Depeche Mode, The Raveonettes @ Terra Vibe, 17/05/17

Μια τίμια εμφάνιση, μπροστά σε ένα υποτονικό κοινό, που δεν έπιασε ποτέ το peak που περιμέναμε

Από τους Άλκη Κοροβέση, Σεμέλη Τριτάκη, 18/05/2017 @ 14:06

Οι περισσότερες συναυλίες στο Terra Vibe συνοδεύονται συνήθως από μια γλυκιά «ιεροτελεστία», η οποία κατά κάποιον τρόπο σηματοδοτεί την έναρξη του καλοκαιριού, και όσα χρόνια και αν περάσουν δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Μέχρι χθες φυσικά. Χθες για πρώτη φορά, εκτός από τα αμέτρητα αυτοκίνητα, τις μυρωδιές από τις καντίνες και τους πάγκους με τα μπλουζάκια του εκάστοτε «μεγάλου» ονόματος, κυριαρχούσε, εξίσου έντονα, η μυρωδιά της βροχής, μια ελαφριά ομίχλη, έτσι, για να κάνει ακόμη πιο περίεργο το σκηνικό, και αντί για παγωμένα νερά, ιδρωμένα πρόσωπα και κοντομάνικα, το must αξεσουάρ αναδείχθηκε το αδιάβροχο! Παρά όμως τους όποιους ενδοιασμούς, ο κόσμος φάνηκε αποφασισμένος «να πάει και ας του βγει και σε κακό», και έτσι από αρκετά νωρίς, οι «ορδές» είχαν ξεκινήσει να κατακλύζουν τον συναυλιακό χώρο.

Λίγο μετά τις οκτώ, και όπως ήταν προγραμματισμένο, υποδεχθήκαμε στην σκηνή του Terra Vibe τους ατμοσφαιρικούς και «κρυστάλλινους» The Raveonettes. Το indie-rock ντουέτο από τη Δανία, αφού μας καλωσόρισε, και μας «έβγαλε το καπέλο» για τη μαζική μας παρουσία παρά τα «ασυνήθιστα» καιρικά φαινόμενα, ξεκίνησε την προσπάθειά του να «ζεστάνει» το κατά τα άλλα «τουρτουρίζον» κοινό.

The Raveonettes

Η προσπάθεια ήταν εξαιρετικά αξιόλογη, αντάξια της εμπειρίας της μπάντας, η οποία μετράει πάνω από δεκαέξι χρόνια. Το δεμένο αποτέλεσμα που έφτανε στα αυτιά μας, ο άψογος ήχος, τα άρτια φωνητικά, ακόμα και το «δυνατό χαρτί» του "Love In A Trashcan", αν και δεν κατάφεραν να ξεκολλήσουν τα πόδια του κοινού από τη λάσπη, παρόλα αυτά «γλύκαναν» την αναμονή, και μας άφησαν μια ευχάριστη γεύση με το πέρασμά τους από τη σκηνή.

The Raveonettes

Σ.Τ.

Με εγγλέζικη ακρίβεια, λίγο μετά τις 21:30 όπως και ήταν προγραμματισμένο, ακούστηκε από τα ηχεία το "Revolution" των Beatles και μια ορχηστρική έκδοση του "Cover Me", όπως συνηθίζεται στην τρέχουσα περιοδεία τους. Ο καιρός, ακόμα, μας έκανε το χατίρι και οι δυσοίωνες προβλέψεις για καταιγίδες είχαν προς το παρόν διαψευστεί. Όλα έδειχναν ιδανικά για την έναρξη της πιο αναμενόμενης συναυλίας της καλοκαιρινής περιόδου. Και αυτή ήρθε με το "Going Backwards" από το πρόσφατο "Spirit".

Depeche Mode

Από την αρχή φάνηκε ότι ο ήχος θα ήταν σύμμαχος της μπάντας για το υπόλοιπο της βραδιάς. Εξαιρετική δουλειά, αλλά από μια τόσο επαγγελματική μπάντα, προσωπικά, δεν θα περίμενα κάτι λιγότερο. Όλα τα όργανα ακούγονταν πεντακάθαρα, καθώς και η φωνή του Gahan, ισορροπημένα απόλυτα μεταξύ τους, ωστόσο, η συνολική ένταση ήταν αισθητά χαμηλότερη απ' ό,τι θα περίμενε κανείς σε ένα live.

Depeche Mode

Συνεχίζοντας, μετά τους κοινωνικούς προβληματισμούς των Βρετανών, με ένα ακόμα κομμάτι από το "Spirit", και ένα από τα αγαπημένα μου του καινούργιου δίσκου, το "So Much Love". Γυρνώντας πίσω στο 1997 και το "Barell Of A Gun" σε μια πιο ηλεκτρική εκδοχή του, έμειναν στο παρελθόν για τη συνέχεια και το πρώτο από τα «μεγάλα» κομμάτια της δισκογραφίας τους, το "A Pain That I'm Used To", περιμένοντας μάταια τον κόσμο να παρασυρθεί από τον ρυθμό του κομματιού. Ήταν χαρακτηριστικό της βραδιάς, ότι ο Gahan πρέπει να λικνίστηκε περισσότερο απ' ό,τι συνολικά όλοι οι παρευρισκόμενοι του live. Για τέτοια υποτονικότητα μιλάμε κάτω από τη σκηνή.

Depeche Mode

Σχεδόν κάθε κομμάτι συνοδευόταν από μια προβολή που έπαιζε πίσω από την μπάντα, με τα βιντεάκια που συνόδευαν τα "In Your Room" και "Walking In My Shoes" να ξεχωρίζουν, όπου στο καθένα εξελισσόταν μια μικρή ιστορία σχετική με το κομμάτι. Από το setlist, ξεχώρισαν τα "Wrong", "Everything Counts", "Stripped" και "Enjoy The Silence" σε ένα δυνατό σερί, όπου οι αντιδράσεις του κοινού έφτασαν το peak τους, ενώ και το κλείσιμο με το "Personal Jesus" μας άφησε με την καλύτερη επίγευση. Η διασκευή στο "Heroes" του Bowie - την οποία πολλοί δεν αντιλήφθηκαν, αν κρίνω από τις λιγοστές αντιδράσεις -  θα είχε περισσότερη τύχη αν εξηγούνταν οι λόγοι για τους οποίους επιλέχθηκε, ενώ η ακουστική εκτέλεση του "A Question Of Lust" από τον Gore ήταν συγκινητική. Το μόνο που μπορώ να χρεώσω στην μπάντα ήταν ορισμένες ατυχείς επιλογές στα κομμάτια και τη σειρά τους, όπως για παράδειγμα έγινε με το "Corrupt" και τη δυάδα "Poison Heart", "Where's The Revolution", όπου κόπηκε το όποιο momentum πήγε να δημιουργηθεί.

Depeche Mode

Κάνοντας μια συνολική αποτίμηση της βραδιάς μπορώ να πω δεν εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες που είχα για ένα συγκρότημα τέτοιου μεγέθους και ότι έμεινα με μια γλυκόπρικη γεύση, γιατί περίμενα κάτι περισσότερο δυναμικό, πιο καθηλωτικό. Ίσως η ραθυμία του κοινού να παρασυρθεί από τις συνθέσεις των δασκάλων της ηλεκτρονικής new-wave μουσικής, να δημιουργούσε αυτήν την αίσθηση, η οποία πέρναγε και στην μπάντα, με τον μόνο που ξεχώριζε να είναι ο αεικίνητος Gahan. Ωστόσο, το συγκρότημα έδωσε πράγματα σε όσους αψήφησαν τις προβλέψεις για καταιγίδα - και δεν ήταν λίγοι, στο δίωρο και βάλε που κράτησε η εμφάνισή του. Το καλύτερο, πάντως, στοιχείο του live ήταν η αυξομείωση της έντασης της βροχής ανάλογα με το ρυθμό των κομματιών, σαν να ήταν μέρος της συναυλίας. Οπότε, κρατάμε τις ευχάριστες αναμνήσεις, που προσέφερε αρκετές το συγκεκριμένο live, και αναμένουμε την επόμενη επίσκεψη των Βρετανών.

Α.Κ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

Going Backwards
So Much Love
Barrel Of A Gun
A Pain That I'm Used To
Corrupt
In Your Room
World In My Eyes
Cover Me
Home
A Question Of Lust (ακουστική εκτέλεση)
Poison Heart
Where's The Revolution
Wrong
Everything Counts
Stripped
Enjoy The Silence
Never Let Me Down Again

Encore:

Somebody
Walking In My Shoes
Heroes (διασκευή David Bowie)
I Feel You
Personal Jesus

  • SHARE
  • TWEET