Defcon Fest (Black Hat Bones, We.own.the.sky, Void Droid, Afformance κ.ά.) @ An Club, 02-04/10/15

Είναι πλέον σαφές ότι η εγχώρια σκηνή, τα τελευταία χρόνια, ακμάζει. Το ευχάριστο, όμως, αποτέλεσμα αυτής της συνεχούς δημιουργίας καινούργιων σχημάτων είναι να έχει ανέβει τόσο το επίπεδο, όσο και οι απαιτήσεις του κοινού. Ταυτόχρονα, προϊδεάζει ένα ελπιδοφόρο μέλλον, όπου οι ελληνικές παραγωγές θα αναγνωρίζονται και θα στέκονται ισάξια στο εξωτερικό, ενώ, η χώρα μας θα αποτελεί συναυλιακό πόλο έλξης.

Η διοργάνωση του Defcon Fest μέσω της ανεξάρτητης δισκογραφικής Trailblazer, με τη σειρά της και για έβδομη συνεχή χρονιά, βοήθησε στο παραπάνω συλλογικό σχέδιο, δίνοντάς μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κάποια απ' τα γνωστά αξιόλογα σχήματα της σκηνής, αλλά και να ανακαλύψουμε τα καινούργια αγαπημένα μας.

---

Day 1: 02/10/15

Με αυστηρή τήρηση του προγράμματος οι The Road Miles έδωσαν το έναυσμα του φεστιβάλ. Παρ' όλο που εμφανίστηκαν μονάχα με τον έναν απ' τους δύο κιθαρίστες τους, κατάφεραν να αποδώσουν άρτια το υλικό απ' το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο τους, ενώ η προσθήκη πλήκτρων προσέδωσε μια ενδιαφέρουσα πινελιά.



Τα κλιμακούμενα και σκοτεινά ψυχεδελικά blues τους ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα, τη στιγμή που τα έντονα και βαριά φωνητικά της, άκρως δυναμικής σκηνικά, frontwoman τους επιζητούσαν την πλήρη προσοχή σου. Το τέλος του μισάωρου set τους, προσωπικά, με άφησε διψασμένη για περισσότερο, ενώ, κατέστησε ξεκάθαρο το ότι οι Cyanna Mercury απέκτησαν ανταγωνισμό ως προς τον τίτλο της αγαπημένης μου ελληνικής μπάντας στο συγκεκριμένο είδος.

Setlist: Demons / William Blake / Crossroads / Beggar.

Σειρά είχαν οι Sun, Rain In Life οι οποίοι άφησαν ομολογουμένως μία γλυκόπικρη γεύση. Το συγκρότημα φάνηκε δεμένο και καλώς προβαρισμένο, στοιχεία, αν μη τι άλλο, αναμενόμενα έπειτα από την εικοσαετή ύπαρξή του.



Μολαταύτα, ήταν εξόφθαλμα δέσμιο των επιρροών του, περιορισμένο από επιλογή σ' ένα καλοπαιγμένο μεν, μονότονο δε, a la Alice In Chains grunge, από ένα τραγουδιστή που προσπαθούσε απεγνωσμένα να υιοθετήσει το στυλ ερμηνείας του Cobain. Μπορεί να κέρδισαν το χειροκρότημα αυτών που λάτρεψαν τα '90s, αλλά, αν συνεχίσουν να θέτουν ηχητικά εμπόδια στην μουσική τους, ίσως, να μην καταφέρουν να κερδίσουν ποτέ τους υπολοίπους.

Setlist: Gloriae / Searching The Liar / Stool / Labyrinth / Mirror.

Ακολούθησαν οι πολύ καλώς διαβασμένοι The Mighty N, οι οποίοι έδωσαν την πιο ενδιαφέρουσα performance της βραδιάς. Υπαίτιο ήταν το υλικό του "Songs For The X Generation", στο οποίο οι επιρροές τους αφομοιώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά, δημιουργώντας ένα έξυπνο και πρωτοποριακό αμάλγαμα alternative και prog rock μελωδιών.



Η Νατάσα Τσίρου, το αναμφίβολα "Mighty" μυαλό της μπάντας, καθήλωσε με την ερμηνεία της, κατοχυρώνοντας θέση ανάμεσα στις πιο δυναμικές γυναίκες "μπροστάρισσες" του εγχώριου σκληρού ήχου, τη στιγμή που οι υπόλοιποι μουσικοί μάχονταν για το ποιος θα μαγνητίσει περισσότερο το βλέμμα σου. Τελικά, αυτοί που το κατάφεραν ήταν ο εκκεντρικός Gotza, ο John Citizen, ο Apollo Avataggelo, και ο "Σκαθαροζούμης" κατά την ραδιοφωνική εκπομπή "2 Smoking Barrels", Jim Kotsis. Ή αλλιώς, οι guest συμμετοχές του νέου single "Devil's Advocate".

Setlist: Little Miss Nowhere / Now What / Self Explore / Rays Of Light / Devil's Advocate / Loose End / Glorified.

Οι Void Droid έκλεψαν, άμεσα, δίχως ντροπή και δισταγμό, τον τίτλο των headliners από τους Black Hat Bones. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν οι fans της μπάντας την ακολουθούν σ' όλα τα live της ή απλώς οι Πατρινοί κερδίζουν το καινούργιο κοινό, όπου κι αν παίζουν.



Ίσως να ευθύνονται τα groove-άτα stoner riff τους ή η απολύτως ξεσηκωτική ενέργεια του heavy rock / southern metal τους. Ίσως, πάλι, να ευθύνεται αποκλειστικά η φωνή του Αντρέα στα "Praying Mantis" και "Mokujin". Το πρώτο σίγουρο γεγονός είναι ότι οι Void Droid είναι μπάντα για εγγυημένα δυνατά live, άξια να αφυπνίσει κάθε στάσιμο κοινό - καλή ώρα όπως της Παρασκευής.



Το δεύτερο, ότι η υπομονή που κάνουμε μέχρι την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους αρχίζει να εξαντλείται...

Setlist: Flying Jesus / Jack In The Box / Martian Architect / Stray Dog / Praying Mantis / Mokujin.

Τα ηνία για το φινάλε πήραν οι Black Hat Bones, οι οποίοι φημίζονται για την εκρηκτική ενέργειά τους.



Ωστόσο, αυτή τη φορά η ενέργειά τους δεν ήταν ούτε αρκετά εκρηκτική, ούτε κατάφερε να ζωντανέψει το κουρασμένο και διασκορπισμένο κοινό, όπως έχουν καλομάθει και συνηθίσει να κάνουν οι Σπαρτιάτες. Με την εξαίρεση κάποιων ξεψυχισμένων "Yeah" στο ομώνυμο κομμάτι και τη δημιουργία ενός μικρού pit στο "High Gain Devil Rockers", μετά από πολλές ninja kicks και ακόμα περισσότερες προτροπές απ' τον Μπάμπη.



Ο ήχος των οργάνων επισκίαζε τα φωνητικά που έκαναν τη δική τους προσπάθεια να βγουν, ενώ, μου δημιουργήθηκε το συναίσθημα ότι έχουν βαρεθεί να παίζουν τα ίδια κομμάτια τόσα χρόνια. Παρ' όλα αυτά μία ατυχής φορά δεν είναι αρκετή για να δημιουργήσει αμφιβολίες περί των αποδεδειγμένων ικανοτήτων τους.

Setlist: Prophet King / Crutch / Love Is A Dog From Hell / Bleed In Face / High Gain Devil Rockers / El Camino.

Το ερώτημα, όμως, που παραμένει αναπάντητο είναι γιατί δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο το An, με ένα τόσο χαμηλό εισιτήριο...

Day 2: 03/10/15*

*Λόγω έκτακτου προβλήματος, δεν υπάρχει κάλυψη της δεύτερης μέρας.

Bus The Unknown Secretary



7-Odds



The Vagabonds 77



Allen's Hand



Cyanna Mercury

---

Day 3: 04/10/15

Τελευταία και πιο βαριά μέρα του 7ου Defcon Fest. Η 4η Οκτώβρη ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους λάτρεις του heavy / ψυχεδελικού / experimental ήχου να παρακολουθήσουν ένα bill συναυλίας που τα είχε όλα: post-rock, post-metal, converge-ίλες, metalcore, sludge και doom.

Πρώτοι χρονικά βγήκαν οι Kalpa. Ένα συγκρότημα αρκετά νέο σε ηλικία το οποίο ωστόσο θα αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στα εγχώρια (ας ελπίσουμε όχι μόνο) μουσικά τεκταινόμενα πολύ σύντομα. Τη χρονιά που μας πέρασε κυκλοφόρησαν ένα από τους αρτιότερους δίσκους ("Sequences*") στον χώρο του instrumental post-metal. Με όλες τις σύγχρονες επιρροές που φαντάζεται κάποιος ότι θα έχει μία μπάντα που ασχολείται με αυτό τον ήχο συν μία τεράστια προσωπικότητα για ένα σύνολο με τόσο μικρή διαδρομή. Όσοι και όσες έτυχε να παρακολουθήσουν ζωντανά τους Kalpa από το καλοκαίρι και μετά θα διαπίστωναν πως η νέα κατεύθυνση της μπάντας τους οδηγεί σε νέα μονοπάτια. Αρχικά έγινε η προσθήκη φωνητικών, άρα και πέμπτου μέλους και αλλαγή του μπασίστα.



Την Κυριακή το συγκρότημα έπαιξε αποκλειστικά τις νέες συνθέσεις που θα βρίσκονται στο επόμενο full length. Το στίγμα που έχουν αφήσει οι Converge στον ακραίο ήχο έχει μπολιάσει το σκεπτικό των Αθηναίων, με τις ταχύτητες και την πολυπλοκότητα στις συνθέσεις να έχουν κλέψει κάπως από την ογκώδη ατμόσφαιρα των πρότερων συνθέσεών τους. Και τα φωνητικά βοηθούν σε μεγάλο βαθμό αυτή τη κατεύθυνση. Δύο αρνητικά για το τέλος. Στα πρώτα δύο τραγούδια δεν καταλαβαίναμε τι έπαιζαν τα παιδιά καθώς ο ήχος αγνοούνταν όπως επίσης και η απουσία από το setlist κάποιου τραγουδιού από το "Sequences*". Σίγουρα στα θετικά και το μπλουζάκι του μπασίστα που έγραφε «αλληλεγγύη στους πρόσφυγες», δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως τα αυτονόητα πρέπει να αναφέρονται σε κάθε ευκαιρία.

Τη σκυτάλη πήραν οι Spacement και η κατάσταση φούντωσε για τα καλά. Με γνώμονα πως το sludge και ειδικά αυτό των δέκα και βάλε λεπτών διάρκειας δεν είναι αυτό που θα χαρακτήριζα ως «ο ήχος μου», πρέπει να πω πως μόνο όταν βλέπεις μία μπάντα live καταλαβαίνεις αν τελικά σου αρέσει κάτι ή όχι. Και οι Spacement με έκαναν να δαγκώσω τη γλώσσα μου, καθώς οι συνθέσεις τους ακούγονται απογειωμένες ζωντανά.



Τα μαστουριόρε riff σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά brutal φωνητικά του τραγουδιστή (ο τύπος έχει πάρα πολύ καλή χροιά και μπορεί να παίζει μπάλα άψογα με κάθε διαφορετικό ύφος που επιλέγει) και τα πλήκτρα που δίνουν μία ατμόσφαιρα τα οποία δεν συναντιούνται συχνά στο sludge, έκαναν τη μισάωρη εμφάνισή τους εξόχως απολαυστική. Επιμένω πάντως πως οι Spacement της ηχογράφησης σε σχέση με τους ζωντανούς Spacement είναι οριακά άλλη μπάντα.

Τρίτοι στη σειρά και μπροστά σε ένα γεμάτο An (δυστυχώς μόνο οι Kalpa έφαγαν την ήττα του εναρκτήριου συγκροτήματος καθώς από εκείνη την ώρα και μετά ο χώρος ήταν σταθερά γεμάτος) μπήκαν φουριόζοι οι All Vows Collapse. Για την όποια αντικειμενικότητα (στην πραγματικότητα καθαρή υποκειμενικότητα) πρέπει να πω ότι το In Flames influenced metalcore που επιδίδονται οι All Vows Collapse απέχει αρκετά από την αισθητική μου περί hardcore.



Όπως και να έχει η πεντάδα αυτό που θέλει να κάνει το κάνει σωστά, οι δύο κιθάρες εναλλάσσονται με ακρίβεια, ο ντράμερ ξέρει πότε ήρθε η ώρα για ένα σωστό beatdown και τα gang vocals προσδίδουν μία γηπεδικότητα - που έτσι και αλλιώς έχει αυτή η μουσική. Παρ' όλο που σε προσωπικό επίπεδο αυτό τον ήχο τον βρίσκω παρωχημένο, ο κόσμος που ήρθε να τους παρακολουθήσει φάνηκε πως πέρασε σούπερ οπότε όλα κομπλέ.

Η τέταρτη κατά σειρά μπάντα ήταν οι post-rockers Afformance, τους οποίους ήθελα πολύ να δω ζωντανά, μιας και οι συναστρίες δεν είχαν επιτρέψει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Οι προσδοκίες μου υπερκαλύφθηκαν δεδομένου πως είχα πάει θετικά προδιατεθειμένος για τη μουσική τους. Και σε αυτή τη περίπτωση έχουμε μία μπάντα που, ακούγοντας όλες τους τις κυκλοφορίες, το πρόσημο που βάζεις είναι σίγουρα θετικό αλλά για κάποιον λόγο δεν θα αναζητούσα άμεσα το υλικό τους για να το ξανακούσω.



Μετά την εμφάνισή τους άκουσα όλη την δισκογραφία τους σερί και αυτό είναι ενδεικτικό πως οι Afformance έδωσαν μία παράσταση που μου έφερε στο μυαλό εκείνο το πρώτο ιστορικό live των Red Sparowes στον ίδιο χώρο (ναι, το αναγνωρίζω, λέω μεγάλες κουβέντες). Το υλικό τους προσομοιάζει περισσότερο με εκείνο των Dredg -χωρίς φωνητικά- παρά αυτό των Godspeed You! Black Emperor. Διαφοροποιούνται αρκετά από το post-rock ποίμνιο καθώς φλερτάρουν έντονα με την indie και την ψυχεδελική rock.



Η μουσική τους (τουλάχιστον τα τραγούδια που επέλεξαν για το Defcon) είναι up tempo και -σε σημεία- χορευτική. Είναι και οι πέντε εξαιρετικοί μουσικοί και χρησιμοποιούν μία rock μανιέρα με τις τρεις κιθάρες πάρα πολύ έξυπνα: Η μία δίνει ψυχεδέλεια, η άλλη groove και η τρίτη αυτόν τον indie χαρακτήρα. Το μπάσο έχει εξέχουσα θέση καθώς σε άλλα σημεία ακολουθεί πιστά τους ρυθμούς από τα τύμπανα, ενώ σε άλλες αυτονομείται πλήρως βοηθώντας στα σημεία όπου την νηνεμία ακολουθεί ένα οργανικό ξέσπασμα.

Και αφού είχαμε φτάσει σε ένα peak, χωρίς πολλά πολλά βγήκαν στη σκηνή για να κλείσουν την όμορφη βραδιά οι We.own.the.sky.



Αρχικά να σημειώσω πως ένεκα των λεωφορείων παρακολούθησα μόλις τρία τραγούδια από την εμφάνιση των παιδιών. Ωστόσο μου φάνηκαν ακόμα πιο δεμένοι από την συναυλία που είχα παρακολουθήσει δύο χρόνια πριν στο ίδιο μαγαζί (αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος). Φαίνεται πως έχουν κατασταλάξει στο instrumental post-metal. Και βάζω τη λέξη metal στην περιγραφή καθώς, τουλάχιστον στα αυτιά μου, η αντίληψή τους και το στήσιμό τους πάνω στη σκηνή είναι ξεκάθαρα μεταλάδικη.



Είχαν τον πιο δυνατό ήχο από όλες τις μπάντες της μέρας. Εκεί που ξεχωρίζουν φανερά είναι τα heavy σημεία τα οποία περιλαμβανομένων και των beatdown κάνουν τη γη να τρέμει. Επειδή σε αυτό το υποείδος έχουν πεταχτεί άπειρες μπάντες την τελευταία πενταετία σε σημείο υπερπληροφόρησης και της -αναπόφευκτης- σαβούρας, οι We.own.the.sky. ξεχωρίζουν με εμφανή ευκολία.

Εν κατακλείδι, το 7ο Defcon Fest έκλεισε πανηγυρικά με μία ποικιλία ακουσμάτων και παραστάσεων, γεγονός που δείχνει πως το ντόπιο underground ζει, βασιλεύει και ακολουθείται από αρκετό κόσμο. Και στα επόμενα λοιπόν.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis