Εn Lefko Festival (Simple Minds, Boy George κ.ά.) @ Τεχνόπολις, 20-21/06/14

Μουσικό ταξίδι για όλα τα γούστα στο κέντρο της πόλης

Oι βετεράνοι και έμπειροι Simple Minds και ο Boy George έσωσαν το φεστιβάλ από τη λήθη. Όταν γράφουμε «λήθη» δεν εννοούμε κάτι κακό. Όποιος ήρθε στο En Lefko festival αποκλείεται να μην πέρασε καλά. Αλλά ένα φεστιβάλ το θυμάσαι μετά από χρόνια μόνο για τους καλλιτέχνες που είδες. Για νέες μπάντες που προσπάθησαν να πείσουν, για παλιές που αρνούνται να πεθάνουν. Τέτοια, είδαμε λίγα, αλλά μάλλον ήταν αρκετά.

Η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων είναι άψογη για να φιλοξενεί φεστιβάλ. Ο κόσμος για πολλούς ήταν πολύς για άλλους λίγος. Περίπου 2,000 σε κάθε μέρα του φετινού festival, χωρίς παρατράγουδα -εκτός της βροχής για τους... ζαχαρένιους- με πολλούς γονείς με τα παιδιά τους, χρονοδιάγραμμα στην ώρα του. Ιδού οι εντυπώσεις απ' όσα είδαμε και ακούσαμε, καθώς χάσαμε μερικά ονόματα από την κάθε μέρα. (Γ.Λ.)

1η μέρα (20 Ιουνίου):

Karuan & Band
«I am hypnotized when I see you GREECE and DON'T have to keep a distance»*



H περιδίνηση στο φετινό φεστιβάλ του Εν Λευκώ ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής που μας πέρασε. Όταν βρέθηκα στην είσοδο της Τεχνόπολης, είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν στ' αφτιά μου οι πρώτες νότες κι ομολογώ, δεν με άφησαν καθόλου αδιάφορη. Μην έχοντας ξεκάθαρα το line-up στο μυαλό μου και ψάχνοντας και μη βρίσκοντας πρόγραμμα (αργότερα το εντόπισα αναρτημένο), κατευθύνθηκα απλά προς την κεντρική σκηνή απ' όπου προέρχονταν η μουσική. Από εκεί υποδεχόταν τον κόσμο -που είχε αρχίσει να καταφθάνει παρά το βροχερό του καιρού- ο Κούρδος στην καταγωγή, Αυστριακός στην υπηκοότητα Karuan (ή Karwan) και η μπάντα του.



Διαβάζοντας κάπως διαγώνια τα ανακοινωθέντα περί των συμμετεχόντων στο φεστιβάλ, είχα μείνει με την εντύπωση πως επρόκειτο για one-hit-band (ενν. το viral στα εγχώρια dj set "Chocolate Distance" ή "Hypnotized") και μέχρις εκεί. Η αλήθεια όμως απέχει παρασάγγας καθώς ο χαρισματικός νεαρός από τη Βιέννη αποδείχθηκε να είναι περισσότερα απ' όσα δείχνει. Εμπνευσμένες dark αέρινες συνθέσεις που ακροβατούσαν μεταξύ ηλεκτρονικού και ροκ ήχου, με μπάσο στην σωστότερη δυνατή ένταση και αναλογία και στοιχειωτικά riff, που μου έμειναν στο μυαλό για αρκετή ώρα. Ξεχώρισε το εξαιρετικό "Never Too Late" από το νέο του ομώνυμο άλμπουμ το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα, όπως και η άκρως ενδιαφέρουσα live εκδοχή του "Reflections Of A Poem". Καθ' όλα άψογη και συμπαθής παρουσία, μας έκανε να αψηφήσουμε την καλοκαιρινή μπόρα από πολύ νωρίς. Για μένα, η πιο ευχάριστη έκπληξη του φετινού En Lefko Festival. Να μας ξανάρθεις!



*ο υπότιτλος αποτελεί ανάρτηση του ίδιο του καλλιτέχνη στην προσωπική σελίδα του στο facebook, μέρες πριν την συναυλία...

Wedding Singers



Στις 20:30 την σκυτάλη της πρώτης μέρας πήραν οι δικοί μας Wedding Singers, μια μπάντα που φημίζεται για τα χορευτικά και εν γένει ξεσαλωτικά -μέσα από επιτυχίες των '80s-'90s live της. Με εξαιρετική προφορά της αγγλικής και απολαυστικά πλήκτρα και ντραμς, η πρόσθεση dub στοιχείων μπόρεσε να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της. Αν και η έλλειψη μπάσου ήταν παραπάνω από αισθητή για το βάθος του ήχου που έβγαζαν, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από μια ρετρό σκοπιά- που για μένα δεν έχει και πολύ νόημα.



Πολύ πιο δεμένη φέτος η μπάντα (για όσους τους είδαν πέρυσι στο Up Festival στα Κουφονήσια, καμία σχέση) και εξίσου διασκεδαστική. Μέσα στα 25 λεπτά που διήρκεσε η παρουσία τους on stage, μας έπαιξαν κι ένα δικό τους κομμάτι. (Κ.Μ.)

Hooverphonic



Οι Βέλγοι στο κάτι λιγότερο από μία ώρα σετ τους, δεν απογοήτευσαν όσους δεν ήξεραν τι θα δουν και ούτε εξέπληξαν ευχάριστα όσους τους είχαμε ξαναδεί. Ο κόσμος άκουσε αυτά που ήθελε ("Μad About You" και "Jackie Cane") θυμηθήκαμε πόσο όμορφα τραγούδια έχουν γράψει ("Eden"), αλλά η μουσική τους δεν «επιτρέπει» να φτάσει η εμφάνισή τους σε κρεσέντο, αν αυτό είναι που ζητάς σε ένα live.



Αν ζητάς μια χαλαρή συνοδεία ενώ πίνεις τη μπύρα και το ποτό σου, είναι μάλλον ασέβεια σε όσους είναι στη σκηνή, αλλά δεν φταίμε πάντα εμείς, φταίει και ο καλλιτέχνης...

Baby Guru



Η ελληνική μπάντα είχε την «ατυχία» να παίξει την ώρα που ξέσπασε η μπόρα (όχι η δυνατή, εκείνη ήρθε μετά τους (Simple Minds) και πολλοί αναζήτησαν καταφύγιο.



Οι ίδιο έκαναν το παν να τους επαναφέρουν και η εξαιρετική τους παρουσία σταμάτησε και την βροχή. Δεμένοι και δυνατοί, με το σετ τους να ανεβαίνει τραγούδι με τραγούδι.

Simple Minds



Ο 55-χρονος Jim Kerr και η παρέα του υπήρξαν ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα στο πρώτο μισό των '80s. Με εφτά δίσκους στα εφτά πρώτα χρόνια τους, με τραγούδια-διαμάντια, που άλλες μπάντες θέλουν μια ζωή να γράψουν. Η «μεγάλη μουσική» και το κυνήγι της δόξας, τους έκλεψε πολύ από τη λάμψη τους, αλλά ουδέποτε έγιναν καρικατούρες του ένδοξου παρελθόντος και έφτασαν 90 λεπτά μιας τέλειας επαγγελματικής συναυλίας για να το καταλάβεις. Και μαζί να σκέφτεσαι πως είχαν στο «οπλόστασιό» τους ακόμα τόσα καλά τραγούδια για άλλη μία ώρα!



Το τραγούδι που τους πληρώνει μέχρι σήμερα, "Don't You (Forget About Me)", και το μόνο που δεν έγραψαν αυτοί, ήταν δίκαια το highlight της μάζας, αλλά οι Σκοτσέζοι είχαν και κάτι για κάθε έναν από εμάς (τους άνω των 40...). Aρχή με τη βροντή του "Waterfront", συνέχεια με τα "Love Song" και "I Travel", κλείσιμο με "Sanctify Yourself" και "New Gold Dream (81-82-83-84)". Άλλες μεγάλες στιγμές ήταν βέβαια το "Someone Somewhere In Summertime" (που ζευγάρι πίσω μου είπε ξαφνικά «έλαααα, αυτοί το λένε;»), η διασκευή του "Dancing Barefoot" με τη φωνάρα της Sharah Brown, άψογης σε όλα της και βέβαια το "Alive And Kicking".



Ακόμα και νεότερα τραγούδια τους μέχρι και... άτυχες στιγμές έδεσαν μια χαρά, καθώς η μπάντα γράφει σχεδόν πάντα τα τραγούδια με τη σκέψη στις συναυλίες. Αν με το ζόρι πρέπει να βρούμε μειονέκτημα, είναι πως που και που ο Jim (που μας είπε πως είναι από τη χώρα του Γιώργου Σαμαρά, φαν ο ίδιος της Σέλτικ) ξεχνούσε να τραγουδήσει, περισσότερο απάγγελε, ενώ έδωσε πολύ μικρόφωνο στον κόσμο. Μικρό το κακό για μια μπάντα που θα έπρεπε να παίζει σε μεγαλύτερο κοινό από όσους ήμασταν εκεί, αλλά μπροστά σε όσους κι αν παίζουν, είναι πάντα άψογοι!
SETLIST

Waterfront
Broken Glass Park
Love Song
Hypnotised
Imagination
I Travel
Blindfolded
Dancing Barefoot (διασκευή Patti Smith)
Dolphins
She's A River
Someone Somewhere In Summertime
See the Lights
Don't You (Forget About Me)

Encore 1:
Big Music
Alive And Kicking

Encore 2:
Sanctify Yourself
New Gold Dream (81-82-83-84)

Mike Simonetti
Ο Mike Simonetti είναι ένας από τους δύο υπεύθυνους της δισκογραφικής Italians Do It Better Records, εταιρίας που μας έχει χαρίσει τους Chromatics μαζί με κυκλοφορίες που δίνουν άλλη αίσθηση στη χορευτική μουσική των τελευταίων χρόνων. Το σετ του αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον και το πρώτο εικοσάλεπτο μας έπαιξε μερικά πολύ καλά κομμάτια πριν αναλωθεί στην πεπατημένη. Που σημαίνει, Hard house και χορευτικά που πλέον ακούγονται τόσο nineties και παρωχημένα. Απογοήτευσε ελαφρώς αλλά δικαιολογείται από το γεγονός ότι αν έπαιζε τα της εταιρίας του αμφιβάλλω αν κρατούσε τον κόσμο αλλά και πάλι με τις επιλογές του μάλλον είχε μια χλιαρή υποδοχή και μάλλον πέρασε απαρατήρητος. (Γ.Λ.)



2η μέρα (21 Ιουνίου):

Xaxakes
«Τέσσερα κουρδιστήρια και πάλι δεν φτάνουν για να βγω κουρδισμένος...»



Την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, για μένα η αρχή έγινε γύρω στις 20:00 με τους Xaxakes. Μπάντα έμπειρη κι αγαπημένη του ελληνικού κοινού, κλήθηκε να γεμίσει τελευταία στιγμή το κενό που άφησε στο πρόγραμμα, λόγω τραυματισμού του, ο Nick Waterhouse.



Η βελούδινα σπάνια φωνή του Γιάννη Νάστα δεν μπορεί από μόνη της να καλύψει τα κενά στην προετοιμασία μιας εμφάνισης, που αν είχε ενταχθεί εξ αρχής στο line-up, θα μας χάριζε μία εξαίσια performance to remember. (Κ.Μ.)

Gramatik



Αρκετά πετυχημένος και πιασάρικος dj σε κοινό που πηγαίνει σε μπαρ της παραλιακής ή σε μπαράκια που ειδικεύονται στους μετα τριπ χοπ ρυθμούς-βαλε και λίγα Βαλκάνια μέσα. Το σετ του είχε όλα τα χαρακτηριστικά χιπ χοπ beat και κόλπα, μίξεις με ethnic στοιχεία και παλιές r'n'b επιτυχίες με προεξέχον το "Superstition" του Stevie Wonder.



Για τα μέτρα και τα σταθμά της εύκολης διασκέδασης σε κοινό που πηγαίνει και σε σκυλάδικα φυσικά ήταν ό,τι έπρεπε. Τα γνωστά καραγκιοζιλίκια / προτροπές για δυνατότερη ανταπόκριση συν έναν ακόμα που ανέβαινε στις κονσόλες για να παίξει σαξόφωνο και να δώσει το απαραίτητο jazzy feeling που στα μάτια των καθαρολόγων θα φαίνεται σαν προσβολή και βαναυσότητα. O Gramatik και οι παρωχημένοι djs παραλιακής φαίνεται ότι φτάνουν τη μουσική στα πέρατα της αβύσσου αλλά φαίνεται ότι αρέσει και γι' αυτό θα ήταν άσκοπο να συνεχίσουμε την γκρίνια.

Boy George
Εκκεντρικός μια ζωή. Μέσα στις καταχρήσεις και στην υπερβολή αλλά με εξαιρετική φωνή και ταλέντο. O Boy George μεγάλωσε και μυαλό δεν έβαλε αλλά αυτό που είδαμε είναι τελείως διαφορετικό από την εικόνα που βλέπουμε στα media.



Ξεκινώντας από την δεμένη εννιαμελή μπάντα (τρία πνευστά, ντραμς, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και δύο μπακβοκαλίστριες) και το ομαδικό πνεύμα που τους διακατέχει, το άψογο στήσιμο ακόμα και με ρούχα που δεν θα έλεγες ακριβώς επίσημα και με έναν Boy George, ντυμένο ως ξεπεσμένο Λόρδο / παλιάτσο με ροζ καπελάκι και μουσάκι να δίνει την εικόνα ενός επαγγελματία αλλά και ανθρώπου που ζει για τη μουσική του. Με άψογη συμπεριφορά και ευγένεια προς το κοινό και με σετ που ξεκινούσε από το περσινό του άλμπουμ "This Is What I Do" και έφτανε μέχρι τους Culture Club φυσικά "Do You Really Want to Hurt Me?", "Karma Chameleon") αλλά και στους Jesus Love You, ήταν μια εμφάνιση που λίγο είχε να κάνει με το εκκεντρικό του παρελθόν και περισσότερο με τη μουσική του φύση που παρουσιάζει οπωσδήποτε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.



Από τη setlist πέρασε reggae, soul, rock, country, blues, εξαιρετικές επανεκτελέσεις τραγουδιών των Culture Club αλλά και μια δυνατή διασκευή στο "Get It On" των Marc Bolan & T.Rex. Οι μουσικοί έπαιξαν ακριβώς τα βασικά, ήταν ακριβείς, αποτελεσματικοί και χωρίς υπερβολές. Περισσότερο δεν ήταν μια συναυλία ενός αυνάνα καλλιτέχνη αλλά ενός ανθρώπου που αγαπά τη μουσική και διασκεδάζει επί σκηνής μεταφέροντας το πνεύμα στους οπαδούς που ένα 90% αυτών δεν θυμάμαι να τους έχω ξανασυναντήσει σε συναυλίες εδώ και... αιώνες.



Ουσιαστικά έβλεπε κανείς μια μπάντα στη οποία ο Boy George απλώς τραγουδούσε και μετέδιδε το αίσθημα. Η μετριοφροσύνη αλλά και τα στιλάτα σχόλια σε μερικές όχι και τόσο «διακριτικές» απαιτήσεις του κοινού, ήταν μια ανάποδη σφαλιάρα σε όλους όσους τον είχαν γιουχάρει κάποτε παραβλέποντας την οποιαδήποτε μουσική του αξία.



Ο κόσμος ανταποκρίθηκε πολύ καλά, τον υποδέχτηκε και αποχαιρέτησε με ενθουσιασμό και γενικά για αυτούς που περίμεναν ένα ξεπεσμένο σταρ, αυτή η εμφάνιση αποδείχτηκε μια μεγάλη έκπληξη. (Γ.Λ.)

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET