Download Festival 2011: Day 1 (Alter Bridge, The Damned Things, Black Stone Cherry, Def Leppard, Korn, The Darkness) @ Donington Park (U.K.), 10/06/11

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/06/2011 @ 17:38
Το Download Festival δεν είναι ένα ακόμα απλό μουσικό φεστιβάλ, δεν είναι κάτι που χρήζει μιας μέσης αντιμετώπισης και συνεπώς αυτό δε θα είναι ένα συνηθισμένο report. Θα είναι μια ανάλυση όσων έζησε το Rocking.gr (μέσω των αντιπροσώπων του) κατά τη διάρκεια αυτού, φυσικά επικεντρωμένο στη μουσική, αποτελώντας όμως παράλληλα και έναν οδηγό για όσους θέλουν να επισκεφτούν τα «ιερά χωράφια» του Donington. Κάποτε ήταν το Monsters Of Rock, σήμερα είναι το Download Festival, αλλά η ουσία είναι πως εκεί συνεχίζει να γράφεται μεγάλο μέρος της εκάστοτε σύγχρονης rock και metal μουσικής.

The Day That Never Comes

Όπως συμβαίνει συνήθως με αυτά τα πράγματα, ο προγραμματισμός και το κλείσιμο γίνεται μήνες νωρίτερα, για να ρυθμιστούν άδειες, υποχρεώσεις και να ωριμάσει στη σκέψη η ιδέα του φεστιβάλ. Μετράς ανάποδα, καθώς είναι στην πραγματικότητα σα mini διακοπές που έρχονται λίγο «πρόωρα» την καλοκαιρινή περίοδο, ενώ και μόνο ο σχεδιασμός ή η προσμονή γιγαντώνει την όλη ιδέα καθώς οι ώρες πλησιάζουν. Όμως, η μέρα εκείνη στην πραγματικότητα έχει περισσότερο τρέξιμο από όσο φαντάζεται κανείς. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, κοντά 20 ώρες διήρκησε το ταξίδι και -όχι πως δεν το ξέραμε- η Αγγλία είναι ένας άλλος κόσμος, τόσο σε συμπεριφορά, αλλά κυρίως σε καιρικές συνθήκες. Μάλλον ο Ιούνιος δεν είναι καλοκαιρινός μήνας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το τσουχτερό κρύο αποδείχτηκε και το μεγαλύτερο εμπόδιο καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ και ακόμα περισσότερο για το camping.



Ο χώρος φαίνεται αχανής, καθώς το λεωφορείο μας αφήνει στην είσοδο του φεστιβάλ, κάτι που φαντάζει λογικό, δεδομένου του κόσμου που φιλοξενεί κάθε χρόνο. Πρόκειται για δύο διαφορετικούς, διακριτούς χώρους όταν μιλάμε για το συναυλιακό περιεχόμενο (αρένες) και το campsite, με το δεύτερο να περιέχει τα επιμέρους μέρη για να κατασκηνώσεις, τα διάφορα μικρομάγαζα με merchandise, αξεσουάρ, φαγητό (περίπου) ή (σχεδόν) ό,τι έχεις ανάγκη, καθώς και το χωριό στο οποίο βρίσκει κανείς την comedy tent και το Doghouse, δύο μεγάλους κλειστούς χώρους, στους οποίους λαμβάνουν διαρκώς χώρα διάφορα events. Όρεξη να έχει κανείς και λεφτά, γιατί στην Αγγλία τα πράγματα είναι λίγο πιο ακριβά από ό,τι στη χώρα μας και εκεί μέσα είναι ακόμα λίγο ακριβότερα. Λογικό μεν, αλλά...

Το πρώτο σοκ έρχεται με το «έμπα», καθώς αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι ένα μουσικό φεστιβάλ, είναι κάτι παραπάνω για τους Άγγλους. Είναι κάτι σαν το τελείωμα της σεζόν για τους φοιτητές που πρέπει να βγάλουν όλα τα σπασμένα της χρονιάς, είναι κάτι σαν το παλιό Πατρινό Καρναβάλι, που ο κόσμος συρρέει από παντού με την ιδέα ότι εδώ θα βγάλει όλα τα απωθημένα του. Και μιας που είπα Καρναβάλι, δεν κατάλαβα για ποιο λόγο οι μισοί και πλέον ντυμένοι είναι με στολές ή τέλος πάντων βαμμένοι από πάνω έως κάτω, ενώ οι περισσότεροι κουβαλούσαν καφάσια μπύρες απ' έξω (προφανώς θέμα κόστους) και απορούσαμε πώς τις πίνουν ζεστές. Βρε, τις πίνουν ζεστές και στις 9 το πρωί, όπως αποδείχθηκε. Reckless life; Pure rock 'n' roll; Όσο δεν ενοχλούν, δε μπορώ να πω πως με επηρεάζει, και στην πλειονότητα τους δεν ενοχλούν. Αυτό που μας προβλημάτισε είναι μήπως έτρεχε κάποιος διαγωνισμός ασχήμιας στο γυναικείο φύλλο, αφού πρέπει να μαζεύτηκαν οι πιο άσχημες από τις Αγγλίδες για να κατασκηνώσουν εκεί. Πάρτε την άσχημη Αγγλίδα, στην πιο άσχημη εκδοχή της, και βάλτε της γελοία στολή, πολλά piercing και πολύχρωμα μαλλιά. Πολλαπλασιάστε το επί μερικές χιλιάδες φορές (τόσες ήταν) και μετά πείτε μου αν είναι σχόλιο άξιο αναφοράς ή όχι...



Αφού τελείωσαν όλα τα στησίματα, κάναμε μια βόλτα στο χωριό, ήπιαμε λίγες μπύρες και περάσαμε από το Doghouse, όπου γινόταν χαμός όταν τα ηχεία έπαιζαν το "Crazy Bitch" από Buckcherry. Βγάζω το πρόγραμμα που είχα φτιάξει για το τι θα παρακολουθήσουμε, πότε και σε ποια σκηνή. Αργεί η τρίτη μέρα που παίζουν οι Αμερικανοί sleaze rockers... Λίγο η κούραση του ταξιδιού, λίγο η προσμονή του μαραθώνιου συναυλιών της επόμενης μέρας, μάς γύρισαν στη σκηνή για να ετοιμαστούμε. Το κρύο μάς τσάκισε, αλλά ευτυχώς δεν έβρεξε...

Βασικά στοιχεία που πρέπει να γνωρίζει κανείς

Πριν ξεκινήσει το ουσιαστικό μέρος, που αφορά στη μουσική την ίδια, θα γίνει μια αναφορά στις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες που πρέπει να έχει κανείς κατά νου για να αντιληφθεί πλήρως το φεστιβάλ.

Μπαίνοντας στο χώρο που είναι τοποθετημένα τα stages χαζεύεις λίγο τις τεράστιες εκτάσεις, προσπαθώντας να προσανατολιστείς για το που είναι η κάθε σκηνή. Στο κέντρο του χώρου είναι η τεράστια κεντρική σκηνή, πάνω και αριστερά η δεύτερη σκηνή, ενώ η Pepsi Max είναι μέσα σε μια μπλε μεγάλη τέντα τέρμα αριστερά, ενώ αντίστοιχα κόκκινη είναι η Red Bull στα δεξιά. Η ακουστική σκηνή και η Jam συμπληρώνουν την εξάδα των stages πλησίον της Red Bull, ενώ όλες οι σκηνές βρίσκονται σε απόσταση 5-6 λεπτών περπατήματος από την κεντρική, με το επικλινές του χώρου στις δύο μεγάλες σκηνές να επιτρέπει την άνετη παρακολούθηση σχεδόν από κάθε σημείο.



Αυτό σημαίνει πως πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου εξαρχής για το πώς θα κινηθείς. Αρχικά, πρέπει να έχεις σημειώσει (και να έχεις μαζί σου) ποιος παίζει που ή να αγοράσεις το πρόγραμμα (που δεν είναι και φτηνό). Έπειτα, πρέπει να αποφασίσεις αν θες να δεις ολόκληρα set συγκροτημάτων ή να φεύγεις από το ένα και να πηγαίνεις στο άλλο ενδιάμεσα, βλέποντας λίγο από όλα. Στην πρώτη περίπτωση παίρνεις πιο ολοκληρωμένη εικόνα και είναι πιο ξεκούραστο, ενώ στο δεύτερο τρέχεις περισσότερο, βλέπεις μεμονωμένα τραγούδια και στο μεσοδιάστημα χάνεις σίγουρα ένα-δυο τραγούδια (τα 5-6 λεπτά που λέγαμε), αποκομίζοντας περισσότερες εικόνες. Η δική μας επιλογή ήταν να δούμε ολοκληρωμένα αυτά που θέλαμε περισσότερο...

Υπάρχουν και κάποια χαρακτηριστικά του κοινού που δε μπορείς να παραβλέψεις, τα οποία ισχύουν για την κεντρική σκηνή συνήθως. Το βασικότερο είναι ο δείκτης ικανοποίησης από την εκάστοτε μπάντα, που μετριέται από το πόσες φορές θα δείξουν τα στήθη τους κοπέλες μπροστά στη σκηνή, που βρίσκονται καλικούτσα σε κάποιον δύσμοιρο, περιμένοντας καρτερικά να τις δείξουν οι κάμερες στα πλάγια της σκηνής, με το κοινό αποχαυνωμένο να περιμένει τη στιγμή για να ζητωκραυγάσει. Προσωπικά, το βρίσκω υποτιμητικό για τη μπάντα που παίζει πάνω να προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό της, όταν ο κόσμος ασχολείται με το αν κάποια είναι αρκούντως αγελάδα, με το συμπάθιο. Επίσης, οι πιτσιρικάδες κυρίως κάνουν μπροστά διαγωνισμό μεγαλύτερου circle pit, που είναι μεν κατανοητό, καταντάει δε κουραστικό και όταν έχει και ένα τόνο λάσπης καταντάει χαζό.



Τέλος, οι μπάντες δίνουν τεράστια σημασία στο ότι παίζουν στο Download. Μιλάνε διαρκώς για αυτό, για το πόσες φορές έχουν εμφανιστεί, για το πόσο ιστορικό είναι το Donington και πόσο θαύμαζαν τις εμφανίσεις των μεγάλων συγκροτημάτων στον ίδιο χώρο, όταν ήταν Monsters Of Rock η όλη φάση. Ξέρουν ότι ο αγγλικός τύπος προωθεί το φεστιβάλ, θα τους κρίνει από αυτή την εμφάνιση καθώς επίσης και ότι η θέση τους στο bill καθορίζει και την «εμπορική αποτίμηση» του ονόματός τους σε ένα βαθμό. Αυτό είναι και το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα του Download Festival: Όλοι θέλουν να παίξουν και όλοι θέλουν να παίξουν καλά.

Day 1 - Από το NWOBHM στο NWOBHM

Είπαμε, είμαστε στη Βρετανία και για τα δεδομένα της ο καιρός είναι σχετικά καλός την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, αν αποβάλεις την ιδέα ότι είναι καλοκαίρι. Οι απαραίτητες προετοιμασίες έχουν γίνει, οι προμήθειες επίσης και είμαστε έτοιμοι για το κυρίως πιάτο της υπόθεσης. Στα υπ' όψιν ότι ένας μέσος χρόνος περπατήματος από το camping στο χώρο των συναυλιών είναι από 20 ως 30 λεπτά, που σημαίνει πως μια που φεύγεις το πρωί και μια που γυρνάς το βράδυ. Let the music do the talkin'...

Νωρίς, λοιπόν, οι Sweet Savage κάνουν ποδαρικό στην Pepsi Max σκηνή με το βρετανικό τους heavy metal και για όσους ψάχνουν πού τους έχουν ξανακούσει, ας αναζητήσουν τις μπάντες που διασκεύασαν οι Metallica στο "Garage Days". Ναι, το "Killing Time" είναι δικό τους και ο Raymond Haller αναφέρθηκε τόσο στους Metallica, όσο και στην εμφάνιση του Hetfield μαζί τους επί σκηνής, αφού είναι αλήθεια πως από αυτούς ακόμα βγάζουν μεροκάματο (εδώ ισχύει το ίδιο για τους Diamond Head). Μάς πληροφόρησε ότι έχουν νέο άλμπουμ, το "Regeneration", από το οποίο έπαιξαν και τρία τραγούδια, αλλά στην πραγματικότητα πήγαμε για το "Killing Time" και το ευχαριστηθήκαμε. Τίμια και δυνατή εμφάνιση, που μας «ανάγκασε» να ανοίξουμε τις μπύρες νωρίς. Βρετανοί γίναμε σε αυτό ήδη...



Μετά το τέλος της πρώτης μπάντας, την κάνουμε για την κεντρική σκηνή, που εκείνη την ώρα βγαίνουν οι Puddle Of Mudd, στην πρώτη μουσική μούφα του φεστιβάλ. Χωρίς νεύρο και με πολύ μέτριο ήχο, καταφέρνουν να μη συγκινήσουν κανέναν, κάνοντας πέρασμα από το "War Pigs" και παίζοντας όλο το "TNT" τον ACDC, κάτι που θέλει προσπάθεια για να το πετύχεις. Με τον τραγουδιστή τους να μου δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να κοπιάρει τον θεούλη Whitfield Crane (Ugly Kid Joe), αντιλήφθηκα γιατί παίζουν στη μεγάλη σκηνή, όταν όλος ο κόσμος ξεσηκώθηκε στο "She Hates Me" που έκλεισε το set τους. Μάλλον είναι hit στην Αγγλία, όπως είναι και της μόδας ξανά οι Nirvana. Μετριότητα κι ούτε καν χρυσή...

Μένουμε στην κεντρική σκηνή και πλησιάζουμε περισσότερο, γιατί το πρόγραμμα λέει πως βγαίνει ο Duff με τους Loaded και όπως και να έχει το πράγμα είναι ο Duff και τον αγαπάμε διάολε. Με ένα συμπαθητικό άλμπουμ στις αποσκευές ("The Taking") και με την υποψία ότι όλο και κάποιο κομμάτι των Guns θα ακουστεί, οι Loaded καταλαμβάνουν τη σκηνή και αποδίδουν αρκετά δυνατά, με τον Duff σε ρόλο τραγουδιστή / κιθαρίστα. Τα set άνοιξε το single "Dead Skin" και συνεχίστηκε με τραγούδια από τα δυο τελευταία άλμπουμ, ενώ στο τέλος της εμφάνισης ο Duff φοράει το μπάσο του και δίνει στο κοινό αυτό που επιζητούσε. "Attitude" και στα καπάκια "It's So Easy" ξεσηκώνουν τον κόσμο, που αν κρίνω από τα t-shirts περιμένει το τσαφ της επανένωσης για να ξεφύγει. Σε γενικές γραμμές μια απλά ok εμφάνιση, με μέτριο όμως ήχο.

Setlist:
Dead Skin, Executioner's Song, We Win, Cocaine, Sleaze Factory, Indian Summer, Sick, Lords Of Abbadon, Attitude, It's So Easy



Το πρόγραμμά μας στη συνέχεια έλεγε να πάμε να δούμε Anti-Flag, αλλά υπήρξαν τρεις σημαντικές παράμετροι που μας έκαναν να τους «κάψουμε». Απόθεση προηγούμενων μπυρών (aka toilet), παραλαβή νέας παρτίδας και λίγο καθισιό, γιατί στην ίδια σκηνή, μόλις 20 λεπτά αργότερα, ανέβαινε το πρώτο όνομα που μας έκαιγε να δούμε: Black Stone Cherry. Το πανό σηκώθηκε και οι εγγλέζικη προφορά του Cherry μας έκανε να γελάσουμε λίγο, καθώς φώναζαν ρυθμικά το όνομά της μπάντας, η οποία βγήκε και μάς έδωσε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ τα μυαλά στο χέρι. «Holy southern rock», οι τύποι βγήκαν και έσπειραν με τη μια κομματάρα πάνω στην άλλη, παίζοντας υλικό και από τα τρία άλμπουμ. Highlights ήταν φυσικά το "Blind Man", το οποίο τραγουδούσε όλη η αρένα μπροστά, το "Rain Wizard", το talk box του "White Trash Millionaire" και φυσικά το κλείσιμο του "Lonely Train". Όμως η έκπληξη ήταν η διασκευή στο "Rolling In The Deep" της Adele, που σε συνδυασμό με το Nirvana t-shirt του Chris Robertson έδειξε ότι πρόκειται για μια ακομπλεξάριστη, κορυφαία μπάντα της εποχής μας. Μήπως να τους ξαναδούμε σύντομα; Fuck yeah!

Setlist:
Change, Blind Man, Rain Wizard, Rolling In The Deep, Killing Floor, White Trash Millionaire, Maybe Someday, Shooting Star, Blame It On The Boom Boom, Lonely Train



Δεν προλαβαίνουν να τελειώσουν οι Cherry και εμείς τρέχουμε κυριολεκτικά στη second stage, γιατί από μακριά βλέπουμε τους The Damned Things να ανεβαίνουν σε αυτή και με τόσο εκπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ θέλουμε να τους δούμε ζωντανά. Και ναι, live ήταν άψογοι, έβγαλαν ΟΛΗ την ενέργεια του άλμπουμ, είχαν τρομερή απόδοση, σούπερ ήχο και ο Buckley τραγούδησε λες και ήταν στο CD, αρκετά επικοινωνιακός με το κοινό. Οκτώ τραγούδια από το "Ironiclast", μιας και όπως ανέφερε γελώντας ο Buckley δεν έχουν κάτι άλλο να παίξουν, με μοναδική ισχυρή έλλειψη το "Bad Blood" και κορυφές τα "Friday Night", "A Great Reckoning", "Black Heart" και το κλείσιμο του "We've Got A Situation Here". Θέλω ξανά και άμεσα. Υποθέτω από τα λεγόμενά τους ότι βιάζονταν να φύγουν κι αυτοί για την επόμενη μπάντα...

Setlist:
Ironiclast, Friday Night, Handbook For The Recently Deceased, A Great Reckoning, Black Heart, Little Darling”, Graverobber, We've Got A Situation Here



Με τα μυαλά ακόμα στα χέρια μετά το διπλό χτύπημα από Black Stone Cherry και The Damned Things ξανατρέχουμε στην κεντρική σκηνή, γιατί ανεβαίνουν όπου να 'ναι οι Thin Lizzy. Ποιοί Thin Lizzy θα μου πείτε, αλλά θα σας απαντήσω πως είναι ό,τι κοντινότερο σε αυτό που μπορεί να λέγεται Thin Lizzy. Κλασικό τραγούδι έναντι κλασικού τραγουδιού, ο κόσμος να γουστάρει και η μπάντα να αποδίδει τρομερά με μπροστάρη τον Warwick, που είναι εντυπωσιακός στο να τραγουδάει σαν τον Lynott. Highlight της βραδιάς η εμφάνιση επί σκηνής του Vivian Campbell για το "The Boys Are Back In Town" και, παρόλο που θα θέλαμε κάτι περισσότερο από Johnny The Fox, δεν έχουμε παράπονο γιατί περάσαμε σούπερ, τραγουδήσαμε και ευθυμήσαμε.

Setlist:
Are You Ready, Waiting For An Alibi, Jailbreak, Don't Believe A Word, Whiskey In The Jar, Cowboy Song, The Boys Are Back In Town, Rosalie, Black Rose



Επόμενη στάση ήταν να πάμε να δούμε τους Children Of Bodom από περιέργεια και μόνο, αλλά τελικά πρυτάνευσε η λογική και κάτσαμε να ξεκουραστούμε στην κεντρική σκηνή και να πάμε τέρμα μπροστά στους Alter Bridge, που υπήρξαν ένας εκ των σημαντικότερων λόγων για να γίνει αυτό το ταξίδι, ενώ τα απαξιωτικά σχόλια για τους Φινλανδούς επιβεβαίωσαν το ορθό της επιλογής μας. Θέλει την προετοιμασία του να υποδεχτείς ίσως τη σημαντικότερη φωνή στο rock σήμερα και μια από τις πιο καυτές μπάντες. Και τρεις ώρες να έπαιζαν θα είχα παράπονο, γιατί τέτοιος φαν είμαι, που θέλω να ακούσω όλη τη δισκογραφία ζωντανά, αλλά επέλεξαν να κινηθούν μόνο σε δυνατά τραγούδια. Δύο από το πρώτο άλμπουμ και τρία από το "AB III" συμπλήρωσαν τα πέντε από το "Blackbird", από το οποίο το ομώνυμο κομμάτι έλαμψε δια της απουσίας του. Από τις πρώτες νότες που μπήκε το "Slip To The Void" μέχρι τις τελευταίες νότες του "Rise Today" επικράτησε πανικός και η πιο θερμή υποδοχή σε μπάντα ως τώρα στο φεστιβάλ, ενώ για πρώτη φορά ξεκίνησε να βρέχει κατά τη διάρκεια του set τους. Ο απόλυτος πανικός από pit στο "Metalingus" και οι καλύτερες στιγμές για μένα τα "Come To Life" και "Isolation". Περιοδεύουν πακέτο με Black Stone Cherry και νομίζω πως μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό... Και ναι, ο Myles Kennedy είναι τέτοιος τραγουδιστής.

Setlist:
Slip To The Void, Find The Real, Buried Alive, White Knuckles, Ghosts Of Days Gone By, Ties That Bind, Metalingus, Come To Life, Isolation, Tremonti/Kennedy/Duel solos, Rise Today



Υποτίθεται ότι μετά τους Alter Bridge θα πηγαίναμε να χαλαρώσουμε με λίγο AOR στους FM, αλλά βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα και μας παρέσυραν οι Alter Bridge, οπότε πήγαμε για ανεφοδιασμό (μπύρες κλπ.), ενώ κάπου εκεί οι δρόμοι μου με την υπόλοιπη παρέα χωρίστηκαν, καθώς είμαι ο μόνος που τρελαινόταν στην ιδέα να δει τους The Darkness. «Is it just me or am I all on my own again?» λέει στο άσμα ο Justin και εγώ βρέθηκα να χοροπηδάω σαν παιδί με καμιά 20αρια χιλιάδες τρελαμένα αγγλάκια σε κατάσταση party, στο reunion show των The Darkness στη χώρα τους. Epic fuckin' win! Hit στο hit και ένας Hawkins απίστευτος performer. Φωτιές, χαρτιά, ασημί background στο σκηνικό και όλη η αρένα να χορεύει και να τραγουδάει. Ο Hawkins απέδωσε άψογα όλα τα φωνητικά και τα σόλο εναλλάσσονταν, ενώ ακόμα και αυτό το gay thing που πάνε τα χέρια πέρα δόθε στο τρομερό "Love Is Only A Feeling" φαινόταν τόσο ωραίο στη λαοθάλασσα του Download. Ο απόλυτος πανικός στο "I Believe In A Thing Called Love", με τον ήχο να χάνεται από την αριστερή πλευρά μετά το σόλο και για ένα λεπτό περίπου. Το τέλος του "Love On The Rocks With No Ice" βρήκε όλο τον κόσμο με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο και επιβεβαιώνω ότι οι τύποι αξίζουν το ντόρο γύρω από το όνομά τους. Από την άλλη, αυτοί που τους έβρισκαν απάλευτους δεν άλλαξαν γνώμη, αλλά για μένα τοποθετούνται στις τρεις καλύτερες εμφανίσεις του festival.

Setlist:
Bareback, Black Shuck, Growing On Me, Get Your Hands Off My Woman, One Way Ticket, Love Is Only A Feeling, Friday Night, Is It Just Me?, Cannonball, Stuck In A Rut, Givin' Up, I Believe In A Thing Called Love, Love On The Rocks With No Ice



Με το που τελειώνει το set πάω κατευθείαν στους Korn στη δεύτερη σκηνή, όπου γίνεται το «έλα να δεις» από κόσμο και οι Αμερικανοί τα σπάνε κυριολεκτικά. Πρόλαβα και είδα περίπου 35 λεπτά και ο πανικός που γινόταν ήταν απίστευτος, με τον Davis να ρίχνει τις μπηχτές του για το κατά πόσο η θέση της μπάντας είναι στη second stage και κάτω από τους Pendulum. Τους πρόλαβα στο "Got The Life" και ήδη είχα χάσει τρομερές κομματάρες, ενώ, σύμφωνα με όσους τους είδαν, είναι στην καλύτερή τους κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδέα του medley στο κλείσιμο του set λειτούργησε άψογα και στο τέλος γνώρισαν την αποθέωση από τον κόσμο.

Setlist (όσο πρόλαβα):
Got the Life, Alone I Break, Oildale, Ball Tongue, Get Up, Falling Away From Me, Medley (Coming Undone / We Will Rock You / Twisted Transistor / Make Me Bad / Thoughtless / Did My Time / Clown), Y'All Want a Single

Με το τέλος των Korn η κούραση είχε αρχίσει να συσσωρεύεται και παράλληλα η βροχή να κάνει την εμφάνισή της, ενώ στο δίλημμα των headliners οι Def Leppard κέρδισαν στο νήμα τον Danzig, ο οποίος δεν απογοήτευσε όσους έμειναν στη second stage. Με τη βροχή να δυναμώνει, το εντυπωσιακό σκηνικό στην κεντρική σκηνή είχε στηθεί και, παρόλο που οι Βρετανοί ήθελαν να έχουν ένα γηγενές headline act, ο κόσμος είχε αρχίσει να σπάει. Όπως και να έχει, το show των Def Leppard ήταν αρκούντως εντυπωσιακό, ο ήχος εξαιρετικός και τα video wall έδιναν επιπλέον διάσταση στην υψηλού επιπέδου εμφάνισή τους. Η φωνή του Elliott ήταν σε εξαιρετικά επίπεδα, ο Savage ήταν το μεγαλύτερο «ποζέρι», ο Collen μονοπώλησε τα lead μέρη, ο Campbell είχε πολύ καλό ήχο και ο Allen εισέπραξε το σεβασμό που του αξίζει. Ξεκίνησαν με το νέο "Undefeated" και στη συνέχεια επιδόθηκαν σε ένα best of set, με καλύτερη στιγμή το "Foolin'", ενώ ακολούθησαν τα "Two Steps Behind" και "Bringin' On A Heartbreak". Κλασικά τραγούδια, όπως τα "Photograph" και "Pour Some Sugar On Me" ή το "Love Bites", βοήθησαν να αγνοήσουμε το πολύ κρύο, ενώ το "Rock Of Ages" συνοδεύτηκε στα video wall από μορφές της rock, όπως ο Hendrix και ο Cobain (!), για το κλείσιμο του κανονικού set. Όμως, η έκπληξη ήρθε στο encore, όπου οι Def Leppard θυμήθηκαν τις ρίζες του πρώτου άλμπουμ τους και έκλεισαν το show με το δυναμικό "Wasted", ολοκληρώνοντας τη βραδιά «on a high note», που λένε και στο νησί.

Setlist:
Undefeated, Action,  Let's Get Rocked, Let It Go, Foolin', Bass Solo/Rock On, Two Steps Behind, Bringin' On A Heartbreak, Switch 625, Rocket, Hysteria, Armageddon It, Animal, Photograph, Pour Some Sugar On Me, Rock Of Ages, When Love And Hate Collide, Wasted



Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινώντας από το NWOBHM των Sweet Savage και τελειώνοντας με το NWOBHM του πρώτου δίσκου των Def Leppard ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα του Download Festival και εμείς αναχωρήσαμε για να μαζέψουμε λίγο κρύο ακόμα. Τα σπουδαιότερα -σε μουσικό επίπεδο- όμως δεν είχαν έρθει ακόμα και αναμένονταν να μας ζεστάνουν τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ...

Χρήστος Καραδημήτρης
  • SHARE
  • TWEET