Epica, Bare Infinity @ Cine Κεραμεικός, 16/12/07

Μόλις μερικούς μήνες μετά την πρώτη εμφάνιση των Epica στη χώρα μας, στα πλαίσια του March Metal Day, οι Ολλανδοί, ως επί των πλείστων, επισκέφτηκαν και πάλι την Ελλάδα για δύο εμφανίσεις, χωρίς τους περιορισμούς που μπορεί να έχει ένα festival.

Η πρώτη εντύπωση από τον cine Κεραμεικό, όπου θα λάμβανε χώρα το live, ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική για το μέλλον του χώρου στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, καθώς πρόκειται για ένα καλαίσθητο μέρος με ξύλινο πάτωμα (!) και εξώστες τους οποίους θα μπορούσε κανείς μόνο να τους φανταστεί γεμάτους, αφού η προσέλευση του κόσμου την Κυριακή ήταν σχετικά αποκαρδιωτική.

Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Bare Infinity τους οποίους έβλεπα ζωντανά για δεύτερη φορά. Ευτυχώς μάλιστα η προηγούμενη γνώμη που είχα σχηματίσει για το group άλλαξε τελείως, καθώς μου απέδειξαν ότι με έναν σχετικά καλό ήχο και με την κατάλληλη τεχνική υποστήριξη μπορούν να αποδώσουν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Γυναικεία φωνητικά που, αν και σίγουρα θέλουν πολλή δουλειά ακόμα, δεν περνούν αδιάφορα σε καμία περίπτωση, ένα group αρκετά δεμένο με προσεγμένες συνθέσεις και ένας πληκτράς που προσπαθεί διαρκώς να κερδίσει την προσοχή του κόσμου κινούμενος επικίνδυνα πάνω στα όρια της γραφικότητας. Αυτά είναι τα στοιχεία που μου άφησαν τα παιδιά μετά το τέλος και του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος "Always Forever" με το οποίο παρέδωσαν και τη σκυτάλη στους Epica. Στα αρνητικά της εμφάνισής του θα έβαζα την όχι και τόσο καλή διασκευή στο "Wonderful Life" (Black) και την κοιλιά που έκανε το πρόγραμμά τους λόγω κάποιων τεχνικών προβλημάτων του drummer.



Η στιγμή, λοιπόν, για την οποία ανυπομονούσαν και τα 200 περίπου άτομα που βρέθηκαν στο cine Κεραμεικός έφτασε, αφού πρώτα προηγήθηκε ένα γρήγορο soundcheck, δίνοντάς μου την εντύπωση μιας ερασιτεχνικής δουλειάς και οργάνωσης. Ευτυχώς όμως ο ήχος του live με διέψευσε εν μέρει και το "Indigo" από το τελευταίο album των Epica "The Divine Conspiracy" έγινε η εισαγωγή για ένα εξαιρετικό live που αποζημίωσε οπαδούς και μη του group και του ιδιώματος.



Ασφαλώς το setlist δε θα μπορούσε να αγνοήσει την πιο πρόσφατη δουλειά του group και η επιλογή των "Obsessive Devotion", "Menace Of Vanity", "Safeguard To Paradise", "Sancta Terra", "Never Enough" και "Fools Of Damnation" αποδείχτηκε ιδανική για την προώθηση του εν λόγω album. Όταν μάλιστα τα κομμάτια αυτά πλαισιώνονταν από εξαιρετικές συνθέσεις όπως τα "Quietus", "Cry For The Moon" και "The Phantom Agony" τότε το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που περίμενα από το group και αυτή τη ζωντανή του εμφάνιση.

Δυστυχώς αυτό που δε θα μπορέσω ποτέ να συνηθίσω, όσο κι αν φαίνεται λογικό και θεμιτό, είναι η υπερβολική, θεωρώ, χρήση προηχογραφημένων μερών σε όλα τα κομμάτια. Είτε αυτά αφορούν σε ορχηστρικά μέρη, είτε σε χορωδιακά φωνητικά, σίγουρα σου προκαλούν μια παράξενη αίσθηση κονσερβοποιημένης μουσικής. Αυτό όμως το ξεπερνάει κανείς πολύ γρήγορα μόλις αντιλαμβάνεται την ενέργεια που έχει πραγματικά το group πάνω στη σκηνή και ιδιαίτερα ο υπεύθυνος όλου αυτού του εγχειρήματος που λέγεται Epica, Mark Jansen, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι το χαίρεται ιδιαιτέρως αυτό που κάνει. Δεν παρέλειψε μάλιστα να ζητήσει το καθιερωμένο mosh pit, αγνοώντας προφανώς τον πολύ μικρό μέσο όρο ηλικίας και το μεγάλο ποσοστό γυναικών που βρίσκονταν στο χώρο. Αυτό που μάλιστα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ο νέος drummer του group που μοιάζει να έχει ενσωματωθεί πλήρως και μάλιστα δεν υστερεί καθόλου σε ενεργητικότητα και ταλέντο.

Τα λόγια είναι πραγματικά περιττά, όμως, όταν πρέπει να αναφερθείς στην απόδοση και την εμφάνιση της Simone Simons που δε θα μπορούσε παρά να είναι αποστομωτική. Όποιος πραγματικά έχει ισχυριστεί στο παρελθόν ότι το μόνο που έχει να δώσει στο κοινό η Simone είναι απλά και μόνο η ωραία της παρουσία, τότε η απάντηση έρχεται από την ίδια της την εμφάνιση επί σκηνής. Μια ώριμη πλέον τραγουδίστρια, σε ηλικία μόλις 22 ετών, δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τα πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου. Εξαιρετική κίνηση που παρασέρνει τον κόσμο, πολύ ζεστή φωνή που ακούγεται πάντα τόσο οικεία και μια λάμψη εκθαμβωτική που σε θαμπώνει, ενώ κρύβει επιμελώς τη μεγάλη ντίβα που κρύβει βαθιά μέσα της. Η ερμηνείες μάλιστα στα "The Phantom Agony" και "Cry For The Moon" ήταν σίγουρα δύο από τις σπουδαιότερες στιγμές του live.

Η εμφάνιση των Epica σε συνδυασμό με την ελάχιστη προσέλευση του κόσμου με κάνει πραγματικά να ανησυχώ για το αν ο κόσμος πια θέλει να ακούει και να παρακολουθεί ζωντανά groups που έχουν πολλά να δώσουν στη μουσική στις μέρες μας κι όχι μόνο καταξιωμένα ονόματα, όπως αυτό ασφαλώς της Tarja, της οποίας το live συνέπεσε σχεδόν με αυτό των Epica.

Εξαιρετική εμφάνιση, ελάχιστος κόσμος, πολύ καλός χώρος. Ανυπομονώ για την επόμενη εμφάνιση της Simo... εεεε... των Epica στη χώρα μας.

Setlist:

Indigo
Obsessive Devotion
Sensorium
Menace Of Vanity
Quietus
Never Enough
Cry For The Moon
Safeguard To Paradise
Black Infinity
Crystal Mountain (Death cover)
Seif Al Din
Facade Of Reality
The Phantom Agony
-------------
Sancta Terra
Fools Of Damnation
The Last Crusade
Consign To Oblivion