Death In June, Glimmer Void @ X-Battery Stage Club, 16/12/14

Όταν ο χρόνος έχει αποκτήσει μια υπόκωφη, σκοτεινή υπόσταση, η αναμονή εξαντλεί τα όριά της και η Αθήνα που βρέχεται από μια δυνατή καταιγίδα, περιμένει την μουσική ταλάντωση, που μάλλον φαντάζει σαν μεταθανάτια εμπειρία, ο ήχος μεταμορφώνεται σε ύπαρξη και η ύπαρξη σε ανα-γέννηση. Έτσι ένιωθα το γύρω τοπίο την Τρίτη το βράδυ, σ' ένα απομακρυσμένο σημείο της πόλης, κοντά στα ΚΤΕΛ, περιμένοντας στην «ουρά» για να μπω σ' έναν χώρο σχεδόν εγκαταλειμμένο από ανθρώπους και θεούς. Λίγο μετά τις 21:30, ένα κίτρινο ταξί κατέφθασε στην είσοδο, μεταφέροντας τους Death In June στην μεγάλη αίθουσα, με το μικρό stage.

Η αιθέρια γυναικεία φωνή της Θάλειας, τραγουδίστριας των Glimmer Void, opening act της βραδιάς, λίγο συγκρατημένη στην αρχή, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος, πιο ζεστή, αλλά και ο ακατέργαστα τραχύς βαρύτονος κιθαρίστας, πλημμύρισαν με την ηρεμία και την απλότητά τους τον χώρο.



Κιθάρες, μπάσο, ένα βιολί, ακορντεόν, τύμπανα. Το neo-ethereal-folk ταξίδι τους στο παρελθόν της δεκαετούς τους πορείας στον χώρο, και στο παρόν, μας γέμισε εικόνες από τα μυστικιστικά μονοπάτια της ψυχής και της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ένα αρπέτζιο λίγο αργότερα, στο πιάνο, ένας άνδρας ντυμένος με στρατιωτική παραλλαγή, ολομόναχος, έπαιζε μια εισαγωγή στο ντυμένο με τ' αστέρια της Ευρώπης πιάνο του. Ήταν ο Miro Snejdr συνεργάτης του Douglas P. στον τελευταίο δίσκο των Death In June, "The Snow Bunker Tapes" (2013).



Ύστερα από λίγο και αφού ο πιανίστας φόρεσε τη μάσκα και τον στρατιωτικό μπερέ, ο Douglas P. με την δική του militaire στολή και μάσκα, κατέβηκε από τη σκάλα στα δεξιά, στην σκηνή. Μαζί του και ο John Murphy (ex SPK). Enemy's at the gate! ακουγόταν στα ηχεία. Ο κόσμος, περίπου 200 άτομα μαζεύτηκαν μπροστά τους σχηματίζοντας έναν συμπαγή όγκο, που δύσκολα κανείς μπορούσε να διαρρήξει.



Αυτό το neofolk, post-punk τρένο, είχε πολλούς σταθμούς, κάτι σαν το express του μεσονυκτίου που έτρεχε από το παρόν στο παρελθόν με ταχύτητα και σιωπηλή ένταση. Τα "Fall Apart", "All Pigs Must Die", "She Said Destroy", "The Accidental Protégé", "Little Black Angel", "Behind The Rose", ήταν μερικοί από τους σταθμούς του. Τίποτα δεν παίχτηκε όπως τα γνωρίσαμε στους δίσκους, αλλά με έναν νέο τρόπο και ήταν υπέροχα. Τελικά, ό,τι σου δίνουν οι DI6, το παίρνεις χωρίς περιστροφές ή δυσπιστία. Γιατί είναι σαν οι ίδιοι να δολοφονούν και να ξαναγεννούν τις μουσικές τους μεταφορές.



Στο τέλος, η μελαγχολία που σου αφήνει το υπέροχο, το καταπληκτικό, όταν τελειώνει κρεμόταν απ' την οροφή του industrial χώρου και πάνω απ' τα κεφάλια μας. Όμως, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, κι όπως τραγούδησαν οι DI6 «to love is to loose, and to loose is to die», και μόνον έτσι μπορώ να το δω. Σαν ένα μικρό μελωδικό θάνατο, μέχρι την επόμενη μελωδική ανα-γέννηση, όταν συναντηθούμε πάλι on stage!

Κέιμενο / φωτογραφίες: Κέρη Καραλή