DreamLongDead, Automaton, Soulskinner @ An Club, 20/03/15

Με τον νέο δίσκο των DreamLongDead να κάνει ακόμα τα ηχεία να τρίζουν, έφτασε η στιγμή να βιώσουμε αυτή την ακραία Lovecraft-ική εμπειρία, ζωντανά. Οι Αθηναίοι φέρνουν τον Κθούλου πάνω στο σανίδι, παίρνουν μαζί τους, τον sludge όγκο που λέγεται Automaton και τους γερόλυκους Soulskinner και μετατρέπουν μια απλή Παρασκευή βράδυ, σε επώδυνο βασανιστήριο που μαζοχιστικά, τα λίγα άτομα που παρευρεθήκαμε, γουστάραμε μέχρι τέλους.

Αν και οι πόρτες άνοιγαν στις 20:30, τελικά το live ξεκίνησε με κάμποση καθυστέρηση, γύρω στις 22:00, ίσως και λίγο νωρίτερα. Πιθανότατα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μέχρι εκείνη την ώρα ήμασταν περίπου 20 άτομα μέσα στο An, με τα 15 να απαρτίζουν τις ίδιες τις μπάντες, οπότε κρίνεται λογική η καθυστέρηση.

Εκείνη τη στιγμή ήταν που ανέβηκαν οι βετεράνοι Soulskinner στη σκηνή και επιδόθηκαν σε death metal ακρότητες, πεισματικά ριζωμένες στις αρχές του '90. Οι Soulskinner σχηματίστηκαν το 1996 υπό του ονόματος, Terra Tenebrae και το 2000 μετονομάστηκαν σε Soulskinner. Απαρτίζονται από καραβάνες του ακραίου χώρου, όπως τον Bill των Thou Art Lord που παλιότερα είχε παίξει και με τους Rotting Christ στην κιθάρα, τον Γιάννη (aka Gothmog) στα φωνητικά, επίσης των Thou Art Lord, στα τύμπανα τον Κώστα που παλιότερα είχε παίξει στους Kawir, Mahakala και Nightfall και τον Σπύρο στην δεύτερη κιθάρα που έχει παίξει με τους Dying Race και Obscecration μεταξύ άλλων.



Το ασφυκτικό και στιβαρό death τους ήταν ικανοποιητικότατο, με τις κιθάρες ειδικά του Bill να γαζώνουν. Τα φανταστικά lead οδηγούσαν τις συνθέσεις, με τα έκρυθμα τύμπανα να ακολουθούν κατά πόδας και εν τέλει να καταφέρνουν να κάνουν τον λιγοστό κόσμο που είχε μαζευτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή να γουστάρει.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Automaton. Πρώτη φορά τους είδα όταν άνοιγαν για Pallbearer και Yob στο Κύτταρο και με είχαν αφήσει άφωνο, πρώτον γιατί το υπέρογκο sludge τους με έπιασε απροετοίμαστο κι αυτό γιατί για κάποιο λόγο περίμενα κάτι σε heavy rock να ακούσω και δεύτερον γιατί live είναι ισοπεδωτικοί. Έτσι και τώρα, αφήνουν τα φωνητικά σε δεύτερο ρόλο να μπαίνουν εμβόλιμα γεμίζοντας τον αρνητικό χώρο ανάμεσα στις τίγκα fuzz-αρισμένες νότες τους, προερχόμενα από το background και αφήνουν τις δύο κιθάρες και το ηχητικό τείχος του μπάσου να έχουν τον πρώτο λόγο, κυνηγώντας τεμπέλικα τα τύμπανα.



Τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια τους, χτίζονταν ευλαβικά, γλυστρώντας μέσα σε ξέφρενα ξεσπάσματα ανελέητου groove, με το feedback να βαράει κατευθείαν στο στέρνο. Ξεκίνησαν με ένα νέο κομμάτι το οποίο θα περιλαμβάνεται στο βινύλιο που θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες (ήταν αρχικά για Απρίλη αλλά απ' ότι μου είπαν τα παιδιά, μάλλον θα πάει για πιο αργά) και συνέχισαν με κομμάτια από το ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε πέρσι. Στο τελευταίο κομμάτι (το οποίο επίσης είναι καινούργιο και θα περιλαμβάνεται στο επερχόμενο βινύλιο) μας αποχαιρέτησαν εν μέσω ανελέητου, επαναλαμβανούμενου groove και εντυπωσιακής επίδειξης δυναμικών, το οποίο και κάνα μισάωρο να τράβαγε ακόμα, δεν θα με πείραζε στο ελάχιστο.

Setlist: Fear / Going Down / Beast Of War / Trapped In Darkness.

Η ώρα ήταν 12 παρά όταν ανέβηκε στη σκηνή η πεντάδα των DreamLongDead. Τελευταία φορά τους είχα στο Shamans Of Grief με τους Universe217 και Agnes Vein και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν αυτοί που με είχαν συναρπάσει περισσότερο (ίσως λόγω των πολλών προβλημάτων με τον ήχο που είχαν οι άλλες μπάντες).



Ο τελευταίος τους δίσκος είναι δύο φορές καλύτερος από τον πρώτο οπότε βάσει συλλογισμού, live έπρεπε να είναι δύο φορές καλύτεροι από την τελευταία φορά που τους είχα δει, σωστά; Ε, λοιπόν, ήταν πολύ παραπάνω. Φοβερά προβαρισμένοι και με πολύ όρεξη, άφησαν τον ηχητικό τους λεβιάθαν ελεύθερο και αυτός μας κατασπάραξε. Το νεό υλικό τους, ζωντανά, ακούγεται ακόμα πιο ογκώδες και εντυπωσιακό και, παρά τις τεράστιες διάρκειες των κομματιών τους, τελικά δεν κουράζουν ούτε στο ελάχιστο.



Αν και στην lead κιθάρα, ο Τάσσος κεντάει είτε όταν βαράει κατακούτελα με ξερά riff, είτε όταν παίζει με τα πεταλάκια του, δημιουργώντας εκκωφαντικές ατμόσφαιρες, είτε όταν σβήνει τα πάντα και επιδίδεται σε μελαγχολικά καθαρά αρπίσματα. Επιπλέον, η αντιπαραβολή των «ψηλών» φωνητικών του πάνω στα αντίστοιχα βοθροειδή του Πούσιου, είναι εκπληκτική και ζωντανά, λειτουργεί ακόμα καλύτερα απ’ ότι στον δίσκο.



Αν και το death doom τους δεν ξεφεύγει σημαντικά από τους εξ ορισμού περιορισμούς που υπάρχουν στο ύφος, τελικά αυτή η πολυεπίπεδη προσέγγιση και στον ήχο, με τις a la Esoteric ατμόσφαιρες αλλά και στα φωνητικά, το καθιστούν περιπετειώδες και εν τέλει, υπέροχο. Για κάτι παραπάνω από μία ώρα μας βομβάρδιζαν αδιάκοπα και όταν τελικά νόμιζαν ότι τελείωσαν βρέθηκαν προ εκπλήξεως γιατί δεν είχαμε τελειώσει εμείς.



Με λαϊκή απαίτηση, λοιπόν, τους υποχρεώσαμε να παίξουν άλλο ένα κομμάτι και αφού έκαναν τις απαραίτητες διαβουλεύσεις (γιατί πραγματικά δεν είχαν κάτι άλλο προβαρισμένο να παίξουν), πήραν το ρίσκο (όπως είπαν οι ίδιοι) και έπαιξαν το “Silent Demise” από Bolt Thrower. Εδώ πετάνε στα σκουπίδια τις ατμόσφαιρες και επιδίδονται σε ατόφιο πολεμοχαρές death metal. Δεν καταλαβαίνω τις ανησυχίες τους, προσωπικά μου φάνηκε ότι το έπαιξαν άψογα, μας ξετίναξαν πραγματικά και έκλεισαν ιδανικά το set τους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του set των DreamLongDead, ακουγόταν από το background αμυδρά να παίζει μια ορθόδοξη λειτουργία η οποία αντιπαραβαλλόταν ειρωνικά στο σκοταδιστικό ύφος της εκκωφαντικής μουσικής τους. Κάπως έτσι τελείωσε η σεμνή τελετή. Και εις άλλα με υγεία.

Φωτογραφίες: Άρης Παναγόπουλος / Freequency.gr