Einsturzende Neubauten @ Fuzz, 30-31/10/10

03/11/2010 @ 11:57
Δίχως να τολμώ να χαρακτηρίσω τη μουσική των Einstürzende Neubauten με το λιτό όρο «industrial» -καθότι οι μουσικές που επισκέφθηκαν κι επέδρασαν καταλήγουν πολύ πέρα από αυτόν-, πραγματικά αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να δοθεί μια ακριβέστερη ερμηνεία για τα σκηνικά που διαδραματίστηκαν στο Fuzz Club της Αθήνας στα χρονικά πλαίσια ενός φανταστικού διημέρου. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως το συναίσθημα που αποκομίσαμε τη δεύτερη μέρα κατέληγε αρκετά διαφορετικό, καθώς η κύρια εμφάνιση του γκρουπ έλαβε χώρα το Σάββατο, με τη διάρκεια του setlist να αγγίζει τις 2 ώρες και 40 λεπτά (με δυο encore παρακαλώ), ενώ την Κυριακή τα κυρίως θέματα ήταν ένα documentary σχετικό με τη μπάντα, το οποίο περιείχε και στιγμιότυπα από παλιές εμφανίσεις, ένα 35λεπτο set ως full band καθώς και δύο μεμονωμένα ανάλογης διάρκειας που αφορούσαν τις solo πτυχές τους.



Ξεκινάμε, λοιπόν, με την εμφάνιση του Σαββάτου ή το «κυρίως πιάτο», αν προτιμάτε, με τη μπάντα να δείχνει τόσο ενεργή κι εκτελεστικά άψογη, που ούτε καν αντιληφθήκαμε για πότε πέρασε η ώρα. Ομολογώ πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα το γκρουπ ζωντανά και το συναίσθημα που αποκόμισα δε μπορεί να συγκριθεί επ' ουδενί με live videos και λοιπές ζωντανές ηχογραφήσεις - κάτι που ισχύει γενικότερα, όσον αφορά το θέμα των συναυλιών, αλλά ειδικά στην περίπτωση των Neubauten η λέξη «εμπειρία» μοιάζει κατά πολύ ακριβέστερη του όρου «συναυλία». Προσωπικά, έμεινα άναυδος από το πως χειρίζονται κάθε μέταλλο που βρίσκεται επί σκηνής, την άψογη επικοινωνία που φέρουν μεταξύ τους αλλά και την ιδιόρρυθμη persona του Blixa, ο οποίος σε μια φάση έμοιαζε έτοιμος να επιπλήξει τον επί χρόνια πιστό συνοδοιπόρο του Alexander Hacke, επειδή ο τελευταίος άργησε να ετοιμαστεί για το επόμενο σε σειρά κομμάτι, προς χάριν λίγου χυμού που ήταν τοποθετημένος στην άκρη της σκηνής.



Από εκεί και πέρα, οτιδήποτε παρακολουθήσαμε ήταν παιγμένο ζωντανά - κι όταν λέμε οτιδήποτε, εννοούμε οτιδήποτε. Το γκρίζο μεταλλικό décor που κοσμούσε τη σκηνή ουσιαστικά απαρτιζόταν από μια... μάντρα με παλιοσίδερα, εμφανώς τοποθετημένα και προσαρμοσμένα ώστε να δείχνουν μια εικόνα ανάλογη αυτής που περιγράφουμε. Αλυσίδες, σούστες, σωλήνες κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας, μέσα από μικρόφωνα επιμελώς τοποθετημένα στη σκηνή, δημιουργούσαν το επιθυμητό ηχοτρόπιο, χάριν στις ενέργειες του περκασιονίστα N.U. Unruh -ο οποίος έμοιαζε σα να χόρευε, καθώς επιμελούταν τις λεπτομέρειες των κομματιών- και την πολύτιμη βοήθεια του drummer του γκρουπ, Rudolf Moser, του οποίου ο ρόλος εστιάστηκε και σε άλλα σημεία, πέραν του πρωτόγνωρου, στις εντυπώσεις μας, drum kit.



Το όλο θέμα φυσικά δε σταματά εκεί. Μέχρι και το ράπισμα ενός μαστιγίου στον αέρα παρατηρήθηκε -στο "Seele Brennt" της δεύτερης μέρας-, καθώς και τρυπάνια, effects από μικρά «χαστουκάκια» κι ό,τι άλλο μπορεί να ακούσει κανείς στους δίσκους του γκρουπ. «Λυπούμαστε για τις όποιες μικρές καθυστερήσεις ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά τα νέα σχήματα φέρουν laptops για να παίζουν όσα ακούτε στη μουσική τους. Εμείς πρέπει να αναπροσαρμόζουμε τα πάντα στη σκηνή» ανέφερε χαρακτηριστικά ο frontman του group, Blixa Bargeld, ο οποίος κατέληγε πραγματικά συγκινητικός τόσο ως persona, όσο κι ως παρουσία επάνω στη σκηνή. Η εκτέλεση του "Die Befindlichkeit Des Landes" από μόνη της αρκεί για να περιγράψει όσα αδυνατώ να αποτυπώσω σε λέξεις, στις βάσεις της οποίας η μελωδία και το συναίσθημα έμοιαζαν να ισοσταθμίζονται άψογα με το όλο βιομηχανικό σκηνικό.



Φτάνοντας στo highlight των εμφανίσεων ως Neubauten, θα εστιάσω στα "Seele Brennt" και "Sand" της δεύτερης μέρας, τα οποία στάθηκαν πελώρια ως εκτελέσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά το πρώτο, καθώς η studio ερμηνεία του Blixa μοιάζει λες και σου στύβει την καρδιά και την πετά στο blender - κάτι που αποδίδεται ζωντανά με ισόποσες δόσεις ανατριχίλας, αν όχι μεγαλύτερες, καθώς ένοιωσα να μου κόβεται η αναπνοή στο καίριο σημείο της κραυγής. Και για κλείσιμο σε αυτό το σημείο έχουμε ένα encore με το "Τotal Eclipse Of The Sun", κατ' όπιν ιδιαιτέρως θερμού χειροκροτήματος, και την είσοδο της μπάντας να μαρτυρά πως αυτή η συνέχεια ίσως και να μην ήταν προγραμματισμένη - σκηνικά πραγματικά ανεκτίμητα, επειδή, κυρίως τη δεύτερη μέρα, τα μέλη έδειχναν να έχουν μείνει πολύ ευχαριστημένα από την όλη εμπειρία του διημέρου. Μέχρι κι ένας μικρός διάλογος διαδραματίστηκε μεταξύ του Blixa κι ενός παρευρισκόμενου, όταν ο αγαπητός frontman ρώτησε ποιο ήταν το όνομα του πρώτου μαραθωνοδρόμου, για να λάβει τη λιτή απάντηση «Δημήτρη». «Dimitri? He was Russian?» αναφώνησε, προσδίδοντας έναν έκπληκτο τόνο στη φωνή, γενόμενο που έκανε κάθε άτομο στην αίθουσα να γελάσει δυνατά και να δώσει με τέτοιο τρόπο τη δική του εύθυμη νότα.



Δεύτερο προσωπικό highlight, το οποίο βρίσκεται στην εμφάνιση της πρώτης μέρας, ήταν το jamming που διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια του δεύτερου encore. Από όσο μας εξήγησε κι ο Blixa Bargeld, με αυτόν τον τρόπο ηχογραφήθηκε το περίφημο "Jewels" ανά τακτά χρονικά διαστήματα κι έχει να κάνει με ένα παιχνίδι στο οποίο συμμετέχουν όλα τα μέλη πριν αναλάβουν το ρόλο τους. Ο καθένας τραβάει από τρεις κάρτες, με την κάθε μία να περιέχει από μια λέξη-κλειδί. Εαν δε βγαίνει νόημα από το συνδυασμό των εκάστοτε λέξεων, ο παίχτης θα τραβήξει όσες κάρτες χρειαστούν μέχρι να αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Τον πιο δύσκολο ρόλο, προφανέστατα, είχε ο N.U. Unruh, καθώς η πρώτη του κάρτα έγραφε τη λέξη «λαχανικά» και κατά αυτό τον τρόπο πετάχτηκε για ένα λεπτό στα παρασκήνια για να δει εαν απέμεινε κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει! Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Blixa Bargeld κατέληξε να χτυπά μια δεξαμενή, ενώ επαναλάμβανε συγκεκριμένες φράσεις, ο Alex Hacke είχε μια συνομιλία στο δικό του μικρόφωνο με έναν από τους τεχνικούς του group, ενώ παράλληλα έπαιζε μπάσο, ο Rudolf Moser χτυπούσε κάτι σωλήνες, αν θυμάμαι σωστά, ο N.U. Unruh καταπιάστηκε με όσα effects μπορούσε να βγάλει από μια αλυσίδα κι ο Ash Wednesday, παρότι keyboardίστας, πήρε την κιθάρα του Jochen Arbeit, ο οποίος επιδόθηκε στη δημιουργία λοιπών effects με το να πετάει και να πατάει πράγματα στο πάτωμα. Κι όλα αυτά έβγαζαν νόημα, κατά έναν απροσδόκητο τρόπο.



Γεμάτο το όλο διήμερο, λοιπόν, όπως κι αν το εκλάβει κανείς. Γι' αυτό ήρθε η στιγμή να εστιάσουμε λίγο περισσότερο στη δεύτερη μέρα, η φύση της οποίας ήταν αρκετά διαφορετική, όσον αφορά οτιδήποτε άλλο πέραν της εμφάνισης των Neubauten - ακόμη κι από την πλευρά του κοινού, καθώς αυτή τη φορά οι παρευρισκόμενοι κάθονταν σε καρέκλες. Οι απαραίτητες αλλαγές πραγματοποιήθηκαν στο ενδιάμεσο και για τις ανάγκες της δεύτερης μέρας τοποθετήθηκαν 600 (δίχως να είμαι βέβαιος για τον αριθμό) καρέκλες στον κυρίως χώρο του club, όπου οι παρευρισκόμενοι θα μπορούσαν να απολαύσουν σε πρώτη φάση το documentary που αναφέραμε στον πρόλογο. Έπειτα ακολούθησε η σύντομη (αλλά μνημειώδης) εμφάνιση των Neubauten και στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Blixa Bargeld μόνος με ένα μικρόφωνο, λίγο κρασί και την ομολογουμένως καλή διάθεση που περιγράψαμε νωρίτερα. Ακολούθησαν μερικά ακόμη αστεία (ακόμα θυμάμαι το σκηνικό με τη μουσική στο αυτοκίνητο, αλλά αυτό είναι κάτι που πραγματικά δεν αποτυπώνεται σε γραπτό λόγο, παρά μόνο παραστατικά), καθώς και μια επίδειξη του πώς μπορεί να χρησιμοποιεί τη φωνή του με τη βοήθεια της τεχνολογίας, θέτοντας τον έναν ήχο πάνω στον άλλο, για να τους μετασχηματίσει με τρόπο που λειτουργούν ως ένα άψογο επαναλαμβανόμενο background, πάνω στο οποίο μπορεί να τραγουδήσει.



Για το τέλος έχουμε τους Mosermeyer, το σχήμα των Rudolf Moser και Christian Meyer, να κλείνουν τη βραδιά με τον πλέον κατάλληλο τρόπο και τη μουσική που παίζουν να κινείται στα ευρύτερα όρια της ψυχεδέλειας, με beats, πλήκτρα, κιθάρα και τύμπανα να μπαίνουν το ένα πάνω στο άλλο και να συνθέτουν την καλύτερη ταξιδιάρικη διάθεση, η οποία αντικατοπτριζόταν άψογα και στο ψυχεδελικό background της οθόνης, τα χρώματα του οποίου άλλαζαν σταδιακά. Απίστευτη εμφάνιση συνολικά, η οποία ξεπέρασε προσωπικές (και μη) προσδοκίες, με το πέρας της να φέρνει τη συνολική διάρκεια της δεύτερης μέρας άνω του όριου των τεσσάρων ωρών και το σύνολο του event να αγγίζει τη διάρκεια των επτά, αντιστοίχως.



Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όμως, ενώ θα έπρεπε να νοιώθω «γεμάτος» αυτή τη στιγμή από μια τόσο πλούσια παρουσίαση του τι περιλαμβάνει το όραμα των Einstürzende Neubauten, έφτασα στο σημείο να ευχηθώ να υπήρχε και τρίτη μέρα, επειδή αγόρασα τον προσωπικό δίσκο του Alexander Hacke με τίτλο "Doomed" από το τραπέζι του merchandise και πέραν του ότι είναι μια δουλειά εξαίρετη στα πλαίσια του ambient/doom/drone, περιέχει και μια τρομερή ακουστική διασκευή στο "Born Too Late" των St. Vitus, με τρυπάνια να μπαίνουν σε καίρια σημεία και να δημιουργούν ανείπωτα συναισθήματα. Θα μου πείτε, που κολλάει αυτό; Σε μερικούς σταθμούς της περιοδείας εμφανιζόταν ο Alex Hacke αντί των Mosermeyer και, ενώ οι δεύτεροι δεν είχαν τίποτε να ζηλέψουν τελικά, το τέλος με αφήνει να εύχομαι να υπήρχε η δυνατότητα να απολαύσουμε ζωντανά και το δικό του set.



Εν ολίγοις, το επετειακό διήμερο των Einstürzende Neubauten πρέπει να ήταν μια από τις πιο έντονες συναυλιακές εμπειρίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου. Ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις που πηγαίνεις για να απολαύσεις μια μπάντα που εκτιμάς βαθύτατα κι όταν τελικά βγαίνεις έχεις γίνει οπαδός - και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, επειδή είναι πραγματικά λίγα τα σχήματα τα οποία με έχουν κερδίσει ζωντανά με αυτό τον τρόπο. Όποιος δεν ήρθε, έχασε. Τίποτε άλλο δεν έχω να πω, πέραν του κλασσικού «Happy Anniversary Einstürzende Neubauten», όπως αναγραφόταν περίτρανα στην οθόνη, υπενθυμίζοντας την επέτειο των τριών δεκαετίων που φέρει το group στις πλάτες του. Εύχομαι ολόψυχα να μείνουν μαζί μας γι' αρκετό καιρό ακόμη και, γιατί όχι, να μας επισκεφθούν ξανά με την πρώτη ευκαιρία. Εαν αναλογιστούμε το μέγεθος της προσέλευσης, εξ' άλλου, καθότι ο αριθμός των παρευρισκομένων ήταν ο διπλάσιος (σχεδόν) την πρώτη ημέρα, το εν λόγω σενάριο δε φαντάζει καθόλου απίθανο.



...Κι όμως όχι. Δεν ήταν αυτός ο επίλογος. Για το τέλος, επέλεξα να αφήσω ένα θέμα το οποίο προσπερνάμε αρκετά συχνά, χάριν καλής διάθεσης, κι έχει να κάνει με ανάρμοστες συμπεριφορές από την πλευρά του κοινού. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω ποιο το νόημα του να φωνάζεις στο σημείο που ο μουσικός προσπαθεί να δημιουργήσει μια άλφα ατμόσφαιρα - πόσο μάλιστα όταν αναφερόμαστε στην εκτέλεση ενός τραγουδιού όπως το "Silence Is Sexy".



Η σιωπή, αγαπητοί, πέραν από αισθησιακή, ορισμένες φορές είναι και χρυσός, όπως αναφέρει μια παλιά παροιμία. Για να μην παίζει κάποιο όργανο στο background τη δεδομένη στιγμή, σημαίνει πως κάποιος λόγος θα υπάρχει - ιδιαίτερα, δε, όταν η εν λόγω σιωπή σπάει από τον απόηχο της καύτρας ενός τσιγάρου. Σε ορισμένες μουσικές, έχει μεγάλη σημασία να αφήνεις το κομμάτι να σβήνει μέχρι τον τελευταίο απόηχο, επειδή η λεπτομέρεια είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Το ίδιο ισχύει και για τις παύσεις. Κάθε τι που αποδίδεται φέρει κάποιον συγκεκριμένο ρόλο και σε αυτούς σίγουρα δεν ανήκουν τα σφυρίγματα από πλευράς παρευρισκομένων, ούτε οι επαναλαμβανόμενες ζητωκραυγές του τύπου «γειά σου ρε Blixa» κατά τις παύσεις του κομματιού. Γεια σου και σένα, φίλε μου. Μήπως θα έπρεπε όμως να σκεφτείς κάποια πράγματα λίγο καλύτερα, όπως το να σέβεσαι τον διπλανό σου και, πάνω από όλα, τον μουσικό που ο ίδιος θέλησες να απολαύσεις ζωντανά; Γι' αυτό το λόγο, λοιπόν, εαν ανήκετε σε εκείνους που ενοχλήθηκαν από τα όποια ατοπήματα, θαρρώ πως καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ κι αν πάλι έτυχε να παραπέσετε σε κάποιο ανάλογο σφάλμα, σας παρακαλώ, σταθείτε, αφουγκραστείτε και τότε θα δείτε πως αν αφήσετε τη σιωπή να απλωθεί, το κομμάτι θα μεγαλώσει μέσα σας δέκα φορές περισσότερο.



To setlist του Σαββάτου με μικρές επιφυλλάξεις - ενδεχομένως να λείπουν μια ή δύο επιλογές. Κι έχω την εντύπωση πως έπαιξαν επιπλέον τα "Ein Leichtes Leises Säuseln" και "Armenia" τη δεύτερη μέρα, αλλά δεν είμαι σίγουρος.

The Garden
Die Befindlichkeit Des Landes
Von Wegen
Die Interimsliebenden
Nagorny Karabach
Dead Friends (Around The Corner)
Unvollständigkeit
Installation No.1
Rampe
Youme & Meyou
Haus der Lüge
Let's Do It a Dada
Sabrina
Susej
Grundstück
Silence Is Sexy
Redukt

Γιάννης Καγκελάρης
  • SHARE
  • TWEET