Def Leppard, Whitesnake, Hannibal @ Στάδιο Καραϊσκάκη, 01/07/08

03/07/2008 @ 05:37
Χαίρομαι ιδιαιτέρως όταν βλέπω πολλά υποσχόμενες μπάντες από τη χώρα μας. Οι Hannibal εδώ και πολύ καιρό προβάλλονται ως μία μπάντα που έχει να δώσει πολλά στο ελληνικό rock/metal και τα παιδιά δε χάνουν ευκαιρία να το αποδεικνύουν με τη δουλειά τους. Η εμφάνισή τους στο φετινό March Metal Day πραγματικά απέδειξε το παραπάνω σκεπτικό. Δυστυχώς όμως η εμφάνισή τους ως support κάτω από ονόματα όπως αυτά των Whitesnake και Def Leppard δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρά μόνο ως τυπική.



Δε θα ήθελα για κανένα λόγο να αδικήσω τη συνολική προσπάθεια του group, που επηρεάστηκε σαφέστατα από τον απαράδεκτο ήχο, αλλά ακόμα και οι διασκευές τους στα "Du Hast" (Rammstein), "Thunderstruck" και "Highway To Hell" (AC/DC) δε φάνηκαν ικανές για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Η κατάρα που ταλανίζει τα περισσότερα support acts έκανε καλά τη δουλειά της και πάλι, δημιουργώντας σε πολλούς λανθασμένες εντυπώσεις για τους Hannibal που θα προτιμώ πάντα, ασφαλώς, να τους βλέπω σε μικρότερους χώρους, σε ένα πολύ διαφορετικό ρόλο.



Είναι μαγικό το πως ο κόσμος αγκαλιάζει ένα συγκρότημα κάθε φορά που εμφανίζεται στη χώρα μας για να του χαρίσει το πιο ζεστό του χειροκρότημα! Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση των λατρεμένων του ελληνικού κοινού, Whitesnake, και του lover frontman τους, κυρίου David Coverdale. Δυο ανάσες μετά τις εννέα και ενώ το ειδυλλιακό σκηνικό των «Snakes» είχε στηθεί για τα καλά με τη δύση του ηλίου και τη σημαία τους να κοσμεί το πίσω μέρος της σκηνής, τα «κακά παιδιά» ήταν για ακόμη μια φορά κοντά μας, όχι τόσο για να μας προσφέρουν κάτι διαφορετικό, αλλά για να ζήσουν μαζί μας στιγμές αληθινής φιλοξενίας, λατρείας και νοσταλγικής αναδρομής πίσω στο παρελθόν, μέσα από όλα εκείνα τα τραγούδια που μας συντροφεύουν χρόνια τώρα.



Η αρχή, φυσικά, έγινε με το ολοκαίνουριο "Best Years" και ο τρόπος με τον οποίο ο κύριος Coverdale το απέδωσε, έπεισε και τον τελευταίο οπαδό τους πως ζει όντως τα καλύτερά του χρόνια: σαν αιώνιος έφηβος, με ξεκούμπωτο λευκό πουκάμισο και την ακατάπαυστη λύσσα του να οργώνει καθ' όλη τη διάρκεια του live την σκηνή, με όρεξη να διασκεδάζει ακόμη τον κόσμο και ίσως μερικά τριξίματα στην καταπονημένη φωνή του, δεν έκανε υπερτιμημένες εκπτώσεις. Προσπαθώντας εμφανώς να διατηρήσει τη χροιά της φωνής του σε κάποια standards και με την πλαισιωμένη φωνητική συνοδεία των υπόλοιπων μελών της μπάντας, μας ταξίδεψε σε όλα τα επιτυχημένα σταυροδρόμια τους, με μικρά διαλείμματα από τη φετινή τους δουλειά που, δυστυχώς, ο κόσμος δεν έδειξε να έχει αφομοιώσει ακόμη.

Στα παιχνίδια του Mr. Dave με το κοινό, οι περικοπές ήταν ολοφάνερες, ενώ αναφορές σε γνωστή ζυθοποιία μούδιασαν λιγάκι τους παρευρισκομένους. Μετά τα λόγια όμως, η συνολική αίσθηση ήταν πως οι Whitesnake επάνω στη σκηνή τα δίνουν όλα, ή αν είστε αυστηροί κριτές, όσα μπορούν. Το team, σωστοί επαγγελματίες, έδειξε πως ξέρει καλά αυτό που κάνει και κατάφερε να λικνίσει τους παρευρισκομένους, ακόμη και στα θεωρεία του γηπέδου. Έπειτα από μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά, άφησαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι, αν και οι «παραγγελιές» συνεχίστηκαν και με το πέρας της εμφάνισής τους. Μέσα όμως σε αυτό το χρονικό διάστημα πόσα θαύματα μπορούν να γίνουν; Εμείς μετρήσαμε δώδεκα: Best Years/ Fool For Your Loving / Can You Hear The Wind Blow / Love Ain’t No Stranger / Lay Down Your Love / Is This Love (guitar solo) / A Fool In Love / Ain’t Gonna Cry No More (acoustic) / Ain’t No Love In The Heart Of The City / Give Me All Your Love / Here I Go Again / Still Of The Night.

Για μία ώρα και κάτι, κρατήσαμε τα μάτια μας κλειστά και μεταφερθήκαμε με οδηγό νότες και συναισθήματα, σε εκείνο το μαγικό βράδυ στα βραχάκια του Λυκαβηττού πριν 5 χρόνια. Αυτός ο Coverdale κέρδισε το στοίχημα τότε και δεν πρόκειται ποτέ να βγει από την καρδιά μας. Ήταν υπέροχα!



«Απαλλαγμένος» από το άγχος και τον ενθουσιασμό της πρώτης «επαφής», γεμάτος θετική ενέργεια από το οικείο περιβάλλον και τα οικεία πρόσωπα γύρω μου, αφήνω πολύ πίσω τις άσχημες αναμνήσεις από το (ο θεός να το κάνει) live ενός πάλαι ποτέ πολυαγαπημένου group όπως είναι οι Whitesnake και με μικρή δόση προκατάληψης περιμένω καρτερικά τις πρώτες νότες του "Rocket".



Σε χρώμα εφηβικής εκδρομής, σε φόντο νεανικών ανησυχιών και κάθε παιδικού έρωτα που ντύθηκε με το "Love Bites", η σκηνή γεμίζει με τις μορφές των Def Leppard. Ο ήχος ως δια μαγείας βελτιώθηκε εμφανέστατα και η εκτόξευση επετεύχθη.

Πραγματικά δε μπορούσα να το πιστέψω ότι έβλεπα την ίδια μπάντα που μόλις μερικές ημέρες πριν έλαβε τη δική της θέση στις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που είχα ποτέ από τη μουσική. Ένα setlist φωτιά, σχεδόν ιδανικό για το διψασμένο ελληνικό κοινό, που υποστηρίχτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από το group, αναλογιζόμενοi πάντα ότι μετρούν περί τα 30 χρόνια παρουσίας στη μουσική βιομηχανία.

Εντύπωση προκάλεσε μάλιστα το γεγονός ότι ενώ οι Def Leppard ήρθαν στη χώρα μας στα πλαίσια της προώθησης ενός πολύ καλού album, όπως είναι το "Songs From The Sparkle Lounge", επέλεξαν να χαρίσουν απλόχερα μερικές σπουδαίες εκτελέσεις στα "Animal", "Make Love Like A Man", "Rock On", "Hysteria" και "Photograph", που μπορεί να έδρασαν χρονικά εις βάρος των νέων κομματιών που αντιπροσωπεύτηκαν από τα "Nine Lives" και "C’mon, C’mon", αλλά δημιούργησαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα επί σκηνής, κυρίως, που παρέσυρε ένα μεγάλο μέρος του μικρού, κατ' εμέ, σε αριθμό κοινού. Το "Bad Actress" πάντως θα μπορούσε να βρει το δρόμο τoυ στο setlist, συμπληρώνοντας την τριάδα των νέων κομματιών...

Αυτό όμως που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη των περισσοτέρων είναι, εκτός ασφαλώς από τα "Rock Of Ages", "Pour Some Sugar On Me" και το encore, που θα μπορούσε να είναι και το σύνθημα έναρξης, "Let's Get Rocked", η επιλογή, μετά από πολύ καιρό στο tour, να παίξουν το "Love Bites", αλλά και η καταπληκτική απόδοση του "Bringin' On The Heartreak" που πέρασε μέσα από τις χορδές της ακουστικής κιθάρας στο τελειωτικό ξέσπασμα, που σα φυσική αντίδραση προκάλεσε το άνοιγμα αυτό ανάμεσα στα χείλη αποσβολωμένων προσώπων που αναζητούσαν την αιτία, το γιατί και το πώς μπορούν ακόμα κάποια κομμάτια να προκαλούν τέτοια συναισθήματα και εντυπώσεις.

Η κριτική όμως τάση που πρέπει να διέπει το κείμενο αυτό αφήνει σε δεύτερη μοίρα το «οπαδικό» πνεύμα και γι' αυτό οφείλω να τονίσω ότι οι Def Leppard ήταν πολύ καλύτεροι από όσο θα μπορούσα να περιμένω, αλλά σαφώς και δε βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Πολλές είναι οι στιγμές εκείνες που ο κορεσμός και ο χρόνος κάνουν εμφανή τα σημάδια τους, που «retoussaroνται» εντέχνως όμως από τον «ακραίο» επαγγελματισμό του group. Η κούραση είναι πολύ κακός σύμβουλος και όταν κάνει την εμφάνισή της μετά από την μία μόλις ώρα ζωντανής εμφάνισης σίγουρα δε δίνει και πολλές ελπίδες για το μακρινό μέλλον. Ήταν εμφανές ότι ο Elliot κατά τη διάρκεια του "Photograph" μάλλον «κατέβασε τον γενικό», αλλά η υπερβολικά προσεγμένη δουλειά στα δεύτερα φωνητικά από τους Savage, Campell και Collen έδινε πάντα αυτή την αίσθηση της πληρότητας στον τομέα των φωνητικών, βοηθώντας ιδιαίτερα τον τραγουδιστή της μπάντας.



Μια υπέροχη εμπειρία, υπέροχες στιγμές που δεν αμαυρώνονται ούτε από την ερασιτεχνική αντιμετώπιση του group όσον αφορά στον ήχο που έβγαινε στην αρένα.

Χαίρομαι πραγματικά για την ύπαρξη αυτού του group ακόμα και σήμερα, καθώς δόθηκε επιτέλους η δυνατότητα σε όλους όσους γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα και μεγάλωσαν με τα τραγούδια των Def Leppard να διαγράψουν και αυτό το όνομα από τη μεγάλη λίστα, που έχουν φτιάξει πάνω στο κιτρινισμένο εκείνο χαρτί που φέρει ημερομηνία δημιουργίας, η οποία μοιάζει τόσο μακρινή όσο οι βιντεοταινίες του Σταμάτη Γαρδέλη.

"Do you wanna get rocked?" Αυτή κι αν είναι ρητορική ερώτηση...

Rocket
C'mon, C'mon
Animal
Nine Lives
Make Love Like A Man
Love Bites
Rock On
Two Steps Behind
Bringin’ On The Heart Break (Acoustic/Electric)
Switch 625 (Instrumental)
Hysteria
Armageddon It
Photograph
Pour Some Sugar On Me
Rock Of Ages
------------------------
Let's Get Rocked

Μαρία Βουτυριάδου (Whitesnake), Δημήτρης Μπάρμπας (Def Leppard, Hannibal)


Για περισσότερες φωτογραφίες κάντε κλικ εδώ: www.rocking.gr/article4816.php.
  • SHARE
  • TWEET