Dave Matthews Band, Amos Lee @ Nassau Veterans Memorial Coliseum (Uniondale, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.), 03/11/10

Από τον Γιάννη Κοτζιά, 20/12/2010 @ 12:26
Είμαι πολύ περίεργος πόσο κόσμο θα μάζευε μια συναυλία των Dave Matthews Band στην Ελλάδα και πολύ θα ήθελα να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, άλλα επιτρέψτε μου να θεωρώ εντελώς απίθανο το σενάριο μιας συναυλίας του Dave Matthews και της παρέας του εδώ. H ελληνική ιδιοσυγκρασία δε μπορεί να ταυτιστεί πολύ εύκολα με το χαρακτήρα και την ποιότητα ενός εκ των πιο γνωστών jam συγκροτημάτων της Αμερικής. Οι Dave Matthews Band στις Η.Π.Α. δεν είναι απλώς μεγάλο, αλλά τεράστιο όνομα που, με κανένα απολύτως ίχνος υπερβολής, συναγωνίζονται με άνεση τη δημοτικότητα των πιο γνωστών συγκροτημάτων του κόσμου.

H φήμη των Dave Matthews Band στη μουσική πιάτσα δεν έχει κτιστεί γύρω από την, αδιαμφισβήτητης ποιότητας, δισκογραφία τους, αλλά κυρίως από τις μυθικές live εμφανίσεις τους, στις οποίες το συγκρότημα ποτέ δεν παίζει το ίδιο setlist και όταν ανεβαίνει στη σκηνή... ξεχνάει να κατέβει. Μπορεί να είναι εμπορικοί (πέντε συνεχόμενα «Νο. 1» album στο Billboard), αλλά δεν παύουν να είναι γνήσια τέκνα της αμερικανικής jam παράδοσης, άξιοι συνεχιστές της Grateful Dead κληρονομιάς.

Mε αυτά δεδομένα, οι προσδοκίες μου για τη συναυλία της 3ης Νοεμβρίου στο Nassau Veterans Memorial Coliseum είχαν εκτοξευθεί στα ύψη. Ελάχιστα εισιτήρια είχαν μείνει απούλητα, αλλά ο Αmos Lee που άνοιξε τη βραδιά έπαιξε σε λιγοστό κόσμο, καθώς η πλειοψηφία του κοινού, κατά την προσφιλή αμερικανική συνήθεια, είτε κατέφθανε τελευταία στιγμή στο συναυλιακό χώρο, είτε πηγαινοερχόταν στα bars για να προμηθευτεί αμέτρητα λίτρα μπύρας. Συμπαθητικός ο Amos Lee, με τις country / folk μελωδίες του, μας κράτησε συντροφιά για κάτι παραπάνω από μισή ώρα.



Είχε έρθει ή ώρα για το μεγάλο πανηγύρι, καθώς οι μουσικοί του Dave Matthews και ο ίδιος έπαιρναν τις θέσεις τους επάνω στη σκηνή. Η ανατολίτικη μελωδία του "The Last Stop" προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στην τεράστια fanbase του συγκροτήματος που «ψοφάει» για κομμάτια που δε βλέπει συχνά στο setlist. Ακολουθούν δύο πιο ήρεμα κομμάτια, το "Proudest Monkey" και το "Satellite", και ήδη η επταμελής μπάντα έχει αρχίσει τα όργια της. Ο Dave Matthews είναι η κεντρική μορφή, αλλά έχει την τύχη να περιτριγυρίζεται από εξαιρετικής ποιότητας μουσικούς, όπως ο drummer Carter Beauford και ο βιολιστής Boyd Tinsley.



Στο πανέμορφο "#41" όλο το γήπεδο τραγουδάει στίχο - στίχο, ενώ ο μαγευτικός ήχος του σαξοφώνου δένει απολύτως με τη νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα. Πίσω από το σαξόφωνο είναι ο Jeff Coffin, που εδώ και δύο χρόνια αντικαθιστά τον αδικοχαμένο LeRoi Μoore. Από τα ιδρυτικά μέλη των Dave Matthews Band, ο Moore πάντα θα μνημονεύεται από τον Matthews στα live τους και σε αυτόν εξάλλου είναι αφιερωμένο και το "Big Whiskey Αnd Τhe GrooGrux King", το πιο πρόσφατο album της μπάντας.



Οι ρυθμοί πέφτουν, καθώς ο Dave Matthews με την ακουστική του κιθάρα ερμηνεύει ένα από τα πιο παλιά τραγούδια του συγκροτήματος, το "I'll Back You Up". Από τα καλύτερα τραγούδια των Dave Matthews Band, το "Dancing Nancies" και το "Warehouse" που ακολουθούν αποτελούν άλλη μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη μπάντα να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στους αυτοσχεδιασμούς και να δώσει έναυσμα για χορό, ακόμα και στις κερκίδες.

Οι αυτοσχεδιασμοί θέλουν τη μαστοριά τους, γιατί μπορούν να καταντήσουν και το πιο βαρετό σημείο κάποιας συναυλίας. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει με τους Dave Matthews Band και σε όλες τις παρορμητικές τους εξάρσεις το μέτρο και η ποιότητα κυριαρχούν, ομορφαίνοντας την κάθε στιγμή. Παρών και ο εξαιρετικός κιθαρίστας Tim Reynolds, που μετά την πολύχρονη συνεργασία του με τον Matthews ως ντουέτο, τα τελευταία χρόνια λειτουργεί και ως ανεπίσημο μέλος της μπάντας, αναλαμβάνοντας και αυτός πρωτοβουλίες στα διάφορα τζαμαρίσματα.



Το "Don't Drink The Water" ακολουθεί μια αρκετά σπάνια στιγμή με το "Cry Freedom". Τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι βγαλμένα από τις εμπειρίες του Dave Matthews μεγαλώνοντας στη Νότια Αφρική κατά την περίοδο του Απαρτχάιντ. Το κέφι επιστρέφει με το "Rapunzel" και το "Ants Marching", ίσως το πιο αγαπημένο κομμάτι των Dave Matthews Band από τους fans και μία από τις λίγες σταθερές συνιστώσες στα setlist τους όλα αυτά τα χρόνια.

Έχουν περάσει ήδη πάνω από δύο ώρες ώστε να φτάσουμε στο encore. O Matthews επιλέγει να παίξει άλλο ένα ιδιαίτερο τραγούδι, το "Sister", που αν και ακυκλοφόρητο, είναι αρκετά δημοφιλές στους fans. Μετά το "Grey Street" ο Stefan Lessard τζαμάρει στο μπάσο του και ο Dave Matthews προχωράει σε μια διασκευή - σήμα κατατεθέν πολλών συναυλιών του συγκροτήματος. Πρόκειται για το "All Along The Watchtower", κομμένο και ραμμένο στον ήχο και το ύφος των Dave Matthews Band, σε μια καταπληκτική εκτέλεση που δικαιολογεί τον ισχυρισμό αρκετών πως το κομμάτι τους ανήκει πλέον.



Σχεδόν δύο ώρες και σαράντα λεπτά μετά την πρώτη νότα, το συγκρότημα αφήνει τη σκηνή. Δεν ξέρω αν οι Dave Matthews Band είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου, αλλά εάν κάποιος με ρώταγε κατά τη διάρκεια και τις ώρες που ακολούθησαν τη συναυλία, χωρίς σκέψη και συνεπαρμένος από αυτό που είχα δει, θα απαντούσα πως είναι. Όπως ορθώς έχει ειπωθεί, οι μεγάλες μπάντες φαίνονται στο σανίδι και στην περίπτωση των Dave Matthews Band αυτή η άποψη βρίσκει το καλύτερό της παράδειγμα. Ο συνδυασμός τόσων σπουδαίων τραγουδιών, η όλη στάση του συγκροτήματος, που έβγαζε μια αστείρευτη μουσική όρεξη, κατά τη διάρκεια του live, ένας αυθορμητισμός που σπανίως είχα βιώσει και τέλος η εκπλήρωση ενός μεγάλου απωθημένου αρκούν να κατατάξουν τη συγκεκριμένη συναυλία ανάμεσα στις κορυφαίες που έχω παρακολουθήσει.



Setlist:

The Last Stop
Proudest Monkey    
Satellite    
Corn Bread        
Seven
#41    
Spaceman    
Funny The Way It Is
I'll Back You Up
Dancing Nancies    
Warehouse
Shake Me Like A Monkey    
Don't Drink The Water    
Cry Freedom
You And Me        
Pantala Naga Pampa    
Rapunzel
Ants Marching
---------------------------------
Sister
Grey Street    
All Along The Watchtower

Γιάννης Κοτζιάς
  • SHARE
  • TWEET