Diamanda Galas @ Παλλάς, 02/05/08

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 05/05/2008 @ 03:33
Ήμουν καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα με μαξιλαράκι, με τις παλάμες να στάζουν άυλο αίμα από τους «τύπους των ήλων», εφόσον ήχοι τις κάρφωσαν στα πολυτελή ξύλινα μπράτσα του καθίσματος. Η Diamanda Galás υπέταξε το πολυπληθές ετερόκλητο ακροατήριο του Παλλάς και το οδήγησε σε έναν απολαυστικό avant-garde μουσικό εφιάλτη. Σα σκοτεινή αγιογραφία, η μαυροφορεμένη σιλουέτα είχε ξεπροβάλλει αγέρωχη μπροστά στην υπερενθουσιώδη υποδοχή του κοινού και με ένα στοιχειωμένο λαρύγγι, ένα πιάνο με ουρά κι ένα κουτί της Πανδώρας από εφέ, λειτούργησε τη διεστραμμένη «punk jazz» της.

Το σκονισμένο blues του "A Soul That's Been Abused" του Ronnie Earl ανήγγειλε το ύφος της βραδιάς και οι πρώτες καθαρτικές τσιριχτές κραυγές αντήχησαν στην ευλαβή αίθουσα, χωρίς έλεος για τις αντοχές του ανθρωπίνου τυμπάνου. Το ακόμα πιο σκονισμένο "Pardon Me, I've Got Someone To Kill" του Johnny Paycheck υπέστη την προσωπικότητα της δαιμονισμένης goth diva, ενώ άναυδο το κοινό παραδιδόταν σε σιωπηλή μέθεξη. Η ερμηνεία, που θα οραματιζόταν ένας Screamin' Jay Hawkins, εξυψωνόταν από τις ανεξέλεγκτες οκτάβες της ανίερης ιέρειας.

Τα εξωγήινα γαλλικά της Galás βεβήλωσαν τον ερωτισμό της Juliette Greco, αποκαλύπτοντας την ένταση του πιο γυναικείου πόνου -που εμείς οι ορχεωφόροι δεν αντιλαμβανόμαστε- στα "Amours Perdues" και "Bonjour Tristesse". Ανάμεσά τους, ένα αλαφροΐσκιωτο "Υπάρχω" του Χρήστου Νικολόπουλου είχε αποθεωθεί και χειροκροτηθεί για πολλή, πολλή, πολλή ώρα. Επόμενοι σταθμοί στο ατμοσφαιρικό ταξίδι, το "You Don't Know What Love Is" του Chet Baker και η ανελέητη μακρηγορία του "O Death", από το πρόσφατο άλμπουμ της cult καλλιτέχνιδος, "Guilty! Guilty! Guilty!".

Η εκφραστικότητα της ασύλληπτης φωνής και η υποβλητική λιτότητα της παρουσίας της Galás προκαλούσαν ανατριχίλα και απέρριπταν την κάθε αντίσταση του ακροατή. Τα περί καθωσπρεπεισμού και σοβαροφάνειας, αλλού κύριοι! Η μαγεία του "La Chanson Des Vieux Amants" του Jacques Brel μεταμορφώθηκε σε φλεγόμενο όνειρο, ενώ το "Άνοιξε Πέτρα" υπήρξε μάλλον η πιο αδύναμη «ελληνική» στιγμή της βραδιάς. «Γεια σου ρε Μαρινέλλα» ψιθύρισε η Galás και συνέχισε με το "Guilty Of Loving You" της Billie Holiday.

Η δαιμονοπάθεια της ασυγκράτητης Άρπυιας καταπραΰνθηκε κατά το σπαραχτικό "Heaven Have Mercy", άλλο ένα στολίδι από το πρόσφατο άλμπουμ, ενώ σα μάγισσα, που τη φοβήθηκε και ο ιεροεξεταστής, ερμήνευσε το "Καίγομαι Καίγομαι", φτύνοντας τις λέξεις του Γκάτσου και χτυπώντας σκληρά τις νότες του Ξαρχάκου στα αιματηρά πλήκτρα της. Τα ελληνικά της Galás είναι επίπονα και οι εξωτικές προσπάθειές της να τραγουδήσει, να ευχαριστήσει, να αφιερώσει και να αστειευτεί στη γλώσσα μας, έδιναν μια σουρεαλιστική διάσταση στο μήνυμα. Μετά από μια σύντομη παραμονή στα παρασκήνια, η πρωταγωνίστρια της Παρασκευής μας έκλεισε την παράσταση με το αγαπημένο τραγούδι των ακολούθων της, "Gloomy Sunday".

Υπνωτισμένο, το κοινό έζωσε τη σκηνή και τα χειροκροτήματα και οι φωνές δε σταμάτησαν, παρά δέκα λεπτά αφότου η Diamanda Galás είχε χαθεί πίσω από τις κουρτίνες του Παλλάς. Παρά τις παρατεταμένες αποθεωτικές επευφημίες, η μυστηριώδης γυναίκα δεν επέστρεψε και μας άφησε ναρκωμένους από την υστερική ομορφιά της δύσμορφης τέχνης της.

Setlist:
A Soul That’s Been Abused / Pardon Me, I've Got Someone To Kill / Amours Perdues / Υπάρχω / Bonjour Tristesse / You Don't Know What Love Is / O Death / La Chanson Des Vieux Amants / Άνοιξε Πέτρα / Guilty Of Loving You / Heaven Have Mercy / Καίγομαι Κάιγομαι / Gloomy Sunday

ΥΓ: Μέσα στη νάρκη που προκάλεσε η παθιασμένη ερμηνεία της Diamanda Galás, μου κρύφτηκε το κομμάτι “8 men and 4 women”, ενώ θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στο setlist, όπως με διαβεβαιώνει μια διαβόητη μουσικομανής. Αποκρούω κάθε κατηγορητήριο. Είναι σαφές ότι φταίει η Ντέμη.

  • SHARE
  • TWEET