Dark Funeral, Carach Angren, Hour Of Penance, The Unconfessed @ Κύτταρο, 11/12/16

Καταιγισμός ακραίου metal, δίχως έλεος και σταματημό

Από τον Αντώνη Κονδύλη, 13/12/2016 @ 15:11

Το συγκεκριμένο συναυλιακό event δεν ήταν για όλο τον κόσμο, ούτε καν για όλους τους μεταλλάδες. Τρία συγκροτήματα από το εξωτερικό και ένα εγχώριο συνέθεταν ένα σύνολο ακραίας μουσικής και ένα κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου μαζεύτηκαν στο Κύτταρο και μαζί με αυτούς πολλοί ακραιόφιλοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι είχαν μαζευτεί αρκετοί από πολύ νωρίς και με το πέρασμα της ώρας γέμισαν τον χώρο.

Τη βραδιά άνοιξαν οι The Unconfessed, με καλό ήχο, θυελλώδη ρυθμό, ξυραφένια riff και αρκετά thrash περάσματα. Δεμένοι, δουλεμένοι και τέρμα προβαρισμένοι παρουσίασαν κάτι που δεν σε κέρδιζε με την πρωτοτυπία του, αλλά ακουγόταν πραγματικά ωραίο. Ίσως αν περιοριζόταν η αμηχανία τους πάνω στη σκηνή, θα ήταν ακόμα καλύτεροι, αλλά σε κάθε περίπτωση στο τέλος κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα του κόσμου.

The Unconfessed

Στις 19:15 την συνέχεια έδωσαν οι Hour Of Penance οι οποίοι μας έρχονται από την Ιταλία. Επιδίδονται σε brutal death metal και ανέβηκαν στη σκηνή αποφασισμένοι να ισοπεδώσουν τα πάντα. Σχεδόν το κατάφεραν. Ο ήχος ήταν καλός, αν και θα τον προτιμούσα πιο ογκώδη, αλλά και πάλι αυτό δεν αφαίρεσε από το τέρας που ορθώθηκε μπροστά μας. Ο κτηνώδης ήχος τους συνδυαζόταν με τα τεχνικά σημεία της μουσικής και δημιουργούσε ένα πελώριο groove που υψωνόταν και σε καταπλάκωνε. Σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλοί με απόλυτα συμπαγή ήχο, όπως ακριβώς δηλαδή χρειάζεται για τον συγκεκριμένο υπό-ιδίωμα. Παρότι ο κόσμος ήταν αρχικά μουδιασμένος, στη συνέχεια η μπάντα κατάφερε να τον κερδίσει και να του τραβήξει το ενδιαφέρον με την άψογη απόδοσή της. Μετά από 60 λεπτά και ένα αχρείαστο (ως ενέργεια) encore αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι.

Hour Of Penance

Οι Carach Angren ήταν οι επόμενοι. Παίζουν συμφωνικό black metal και το πρώτο στοιχείο που παρατηρούσες είναι ότι δεν είχαν μπασίστα και μόνο μια κιθάρα στην παρουσία τους στη σκηνή, ενώ σε μια τέτοια περίπτωση είναι απαραίτητη η συμμετοχή των πλήκτρων, τα οποία γέμιζαν τον ήχο όποτε έπρεπε, όπως έκαναν και πολλά ακόμα πράγματα κατά τη διάρκεια της ζωντανής εμφάνισης των Ολλανδών.

Αυτό που με την πρώτη ματιά προκάλεσε εντύπωση (τουλάχιστον σε μένα) ήταν η δημοφιλία τους, η θέρμη και ο ενθουσιασμός με την οποία το ελληνικό κοινό τους υποδέχτηκε. Στο γεμάτο πλέον Κύτταρο ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε κάθε ήχο και κάθε κίνηση του frontman Seregor.

Carach Angren

Το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν βέβαια η έντονη θεατρικότητα και η εκφραστικότητα ιδιαίτερα του Seregor πάνω στη σκηνή. Ασταμάτητη κίνηση και επικοινωνία με το κοινό, χωρίς να χάνει το μέτρο. Τα πλήκτρα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο και καθοδηγούσαν τόσο την ατμόσφαιρα, όσο και γενικότερα τη μουσική ροή του συγκροτήματος.

Οι Carach Angren δημιούργησαν μια horror ατμόσφαιρα, με αρκετά πιασάρικα σημεία, που συνεπήραν και προφανώς άρεσαν στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού, που βεβαίως ανταποκρίθηκε και στην προτροπή για wall of death, κάτι σπάνιο για τόσο μικρό χώρο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ποικιλομορφία των συνθέσεων έκαναν το τελικό αποτέλεσμα πομπώδες και αρκετά ελκυστικό για μια ζωντανή εμφάνιση.

Μετά από 75 λεπτά και εν μέσω επευφημιών από το γεμάτο Κύτταρο, ολοκλήρωσαν μια ομολογουμένως εξαιρετική εμφάνιση, ενώ και οι ίδιοι έδειξαν την ικανοποίησή τους για την έντονη παρουσία και συμμετοχή του κόσμου.

Carach Angren

Τους Dark Funeral τους είδαμε για πρώτη φορά σε αυτήν την πόλη το 1998, σε μια βραδιά ακραίας μουσικής, αντίστοιχης με την εν λόγω, μαζί με την πρώτη φορά των Cannibal Corpse και τους Infernal Majesty.

Οι ζωντανές εμφανίσεις των Σουηδών ακολουθούν τη λογική των δίσκων τους. Είναι σταθερότατοι, αξιόπιστοι και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και εξάρσεις.

Dark Funeral

Ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:45 και έκαναν αυτό που όλοι περιμέναμε. Αρχικά, βέβαια, ο ήχος ήταν μέτριος, κάτι που έφτιαξε στην πορεία διατηρώντας κάποια συνήθη σκαμπανεβάσματα. Στην περίπτωση των Dark Funeral δεν έχουμε ούτε πλήκτρα, ούτε γλυκιές ατμόσφαιρες, ούτε φρουφρού και αρώματα. Καθαρό black metal, καταιγιστικό, δίχως έλεος και σταματημό. Οι Σουηδοί εξαπέλυσαν τα μαύρα έπη και ελευθέρωσαν τη βλάσφημη μουσική τους.

Επέλεξαν στιγμές από όλη τους την πορεία, η οποία ξεπερνάει πλέον τα είκοσι χρόνια. Ήταν εμφανής η σιγουριά που έβγαζαν πάνω στη σκηνή και η απόδοσή τους ήταν άψογη καθόλη τη διάρκεια, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται σε όλο αυτό. Το συγκρότημα είχε μια σκηνική παρουσία ψυχρή και θανατηφόρα, καμία σχέση δηλαδή με την πληθωρική παρουσία των Carach Angren.

Dark Funeral

Η μπάντα ήταν σε εξαιρετική φόρμα και με πλήρη επαγγελματισμό δεν σταμάτησαν να μας σφυροκοπούν, αλλά νομίζω ότι την παράσταση έκλεψε κατά κύριο λόγο ο Dominator (Nils Fjellström) στα ντραμς, ο οποίος είναι πραγματική μηχανή. Ασταμάτητος, με νεύρο ένταση και τεχνική. Από την άλλη ο Heljarmadr (Andreas Vingbäck) παρουσίασε, όπου οι περιστάσεις το απαιτούσαν, διαφορετική χροιά και χρώμα στα φωνητικά του, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη black metal ερμηνεία.

Η μαύρη παράσταση συνεχίστηκε με ενίοτε έντονες αντιδράσεις από το κοινό σε κομμάτια όπως τα "The Arrival Of Satan’s Empire", "My Funeral", "Goddess Of Sodomy", "The Dawn No More Rises", ή και πιο χλιαρές, χωρίς, όμως, να χάνεται η επαφή με το σκηνικό που είχαν στήσει οι Dark Funeral. Ολοκληρώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα αφήνοντας τους πάντες ευχαριστημένους και βέβαια εξουθενωμένους, όσους δηλαδή βρίσκονταν στο Κύτταρο από την αρχή της συναυλίας.

Dark Funeral

Ήταν μια βραδιά πραγματικά ακραίου metal με το κάθε συγκρότημα να προσφέρει κάτι το διαφορετικό. Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια μπάντα, γιατί όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, με βάση αυτό που μπορούν. Αυτό που κρατάμε είναι τόσο οι εξαιρετικές και άρτιες εμφανίσεις των συγκροτημάτων, αλλά και η παρουσία του κόσμου που γέμισε το Κύτταρο.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon

SETLIST

Unchain My Soul
666 Voices Inside
The Dawn No More Rises
The Arrival Of Satan's Empire
Stigmata
As I Ascend
The Eternal Eclipse
Ravenna Strigoi Mortii
Goddess Of Sodomy
As One We Shall Conquer
Thy Legions Come
Shadows Over Transylvania
My Funeral

Encore:
Nail Them To the Cross
Atrum Regina
Where Shadows Forever Reign

  • SHARE
  • TWEET