Dolores O' Riordan live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

23/06/07, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα

Είναι δεδομένο ότι όταν έχεις γίνει γνωστός μέσω ενός επιτυχημένου συγκροτήματος, και ακόμα και αν αποτελείς το σήμα κατατεθέν αυτού, η προσωπική σου καριέρα πολύ δύσκολα θα φτάσει στα ύψη της αναγνωρισιμότητας αυτού. Με λίγα λόγια, το όνομα ενός συγκροτήματος το οποίο έχει κερδίσει τις καρδιές του κοινού είναι πάντα μεγαλύτερο από το άθροισμα των ονομάτων των μελών του.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε την Dolores O' Riordan, η οποία πολύ πρόσφατα ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της προσπάθειας του να επιτύχει την εξαίρεση, που απλά θα επιβεβαιώσει τον κανόνα: Να ξεπεράσει το brand name του γκρουπ του οποίου ηγήθηκε και το οποίο -κακά τα ψέματα- η ίδια ανέδειξε, εκεί πίσω στις αρχές των '90s.

Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, η Dolores πέρασε και από τα μέρη μας, για να μας αποδείξει αυτό που όλοι λίγο-πολύ, έτσι κι αλλιώς, πιστεύαμε: Ότι μπορεί να τα καταφέρει υπέροχα και μόνη της, χωρίς τους Cranberries (το συγκρότημα που λέγαμε παραπάνω).

Έχοντας στις αποσκευές της ένα δίσκο-διαμάντι, που έχει ήδη θέσει υποψηφιότητα για τις 10 καλύτερες επιλογές της χρονιάς, καθώς και μία μπάντα αποτελούμενη από εξαιρετικούς μουσικούς, όπως τον σπουδαίο Marco Mendoza (Ted Nugent, Whitesnake, Thin Lizzy, Soul Sirkus) στο μπάσο, η συμπαθέστατη Dolores κατάφερε απλόχερα να μαγέψει τα περίπου 3.500 άτομα που βρέθηκαν στο γνωστό «στέκι» του Λυκαβηττού.



Από τις πρώτες κιόλας νότες της συναυλίας, οι οποίες ανήκαν στο τραγούδι που την τοποθέτησε στη συνείδησή μας ως μία από τις χαρακτηριστικότερες φωνές της rock μουσικής, δηλαδή στο ιστορικό πια "Zombie", η θεσπέσια και γεμάτη συναίσθημα φωνή της γέμισε μέχρι και την τελευταία γωνιά του Λυκαβηττού. Εκφραστική όσο λίγοι, η συμπαθέστατη Ιρλανδή έδωσε αυτό που συχνά λέμε, αλλά σπανίως πραγματικά εννοούμε, ρεσιτάλ ερμηνείας. Ποιος άραγε, ακούγοντάς την, δεν αναρωτήθηκε από μέσα του: «Θεέ μου, τι φωνάρα είναι αυτή;»!

Κάνοντας μία σύνοψη του setlist, αυτό, όπως είναι λογικό, βασίστηκε στον πρώτο της σόλο δίσκο, "Are You Listening?", ο οποίος ακούστηκε σχεδόν στην ολότητά του, με μοναδικές εξαιρέσεις τα "In The Garden" και "Ectasy". Το υπόλοιπο του προγράμματος σαφώς και είχε να κάνει με μερικές από τις πιο μεγάλες στιγμές των "Cranbs": "Animal Instinct", "Salvation", "Just My Imagination", "I Can't Be With You" (στο οποίο έγινε Ο χαμός), "Stars"... just to name a few, που λένε και στο χωριό μου.

Όπως καταλαβαίνετε, όσοι προτιμήσατε την παρέα της Amy Lee (και ήσασταν και πολλοί από ό,τι έμαθα), μάλλον θα έπρεπε να είχατε σκεφτεί διαφορετικά. Δεν πειράζει, κάτι μου λέει ότι η συγκλονιστική αυτή ερμηνεύτρια που ακούει στο όνομα Dolores O' Riordan θα μας ξαναεπισκεφτεί σύντομα.

Άντε, θα σας το δώσω και το «λαβράκι»: Ο Marco Mendoza μου είπε πως έχουν ήδη τον επόμενο δίσκο της σχεδόν έτοιμο... Αυτά είναι! Μαζί με τους Waterboys, οι δύο μέχρι στιγμής καλύτερες συναυλίες του καλοκαιριού!



Setlist:
Zombie/ Angel Fire/ Animal Instinct/ Apple Of My Eye/ Ordinary Day/ Ode To My Family/ Human Spirit/ Stay With Me/ Black Widow/ Pretty/ When You’re Gone/ Can’t Be With You/ Loser/ Salvation/ When We Were Young
Encore: Accept Things/ Just My Imagination/ Linger/ October/ Dreams
Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά.

---

21/06/07, Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη

Ηταν 1993 όταν οι Cranberries εμφανίστηκαν με το "Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We?", γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Την επόμενη χρονιά κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους κάνοντας όλο τον κόσμο να μιλάει για αυτούς. Το 2007 ήταν η χρονιά που η Dolores O' Riordan αποφάσισε να δει, με το "Are You Listening?" άλμπουμ της, αν ο κόσμος τη θυμάται ακόμα.



Και από ότι φάνηκε ο κόσμος νοιώθει ακόμα την ανάγκη να ακούσει την τόσο εκφραστική φωνή της. Πολύς κόσμος στη Μονή Λαζαριστών, παρά την πληθώρα συναυλιών και τα τσουχτερά εισιτήρια, από τον οποίο κανείς δε στενοχωρήθηκε για το opening act το οποίο δεν εμφανίστηκε.

Πόσο πιο εντυπωσιακά θα μπορούσε να ξεκίνησει η συναυλία αυτή; Αρχή με το "Zombie", τη μεγαλύτερη επιτυχιά των Ιρλανδών, και όλοι είμαστε σίγουροι ότι θα περάσουμε μια πανέμορφη βραδιά.

Όπως ήταν φυσικό, μια τραγουδίστρια του βεληνεκούς της Dolores δε θα μπορούσε να έχει τυχαίους μουσικούς μαζί της. Επίσης φυσικό ήταν όμως ότι ακόμα και οι Marco Mendoza στο μπάσο (Whitesnake, Thin Lizzy) και Graham Hopkins (Therapy?, Snow Patrol) στα drums δε θα μπορούσαν να αποσπάσουν τα βλέμματα του κόσμου.

Ήταν λίγο - πολύ γνωστό το τι θα ακούγαμε, καθώς το setlist είναι συγκεκριμένο σε όλη την ευρωπαϊκή περιοδεία. Μοιρασμένα κομμάτια από τους τέσσερις δίσκους των Cranberries (κανένα από το "Wake Up And Smell The Coffee") και σχεδόν όλο το "Are you listening?".

Η ερμηνεία της Dolores ίδια με αυτή των δίσκων. Ξεσηκωτική σε κομμάτια όπως το "Salvation" ή το "When We Were Young", ανατριχιαστική σε κομμάτια όπως το "Black Widow", "Stay With Me" ή "Οde To My Family".

Απίστευτη ήταν και η ανταπόκριση του κοινού το οποίο γνώριζε όλα τα κομμάτια (παλιά και πρόσφατα), τραγουδούσε τους στίχους και απολάμβανε την κάθε στιγμή. Ειλικρινά δε φαναταζόμουν ότι εκτός από το hit "Ordinary Day" και τα υπόλοιπα κομμάτια από τον προσωπικό της δίσκο θα ενθουσίαζαν και θα συγκινούσαν τον κόσμο εξίσου με κομμάτια όπως τα "Linger", "I can't Be With You" και "Pretty".



Η μιάμιση ωρα που κράτησε το σετ πέρασε σαν αστραπή. Είμαι σίγουρος ότι και 5 ώρες να διαρκούσε η συναυλία αυτή, κανείς δε θα σκεφτόταν να φύγει. Ακόμα και μετά τα 5 τραγούδια του encore ("Accept Thing", "Just My Imagination", "Linger", "October", "Dreams") ο κόσμος ζητούσε επίμονα να συνεχίσει.

Συμπερασματικά είχαμε την τύχη να απολαύσουμε μια από τις πιο καλύτερες φωνές και το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι να μη χρειαστεί να περάσουν άλλα 7 χρόνια για να την ξαναδούμε είτε μόνη της είτε με τους Cranberries.