Download Festival 2011: Day 3 (Linkin Park, Bullet For My Valentine, Disturbed, Buckcherry, The Gaslight Anthem, Kvelertak, Hell) @ Donington Park (U.K.), 12/06/11

Από τους Κώστα Πολύζο, Χρήστο Καραδημήτρη, 17/06/2011 @ 14:40
Η τρίτη και τελευταία μέρα του Download Festival έμελλε να είναι και αυτή που θα μας έδειχνε το δύστροπο πρόσωπο για το οποίο είχαμε διαβάσει, αλλά δεν είχαμε καταλάβει καλά, όπως φάνηκε. Από νωρίς το πρωί ξεκίνησε να βρέχει δυνατά και να φυσάει, χωρίς να σταματήσει μέχρι αργά το απόγευμα.

Αφενός, μιλάμε για χωράφια που φιλοξενούν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, με αποτέλεσμα η λάσπη να ξεπερνά τον αστράγαλο σε σημεία, ενώ η συνεχής βροχή καθιστούσε δύσκολη την παρακολούθηση οποιουδήποτε συγκροτήματος. Φορέσαμε ότι «χειμερινό» ρούχο είχαμε, προμηθευτήκαμε αδιάβροχα και κάποιοι από εμάς προνόησαν να έχουν γαλότσες για καλή τους τύχη. Η «κλωτσοπατινάδα» λόγω λάσπης πήγαινε σύννεφο στο campsite, ενώ ο χρόνος για να φτάσουμε στις σκηνές πολλαπλασιάστηκε γιατί αν δεν προσέχεις μπορεί να γίνεις ένα με το χώμα. Με την ελπίδα ότι η βροχή θα σταματήσει αφήσαμε τη σκηνή στο έλεος των καιρικών συνθηκών και κινήσαμε για τον συναυλιακό χώρο.

Μόλις μπήκαμε μέσα, στην κεντρική σκηνή ανέβαιναν οι Biohazard, τους οποίους είχαμε προγραμματίσει να ανοίξουν συναυλιακά τη μέρα μας, αλλά η δυνατή βροχή μετά από ένα δύο τραγούδια μας έδειξε το δρόμο για την στεγασμένη Pepsi Max σκηνή. Ειλικρινά, θυμάμαι μόνο ότι το πάλευαν οι Biohazard και τίποτα παραπάνω, αφού η βροχή έκανε επιτακτική την ανάγκη να βρούμε κάπου να προστατευτούμε.


 
Φτάνοντας λοιπόν στην μπλε σκηνή, κάποιοι Trucker ετοιμάζουν μόνοι τους τον εξοπλισμό για να ανέβουν στη σκηνή, κάτι που κάνουν μετά από μερικά λεπτά, ενώ το μάτι μας βλέπει τον Dee Snider να κόβει βόλτες πίσω από τη σκηνή, κάτι που επιβεβαίωσε το ίδιο το συγκρότημα, θυμίζοντάς μας πως χάσαμε τους Twisted Sister το προηγούμενο απόγευμα, ελέω Avenged Sevenfold. Heavy rock επηρεασμένο από Metallica στα δυνατά του "Reload" παίζουν οι Trucker, οι οποίοι ήταν μεν προβαρισμένοι, αλλά κοινότυποι μέχρι εκεί που δεν πάει. Το ότι έπαιζαν σε κλειστό χώρο, ενώ έξω έριχνε καντάρια, τους έκανε να φαίνονται σίγουρα πιο συμπαθείς, αλλά μετά από 25 περίπου λεπτά που έπαιξαν ανάθεμα κι αν συγκράτησα μια ωραία ιδέα, ή ένα ενδιαφέρον τραγούδι. Στο τέλος μοίρασαν CD και t-shirt στις πρώτες σειρές και μιας και τσίμπησα ένα θα του ρίξω κάποια στιγμή μια ακρόαση.



Ο λόγος που πήγαμε εξαρχής στην Pepsi και όχι στην Red Bull ήταν ότι σε αυτήν νωρίς νωρίς θα εμφανιζόντουσαν οι Hell, των οποίων το ντεμπούτο άλμπουμ είναι πολύ δυνατό και έχει προκαλέσει αρκετή φασαρία γύρω απ' το όνομά τους, ενώ η συμμετοχή του Andy Sneap τους προσδίδει σίγουρα πόντους. Στα της εμφάνισης, ξέραμε ότι ο τραγουδιστής David Bower είναι επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά τέτοια ερμηνεία δεν την περιμέναμε! Με wireless μικρόφωνο για να έχει τα χέρια ελεύθερα να εκφραστεί, κοίταγε το κοινό στα μάτια (φορώντας κόκκινους φακούς επαφής) και σε στυλ King Diamond ερμήνευε και ζούσε τον κάθε μοχθηρό στίχο που ξεστόμιζε. Η μπάντα τον υποστήριζε πολύ καλά, αν και το επιτηδευμένο evil βάψιμο και στήσιμο, ειδικά σε μορφές σαν το μπασίστα είναι λίγο «κάπως».



Μάλλον ταίριαζε με το όλο concept που ήθελαν να παρουσιάσουν οι Hell, ενώ στα αξιοσημείωτα σκηνικά του σόου ήταν όταν ο Bower έμεινε γυμνός από τη μέση και πάνω και έβγαλε ένα μαστίγιο «εξαγνίζοντας» τον εαυτό του, καθώς τραγουδούσε. Μόνο όταν κατέβηκε να τραγουδήσει στο κοινό αντιλήφθηκα ότι ο τύπος την είχε περιποιηθεί την πλάτη του πραγματικά... Όπως και να έχει ήταν ένα θέαμα που άξιζε να δει κανείς, προσφέρουν κάτι διαφορετικό με τις ζωντανές τους εμφανίσεις και δεν περνάει απαρατήρητο. Από όσα έπαιξαν ξεχώρισα το "The Quest" και το "On Earth As It Is In Hell".



Για μια στιγμή ψηθήκαμε να μην το κουνήσουμε ρούπι από την ασφάλεια της Pepsi σκηνής, γιατί η βροχή είχε δυναμώσει, αλλά διάολε δεν είμαστε για αυτό στο Download! Με δυσκολία έψαξα να βρω που έπαιζαν εκείνη την ώρα οι Karma To Burn, αλλά πάλι λάθος τα είχα σημειώσει μάλλον και τελικά πήγαμε στην second stage για να περιμένουμε να εμφανιστούν οι Kvelertak. Και πολύ καλά πράξαμε όπως αποδείχθηκε, αφού οι Νορβηγοί είναι μεγάλα παλικάρια και το απέδειξαν στο σανίδι.



Πρέπει να πω πως δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό όλων αυτών που μιλάνε με φοβερά και τρομερά λόγια για το ντεμπούτο άλμπουμ και την πρωτοτυπία της μουσικής τους, κυρίως λόγω των φωνητικών που δεν είναι «my cup of tea». Παρά τα αρχικά προβλήματα στην μια από τις τρεις κιθάρες, με τρομερό νεύρο κατάφεραν να ξεσηκώσουν όσους τολμηρούς τους βλέπαμε υπό δυνατή βροχή. Ο δε τραγουδιάρης τους είναι μεγάλο τεμάχιο, κατεβαίνοντας στο κοινό να τραγουδήσει μέσα σε αυτό και να κάνει crowd surfing ενώ έβρεχε, προκαλώντας πανικό. Respect.



Μετά τους Kvelertak επιστρέψαμε στην Pepsi Max σκηνή γιατί ήθελα να δω τους Καναδούς My Darkest Days, των οποίων το αμερικανοτρεφές ραδιοφωνικό rock μου είναι συμπαθές και τους εγκρίνει ο Chad Kroeger που έχει καλό αυτί σε νέες μπάντες. Όσο προλάβαμε από το set τους ήταν αρκετά καλοδουλεμένοι, ενώ οι καλύτερες στιγμές του live ήταν τα δύο τραγούδια που έκλεισαν την εμφάνιση, τουτέστιν η διασκευή στο "Come Undone" των Duran Duran και το hit τους "Porn Star Dancing", στο οποίο αποδίδουν φόρο τιμής στις τιμημένες στριπτιζέρς, και στο video clip του συμμετέχουν οι Kroeger και Zakk Wylde.

Εξετάζοντας τις μετέπειτα επιλογές, η κακοκαιρία καθιστούσε πλέον δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος live σε ανοιχτό χώρο, παρόλο είχα περιέργεια να δω το τσίρκο των GWAR και ο κόσμος τέθηκε ενώπιον του μεγάλου διλήμματος που έθεσαν κάποτε οι Tenacious D στο "The Pick Of Destiny", «Tits or Destiny?», καθώς το μωρό των The Pretty Reckless ανέβαινε στην κεντρική σκηνή έτοιμο να προτάξει κι αυτό τα στήθη του. Ε ναι, προφανώς, αφού δεν έχει να πει τίποτα από μουσική...

Ναι, επιχειρήσαμε να βγούμε, αλλά επιστρέψαμε άρον άρον στο λαγούμι της Pepsi σκηνής όπου εμφανιζόντουσαν οι Starseed. Μέγα λάθος! Καλύτερα να τρώγαμε βροχή, τόσο μέτριοι νερόβραστοι που ήταν οι αμερικάνοι hard rockers. Λάθος φωνή, σε ανέμπνευστη μουσική και γενικά χαμένος χρόνος. Ξέραμε, όμως, ότι από εκεί και πέρα ξεκίναγε το πραγματικό μουσικό μέρος της ημέρας με το πρώτο δίλημμα να μας χωρίζει, αφού συμπαθώ πολύ τους Turisas, αλλά ήθελα να έχω απτά επιχειρήματα για το κατά πόσο οι The Gaslight Anthem αξίζουν τον ντόρο που γίνεται γύρω τους. Ελάχιστος –για τα δεδομένα του φεστιβάλ– κόσμος τους τίμησε, μιας και η βροχή είχε πιάσει peak, με αποτέλεσμα αν φοράς γυαλιά να χρειάζεσαι υαλοκαθαριστήρες στη μεγάλη σκάλα για να δεις τι παίζει, ενώ το νερό είχε αρχίσει να ποτίζει στα ρούχα. Δεδομένων των συνθηκών, ίσως και να μη φταίνε οι αμερικάνοι που τους βρήκα μάλλον βαρετούς και επαναλαμβανόμενους. Όπως είπε και ο frontman τους «κανονικά δεν έχουμε θέση εδώ, αλλά όταν μας έκαναν την προσφορά θυμήθηκα πως το καλύτερο live που έχω δει σε βίντεο είναι το "Live At Donington" των AC/DC, οπότε δεν μπορούσα να αρνηθώ».



Επίσης, είπε πως κι αυτός πολύ μικρός άκουγε metal και το αγαπημένο του άλμπουμ ήταν το "Ride The Lightning" παίζοντας το riff του "Fade To Black", ενώ μας ενημέρωσε ότι τον κυνηγούσε η μάνα του λέγοντας πως είναι μουσική του Σατανά. Πιστεύω πως αν οι Άγγλοι είχαν φάσκελα σαν κι εμάς στην κουλτούρα τους θα είχε εισπράξει πολλά. Ιδιαίτερα, όταν ζήταγε από το κοινό να φωνάξει περιπαικτικά metal. Από την άλλη μόνος του ήταν όλο το συγκρότημα, με τη φωνή του να βγαίνει τζάμι. Στη δεύτερη σκηνή, οι Turisas την ίδια ώρα απέδιδαν ένα εξαιρετικό σετ, που κέρδισε θερμό χειροκρότημα.

Setlist: Orphans,  American Slang,  Even Cowgirls Get Τhe Blues, Old White Lincoln, Senor Αnd Τhe Queen ,  The '59 Sound, 1930, The Queen Οf Lower Chelsea, Wooderson, Great Expectations, The Backseat



Είχα μεγάλη προσμονή να δω Buckcherry γιατί τους γουστάρω όσο δεν πάει και ήταν οι επόμενοι που θα καταλάμβαναν τη δεύτερη σκηνή. Οι τύποι είναι μόνο θεοί, ενώ ο Josh Todd είναι ο πιο «πουτανιάρης» frontman στο rock που έχω δει. Σχεδόν δύο μέτρα παλικάρι που από τα tattoo δεν έχει ίχνος δέρματος να φαίνεται, δείχνει σαν μια φρέσκια εκδοχή του Steven Tyler, χορεύοντας και ερμηνεύοντας με τον χαρακτηριστικό ένρινο τρόπο του πρόστυχα τραγούδια. Μεγάλη μορφή και ο ανατολικής καταγωγής κιθαρίστας που είναι ο μισός του Todd και ποζάρει ανελέητα, γεμάτος tattoo και γαμάτος κιθαρίστας. Ξεσήκωσαν τον κόσμο με κομματάρες όπως το "Rescue Me" ή το "All Night Long" και το μόνο παράπονο είναι ότι άφησαν το "Crazy Bitch" για τελευταίο τραγούδι και το ακούγαμε από μακριά καθώς είχαμε πάρει το δρόμο για την κεντρική σκηνή. Μέσα σε βροχή κατάφεραν να στήσουν πάρτι και να ενθουσιάσουν, άρα φανταστείτε τι έχει να γίνει σε κάνα κλειστό club. Κόλαση!

Setlist: Dead, Rescue Me, All Night Long, Everything, It's A Party, Lit Up, Recovery, Sorry, Crazy Bitch

Φτάσαμε αισίως στα τρία πρώτα ονόματα της τελευταίας μέρας και στα τρία τελευταία του φεστιβάλ. Αυτοί πιο πολύ ήθελα να δω ήταν οι Disturbed και φτάνοντας στην κεντρική σκηνή τα επιβλητικά video wall είχαν στηθεί, ενώ άρχισαν να παίζουν μέρη από το videoclip του "Asylum" αν δεν κάνω λάθος καθώς η μπάντα μπαίνει με το "Remnants" και το ομώνυμο τραγούδι από το τελευταίο της άλμπουμ. Κάτι δεν μου κάθεται καλά, ο ήχος είναι μέτριος, η κιθάρα τζούφια και ο Drainman πατάει σωστά μεν, αλλά χωρίς δύναμη στη φωνή, χωρίς πάθος και τσαμπουκά. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις και παρόλο που τόσο τo set, όσο και το stage show είναι εντυπωσιακά, οι Disturbed δεν βελτιώνονται, με αποτέλεσμα να αποσπάσουν επάξια το βραβείο της απογοήτευσης του φεστιβάλ. Μα, να έχεις ΑΥΤΕΣ τις κομματάρες και να μην ξεσηκώνεις τον κόσμο, έστω να τραγουδήσει; Όαση αποτέλεσαν τα "Stupify", "Ten Thousand Fists" και "Indestructible" ενώ στο κλείσιμο του "Down With The Sickness" οι άγγλοι προσπάθησαν να κάνουν κάτι σαν circle pit μέσα στις λάσπες. Μπορώ να πω ότι με στεναχώρησε η εμφάνισή τους, γιατί αν σε τέτοιο μέγεθος, δεν έχουν φτάσει σε σημείο να σπέρνουν στα live τους, δεν ξέρω τι περιθώρια έχουν για τα μέλλον. Ενδεχομένως να μην μπορούν να αποδώσουν τις υπέρ-φορτωμένες παραγωγές τους, αλλά από την άλλη το γεγονός πως την επόμενη μέρα της εμφάνισης ανακοίνωσαν μεγάλη παύση δραστηριοτήτων κάτι μπορεί να λέει και να εξηγεί για την εμφάνισή τους.

Setlist: Remnants, Asylum, The Game, Prayer, Liberate, The Animal, Inside The Fire, Another Way To Day, Stupify, Ten Thousand Fists, Indestructible, Down With The Sickness



Να πω την αμαρτία μου, ήμουν μεταξύ The Cult στη δεύτερη σκηνή και Bullet For My Valentine στην κεντρική, περισσότερο διότι πέρσι είδα στο δικό μας Sonisphere τους δεύτερους, αλλά αφενός το γεγονός πως ήθελα να τους ξαναδώ γιατί είχαν σπείρει και δευτερευόντως το ότι παίζουν τόσο ψηλά εντός έδρας δεν ήταν τυχαίο με έκανε να επιλέξω τους Ουαλούς. Τους οποίους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, γιατί μετά από 11 ώρες βροχή αποφάσισε να σταματήσει με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή. Ελέησε!



Οι BFMV είχαν όλη την διάθεση να αδράξουν την ευκαιρία και αυτό έκαναν! Με ήχο 100 φορές καλύτερο από Disturbed και με τις διδαχές των Metallica εφαρμοσμένες ως προς το image και το στήσιμο της σκηνής έπαιξαν με περισσό πάθος και κέρδισα τον κόσμο που τους είδε. Ακόμα και το γεγονός πως στο τελευταίο τραγούδι πέταξαν τεράστιες φουσκωτές μπάλες με το logo της μπάντας παρέπεμπε στην παρέα του Ulrich, αλλά από τη στιγμή που δίνουν το δικό τους στίγμα δεν τρέχει μια. Μοναδικό παράπονο τα τραγούδια που ξανά αγνόησαν από το set τους, όπως το "Suffocating Under Words Of Sorrow", το "All The Thing I Hate", το "Eye Of The Storm" και το "Hearts Burst Into Fire". Άξια βρέθηκαν τόσο ψηλά και ανταπεξήλθαν των προσδοκιών, οπότε thumbs up.

Setlist: Your Betrayal, Pleasure And Pain, Waking The Demon, The Last Fight, 4 Words (To Choke Upon), Bittersweet Memories, Say Goodnight, Scream Aim Fire, Hands Of Blood, Tears Don't Fall, Begging For Mercy, Alone

Θα την πω την αμαρτία μου, καθώς δεν περίμενα ΤΙΠΟΤΑ από το τρίτο headliner που ήταν οι Linkin Park, ειδικά μετά την πατάτα που προσέφεραν για άλμπουμ πέρσι, παρόλο που μου αρέσουν αρκετά έως πολύ τα τρία πρώτα άλμπουμ τους και δεν τους είχα ξαναδεί. Ε, λοιπόν πήραν ταυτότητες, διπλώματα, πορτοφόλια και αποτέλεσαν με μεγάλη διαφορά την ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ. Με δυνατό και καθαρό ήχο για σεμινάριο, με τρομερή διάθεση, πολύ μουσικότητα και ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ visual effects οι Linkin Park τα έσπασαν κυριολεκτικά. Οι φωνές του Shinoda και κυρίως του Chester ήταν σε τρομερή φόρμα και κυρίως έδεναν τέλεια, ενώ ακόμα και τα τραγούδια από το "A Thousand Suns" με τον τρόπο που παρουσιάζονταν είχαν λόγο ύπαρξης. Από ένα σημείο και μετά έκαναν όλο τον κόσμο να χοροπηδάει μαζί τους, καθώς το set είχε όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους, ενώ είτε τα κρουστά, είτε τα πιάνα, είτε τα δίφωνα έκαναν απολαυστικά τραγούδια όπως το "When They Come For Me", "Iridescent" και "The Catalyst" το οποίο ο Chester τραγούδησε πάνω στην μπάρα της πρώτης σειράς του κοινού. Όλοι τραγούδησαν στα "What I've Done" και "Numb", όλοι ενθουσιάστηκαν με τραγούδια όπως το "In The End" και το "Crawling", τρομερό το groove στα "Faint" και "Bleed It Out", πανέμορφα τα "New Divide" και "Breaking The Habit". Αρχηγός ο Shinoda που τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, πιάνο, πλήκτρα, κρουστά, ενώ ο Chester ακολουθούσε κατά πόδας. Πριν αρχίσουν να παίζουν εξετάζαμε ακόμα και το ενδεχόμενο να μην τους παρακολουθήσουμε, δεδομένης της συσσωρευμένης κούρασης, κάτι που θα ήταν μεγάλο λάθος, όπως αποδείχθηκε. Οι Linkin Park απέδειξαν ότι δικαίως έχουν αποκτήσει το τεράστιο στάτους σε τόσο μικρή ηλικία, έχοντας την ικανότητα να διαχειριστούν όλη τους τη μουσικότητα εξαιρετικά, σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του τριημέρου.

Setlist: The Requiem, Papercut, Lying From You, Given Up, What I've Done, Empty Spaces, When They Come For Me, No More Sorrow, Jornada Del Muerto, Waiting For The End, Wisdom, Justice And Love, Iridescent, Numb, The Radiance, Breaking The Habit, The Catalyst, Crawling, New Divide, In The End, Bleed It Out, Faint, One Step Closer

Κάπως έτσι έκλεισε μουσικά το τρομερό και φοβερό Download Festival του 2011, με εμάς να φτάνουμε καταβεβλημένοι στο campsite για να μαρτυρήσουμε ένα κατεστραμμένο τοπίο με τις μισές σκηνές να έχουν παρασυρθεί από τον αέρα, πράγματα σκόρπια παντού και λάσπη που ξεπερνούσε σε σημεία τον αστράγαλο. Φυσικά και η δική μας σκηνή ήταν αρκούντως πλημμυρισμένη με αποτέλεσμα αντί να κάνουμε έναν απολογισμό των όσων βιώσαμε σε μουσικό επίπεδο να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα μέχρι την πρωινή αναχώρηση...

Aftermath

Μπορούμε να χωρίσουμε το Download Festival στο μουσικό και το μη μουσικό κομμάτι του για να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα.
Αρχικά, στο μη μουσικό μέρος, η εποχή (σε συνδυασμό με την τοποθεσία) δεν ενδείκνυται απόλυτα για την πραγματοποίηση φεστιβάλ. Καλό είναι να έχει υπ' όψη του όποιος αποφασίσει να πάει για πρώτη φορά, ότι θα έχει να αντιμετωπίσει καταστάσεις χειμώνα. Αν κάνει το λάθος κανείς και δεν πάρει ρούχα που θα τον κρατήσουν ζεστό, το πιο πιθανό είναι να γυρίσει κρυωμένος και ξενερωμένος. Επίσης, η προμήθεια αδιάβροχων και ειδικών παπουτσιών (γαλότσες) είναι μάλλον επιτακτική, παρόλο που είναι ταλαιπωρία να τις κουβαλάς σε τόσο μεγάλο ταξίδι. Παράλληλα, πρέπει να προμηθευτείτε καλή σκηνή, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια μέρα θα βρέξει πολύ, με τον κίνδυνο να εισχωρήσει νερό στο εσωτερικό και να απειλήσει τα πράγματά σας.

Δεν πρέπει να παραβλέψετε το γεγονός πως οι ντόπιοι θέλουν να δουν τη μουσική, αλλά δίνουν και αντίστοιχη σημασία στο να ξεσπάσουν, να πιουν όσο περισσότερο γίνεται και να κάνουν ότι τρέλα τους έρθει στο μυαλό. Όταν θες να παρακολουθήσεις 12 ώρες συνεχόμενων συναυλιών, το πιο πιθανό είναι να επιθυμείς μετά να ξεραθείς στον ύπνο και αν δεν είστε party animals, η συμβουλή είναι να επιλέξτε το family camp, όπου τα πράγματα τηρούνται σε πιο κόσμια επίπεδα. Το φαγητό είναι μέτριο και μάλλον ακριβό (για ελληνικά δεδομένα), όπως ακριβές είναι και οι επιμέρους υπηρεσίες που προσφέρονται μέσα στον χώρο του camping, οπότε καλό είναι να έχετε προνοήσει να προμηθευτείτε από πριν εφόδια που θα σας χρειαστούν κατά την παραμονή σας εκεί. Από την άλλη πλευρά, το ότι τόσος κόσμος συνυπάρχει αρμονικά εν τέλει και το γεγονός πως όλα λειτουργούν σωστά πρέπει να πιστωθεί στους διοργανωτές, οι οποίοι έχουν ρυθμίσει τις περισσότερες λεπτομέρειες.

Από μουσικής πλευράς τα πράγματα είναι τέλεια. Ευλαβική τήρηση του προγράμματος, πολύ καλό στήσιμο σκηνών, καλός ήχος, εξαιρετική οπτική επαφή με τη σκηνή και κυρίως μπάντες που τα δίνουν όλα για να αποδείξουν την αξία τους. Στο Download θα δει κανείς σχεδόν το σύνολο των σημαντικών ονομάτων της εποχής του, με εύρος που καλύπτει όλα τα γούστα στα επιμέρους ήδη του rock και metal. Όλα συναινούν στο ότι το Download Festival είναι το σημαντικότερο μουσικό φεστιβάλ για τα είδη που αντιπροσωπεύονται σε αυτό, κάτι το οποίο μπορούμε να το πιστοποιήσουμε. Το μόνο αρνητικό είναι οι επικαλύψεις μεταξύ συγκροτημάτων που δεν επέτρεψαν να δούμε ονόματα όπως ο Alice Cooper, οι Twisted Sister, οι Cult ή ο Rob Zombie παρόλο που θέλαμε πραγματικά, αλλά εξηγήθηκε το σκεπτικό στην εισαγωγή της πρώτης μέρας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος αξίζουν αυτά που είδε κανείς και όχι αυτά που δεν είδε.

Αν θα ξαναπάμε; Εννοείται! Αν και αυτό θα το κρίνει εν πολλοίς το line up της ερχόμενης χρονιάς, τώρα γνωρίζουμε πώς να αποφύγουμε σε μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία και το μόνο σίγουρο που μπορούμε να πούμε είναι πως αξίζει να ζήσει κάποιος -έστω και για μια φορά- την εμπειρία που λέγεται Download Festival...


Χρήστος Καραδημήτρης
Κώστας Πολύζος
  • SHARE
  • TWEET