Dream Theater live @ G-Fest

01/07/05, Ανοιχτό Θέατρο Φαλήρου, Αθήνα

Υπάρχουν μπάντες και μπάντες σήμερα στο metal και τη rock γενικότερα. Άλλες αποδίδουν καλά πάνω στο σανίδι, άλλες είναι απλά για το στερεοφωνικό μας και ουτω καθ' εξής. Επίσης, μερικές μπάντες τις βλέπεις 2-3 φορές και ύστερα αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, δε μπαίνεις στον κόπο να πας να τις ξαναδείς. Το επιχείρημα "έλα μωρέ, τους έχουμε δει 3 φορές" είναι ένα από τα πολλά που δε στέκουν στην περίπτωση των Dream Theater. Η χτεσινή ήταν η 6η φορά που τους βλέπω, επιβεβαιώνοντας μου και πάλι ότι κάθε τους εμφάνιση είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Δυο-τρεις λεξούλες προς επεξήγηση του ενθουσιασμού λοιπόν...


Φτάνοντας στο χώρο, καταλόγισα 3 θετικά στοιχεία αμέσως. Πρώτον, ο χώρος ήταν απίστευτος, τρομερός για τέτοια συναυλία, αν και ανησύχησα στην αρχή όταν είδα την άμμο των γηπέδων και ξύνπησαν εφιαλτικές μνήμες από το γελοίο Athens Open Air, ένα χρόνο πριν. Ουδέν πρόβλημα ευτυχώς. Δεύτερον, ενώ πίστευα ότι πολύς κόσμος θα πήγαινε στο Λυκαβηττό για Kansas, μιας και η προαναφερθείσα συναυλία είναι once in a lifetime, είδα πάρα πολύ κόσμο να περιμένει απ' εξω. Τρίτον, δε σκάσαμε από τη ζέστη. Να' ναι καλά ο Φλοίσβος που μετά το ηλιοβασίλεμα μας κερνούσε κύματα δροσιάς όλη την ώρα. Λεπτομέρειες όπως η θερμοκρασία της μπύρας, η κατάσταση των τουαλετών και η ταχύτητα ελέγχου εισιτηρίων πρόσθεταν αστερίσκους στην εντύπωση μου για την οργανωτική ικανότητα της Astra, που μ' εξέπληξε ακόμα μια φορά.


Η μελανή πλευρά περιλαμβάνει μόνο την καθυστέρηση της έναρξης της συναυλίας, καθώς οι πόρτες άνοιξαν στις 20:20 και η συναυλία ξεκίνησε στις 22:00, λίγα λεπτά αφ' ότου είδαμε το μικρό φορτηγάκι να φέρνει τα μέλη της μπάντας. Είναι αλήθεια ότι το παίζουν λίγο ντίβες, αλλά για μένα έχουν όλο το δίκιο του κόσμου και ανταποδίδουν στο έπακρο κάθε φορά, είτε με δίσκους, είτε με εμφανίσεις.

Ενώ λοιπόν περιμένα το "The Root Of All Evil", με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου δίσκου, αιφνιδιάστηκα ελαφρώς από το "As I Am". Είναι τρομερό εναρκτήριο λάκτισμα, δεν αντιλέγω. Δεύτερη έκπληξη, τα μαλλιά του Rudess τα οποία ευτυχώς ήταν περούκα, την οποία ο Portnoy πέταξε στο κοινό μετά το τέλος του τραγουδιού. Συνέχεια με το πολύ καλό και παλιό "A Fortune In Lies" και τα προβλήματα με την ένταση του ήχου άρχισαν να επιλύνονται σιγά-σιγά, καθώς ήταν αρκετά χαμηλά σε σχέση με τα συνηθισμένα επίπεδα. Όπως ήταν λογικό, ο αρκετός κόσμος που είχε μαζευτεί κάτω, άλλα και στις κερκίδες, άρχισε να αντιλαμβάνεται τι τον περίμενε, αλλά ευτυχώς ποτέ δε μπορείς να πέσεις μέσα στις εικασίες για μια τέτοια συναυλία. Το set list ήταν φοβερό και η όλη βραδιά κράτησε δυόμιση ώρες, χωρίς το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα που έκαναν στη μέση της διάρκειας του. Το ενδιαφέρον μέρος που περίμενα αρκετά είναι η απόδοση των νέων τραγουδιών ζωντανά, μιας και ο δίσκος έχει δεχτεί και διθυράμβους αλλά και θαψίματα. Δεν είχα αμφιβολίες, αλλά όταν τελείωσε το "Panic Attack" κατάλαβα πιο καλά τον τίτλο του.

Συνοπτικά τα περιεχόμενα της βραδιάς:
As I Am, A Fortune In Lies, Under A Glass Moon, Panic Attack, Never Enough, Endless Sacrifice, Home, In The Name Of God / --Break-- / The Root Of All Evil, Jordan Rudess Solo, Through My Words/Fatal Tragedy, Sacrificed Sons, John Petrucci/Jordan Rudess Jam, The Spirit Carries On, Solitary Shell, Encore: Metropolis Pt.1


Όπως ελπίζω να αντιλαμβάνεστε όσοι δεν ήρθατε, η συναυλία ήταν μοναδική. Τα 5 μέλη της μπάντας απέδειξαν πάλι την τεράστια αξία τους, καθώς ο καθένας είναι ιδιοφυΐα στο όργανo του. Ο συγχρονισμός τους, οι μικροαλλαγές των πλήκτρων και των τυμπάνων στα παλιά τραγούδια, τα παιχνίδια με το κοινό, τα σταματήματα και η όλη συμπεριφορά του σχήματος δε δείχνει τίποτα άλλο παρά επαγγελματισμό και ευχαρίστηση. Δεν είναι τυχαίο να χαρακτηρίζονται μια από τις πιο ζωντανές συναυλιακές μπάντες, όταν είναι από τις ελάχιστες που κρατάνε ένα κοινό όρθιο και "χοροπηδηχτό" για 3 ώρες γεμάτες.


Εν κατακλείδι, η βραδιά στέφτηκε με τεράστια επιτυχία, αν και τελείωσε στις 00:45, περιορίζοντας τη συγκοινωνία. Οι Dream Theater ζωγράφισαν ακόμα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μας και μας χάρισαν μια ακόμα αξέχαστη εμπειρία, την οποία μάλιστα υποσχέθηκαν να επαναλάβουν τον Οκτώβριο στο δεύτερο "πόδι" της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Χίλια μπράβο πάντως στην οργάνωση, καθώς όλα κύλησαν ρολοί. Μακάρι να μπορούσαμε βέβαια να ξεφύγουμε από την ελληνική πραγματικότητα που απλώνεται μέχρι και στη δική μας απλή ζωή και να μην είχαμε τη μια συναυλία πάνω στην άλλη, πράγμα που είναι αποτέλεσμα των διαξιφισμών των εταιριών και του ανταγωνισμού. Oh well...