Βύρωνα όταν ο Κώστας Λειβαδάς και το group του εμφανίστηκαν στη σκηνή. Ο Κώστας Λειβαδάς αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό τραγούδι αφού έχει συνδυάσει το όνομα του με αρκετά από τα πιο γνωστά κομμάτια και ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου όπως είναι η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ο Γιώργος Δημητριάδης. Το setlist που κράτησε γύρω στη μισή ώρα περιείχε επιτυχίες όπως το "Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα", "Παιδιά Των Δρόμων" και άλλα. Το ερώτημα όμως για το κατά πόσο μπορεί ένας σεβαστός κατά τα άλλα καλλιτέχνης όπως είναι ο Κώστας Λειβαδάς να "προλογίσει" τον μεγαλύτερο ίσως για πολλούς λευκό bluesman είναι κάτι που θα μείνει αναπάντητο.


Κατά τις 21:30, λοιπόν, όπως αναφερόταν στις αφίσες αλλά όχι και στο εισιτήριο, ο Eric Burdon πήρε το καρεκλάκι του και κάθησε μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι πλήκτρα έπαιζε το ίδιο άτομο που πουλούσε τα cd και τις μπλούζες του Eric Burdon. Αυτός είναι τρόπος για περικοπές και οικονομία. "Don't Ever Let Nobody" και ο Eric με κερδίζει αμέσως με τη μπάσα και γεμάτη συναίσθημα φωνή του που με συνεπαίρνει με το "Boom, Boom" και με γεμίζει σε μια από τις γνωστές διασκευές πλέον που συνηθίζει ο κ. Burdon, το "Don't Let Me Be Missunderstood".

Ο Eric ζεσταμένος πια αποχωρίζεται κάποιες στιγμές το καρεκλάκι του, προσπαθώντας να μας θυμίσει λίγο τις παλιές μέρες "When He (I) Was Young". Καρεκλάκι πάλι και ένα καινούριο τραγούδι όπως το "Once Upon A Time" αποτελεί ένα πολύ καλό δείγμα για τη νέα δουλειά του γερόλυκου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο κόσμος εγκατέλειπε τα καθίσματα του και πλησίαζε τη σκηνή, θέλοντας να αισθανθεί πιο ελεύθερος τους ρυθμούς της μουσικής ενός ανθρώπου που σημάδεψε την εποχή του και όχι μόνο.

Πραγματικά πολύ καλή η 10λεπτη εκτέλεση του "We Gotta Get Out Of This Place" που αν και θύμιζε ελάχιστα την original έκδοση του κομματιού, μόνο καλές εντυπώσεις μου άφησε, με τον κιθαρίστα του group να προσθέτει ένα ανατολίτικο χρώμα στο κομμάτι. Tα "Factory Girl" , "Over The Border" διαδέχεται ένα κουραστικό σχετικά solo του drummer που ήταν ασφαλώς απαραίτητο για ένα διάλειμμα στον γερασμένο εμφανισιακά Burdon αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι πιο μικρό. Το παιχνίδι του Eric με το κοινό δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες και μια blues ατμόσφαιρα ιδανική για το "I' m Crying" και πολύ περισσότερο για το "πιο" blues κομμάτι της βραδιάς, "Never Give Up Blues", με το πολύ καλό solo κιθάρας και τον Eric πραγματικά να αποδεικνύει περίτρανα ότι όταν αποφασίζει να τραγουδήσει blues νομίζεις ότι βλέπεις το δέρμα του να μαυρίζει. Με μια γρήγορη αλλαγή όμως γυρνάμε κάτι δεκαετίες πίσω, τα πλήκτρα παίρνουν τον πρώτο ρόλο και "It's My Life" με το κοινό να κινείται ρυθμικά και να τραγουδά με τον Eric "... and the night keeps moving on ...". Τι και αν η κιθάρα έχασε κάτι σε κάποιο σημείο του κομματιού, τι και αν δεν υπήρχε κανένα τεχνικότατο solo στα πλήκτρα; Το μυαλό ταξιδεύει σε εποχές όπου το rock 'n' roll βασίλευε και ξεκινούσε αυτό που εμείς σήμερα λατρεύουμε ως rock. Επιστροφή στον blues χαρακτήρα της βραδιάς και το "Tobacco Road" κλείνει το βασικό μέρος της συναυλίας, αν και μπορώ να πω ότι η πολύ μεγάλη εκτέλεση του δε συμβαδίζει με τον χαρακτήρα του και με κούρασε σε κάποια σημεία.

Το encore ξεκίνησε με τον Eric να φωνάζει ρυθμικά τη λέξη "ούζο". Τι να κάνουμε; O καθένας θυμάται την Ελλάδα με ότι του αρέσει περισσότερο από αυτήν και πραγματικά δε θα μου έκανε καθόλου εντύπωση αν έβλεπα τον Burdon σε κάποιο ελληνικό ταβερνάκι να κατεβάζει καραφάκια. Και αυτό είναι blues άλλωστε! Ιδανικό τελείωμα τα "Little Queenie", με το solo του πωλητή-πληκτρά να κλέβει την παράσταση, και φυσικά πως αλλιώς θα έκλεινε η βραδιά...

"There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
And it's been the ruin of many a poor boy
And God I know I'm one ..."

Η συγκίνηση εμφανέστατη στο πρόσωπο κυρίως των μεγαλυτέρων οι οποίοι έμοιαζαν να νοσταλγούν στιγμές του παρελθόντος που ταυτίζονται με τις νότες του "The House Of The Rising Sun".


Μουσικά κρατάω από τη συναυλία το απλό '60s συναίσθημα που λείπει σήμερα από τη σύγχρονη μουσική η οποία στη μανία της να προχωρήσει μπροστά έχει απαρνηθεί την κληρονομιά που της άφησαν κάποιοι άνθρωποι σαν τον Eric Burdon.

Το να αναφέρεις κάτι για τον ήχο, που έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ καλός, ή για τη γενικότερη εμφάνιση του group που πλαισίωνε τoν Eric Burdon κάτω από το όνομα των Animals (το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές), έρχεται σε δεύτερη μοίρα αφού αύτο που μένει από μια συναυλία σαν αυτή είναι το συναίσθημα που σου προκαλεί η φωνή και τα τραγούδια αυτού του ανθρώπου που, ακόμα και τώρα, διανύοντας το 65ο έτος της ζωής του, μπορούν να πλημμυρίσουν χιλιάδες κόσμου, όπου και να εμφανίζεται, με συναισθήματα που ξέχασαν κάποιοι ότι μπορεί να έχουν μέσα τους καθώς τα χρόνια περνούν, αλλά και η απόδειξη στους νεότερους του τι θα πει να είσαι blues και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Μόνο τότε είσαι αυθεντικός και μπορείς να χαίρεις μιας τέτοιας αναγνώρισης.

Κάποιοι άνθρωποι δε γερνούν ποτέ!

  • SHARE
  • TWEET