Deep Purple live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 22-23/07/09

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 24/07/2009 @ 19:15
22/07/09, Terra Vibe, Αθήνα:

Η (αρκετά γεμάτη) θερινή συναυλιακή σεζόν φτάνει στο τέλος της, αφήνοντας ανάμικτα συναισθήματα και άδειες τσέπες σε πολλούς. Η μικρή σχετικά προσέλευση σε shows συγκροτημάτων με μεγάλη δυναμική, όπως οι Linkin Park, οι Slipknot και οι Deep Purple, έδειξε πως το ταμείο είναι μείον για τους πιστούς συναυλιοφάγους. Έφτασαν δηλαδή άνθρωποι που δεν έχαναν συναυλία για συναυλία στο σημείο να λένε «τους είδα και πέρσι» ή «θα πάω την επόμενη φορά». Από την άλλη, η Ελλάδα έχει μπει αρκετά γερά στο συναυλιακό χάρτη και τα γκρουπ μας επιλέγουν σε περισσότερες περιοδείες τους, πράγμα που είναι θετικό.

Οι χιλιάδες πάντως άνθρωποι που τελικά επέλεξαν να επενδύσουν στους Deep Purple φέτος σίγουρα δεν το μετάνιωσαν, αφού η εμφάνισή του γκρουπ ήταν άκρως ικανοποιητική.



Σε μια λιτά στημένη σκηνή (απουσία ακόμη κι ενός απλού banner με το λογότυπο της μπάντας), ξεκίνησαν λίγο μετά τις 21:30 με το "Highway Star", μια πολύ καλή επιλογή για να ζεστάνουν άμεσα την ατμόσφαιρα. Ο Gillan με look «μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στη σκηνή» ξεκινά να τραγουδά μερικούς από τους πιο γνωστούς στίχους της καριέρας του, ξεσηκώνοντας μας πανεύκολα. Το ωραίο με τα live των Purple είναι ότι υπάρχει μια καταπληκτική και αβίαστη άνεση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού. Από τη μία το συγκρότημα γνωρίζει τη λατρεία που θα λάβει και δεν έχει άγχος για το αποτέλεσμα και το κοινό ξέρει πως θα απολαύσει κορυφαία μεταχείριση από ένα εξαιρετικό μουσικό σύνολο. Αυτό είναι ένα από τα θετικά των πολλών επισκέψεων των Deep Purple στη χώρα μας.



Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή στο πρώτο μισό της βραδιάς, με τα classics να εναλλάσσονται με τραγούδια της Steve Morse-era. Η μπάντα τσακίζει κόκαλα τζαμάροντας με χαρά σε πολλά τραγούδια, με τον Gillan να αντιμετωπίζει (λογικό) τις περισσότερες δυσκολίες να ακολουθήσει τον νεαρό εαυτό που το κοινό έχει στο μυαλό και στη καρδιά του. Χρόνε ανίκητε...

Πλησιάζοντας στο δεύτερο μισό και λίγο πριν τον καταιγισμό των super-classics αρχίζουν οι εκπλήξεις, με πρώτη την επιλογή του "Sometimes I Feel Like Screaming", που είναι το μόνο από το μετά-Blackmore ρεπερτόριο και δείχνει να ενθουσιάζει μικρούς και μεγάλους. Υπέροχη εκτέλεση, για να ακολουθήσει μια ακόμη: Το "Wring That Neck" από το "The Book Of Taliesyn" του 1968! Τραγούδι της προ-Gillan εποχής, το οποίο εκλαμβάνεται ως μάννα εξ ουρανού από το φανατικό κοινό του συγκροτήματος. Οι Purple δεν έχουν τελειώσει και μας απογειώνουν με ένα καταπληκτικό "The Battle Rages On" από το ομώνυμο άλμπουμ. Η «γεμάτη» εκτέλεση, σε συνδυασμό με το φωτισμό, δημιουργεί εκπληκτικά συναισθήματα στο κοινό, το οποίο μετά την πρώτη έκπληξη ακολουθεί στη μάχη το συγκρότημα.



Πλησιάζοντας το τέλος ξέρουμε τι θα ακολουθήσει, αλλά ακόμη κι αν έχουμε δει ξανά το έργο δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το (πολύ ωραίο) τέλος του. Ομολογώ πως μετάνιωσα για τη γκρίνια της οποίας αποδέκτης έγινε ο αδειούχος συντάκτης μας Κωστής "Purple" Αγραφιώτης πριν την έναρξη του live, αφού τα "Perfect -πιο perfect δε γινόταν- Strangers" και "Space Truckin'" ακούστηκαν ομορφότερα από ποτέ, σε εκτελέσεις - οδοστρωτήρες που με παρέσυραν κάτω από τις νότες - ρόδες τους.



Το "Smoke On the Water" είναι το μεγάλο τους hit και αυτό αποδεικνύεται σε κάθε εμφάνισή τους. Ανοικτά στόματα παντού που τραγουδούν "...Fire In The Sky" και κοιτάζουν για φωτιές στον ουρανό. Αναρωτιέμαι τι σημειώσεις θα κρατά ο φανταστικός εξωγήινος ερευνητής στο σημειωματάριό του παρατηρώντας μας από το μεγάλο τηλεσκόπιό του... Ακολουθεί η αποχώρηση των Purple και η γνωστή επιστροφή με, ώ τι ωραία έκπληξη, το "Speed King", το οποίο εκτός από τραγούδι - δυναμίτης αποκαλύπτει και τις rock 'n' roll καταβολές της μπάντας. Για το τέλος, και μετά το δυναμικό "Hush", μας φυλάνε το "Black Night", δίνοντάς μας την ευκαιρία να ενωθεί η γαϊδουροφωνάρα μας με του υπόλοιπου κόσμου, συνοδεύοντας την κιθάρα του Steve Morse.



Τελειώνοντας ένα ακόμη live τους οι Purple αφήνουν ικανοποιημένους τους περισσότερους από εμάς που μπορούμε να κοιτάξουμε τη σκηνή χωρίς να περιμένουμε να δούμε απαραίτητα εκεί τον Ritchie Blackmore και που ανεχόμαστε set list χωρίς το "Child In Time".

Till next time...

Setlist:
Highway Star / Things I Never Said / Wrong Man / Strange Kind Of Woman / Rapture Of The Deep / Fireball / Contact Lost / Sometimes I Feel Like Screaming / Well Dressed Guitar / Wring That Neck / The Battle Rages On / Don Airey Solo / Perfect Strangers / Space Truckin' / Smoke On The Water
Encore: Speed King / Hush / Black Night

Αντώνης Μουστάκας




23/07/09, Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη:

Παρόλο που η Θεσσαλονίκη αποτελεί -αδίκως θα έλεγα- έναν ιδιαίτερα επίφοβο σταθμό για τους εγχώριους promoters, ονόματα σαν τους Deep Purple δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα στο να ξεπουλήσουν όλα τους τα εισιτήρια. Ακόμα μία σπουδαία συναυλία έλαβε χώρα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών και τα διθυραμβικά σχόλια προδίδουν το αποτέλεσμα. Ποιοι είναι δε χρειάζεται να αναφέρω, αυτό που με εξιτάρει όμως πραγματικά και είναι άξιο λόγου είναι το γεγονός ότι ξεκίνησαν πριν από τέσσερις δεκαετίες, διατηρώντας τη φλόγα ζωντανή και μάλιστα με συνεπή δισκογραφική παρουσία.

Η ώρα είχε έρθει και τα φώτα σβήσαν για το θρυλικό "Dance Of The Knights" (σ.σ.: το ίδιο intro είχαν επιλέξει και οι Iron Maiden για τη "Virtual XI Tour") που ακούστηκε, σκορπίζοντας χαρά και απόλαυση, προμηνύοντας την είσοδο των ακούραστων Βρετανών στη σκηνή. Ορεξάτοι και γεμάτοι ενέργεια, ξεκίνησαν με το πολυαγαπημένο "Highway Star" και τον κόσμο να ξεσπάει σε επιφωνήματα ενθουσιασμού. Ο ήχος συνάντησε μερικά παροδικά προβλήματα, αλλά οι Glover και Morse στάθηκαν υπεράνω τεχνικών δυσκολιών.



Ο Gillan δε σταμάτησε να επικροτεί («You 're incredible») στο τέλος κάθε κομματιού, με το setlist να κινείται σε λίγο-πολύ γνωστά μονοπάτια και ίσως με κάποιες σημαντικές ελλείψεις. Η αλήθεια είναι πως οι ελλείψεις αυτές έχουν να κάνουν και με τις φωνητικές ικανότητες. Καλώς ή κακώς, ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής είναι 63 ετών και δε μπορεί να αποδώσει με τον ίδιο τρόπο πλέον. Κάποιες φορές η φωνή του σιγόσβηνε ή χανόταν ολοκληρωτικά, χωρίς όμως να επηρεάζει σημαντικά τη συνολική εικόνα.



Πριν από την εξαιρετική εκτέλεση του "Fireball" ακούστηκε το "Rapture Of The Deep" από τον τελευταίο, ομώνυμο δίσκο και σκέφτηκα πόσο άδικο είναι να συγκρίνει κανείς τον Don Airey με το Jon Lord. Εντάξει, άλλο το συναίσθημα αν έχει κανείς απέναντι του τον "Lord", αλλά και ο Don Airey κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι. Φάνηκε άλλωστε και από το solo που έπαιξε, διαβεβαιώνοντας μας πως δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Δεν παρέλειψε βέβαια να κάνει και αναφορές σε Ozzy (εννοείται), Mozart αλλά και... στα «Παιδιά του Πειραιά». Από τις καλύτερες στιγμές ήταν το σαρωτικό και γεμάτο δύναμη "Battle Rages On", το "Perfect Strangers" αλλά και το "Space Truckin'", κομμάτια που έδωσαν τη σκυτάλη στο πιο αναγνωρίσιμο riff του κόσμου, με τις αναμενόμενες αντιδράσεις.



Στο encore τα "Hush" και "Black Night" έκλεισαν ιδανικά την, ούτως ή άλλως, καυτή βραδιά, αφήνοντας περίπου 3.000 κόσμου να αποχωρεί με γλυκά χαμόγελα ικανοποίησης. Κλασσική hard-rock βραδιά, δεκαεπτά κομμάτια (μαζί με το solo), 80-90 λεπτά... fair enough. Εις το επανιδείν λοιπόν.

Να σημειώσουμε πως η συναυλία ήταν sold-out, με αρκετό κόσμο να ψάχνει εισιτήριο κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή!

Υ.Γ.: Που ήταν το "Speed King";



Setlist:
Highway Star / Things I Never Said / Wrong Man / Strange Kind Of Woman / Rapture Of The Deep / Fireball / Contact Lost / Sometimes I Feel Like Screaming / Well Dressed Guitar / Wring That Neck / The Battle Rages On / Don Airey Solo / Perfect Strangers / Space Truckin' / Smoke On The Water
Encore: Hush / Black Night

Λάμπης Παρταλάς
  • SHARE
  • TWEET