Delain, Sirenia, Sede Vacante @ Κύτταρο, 27/01/17

Είμαι της άποψης ότι η ταμπέλα "female fronted" είναι επιεικώς χαζή. Μπορώ να σκεφτώ γιατί κάποιος, σε κάποια πολυεθνική, πριν από δέκα χρόνια μπορεί να τη σκέφτηκε. Το ότι υπάρχει και χρησιμοποιείται από σημαντική μερίδα κόσμου εν έτει 2017, όμως, με ξεπερνά.

Πέρα από αυτό το ζήτημα, την Παρασκευή το βράδυ είχαμε την ευκαιρία να δούμε στα μέρη μας ένα πραγματικά αξιόλογο double bill από τον ευρύτερο χώρο του συμφωνικού/ατμοσφαιρικού metal. Η πρώτη εγχώρια headline συναυλία των Delain από μόνη της θα (έπρεπε να) στεκόταν ως ένα δυνατό event, καθώς μιλάμε για ένα από τα πιο ξεχωριστά και συμβαίνει-τώρα ονόματα του χώρου. Με την απρόσμενη προσθήκη των Sirenia, καθώς δεν ήταν στα πλαίσια περιοδείας, η κατάσταση απέκτησε επιπρόσθετο ενδιαφέρον.

Πριν από τους δύο περίπου co-headliners, την έναρξη της βραδιάς ανέλαβαν οι Sede Vacante. Έχοντας ακόμα φρέσκια την κυκλοφορία του ντεμπούτου της, "Skies Infernal", η τετράδα από την Καβάλα εμφανίστηκε καλά προετοιμασμένη, παρουσιάζοντας ένα προσεγμένο και ταιριαστό στο κλίμα της βραδιάς σετ. Το έργο τους κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν, καθώς ο κόσμος ακόμα μαζευόταν, δημιουργώντας ένα κλίμα αμηχανίας, ιδίως κάτω από τη σκηνή, ενώ αρχικά δεν τους βοήθησε ούτε ο ήχος.

Πριν, ωστόσο, τελειώσει το πρώτο κομμάτι, ο ήχος ισορρόπησε και ήδη από το "Hate Eternal" τα πάντα ήταν στη θέση τους. Μοναδική εξαίρεση ήταν η κιθάρα, που σε σημεία βρισκόταν ένα επίπεδο χαμηλότερα απ' όσο θα ήθελα, αλλά αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες των περιπτώσεων. Όπως και να έχει, οι εναλλαγές των φωνητικών αποδόθηκαν με απόλυτη επιτυχία, το rhythm section ήταν όσο στιβαρό έπρεπε και η επανεκτέλεση στο "Enjoy The Silence" ήταν ιδανική για να ζεστάνει το δροσερό κλίμα.

Μισή ώρα αργότερα η σκηνή ήταν έτοιμη για τους Sirenia. Σε σύγκριση με την εμφάνισή με τους Katatonia πριν από επτά χρόνια, οι Νορβηγοί-ish παρουσιάστηκαν ανανεωμένοι κατά το ήμισυ· αυτή τη φορά, στο πλάι του Morten Veland και του Jonathan Perez, ήταν η Emmanuelle Zoldan πίσω από το μικρόφωνο και ο Jan Erik Soltvedt στη lead κιθάρα. Ελπίδες για «ζωντανά» πλήκτρα δεν είχα, αλλά δυστυχώς ούτε αυτήν τη φορά είχαμε την τιμή να δούμε μπάσο επί σκηνής.

Ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα είμαι απόλυτος, αν και ίσως θα έπρεπε πλέον να μη μου κάνει τόση εντύπωση, γνωρίζοντας ότι κατά κανόνα στις ζωντανές τους εμφανίσεις δεν συνοδεύονται από μπασίστα. Για τις χορωδίες και τις ορχήστρες, όμως, μπορώ να δεχθώ ότι πρακτικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποδοθούν. Για τα πλήκτρα μπορώ να το αποδεχθώ υπό περίπτωση. Αλλά όταν ακούω μπασογραμμή από το υπερπέραν, όσο να 'ναι μου κόβεται η μισή χαρά.

Στα καθαρά συναυλιακά, το σχεδόν πλήρες σετ που παρουσιάστηκε ήταν ουσιαστικά ένα greatest hits, με το βάρος να πέφτει περισσότερο στο πρόσφατο "Dim Days Of Dolor". Τα "Lost In Life" και "Dim Days Of Dolor" ανέβασαν από νωρίς τις εντάσεις, ενώ το "My Destiny Coming To Pass" ήταν ευχάριστη έκπληξη. Οι πρώτοι δύο δίσκοι εκπροσωπήθηκαν όσο καλύτερα γινόταν από το "Meridian", όπου τα blast beat και τα σκληρά φωνητικά είχαν το πρώτο πλάνο.

Η κορύφωση ήρθε προς το τέλος, με το ατμοσφαιρικό "Elusive Sun" να δίνει τη θέση του στα "My Mind's Eye" και "The Other Side". Τα δύο δημοφιλέστερα κομμάτια του εξαιρετικού "Nine Destinies And A Downfall" αποδόθηκαν χωρίς κενό και λειτούργησαν ως υπενθύμιση του μεγέθους της μπάντας. Συνολικά, παρά τις όποιες ενστάσεις, τα εβδομήντα λεπτά κύλησαν νεράκι και η Zoldan έδειξε πως μπορεί να σταθεί σε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά επίπεδα.

Setlist: Serpent / Lost In Life / Dim Days Of Dolor / My Destiny Coming To Pass / Cold Caress / Goddess Of The Sea / Treasure N' Treason / Meridian / Ashes To Ashes / Elusive Sun / My Mind's Eye / The Other Side / The Path To Decay

Ακλουθώντας πιστά το πρόγραμμα, στις 22:15 τα φώτα χαμήλωσαν και υπό τους ήχους του "The Monarch" οι Delain πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Το ξεκίνημα με το "Hands Of Gold" βγαλμένο κατευθείαν από το "Moonbathers", έθεσε άμεσα τις βάσεις για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ο ήχος από το πρώτο δευτερόλεπτο ήταν εντυπωσιακά καλός, με τις κιθάρες και τα πλήκτρα όσο μπροστά έπρεπε, τα ρυθμικά να ακολουθούν και τα φωνητικά ένα σκαλί πάνω απ' όλα τα υπόλοιπα.

Στο "Suckerpunch" η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε ακόμα περισσότερο, με τα synth του Martijn Westerholt να κυριαρχούν, τα sing along να δυναμώνουν και το ρεφρέν να ξεχωρίζει. Από τις δυνατότερες συνθέσεις της μπάντας, το "The Glory And The Scum" αποδόθηκε με την πρέπουσα ένταση και τις εφτάχορδες να παίρνουν τα ηνία. Μπορεί ακόμα να μην έχω πειστεί πλήρως ότι χρειάζονται δύο κιθάρες σε μια τέτοιου ύφους μπάντα, αλλά ομολογουμένως ο Timo Sommers και η Merel Bechtold ήταν απολαυστικοί και σε κομμάτια σαν αυτό δίνουν τα ρέστα τους.

Το σερί συνεχίστηκε με τα "Get The Devil Out Of Me" και "Army Of Dolls", τα οποία έδειχναν να κερδίζουν πόντους από το ζωντανό πλαίσιο και ο διάλογος μεταξύ κοινού και μπάντας συνεχίστηκε. Συνολικά, παρότι η μουσική τους στις στούντιο κυκλοφορίες δεν δείχνει ιδανική για να μεταφερθεί στη σκηνή, οι Ολλανδοί έμοιαζαν να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον. Αναμενόμενα, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η Charlotte Wessels, που εκτός από τα εξαιρετικά φωνητικά παρουσιάστηκε ιδιαίτερα επικοινωνιακή, κεφάτη και με τίμιο "efcharisto".

Το πανέμορφο "April Rain" και το θεατρικό "Here Come The Vultures" έστρεψαν την κατάσταση σε περισσότερο συμφωνικά μονοπάτια, ενώ το πέρασμα από τα "Fire With Fire" και "Danse Macabre" λειτούργησαν ως ένα δείγμα του πόσο δυνατό είναι το πρόσφατο υλικό. Στο πρώτο μάλιστα μέχρι και Maiden-ική συνοδεία στη lead μελωδία ακούστηκε. Την τιμητική του είχε και το "Lucidity", με τα "The Gathering" και "Pristine" να ξεχωρίζουν, ακόμα κι αν στο τελευταίο τα σκληρά φωνητικά ήταν χαμηλότερα απ' ό,τι έπρεπε.

Ιδιαίτερα ευχάριστο ήταν το γεγονός ότι η εξάδα έδειχνε άψογα προβαρισμένη χωρίς να είναι στημένη, ενώ ροκσταριλίκια και encore έλαμψαν δια της απουσίας τους. Η επιλογή του, b-side, "Don't Let Go" λίγο πριν το κλείσιμο ομολογώ πως με ξάφνιασε ευχάριστα και κάλυψε τα όποια σχόλια ίσως να είχα για ελλείψεις. Το πάρτυ που είχε στηθεί, αναμενόμενα, ολοκληρώθηκε με το "We Are The Others", συνοδεία του δυνατότερου sing-along της βραδιάς και με τον χώρο να γεμίζει από χαμόγελα, πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com