Ejekt Festival (Kasabian, James, Miles Kane, Band Of Skulls, Customs, Wheatman) @ Πλατεία Νερού, 27/06/12

Από τους Εριφύλη Παναγούλια, Γιάννη Κοτζιά, 28/06/2012 @ 17:13
Ένα από τα πιο διαχρονικά παράπονα του ελληνικού κοινού είναι ότι δεν έχει συχνά την ευκαιρία να απολαύσει γνωστά ονόματα της μουσικής στο κατάλληλο timing και είτε δεν τα βλέπει ποτέ live, είτε τα βλέπει όταν πια η μπογιά τους «ξεβάφει». Το καθιερωμένο Ejekt Festival θα έδινε την ευκαιρία φέτος να δούμε όχι ένα, αλλά τρία ονόματα στην, ίσως, πιο κατάλληλη στιγμή της καριέρας τους, προς το παρόν (Kasabian, Miles Kane, Band Of Skulls), ένα ανερχόμενο (Customs), μια νέα ελληνική μπάντα (Wheatman) και μια από τις πιο αγαπημένες του εγχώριου κοινού (James).

Wheatman

Η μακρά, όπως αποδείχθηκε, μέρα του Ejekt Festival ξεκίνησε στις 17:20 όταν οι Έλληνες Wheatman ανέβηκαν στη σκηνή του φεστιβάλ. Το Ejekt Festival ήταν μια καλή ευκαιρία να παρουσιάσουν υλικό από το πρώτο τους άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό, αλλά ο συγκεντρωμένος κόσμος μέχρι εκείνη την ώρα ήταν ελάχιστος. Οι Wheatman έπαιξαν επτά κομμάτια μέσα σε μισή ώρα περίπου, αφήνοντας συμπαθητικές εντυπώσεις με έναν ήχο που έφερνε στις americana στιγμές του τον Nick Cave και πλέον αναμένουμε να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους για να βγάλουμε περισσότερα συμπεράσματα.

Customs

Customs

Σειρά πήραν οι Customs από το Βέλγιο, οι οποίοι χωρίς να έχουν παίξει νότα, τράβηξαν τα βλέμματα αμέσως χάρη στις ενδυματολογικές τους προτιμήσεις που θύμισαν τις αντίστοιχες των Interpol. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η ομοιότητα με τους Interpol δεν ήταν μόνο στα κοστούμια αλλά και στον ήχο (όπως και με Editors επίσης). Όπως και να 'χει, οι Customs αποδείχθηκαν μια ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ, γιατί και όμορφα τραγούδια έχουν όπως τα "Matador", "Harlequins", "Justine", "Your Roses", που έπαιξαν μεταξύ άλλων, αλλά και μια γενική παρουσία που σε μια «δύσκολη» φεστιβαλική ώρα κατάφερε και κράτησε τον κόσμο σε εγρήγορση για 45'. Πολύ πιθανό στο μέλλον να μας απασχολήσουν περισσότερο.

Γιάννης Κοτζιάς

Band Of Skulls

Band Of Skulls

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την ακριβή ποσόστωση της αναγνώρισης που έχουν οι Band Of Skulls στη χώρα μας. Η ανακοίνωση της συμμετοχής τους, όμως, στο φετινό Ejekt υπήρξε ευχάριστη έκπληξη και ήταν σχεδόν βέβαιο ότι το κοινό θα καλωσόριζε το τρίο από το Southampton, που έφερε μαζί στις αποσκευές του το νέο του άλμπουμ, "Sweet Sour", μόλις λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του. Τι καλύτερο λοιπόν από το να έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε ζωντανά και στη χώρα μας.

Band Of Skulls

Ένα τέταρτο μετά τις 19:00 κι αφού οι Customs και ...τα κοστούμια τους είχαν κατηφορίσει λίγα λεπτά πριν από την σκηνή, εμφανίστηκαν οι Band Of Skulls. Η αρχή έγινε με το "Sweet Sour" βγαλμένο από το ομότιτλο άλμπουμ τους και με αρκετά προβλήματα στον ήχο, με το ναδίρ του να γίνεται στο "Patterns" κάνοντας δύσκολο να καταφέρει ο ακροατής να συγκεντρωθεί στο μελωδικό μέρος των κομματιών. Παρ' όλες, όμως, τις αρκετά φεστιβαλικές επιλογές των κομματιών του set τους και την αλλαγή κιθάρας του Russell Marsden σε κάθε κομμάτι, δεν κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον ή την έντονη συμμετοχή του κοινού.

Band Of Skulls

Τα "Hollywood Bowl", "I Know What I Am", (το προσωπικό αγαπημένο) "Light Of The Morning", καθώς και το single τους, "The Devil Takes Care Of His Own", παρά την δυναμικότητα που τα διακρίνει συνθετικά, εκτελέστηκαν με δόσεις κατατονικού χαρακτήρα και ίσως κάπου εκεί να χάθηκε μεγάλο μέρος του παιχνίδιου για τους Band Of Skulls.

Setlist: Sweet Sour / Lies / Patterns / Fires / Bruises / Hollywood Bowl / I Know What I Am / The Devil Takes Care Of His Own / You Aren't Pretty But You Got It Going On / Light Of The Morning / Death By Diamonds And Pearls / Impossible

Miles Kane

Miles Kane

Ο κύριος Kane, παρά το νεαρό της ηλικίας του, υπήρξε μέλος των Meols και των Wirral, καθώς και ηγετική μορφή στους The Rascals. Η γνωστότερη και πιο αναγνωρισμένη από τους κριτικούς συμμετοχή του, όμως, ήταν αυτή στους The Last Shadow Puppets παρέα με τον Alex Turner των Arctic Monkeys. Στην πρώτη εμφάνισή του στη χώρα μας επέλεξε να έρθει μόνος του και δικαιολογημένα, αφού το buzz γύρω από το όνομά του αρχίζει και εξαπλώνεται κι εκτός των Βρετανικών συνόρων. Πληροφοριακά, έχει υπάρξει κι άλλη φορά support στις περιοδείες των φετινών μας headliners στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, στα τέλη του 2011, οπότε και ταίριαξε στο line-up του φεστιβάλ.

Miles Kane

Η άνοδός του στη σκηνή χαροποίησε ιδιαίτερα το νεαρό κοινό που βρισκόταν από κάτω εκείνη την ώρα και φάνηκε να είναι δημοφιλής σε αυτό, αφού το "Rearrange" συνοδεύτηκε από sing-along. Ακολούθησαν τα "Kingcrowler" και "Better Left Invisible", όπου συνεχίστηκε η έντονη συμμετοχή του κοινού και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον Kane ο οποίος έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασκεδάσει τους παρευρισκόμενους. Φυσικά, οι παραπομπές στους Arctic Monkeys και τους Last Shadow Puppets ήταν αναπόφευκτες τόσο στις συνθέσεις του όσο και στα φωνητικά, που το μυαλό μου προς στιγμήν ήρθε σε επαφή με ένα παράλληλο σύμπαν που έβαζε στο ίδιο φεστιβάλ τους Arctic Monkeys και τους Kasabian. Ευτυχώς, αυτό έγινε στιγμιαία και ήμουν γρήγορα ξανά στις δημοσιογραφικές επάλξεις για να ακούσω το νέο κομμάτι του Miles, "First Of My Kind". Αρκετά ενδιαφέρουσα ήταν και η διασκευή του στο "Le Responsable" του Jacques Dutronc, με αγγλικό στίχο φυσικά, με αρκετό φρέσκο αέρα και ρυθμό μέσα του, καθώς και αυτή του b-side "Looking Out My Window" του Tom Jones.

Miles Kane

Οι τόνοι έπεσαν αρκετά με το "Colour Of The Trap", αλλά γρήγορα επέστρεψε στους έντονους ρυθμούς με τα "Counting Down The Days", "Inhaler" και φυσικά το "Come Closer" και λογικό, που εκτός από έξυπνα γραμμένο κομμάτι, έχει και αρκετά airplay στο ραδιόφωνο, όποτε και κέρδισε εύκολα το κοινό. Κι αυτό ήταν το σφύριγμα της λήξης για τον Miles, που αρνούνταν να πάει στα «αποδυτήρια», συνεχίζοντας να ξεσηκώνει τον κόσμο με τα «aaaaaaaaaaaaaah, oooooooooooooh» του πιο διάσημου single του. Η πολύ καλή επαφή του με το κοινό καθώς και η ανταπόκριση που είχε ήταν και η απόδειξη της καλής απόδοσής του επί σκηνής.

Setlist: Rearrenge / Kingcrawler / Better Left / Invisible / First Of My Kind / Telepathy / My Fantasy / The Responsible (Jacque Dutronc Cover) / Quicksand / Looking Out My Window (Tom Jones cover) / Colour Of The Trap / Counting Down The Days / Inhaler / Come Closer

Εριφύλη Παναγούλια

James

James

Τους έχουμε δει πολλές φορές τους James, τους έχουμε καμαρώσει, έχουμε τραγουδήσει μαζί τους, αλλά η επανάληψη πέρα από «μήτηρ μαθήσεως», είναι και «ξαδέρφη της βαρεμάρας»... Το σκηνικό από τη χθεσινή τους εμφάνιση ήταν το εξής: έπαιζαν οι James ένα από τα γνωστά τους (στην Ελλάδα ε...) κομμάτια, το κοινό συμμετείχε με θέρμη. Έπαιζαν κάποιο άλλο, το κοινό συνέχιζε την κουβεντούλα με τον διπλανό του, τσέκαρε στο smartphone του πόσο ήταν το Ισπανία - Πορτογαλία και γενικά δεν έδινε σημασία. Έμπαινε το κομμάτι που είχε ακούσει σε πρόσφατη διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας, πάλι sing-along και χαρά από τον κόσμο.

James

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως μεγάλο ποσοστό του ελληνικού κοινού, έχοντας δει τους James στο παρελθόν αρκετές φορές και σε πολύ πιο καλές εμφανίσεις τους από τη χθεσινή, πλέον τείνει να τους βαρεθεί σε μεγάλο βαθμό. Απλώς θα υπάρχει πάντα ένα "Sometimes", ένα "Laid" ή ένα "Senorita" που θα τον κάνει να θυμάται στιγμές που έχει συνδέσει με αυτά αλλά μέχρι εκεί. Θα τολμήσω να πω πως η βραδιά χθες θα είχε κυλήσει πιο άνετα και πιο ομοιόμορφα αν μετά τον Miles Kane είχαν βγει κατευθείαν οι Kasabian, χωρίς το ενδιάμεσο «νανούρισμα» των James...

James

Johnny Yen / Seven / Say Something / Ring The Bells / English Beefcake / P.S. / Sometimes / Tomorrow / I Wanna Go Home / Out To Get You / Space / Medieval / Born Of Frustration / She's A Star / Laid / Getting Away With It (All Messed Up) / Sit Down / Senorita

Γιάννης Κοτζιάς

Kasabian

Αν υπήρχε μια μικρή rock ελληνική ιστορία που θα περιείχε μέσα τους Kasabian, θα άρχιζε κάπως έτσι: «Ήταν πρωί της 27ης Αυγούστου του 2007, όταν στα γραφεία του Rocking.gr έφτασε ένα δελτίο τύπου που ανέφερε την ακύρωση του Terra Vibe Festival, μετά τα δραματικά γεγονότα που είχαν λάβει χώρα...». Εκείνες τις μέρες είχε καεί η Ελλάδα κατά το ήμισυ και κρίθηκε από τους υπευθύνους πολιτικής προστασίας αλλά και την ίδια την οργάνωση ότι ήταν αρκετά επίφοβο να πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ μέσα στο μουσικό δάσος της Μαλακάσας. Αν γινόταν αυτή η συναυλία, θα τους είχαμε απολαύσει μαζί με τους Smashing Pumpkins και τους Manic Street Preachers. Έκτοτε, χρειάστηκαν πέντε χρόνια και άλλα δύο άλμπουμ για να αξιωθούμε να τους δούμε ζωντανά στη χώρα μας. Αυτή τη φορά, όμως, θα έρχονταν ως headliners του κορυφαίου κατά την γνώμη μου εγχώριου φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής κατεύθυνσης.

Kasabian

Το όνομά τους μέσα σε αυτά τα χρόνια άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα, σχεδόν να γιγαντωθεί. Έχουν κερδίσει μεγάλο αριθμό βραβείων στο ενεργητικό τους και ο ξένος τύπος τους έχει προσδώσει τον βαρύ τίτλο του «Best Rock Act In The World». Στο μέρος τις αναγνώρισης που έχουν λάβει συμφωνώ και επαυξάνω, μιας και οι συνθέσεις τους είναι χαρακτηριστικές, παντρεύοντας το rock με το electro και την ψυχεδέλεια και τα άλμπουμ τους βγάζουν κατά μέσω όρο έξι single το καθένα. Η επικύρωση της άποψης της «καλύτερης live μπάντας στον πλανήτη» όμως, θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί μόνο μέσα από την προσωπική εμπειρία όλων αυτών που βρέθηκαν το πρωί της Πέμπτης στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου.

Kasabian

Ναι, καλά διαβάσατε. Το παρατεταμένο set των James έλαβε τέλος λίγο μετά την ώρα που είχε προγραμματιστεί η εμφάνιση των Kasabian. Το  αποτέλεσμα ήταν το φεστιβάλ να γίνει άτυπα «διήμερο», αφού οι headliners βγήκαν στις 00:10. Και κάπου εκεί χάθηκε ο χρόνος. Αφού οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της βραδιάς, Serge Pizzorno και Tom Meighan, πήραν τελευταίοι τις θέσεις τους πάνω στη σκηνή, οι πρώτοι ήχοι του "Days Are Forgotten" παρέσυραν μονομιάς τους πάντες στο απόλυτο παραλήρημα. Η επαφή με το κοινό ήταν άμεση και το χαμόγελο του Pizzorno που αντίκριζε από εκεί ψηλά τις αντιδράσεις αποδείκνυε το επίπεδο της σχέσης που έχτισαν γρήγορα με το κοινό. Επίσης ήξερε και τι θα επακολουθούσε, αφού εξαπέλυσαν αβίαστα, σχεδόν με μία ανάσα, τα "Shoot The Runner", "Velociraptor!" και "Underdog", χωρίς κανένα έλεος για κανέναν.

Kasabian

Ο Meighan με την σειρά του υποστήριζε τη θέση του ως απόλυτος frontman της βραδιάς, με περισσή ευκολία πίσω από τα μαύρα του γυαλιά, με τα αψεγάδιαστα φωνητικά του. Στη συνέχεια αφιέρωσε το "Where This Did Love Go" στην Ελλάδα και στους Έλληνες, συνεχίζοντας την έντονη επαφή του με όλους αυτούς που βρίσκονταν από κάτω. Ευθύς αμέσως ακούστηκε το θέμα από το soundtrack του "Godfather" που ταίριαξε παράξενα με την εισαγωγή του "Let's Roll Like We Used To". Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και το "I.D." με τα αντίστοιχα χορευτικά του Pizzorno για να ρίξει λίγο τον ξέφρενο ρυθμό, αλλά σκεπτόμενη ότι τα αγαπημένα μου "U-Boat" και "Doberman" δεν μπορούσαν να είχαν θέση σε αυτό το ξέφρενο πάρτυ που είχε στηθεί, το έκανε ιδανική επιλογή. Με το τέλος του, ο Meighan αποχώρησε για λίγα λεπτά από τη σκηνή, ανακοινώνοντας ότι θα μας άφηνε στα έμπιστα χέρια του ιθύνοντα νου των Kasabian, κι έτσι ο Serge έμεινε μόνος για να ερμηνεύσει το "Take Aim" με την απίστευτη, βαριά Λονδρέζικη προφορά του, που ακόμα και στην στούντιο εκτέλεσή του προσφέρει μια επιπλέον μουσικότητα.

Kasabian

Η επάνοδος του Meighan τον έφερε κοντά στα πλήκτρα και τα samplers και είχε έρθει επιτέλους η ώρα για το "Club Foot", που αμφισβητώ αν υπάρχει καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι σε ντεμπούτο του είδους τα τελευταία χρόνια. Το καπνογόνο λίγο πιο πίσω μου και το γενικευμένο ξέσπασμα του κοινού ήταν εκεί για να επιβεβαιώσει τα γραφόμενα και να ευλογήσει τη λύση της κατάρας ενός ακόμα συναυλιακού απωθημένου. Μετά το "Empire" και τα αντιπολεμικά του μηνύματα, οι Kasabian ήξεραν τον ακριβή τρόπο πίεσης στα διακοπτάκια που μας κάνουν να αισθανόμαστε ηλεκτρισμένοι, οπότε το "Re-Wired" ήταν η ιδανική συνέχεια, παρέα με το "Fast Fuse" που κατέληξε να γίνει μια χορευτικότατη "Misirlou" του Dick Dale και των Del-Tones του, με τα συγχρονισμένα Pulp Fiction χορευτικά από τον Meighan και τους παρευρισκόμενους.

Kasabian

Το τέλος του βασικού σετ έγινε με το "L.S.F." και τον κόσμο να τους αποχαιρετά τραγουδώντας μετά από παραινέσεις του frontman με την βασική του μελωδία και δηλώνοντας και ο ίδιος ότι αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή ήταν κάποιο είδος επανάστασης. Ήταν πολλά τα κομμάτια που μου έρχονταν στο μυαλό, λιγότερο δυναμικά για το encore, ίσως με μια δόση νοσταλγίας μιας ανάμνησης που δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από το «πριονωτό» sample του "Switchblade Smiles" που έπαιζε για λίγα λεπτά πριν την τελική άνοδο των Kasabian στη σκηνή. Το σύννεφο της νοσταλγίας διαλύθηκε άμεσα και ήταν αδύνατον να σταθεί κάποιος ακίνητος (και στις πρώτες σειρές, αλώβητος). Η παράνοια δεν είχε τελειώσει και ο "Vlad The Impaler" εμφανίστηκε με το κιθαριστικό του riff - sample για να μας δώσει τη χαριστική βολή. O στίχος που είναι αφιερωμένος στον αδικοχαμένο Heath Ledger μετατράπηκε σε «Jocker will FUCK you on the other side...» και τον Pizzorno στη συνέχεια να φωνάζει «Νo single one motherfucker stand still!», λες και ήταν δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο.

Kasabian

Ο τελικός αποχαιρετισμός έγινε με, τι άλλο, το "Fire", όπου δοκιμάστηκαν οι αντοχές του κοινού, που τελικά όχι μόνο δεν λύγισε αλλά απέδειξε ότι άντεχε ακόμα ένα μισαωράκι, μέχρι τις 02:00, αχαλίνωτης συναυλιακής απόλαυσης. Μάλλον αυτό κατάλαβε και ο Tom Meighan, που είχε μείνει μόνος του στη σκηνή και τραγουδούσε το "She Loves You" των Beatles, λίγο πριν χαθεί κι αυτός στα παρασκήνια. Και κάπως έτσι έφτασε το τέλος για το φετινό Ejekt Festival, αφήνοντας πίσω του ως βασική ανάμνηση ένα αρκετά φρέσκο line-up (εξαιρουμένων των James) και φυσικά τους άψογους μουσικά και σκηνικά Kasabian. Η ακούραστη συμμετοχή ενός δύσκολου κοινού απέδειξε τα επί σειράς ετών λεγόμενα ότι, όταν μια μπάντα έρχεται στη χώρα μας όταν μεσουρανεί κι όχι έχοντας καταθέσει τα χαρτιά της σύνταξής της, αυτό θα αφήσει πίσω την δυσπιστία του, θα δηλώσει την έντονη παρουσία του, αλλά και θα συμμετέχει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μέχρι τελικής πτώσης. Μεταδίδοντας παράλληλα την ενέργειά του στη σκηνή, όμοια με τους πιστούς και τίμιους metalers.

Όσο για το «Best Rock Act In The World» που τους έχει αποδοθεί, σε προσωπικό επίπεδο, ίσως και να συμφωνώ μετά την εμπειρία που έζησα χθες. Αλλά η αντικειμενική δημοσιογραφική άποψη (αφού έτσι σας αρέσει) είναι ότι ο χαρακτηρισμός ακροβατεί στη λεπτή γραμμή μεταξύ υπερβολής και πραγματικότητας. But reason is treason ...σωστά;

KasabianSetlist:

Days Are Forgotten
Shoot The Runner
Velociraptor!
Underdog
Where Did All The Love Go
Godfather Theme / Let's Roll Just We Used To
I.D.
Take Aim
Club Foot
Re-Wired
Empire
Fast Fuse / Misirlou
Goodbye Kiss
L.S.F.
--------
Switchblade Smiles
Vlad The Impaler
Fire

Εριφύλη Παναγούλια

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET