Earth, Universe217 @ Κύτταρο, 27/02/15

Ο τελευταίος δίσκος των Earth, το περσινό "Primitive And Deadly", είναι μία από τις περιπτώσεις άλμπουμ που τα περιμένεις για χρόνια να έρθουν, αργούν αλλά τελικά όταν έρχονται σε κάνουν να αναθεωρείς τις απόψεις σου περί μουσικής και να πιστεύεις ξανά σε αυτήν. Σε αυτή τη μουσική που δεν συμβιβάζεται, στην αυθεντικά πειραματική που όμως καταφέρνει και εναγκαλίζει το το μέλλον ενώ την ίδια στιγμή ακούγεται τόσο μα τόσο παλιομοδίτικη. Μπορεί να έβαλαν το χεράκι τους οι Mark Lanegan και Rabia Shaheen Qazi, αφού τα εξυψωτικά φωνητικά τους έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και έδωσαν πνοή στις συνθέσεις του Dylan Carlson, αλλά ο τελευταίος είναι που ξέρει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει και ποιο είναι το επόμενο βήμα που χρειάζεται για να πάει τους Earth στο επόμενο επίπεδο, χωρίς να ακούγεται ούτε στιγμή κορεσμένος. Το θέμα είναι, και λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν έχουμε ξαναδεί τους Earth ζωντανά, πώς αποδίδεται η μουσική τους live; Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι φωνητικά δεν θα είχαμε (οι Lanegan και Qazi ήταν απλά guests στον δίσκο άλλωστε), πώς μπορείς να μεταφέρεις την επαναλαμβανόμενη μουσική σου πάνω στη σκηνή χωρίς να κουράσεις;

Πριν δώσω απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, ανέλαβαν οι δικοί μας, Αθηναίοι Universe217 να προετοιμάσουν το έδαφος. Οι Universe, η αλήθεια είναι, ότι εξελίσσονται σε μια από τις πιο δύσκολες μπάντες για έναν συντάκτη σαν και του λόγου μου. Γιατί όταν έχεις δει ένα συγκρότημα πάνω από 15-20 φορές και σχεδόν όλες αυτές τις φορές έχεις καταθέσει την άποψη και τον θαυμασμό σου γι' αυτή τη μπάντα, τι άλλο μένει πλέον να πεις που δεν έχεις πει ήδη; Προεξοφλώντας λοιπόν ότι είναι αδύνατο να πρωτοτυπήσω θα αφήσω την πεζότητα να με οδηγήσει. Πιο θορυβώδεις από την πλειοψηφία των περιπτώσεων που τους έχω δει ζωντανά, με το μπάσο του Νίκου να είναι πρωτόγνωρα ψηλά διογκώνοντας το πέπλο θορύβου πάνω από τη μουσική τους, οι Universe κατάφεραν για πολλοστή φορά να μας ανατριχιάσουν και να μας συγκινήσουν.



Πρωτεργάτιδα σε αυτό, η Τάνια, με την μαγική φωνή της που είτε τσιρίζει, είτε ψυθιρίζει, είτε απαγγέλει, καταφέρνει και σοκάρει. Πλέον έχουν και αυτό το "She" στο οποίο προβαίνει σε μια αδιανόητη κατάθεση ψυχής, κάθε φορά που το παίζουν, υπογραμμίζοντας τις απαράμιλλες δυνατότητες της εκεί περίπου στα μισά του κομματιού, όταν και «σβήνουν» νωχελικά κιθάρα, τύμπανα και μπάσο με την ίδια να απομακρύνεται από το μικρόφωνο και a capella να συνεχίζει να μαγεύει με τα σπαρακτικά φωνητικά της. Η, κάτι λιγότερο από μια ώρα, εμφάνισή τους ήταν υπέροχη, έκλεισαν διθυραμβικά με το "Mouth" και εισέπραξαν το θερμό χειροκρότημα από το κατάμεστο Κύτταρο.

Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή η τριάδα των Earth, ο γκουρού του drone, Dylan Carlson (κιθάρα), o Bill Herzog (μπάσο) και η Adrienne Davies (τύμπανα). Οι Earth είναι αναμφίβολα μια από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω. Όταν διαλύθηκαν το 1997, εξαιτίας των προβλημάτων με τα ναρκωτικά που είχε ο Carlson, άφησαν τον χώρο σε μια πλειάδα συγκροτημάτων να συνεχίσουν το έργο τους. Όταν επέστρεψαν το 2003, ήταν μια άλλη μπάντα με καινούργιο ήχο. Ενώ όλοι οι άλλοι τσίτωναν τον όγκο του ήχου σαν σε διαγωνισμό και έχοντας την υπερβολή σαν τον υπέρτατο αυτοσκοπό, οι Earth έμεναν παγερά αδιάφοροι από αυτή την τροπή που είχε πάρει ο ήχος και συνέχισαν με μερικές από τους πιο ονειρικές country / rockabilly μουσικές που θα μπορούσαν να περάσουν μέσα από το doom πρίσμα.



Για να απαντήσω στο ερώτημα που έθεσα στο τέλος του προλόγου, οι Earth πάνω στη σκηνή επιδίδονται στην πεμπτουσία της μουσικής τους σαν ύφος. Παίζουν rock 'n' roll. Αργό, επαναλαμβανόμενο, τόσο heavy όσο πρέπει χωρίς να υπεκφεύγουν σε ανούσιες υπερβολές, αγνό και ανόθευτο rock 'n' roll. Δηλαδή ακούστε μερικά τραγούδια από έναν από τους κορυφαίους (και πιο υποτιμημένους) ροκαμπιλάδες που έβγαλε η Αμερική το '60, τον τεράστιο Link Wray και θα καταλάβετε γρήγορα ότι στην ουσία οι Earth παίζουν αυτή τη μουσική αλλά με τον δικό τους και απόλυτα μοναδικό τους τρόπο. Επί σκηνής, δεν επιστρέφουν ούτε στιγμή στον αστικό και εκκωφαντικά χαοτικό χαρακτήρα των πρώτων τους δίσκων αλλά έχουν ρυθμό και ενορχηστρωτική υπόσταση.



Αν και ο κρυστάλλινος ήχος ήταν σύμμαχός τους από την αρχή της εμφάνισής τους, η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται λίγη ώρα για να αρχίσει κανείς να δένεται μαζί τους. Με τον Carlson να χορεύει αγκαλιά με την κιθάρα του, προτάσσοντάς την ανά τακτά διαστήματα ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας, μας ταξίδεψαν με τα μινιμαλιστικά αλλά θεσπέσια drones τους. Το μόνο κομμάτι που έπαιξαν από την πρώτη τους εποχή ήταν το -ακυκλοφόρητο ακόμα- "Ouroboros Is Broken", το οποίο όμως αποδώθηκε σαν να το έβγαλαν μόλις πρόσφατα. Δεν είχε τίποτα από τη βαβούρα των πρώτων δίσκων αλλά αρκούσε το καταστρεπτικό του riff για να αποδείξει ότι ο Carlson δαγκώνει ακόμα. Το "There Is A Serpent Coming" ακούστηκε λίγο απογυμνωμένο χωρίς τα μοναδικά φωνητικά του Lanegan, όπως το ίδιο ισχύει, εν μέρει, και στο "From The Zodiacal Light" με το οποίο έκλεισαν, χωρίς τα φωνητικά του Qazi αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία, γιατί η φύση της μουσικής τους είναι τέτοια που αρκούσε όχι μόνο για να μας σηκώσει την τρίχα κάγκελο αλλά και να μας κάνει να κουνάμε τον αυχένα μας σπαστικά πάνω-κάτω.

Εν κατακλείδι, η εμφάνιση των Earth ήταν υπέροχη και απέδειξαν εμφατικά γιατί είναι μια από τις πιο σημαντικές μπάντες στον ακραίο ήχο τα τελευταία 25 χρόνια. Γιατί δημιουργούν και παίζουν μουσικές που μπορούν να ταξιδέψουν και να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;



Have a fairy nice day (που έγραφε και το αυτοκόλλητο πάνω στην κιθάρα του Carlson).

Υ.Γ.: Ανάμεσα στο κοινό, ήταν και ο ιθύνων νους του σημαντικότερου φεστιβάλ για τον συγκεκριμένο ήχο, του Roadburn Festival, ο Walter, όπως και κάποια παιδιά από τη Van Records, τη νέα εταιρεία των Universe217.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon