Disfear, Doomriders, Dead Vows, Greet The Dead @ AN Club, 14/11/08

Είχα καιρό να βρεθώ στο AN Club και ομολογώ ότι μου είχε λείψει λίγο. Η ανακοίνωση της εμφάνισης των Disfear, παρέα με τους Doomriders, σε συνδυασμό με το στέκι των Εξαρχείων έκανε το βράδυ της Παρασκευής να μοιάζει ειδυλλιακό. Η αναγγελία των συγκεκριμένων ονομάτων αναπάντεχη, μας έκανε να πιστέψουμε έστω και για λίγες ώρες ότι είμαστε κομμάτι τις Ευρώπης και όχι της Αφρικής, αφού είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά μπάντες φρέσκες και όχι κουφάρια άλλης εποχής. Το ότι θα βλέπαμε, ακόμα, μέσα σε λίγους μήνες για δεύτερη φορά τον πολύ Tomas Lindberg, ε... δεν ήθελε και πολύ για να κάνει τη φλόγα της ανυπομονησίας να καίει.

Για να μην τα πολυλογώ, την αρχή έκαναν οι δικοί μας Greet The Dead, από τη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν το ρολόι δείξει δέκα. Για μισή ώρα ζέσταναν το -αραιό μέχρι εκείνη τη στιγμή- κοινό με τα a la Cult Of Luna κομμάτια τους και τα ατμοσφαιρικά «χασίματα» της μουσικής τους. Αρκετά καλή απόδοση, άνευρη σκηνική παρουσία όμως, δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, αλλά ούτε και ότι με κούρασαν. Μοιρασμένες στη μέση οι εντυπώσεις.



Τη θέση τους πήραν οι Dead Vows από το πολύπαθο Goteborg της Σουηδίας. Δεν τους είχα ακουστά, μου είχαν πει ότι είναι καλή μπάντα, αλλά δεν είχα φανταστεί πόσο. Τρελαμένο hardcore/punk, με έναν ακόμα πιο τρελαμένο frontman και άλλη μισή ώρα γέμισε με fun music και αστείες πόζες από τον τραγουδιστή. Εντελώς πριζωμένος, όργωσε το σανίδι (εντάξει, δεν έπαιζαν στο Terra Vibe, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ), ενώ τεράστια μορφή αποδείχθηκε και ο κιθαρίστας της μπάντας που έμοιαζε βγαλμένος από προηγούμενες δεκαετίες. Μουστάκι, κοντό μαλλί και αμάνικο, τζιν μπουφάν με ραφτά. Total respect δηλαδή. Τα παλικάρια τα έδωσαν όλα και το κοινό ανταποκρίθηκε θετικά. Ελπίζω να τους ξαναδούμε.



Σειρά μετά τη Σουηδία πήρε η Αμερική και οι Doomriders, για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κυρίως πιάτο, μετά τα ορεκτικά. Έχω ισχυρή υποψία ότι αρκετός κόσμος ήρθε για τους εν λόγω κυρίους και όχι άδικα. Όσοι άκουσαν τον πρώτο τους δίσκο, "Black Thunder" του 2006, μιλάνε για δυνατή μπάντα και μας το απέδειξαν και επί σκηνής. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσικής τους «death and roll punk rock» και έχουν επιρροές που κυμαίνονται από τους Entombed και τους Integrity μέχρι Danzig και Motorhead, οπότε παίρνετε μία ιδέα περί τίνος πρόκειται. Σκηνικά ήταν περιορισμένοι, λόγω του ότι ο τραγουδιστής Nate Newton (ναι, τον ξέρετε απ' τους Converge) έπαιζε παράλληλα και κιθάρα, αλλά έβγαζαν απίστευτο όγκο και η μουσική τους ήταν πέρα για πέρα καθηλωτική. To κοινό ήταν αρκετά εκδηλωτικό και φάνηκε ότι γούσταρε τη φάση, αλλά κράταγε παράλληλα και δυνάμεις για τον πανικό που έμελλε να ακολουθήσει...

Πανικός που δε χρειάστηκε παρά μερικά δευτερόλεπτα για να ξεσπάσει με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Get It Off" από τον τελευταίο δίσκο των Disfear. Με φοβερή σκηνική παρουσία και ήχο τσιμέντο, οι Σουηδοί μας βομβάρδισαν ανελέητα με το καλησπέρα. Ο Lindberg μας απέδειξε για ακόμα μία φορά πόσο τεράστιος frontman είναι. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά τον είχαμε σε απόσταση αναπνοής, και όχι σε κάποια σκηνή πάνω απ' το κεφάλι μας, προσέδωσε στο event έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα. Δε δυσανασχέτησε ούτε λεπτό από την πολυκοσμία πάνω στη σκηνή, που κατέληγε σε έξαλλο stage diving, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που μοιράστηκε και το μικρόφωνο με τους οπαδούς.

Η μουσική υπόκρουση ιδανική ("In Exodus", "The Horns", "Testament"), ευνοούσε τις «αθλοπαιδιές» εκ μέρους του κοινού και το pit στο κέντρο του κλαμπ δε σταμάτησε ούτε λεπτό. Το set list στηρίχθηκε κυρίως στις δύο τελευταίες κυκλοφορίες, με τον Tompa στο μικρόφωνο και κομμάτια δυναμίτες, όπως τα "Misanthropic Generation", "Deadweight", "A Thousand Reasons", "Powerload", "Fiery Father", "The Cage" και "Phantom", να δεσπόζουν. Τεράστια μορφή και ο κιθαρίστας του γκρουπ Uffe Cederlund (Entombed fame), η ήρεμη δύναμη της μπάντας, που μπορεί να μην ήταν πολύ εκδηλωτικός στις κινήσεις του, αλλά μας αποζημίωσε πλήρως με τον βαρύ και ασήκωτο ήχο του και τα δαιμονισμένα riff.



Χορταστικότατη εμφάνιση με λίγα λόγια, δύναμη και όρεξη από τους Disfear, οι οποίοι για περίπου μιάμιση ώρα τα έδωσαν όλα για να μας ευχαριστήσουν. Πολύ ξύλο απ' το κοινό, το οποίο περίμενα βέβαια λίγο μεγαλύτερο σε αριθμό, κυρίως λόγω των ονομάτων που συμμετείχαν, αλλά δε μπορώ να πω ότι ήταν και λίγο. Άντε τώρα, φέρτε να δούμε από κοντά και τη ζωντανή ιστορία του D-beat, τους Discharge.