Ejekt Festival: Moby, Blackfield, The Vaccines, Baby Guru, Monovine @ Πλατεία Νερού, 22/06/11

Από τους Παναγιώτη Λουκά, Εριφύλη Παναγούλια, 23/06/2011 @ 18:56
Δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα φεστιβάλ, και μάλιστα για κάποιο που κάθε χρόνο «χτίζει» το καλύτερο alternative line-up, να ακυρώνει την τελευταία στιγμή τον headliner του. Φυσικά ουδείς έφταιξε σε αυτό, παρά μόνο η ίδια η headliner. Η απουσία της Amy Winehouse, υποθετικά, θα αποθάρρυνε πολλούς να βρεθούν το απόγευμα της Τετάρτης στο Φάληρο. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά από ό,τι οι περισσότεροι θα νόμιζαν.

Καταρχάς λίγα λόγια για το χώρο. Λύθηκε επιτέλους το μυστήριο της Πλατείας Nερού. Όλοι θα αναρωτιέστε πού τελικά είναι αυτή η «πλατεία». Βρίσκεται εκ δεξιών του γνωστού Tae Kwon Do των Ολυμπιακών Ακινήτων του Φαλήρου, αλλά μην προσπαθήσετε να την προσεγγίσετε από την πεζογέφυρα Esplanada, γιατί δεν υπάρχει τρόπος πρόσβασης στο χώρο από εκείνο το σημείο. Γενικά, ο χώρος, με την πρώτη επαφή, προσφέρεται για τέτοιου είδους «συναθροίσεις», μιας και βρίσκεται ουσιαστικά πάνω στη θάλασσα. Ας σταματήσω όμως με τις χωροταξικές περιγραφές κι ας περάσω στο ουσιαστικό, μουσικό μέρος του θέματος.



Οι ώρες του προγράμματος που είχε δοθεί από το δελτίο τύπου φάνηκε ότι τηρούνταν επακριβώς, αφού οι Monovine βρέθηκαν στη σκηνή ακριβώς στις 17:30. Προσθήκη της τελευταίας στιγμής, οι Πατρινοί που πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Cliché", έδειξαν πληθώρα από θετικά στοιχεία, κινούμενοι κυρίως στα πλαίσια του grunge. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια τους, τα "Don't Make Noise" και "Come Out", ακούγοντας τη χροιά των φωνητικών αποκαλύφθηκαν οι σαφέστατες αναφορές τους στους Nirvana. Στάθηκαν λίγο άτυχοι βέβαια, γιατί μετά το "Morphine", το τρίτο κατά σειρά κομμάτι του set τους, έσπασε μία χορδή της κιθάρας, οπότε αναγκαστικά διέκοψαν για κάποια λεπτά. Μάλιστα, ο τραγουδιστής τους, Στράτος, ρώτησε αστειευόμενος το κοινό αν του «βρίσκεται καμία κιθάρα». Τελικά, μετά την αποκατάστασή της, συνέχισαν με το αρκετά δυναμικό "Telescope". Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν μεν ζεστές, αλλά δυστυχώς ο αριθμός του, που εκείνη την ώρα περιοριζόταν σε μερικές δεκάδες (ίσως και πεντάδες), δεν ήταν αρκετός για να ενθαρρύνει τόσο τους Monovine, ώστε να απογειωθούν κάτω από τον καυτό ήλιο. Παρ' όλα αυτά, το συγκρότημα φάνηκε αρκετά ελπιδοφόρο και θεωρώ ότι του αξίζει μεγάλη προσοχή, ιδιαίτερα από τους λάτρεις των ήχων του Seattle.
 
Setlist:
Don't Make Noise / Come Out / Morphine / Telescope / Odd / Hush Now Hush / Jesus Son

Μετά από ένα αρκετά μακροσκελές διάλειμμα, ήταν η σειρά των επίσης «δικών μας» Baby Guru να πάρουν τη σκυτάλη στη σκηνή. Το συγκρότημα, που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει talk of the town και χαίρει μεγάλης αναγνώρισης, βρέθηκε στο Ejekt κατά έναν τρόπο για να αποδείξει το λόγο του τόσου buzz γύρω από το όνομά του, σε αυτούς που το ήξεραν μόνο ονομαστικά, αλλά και κατά πόσο μπορεί να αποδώσει ζωντανά τους spacey kraut ήχους σε αυτούς που έτυχε να ακούσουν το ομότιτλο άλμπουμ του.



H τριμελής μπάντα κατάφερε αρχικά να φέρει κοντά στη σκηνή αρκετούς από αυτούς που έψαχναν απεγνωσμένα για λίγη σκιά. Ήδη στο "Marilu" ξεκίνησαν να εμφανίζονται αρκετές γνήσιες alternative φυσιογνωμίες, που είχαν αρχίσει να λικνίζονται στους ρυθμούς τους, γεγονός που δείχνει ότι «συλλαμβάνουν» εύκολα το αυτί του ακροατή, ακόμα κι όταν η δημιουργικότητά τους ξεχειλίζει, όπως έγινε στο "Bounce". Ένα κομμάτι, που, όπως αποκαλύφθηκε μετά από τον Obi Serotone, «κατέληξε σε κάτι άλλο», εντελώς πειραματικό. Επίσης, μας χάρισαν κι ένα κομμάτι, το οποίο, όπως μας πληροφόρησαν, βρίσκεται στην καινούρια δισκογραφική προσπάθεια του drummer τους, King Elephant, και στο οποίο εξείχε ο ήχος από drums και percussions. Αρκετά διασκεδαστικοί θα έλεγα και ταίριαζαν στο κλίμα του φεστιβάλ. Η μοναδική ένσταση μου είναι ότι δυστυχώς δεν ακούστηκαν όλοι αυτοί οι μαγικοί, αφρικανικοί, απόκοσμοι ήχοι που ακούγονται στις studio εκτελέσεις τους, οι οποίοι πηγάζουν από πλήκτρα, synth, παραμορφώσεις και διάφορα άλλα περίεργα κρουστά που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι Baby Guru.

Setlist:
Navigation / Marilu / Kicks With Mary / Rainy Day / Bounce / King Elephant's new song / Here Comes The Luriluri / Perfect Make-Up

Εριφύλη Παναγούλια

Ο κόσμος είχε αρχίσει να πληθαίνει μπροστά στη σκηνή και ο ήλιος να γίνεται πιο πράος, κατά τις οκτώ. Εμπνευσμένος από την αντιηρωική απουσία της Amy Winehouse, ο deejay που ανέλαβε να καλύψει τα κενά μεταξύ των ζωντανών εμφανίσεων αποφάσισε να της κλείσει το μάτι. Έτσι, η πιο διάσημη -και πιο πικρή- επιτυχία της, το "Rehab", ακούστηκε από τα ηχεία. Το πλήθος παραδόξως εύθυμο, παρά την ειρωνεία του πράγματος, άρχισε να τραγουδά το ρεφρέν, συνοδεύοντας κεφάτα την ηχογράφηση της trash ντίβας. Το ηχηρό «no, no, no», όμως, διεκόπη με αυθάδεια, καθώς τα βαβουριάρικα έγχορδα των The Vaccines «μόλυναν» την αναπαλαιωμένη R&B με τις ξεδιάντροπες indie παραφωνίες του "Blow It Up".



Ήταν ευχάριστη η έκπληξη της βοερής ανταπόκρισης που γνώρισε η εμφάνιση των The Vaccines, παρά τη σύντομη αρχική δυστροπία του ηχολήπτη. Στην ανακοίνωση του "Post Break-Up Sex", εκατοντάδες νεανίδες επεχείρησαν την εκκωφαντικότερη νότα των φωνητικών τους δυνατοτήτων. Η μπάντα αυτή ήταν το πιο «φρεσκοψημένο» όνομα της αφίσας και, αν αναλογιστούμε την κρυάδα που αντίκρισαν οι αντιστοίχως εν Βρετανία αναγνωρισμένοι φερέλπιδες The Courteeners από το Μάντσεστερ προ τριετίας, είναι εμφανές πως πλέον αυτό το εναλλακτικό κοινό είναι πιο «διαβασμένο». Οι τέσσερις εκ Λονδίνου τίμησαν τις προσδοκίες και με δήθεν βαριεστημένη μαγκιά ξαμόλησαν την αποτελεσματικότητα της μουσικής τους, που λειτουργεί δια της μεθόδου «ο κλέψας, του κλέψαντος, τω κλέψαντι, τον κλέψαντα, ω παλιοκλέψαντες και παλιοκλεφταραίοι». («Μη φωνάζεις βρε!», συμπληρώνουμε για λόγους πληρότητας)



Σε σαράντα λεπτά με το ρολόι, έπαιξαν όλο το πρόσφατο πρώτο άλμπουμ τους και ένα b-side ("We 're Happening") και μια διασκευή από το ρεπερτόριο των The Strandells, κάτι καλοχτενισμένων Καλιφορνέζων που προ τριακονταετίας το παίξανε «Αγγλάκια» στους συμπατριώτες τους, πριν χρισθούν «νονοί του punk». Πρόκειται για κλεπταποδοχή, λοιπόν, ή πιθανόν για επανιδιοποίηση των κλεμμένων. Θα πεις, γιατί τόση κλεπτολογία; Δε διαμαρτύρομαι, απλώς παρατηρώ. Στα τραγούδια των The Vaccines, το μίγμα αυτούσιων αναγνωρίσιμων στοιχείων του παρελθόντος και του παρόντος είναι κραυγαλέο. Άλλοτε σαν Editors που διασκευάζουν Velvet Underground, άλλοτε σαν Interpol που διασκευάζουν Ramones, οι ήχοι τους παντρεύουν έξυπνα ποικιλία λατρειών, χωρίς να προσπαθούν να το κρύψουν. Και όλα αυτά για να καταλήξω στην αναπάντεχη διαπίστωση ότι, σε αντίθεση με όσα ακούγονται στο άλμπουμ, η ζωντανή εκτέλεση αλλοιώνει πολύ τα συστατικά του μίγματος, αποδίδοντάς τα ως ένα ομοιόμορφο σπινθηροβόλο αποτέλεσμα που εκπνέεται από το πιο παραδοσιακό punk.



Καταπληκτική δυναμική είχε, λοιπόν, το εξαιρετικό "If You Wanna", το οποίο, όπως μας διηγήθηκε ο τραγουδιστής Justin Young, σχετίζεται με τις διακοπές του στην Ελλάδα, καθώς κατά τη διάρκειά τους ολοκλήρωσε τη γραφή του και το έπαιξε για πρώτη φορά. Αδίκως το πανέμορφο και λίγο κουτσουρεμένο "Family Friend" δημιούργησε φλύαρα «πηγαδάκια» - τα οποία, όμως, κατάφερε εύκολα να διασπάσει κατά το εκρηκτικό του τελευταίο μέρος. Τέλος, το παμπόνηρο "Norgaard" έφερε έντονο ξεσάλωμα, αποχαιρετώντας και αφήνοντας τον κόσμο να απολαύσει το παραθαλάσσιο τοπίο με τα χρώματα της δύσης του «Ευρωπαϊκού ηλίου», τον οποίο είχε προηγουμένως μνημονεύσει το ερωτεύσιμο "Under Your Thumb". Και το garage rock revival της indie σκηνής καλά κρατεί.

Setlist:
Blow It Up / Post Break-Up Sex / Wreckin' Bar (Ra Ra Ra) / A Lack Of Understanding / Wetsuit / Under Your Thumb / All In White / If You Wanna / Wolf Pack / We 're Happening / Family Friend / Sometimes Good Guys Don't Wear White (The Standells cover) / Norgaard

Μανώλης Γεωργακάκης

Κάποια στιγμή ο Moby μας ανέφερε ότι πρέπει να έχει έρθει 10 φορές στην Ελλάδα για συναυλίες. Αν αθροίσουμε τις αντίστοιχες των Avin Geffen, Steven Wilson, Porcupine Tree και Blackfield, θα πρέπει να ξεπερνάνε τις 20.

Οι Blackfield ξεκίνησαν στην ώρα τους με το "Blood" από την τελευταία τους δουλειά, με τίτλο "Welcome To My DNA", για να ακολουθήσει η μεγάλη τους επιτυχία, το "Blackfield". Το επόμενο τραγούδι, "Go To Hell", ο Avin Geffen μας ανέφερε ότι το έγραψε για τους γονείς του (με στίχους όπως «Fuck You All, I Don't Care, Go To Hell»), για να ακολουθήσει ένα love song, το "Pain".



Η συναυλία κυλούσε ομαλά, με τον Steven Wilson να κάνει μόνο ένα μικρό παράπονο για το μικρόφωνο, και συνεχίστηκε με τα κομμάτια τους που περικλείουν όλη τη μελαγχολία και τη γλυκιά πίκρα της κιθαριστικής pop, όπως την όρισαν τόσο οι ίδιοι, όσο και ο Wilson στις πιο ήπιες στιγμές των Porcupine Tree. Τα ξεσπάσματα ήρθαν σε ελάχιστες στιγμές, όπως στο "Once", ενώ ακόμα και ο Geffen μου φάνηκε πιο συγκρατημένος σε σχέση με άλλες εμφανίσεις του. Βέβαια, δε μπόρεσε να κρατηθεί προς το τέλος της συναυλίας και στα "End Of The World" και "Cloudy Now", με το οποίο ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους, εμφανίστηκε γυμνός από τη μέση και επάνω.



Η εμφάνιση των Blackfield λειτούργησε ως ένα χαλάρωμα ανάμεσα σε The Vaccines και Moby. Ακόμα και η ώρα που βρέθηκαν επί σκηνής, παράλληλα με τη δύση του ήλιου, ήταν ιδανική για το στυλ μουσικής που παίζουν. Καθώς αρκετοί από τους παρευρισκόμενους τούς είχαν ξαναδεί, προτίμησαν να εξερευνήσουν το χώρο του festival, να ανεφοδιασθούν με ποτά και γενικά να κρατήσουν δυνάμεις για τον Moby. Όσο για αυτούς που θέλουν να δουν ξανά κάποια από τα μέλη των Blackfield, είμαι σίγουρος ότι δε θα αργήσουν να κάνουν πάλι την εμφάνιση τους στη χώρα μας.



Setlist (με μια μικρή επιφύλαξη):
Blood / Blackfield / Go To Hell / Pain / DNA / Waving / Once / The Hole In Me / Miss U / Epidemic / Where Is My Love? / Hello / End Of The World / Cloudy Now

Παναγιώτης Λουκάς

Και μετά από τους μελαγχολικούς ήχους των Blackfield, κι ενώ η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, οι συνθήκες άρχιζαν να μοιάζουν ιδανικές για το «δίωρο +..» ξέφρενο party που μας είχε ετοιμάσει ο Moby, σύμφωνα με το δελτίο τύπου. Ο ανάδρομος Ερμής, η Αφροδίτη που λοξοδρόμησε και τα γαλόνια αλκοόλ και λοιπών ουσιών της Amy Winehouse έστεψαν τον Νεοϋορκέζο ως κορυφαίο όνομα της βραδιάς. Μια θέση που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να είχε λάβει εδώ και καιρό σε κάποιο φεστιβάλ. Όποιος έτυχε να βρεθεί στο Rockwave του 2009, μπορεί εύκολα να θυμηθεί την απίστευτη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει τότε, λίγο πριν τους Placebo. Οπότε, παρά τις αντίξοες συνθήκες, ήταν η ευκαιρία να τον απολαύσουμε σε όλη του την αίγλη. Καθώς πλησίαζε η στιγμή για την εμφάνιση του στη σκηνή, ο κόσμος που την προσέγγιζε από την αχανή «Πλατεία Νερού» άρχισε να αυξάνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και τελικά καταλάβαμε ότι όντως ήταν πολυάριθμος, απλά ήταν διασκορπισμένος.



Όλα ήταν έτοιμα και μόλις λίγα λεπτά μετά τις 23:00 ακούστηκε το εισαγωγικό κομμάτι του Moby. O μικροκαμωμένος μουσικός εμφανίστηκε μπροστά σε ένα κοινό που του επεφύλασσε ένθερμη υποδοχή, η οποία έγινε ακόμα πιο έντονη με το άκουσμα του "In My Heart". Πολύ γρήγορα, και μετά τα γνωστά «Thank you, thank you, thank you» ως ανταπόδοση της αγάπης που του έδειχνε ο κόσμος, πέρασε σε ένα μικρό medley του "Rehab" της Amy, σε μία πιο house εκδοχή, αλλά τραγουδισμένο από μια ακόμα πιο jazz φωνή, και του "Raining Again", που γρήγορα χαρακτηρίστηκε μία εκ των κορυφαίων στιγμών της συναυλίας του. Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή.



Tο "Go" της συνέχειας ήταν αρκετό για να ξεσηκώσει ακόμα περισσότερο το κοινό, το οποίο συνέχισε να τον ακολουθεί και στο "Why Does My Heart Feel So Bad". Μετά από μία μικρή παύση, ο Moby ανακοίνωσε στους τεχνικούς του ότι θα μπορούσαν να πάνε για μια μπύρα, μιας και θα έπαιζε κάποιο κομμάτι εκτός του προαποφασισμένου setlist και δε θα τους χρειαζόταν. Η διασκευή αυτή ήταν το "New Dawn Fades" των Joy Division. Δε νομίζω ότι το κοινό έχασε τη σπιρτάδα του, αφού συνέχισε να λικνίζεται, σε πιο αργούς ρυθμούς βέβαια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι στο χώρο παρευρισκόταν η alternative φυλή της Αθήνας και αντιπρόσωποι της από την υπόλοιπη Ελλάδα, οπότε λογικό να ακούσουν και να απολαύσουν το συγκεκριμένο κομμάτι. Πάντως, όντως είχε ετοιμάσει κάτι ξεχωριστό ο καλλιτέχνης για την Ελλάδα, αφού το cover αυτό είχε να το παίξει από τη συναυλία του στην Κολωνία, πίσω στο 2005. Το πώς τελικά όλο αυτό «έδεσε» με το "We Are All Made Of Stars” της συνέχειας, με τα σχετικά μπλιμπλίκια του, μόνο αυτός το ξέρει.



Λίγη ώρα μετά, το "Bodyrock" ήταν αληθινά το κομμάτι κατά το οποίο, όπως μας είχε «προειδοποιήσει» o Moby, απλά κάθεται και βλέπει τον κόσμο να χοροπηδάει στους ρυθμούς του, για να μεταβεί σε πιο gospel καταστάσεις με το "Flowers". Πάντως στο ίδιο επίπεδο φάνηκε να το διασκεδάζει και ο ίδιος, αφού λίγο πριν το "Porcelain" έβγαζε και ο ίδιος φωτογραφίες το κοινό. Η ώρα περνούσε σα νερό και μετά από μια εκρηκτική dance εκτέλεση του "Shot In The Back Of The Head" ζήτησε την άδεια του κόσμου για να μετατρέψει το χώρο σε disco, πράγμα που κατάφερε σχετικά εύκολα με το "Disco Lies", το οποίο έπαιξε χωρίς ανάσα, μαζί με το "The Stars", πλημμυρισμένα και τα δύο στα φωτορυθμικά, τα deep-bass και τα τριώροφα synth έκαναν το χώρο ένα τεράστιο ανοικτό club.



Μετά από αυτά είχε έρθει η στιγμή για ακόμα μία διασκευή. Led Zeppelin και "Whole Lotta Love", λοιπόν, στην αρχή σε πιο jazz ρυθμούς και μετά... γκάζια. Δε νομίζω ότι έμεινε κάποιος ασυγκίνητος από αυτή την απόδοση του κομματιού, το οποίο έδεσε με τον blues χαρακτήρα του "Honey", παιγμένο σε ταχύτητα x4 σε σχέση με αυτήν που περιέχεται στο "Play". Και τι μας είχε μείνει; Μια (πρώτη) καληνύχτα με το "Lift Me Up", κατά το οποίο το κοινό, που ξεπέρασε τις 5.000, διαγωνιζόταν μεταξύ του για το μεγαλύτερο επί τόπου άλμα, με τα χέρια σε διάταση. Μετά τη σύντομη αποχώρησή του Moby και των μουσικών του από τη σκηνή, είπε να αποχαιρετήσει τις rock επιρροές του και να μας καληνυχτίσει, για δεύτερη φορά και οριστική, με τους trance ρυθμούς του "Feeling So Real".



Κάπως έτσι έληξε το φετινό περιπετειώδες Ejekt Festival, το οποίο, σύμφωνα με τις αντιδράσεις που καταγράφηκαν στα πρόσωπα των ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί, και μετά από τους ελιγμούς στα μουσικά είδη που έκανε ο Moby, κάθε άλλο παρά απογοήτευση προκάλεσε στο κοινό από τη μη-εμφάνιση της Amy Winehouse. O Moby, για δύο ώρες και κάτι λεπτά, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δικαιώσει τον ίδιο του τον εαυτό στα μάτια του κοινού ως headliner. Και ποιός μπορεί να πει το αντίθετο, όταν φέρνει μαζί του φυσικά βιολιά και την ακούραστη φωνή της τραγουδίστριάς του με τις μεγαλειώδεις δυνατότητες και την jazz-y χροιά; Α ρε Amy, κι εσύ θα το διασκέδαζες αν ήσουν εκεί...

Setlist:

Intro
In My Heart
Rehab - Raining Again (medley)
Go
Why Does My Heart Feel So Bad
The Day
New Dawn Fades (Joy Division cover)
We Are All Made Of Stars
Slipping Away
Beautiful
Bodyrock
Flowers
Lie Down In Darkness
Porcelain
In This World
The Right Thing
Extreme Ways
Shot In The Back Of The Head
Disco Lies
The Stars
Natural Blues
Whole Lotta Love (Led Zeppelin cover)
Honey
Lift Me Up
---------------------------
Feeling So Real

Εριφύλη Παναγούλια
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Περισσότερες φωτογραφίες:

       
 
       
 
       
 
       
 
       
 
       
 
       
 
       
 
       
 
               
  • SHARE
  • TWEET