Chick Corea Elektric Band @ Metropolis Arena, Σκόπια, 02/07/17

Πριν από λίγες ημέρες παρακολούθησα μία από τις πιο συγκλονιστικές συναυλίες που έχω πάει. Πλέον, είναι ξημερώματα Πέμπτης και μην έχοντας ύπνο, αποφάσισα να γράψω γι' αυτή. Πληκτρολόγιο και ποντίκι ανά χείρας και ξεκινάμε...

Αναφέρομαι στον Chick Corea και τη θρυλική ηλεκτρική του μπάντα! Καθώς ο χώρος του fusion δεν είναι το δυνατό μου σημείο - εν αντιθέσει με την αρέσκεια  μου για αυτό - είχα κάποιες αμφιβολίες περί ανταπόκρισης ή μη του live. Σκέφτηκα, όμως, πως τουλάχιστον θα άξιζε η προσπάθεια.

Αρχικά, βλέποντας το πρόγραμμα της περιοδείας είπα στον εαυτό μου πως «πάλι θα ξενιτευτώ», αφού η Ελλάδα δεν είχε συμπεριληφθεί σε αυτό, παρότι θα δίνονταν δύο συναυλίες στη γειτονιά μας, στο Βελιγράδι και τα Σκόπια. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αποκλείστηκε το πρώτο, συνεπώς η επιλογή ήταν μία, αυτή των Σκοπίων. Μία πόλη, ειρήσθω εν παρόδω, όχι ιδιαιτέρως όμορφη, με εμφανές στο κέντρο της ένα αποτυχημένο fusion (μτφρ. λεξικού: mixing or uniting of different things into one) από μουσουλμάνους, χριστιανούς, αθίγγανους και τα μεγαλεπήβολα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Φιλίππου Β' και του Ιουστινιανού.

Πάμε, όμως, στα της συναυλίας. Το Metropolis Arena, χωρητικότητας περίπου 4.000 ατόμων και όχι κάτι ιδιαίτερο από πλευράς αρχιτεκτονικής - αισθητικής,  βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη. Φτάνοντας, είχα την τύχη να πετύχω τον Frank Gambale για λίγα λεπτά έξω από το κτήριο και να βγάλω μία φωτογραφία μαζί του. Το booklet του CD του δυστυχώς έμεινε πίσω στην Ελλάδα, οπότε έχασα την ευκαιρία να μου το υπογράψει... Μετά από την καθιερωμένη βόλτα στον χώρο για την εξοικείωση μαζί του, κάθισα στη θέση μου, μόλις στη δεύτερη σειρά και σχεδόν στο κέντρο, καθώς η τιμή του εισιτηρίου μού το επέτρεψε. Η χαρά μου γι' αυτό ήταν απεριόριστη!

Καθώς ο κόσμος άργησε να συγκεντρωθεί, η εμφάνιση ξεκίνησε με καθυστέρηση 45 λεπτών. Επί σκηνής, λοιπόν, οι Frank Gambale, John Patitucci, Eric Marienthal και Dave Weckl υπό του «μαέστρου» Chick Corea! Κυριολεκτικώς κάποιοι από τους καλύτερους μουσικούς του 20ου  αιώνα. Όλοι μαζί σε μία μπάντα, που για κάθε μουσικό που συμμετέχει σε αυτήν αποτελεί ορόσημο στην πορεία του. Ξεκίνησαν με το "Charged Particles" από το "Beneath The Mask" του 1991. Ένα κομμάτι που απογειώνεται μετά από μία ευχάριστη και εύληπτη μελωδία των πλήκτρων. Ταυτοφωνίες κιθάρας - σαξοφώνου και πρώτος στον χορό των αυτοσχεδιασμών ο Gambale. Ακολούθησε το μυσταγωγικό "Trance Dance", με τον Patitucci να μην «παίρνει τα μάτια» πάνω από τον Chick όσο σολάρει.

Είχε γέλιο η σκηνή κατά την οποία, ενώ μία φωτογράφος συνέχιζε να τραβάει φωτογραφίες όρθια εμποδίζοντας στους καθήμενους να παρακολουθήσουν τη συναυλία, ο Chick της έκανε το γνωστό νόημα πως θα της «έκοβε το κεφάλι» εάν συνέχιζε. Ευτυχώς, για το καλό όλων, και κυρίως αυτής, σταμάτησε μετά από αυτή την παραίνεση.

Στη συνέχεια, ο ιθύνων νους της μπάντας, παίρνοντας το μικρόφωνο, προλόγισε το "C.T.A." του Jimmy Heath από τις ηχογραφήσεις του Miles Davis στη Blue Note Records (διασκευασμένο και στο "Paint The World" της Chick Corea Elektric Band II, 1993). Βεβαίως, το κομμάτι δεν διήρκησε 3:30 λεπτά, αλλά σίγουρα γύρω στα δέκα, συμπεριλαμβάνοντας τους αυτοσχεδιασμούς όλων των οργάνων. Θα ήθελα να επισημάνω ότι το κοινό φάνηκε πως δεν είχε εξοικείωση με jazz συναυλίες, καθώς δεν χειροκροτούσε μετά τα solo των μουσικών, όπως είθισται σε αυτές. Βέβαια, όσο περνούσε ο χρόνος και με την παρότρυνση του Chick άρχισε να αποκτά αυτήν τη συνήθεια.

Σειρά είχαν τα "Alan Corday" και "Beneath The Mask". Στο πρώτο, με τις ισπανικές επιρροές, είχαμε αλλαγές οργάνων. Ο Chick Corea, με την προσηνή μορφή του, κάθισε στο ακουστικό πιάνο με ουρά και δημιουργούσε διάφορους ήχους πειράζοντας τις χορδές. Ο Gambale πήρε την ακουστική του κιθάρα, η οποία ακουγόταν ξεκάθαρα και ισοδύναμα με τα άλλα όργανα και μας άφησε όλους αποσβολωμένους με το solo του. Ο Marienthal χρησιμοποίησε το σοπράνο σαξόφωνο του, με τον τόσο ευγενή ήχο, για τον δικό του μαγευτικό αυτοσχεδιασμό.

Το δεύτερο κομμάτι ξεκίνησε με ένα τρελό solo του Weckl, ο οποίος, να σημειώσουμε, έχει παίξει κυριολεκτικά με όλους και έχει καθορίσει με το παίξιμό του τη σύγχρονη jazz/fusion. Επίσης, τα slap του Patitucci είχαν την τιμητική τους. Δεν μπορώ να ξεχάσω το πρόσωπό του ενώ έπαιζε. Κάθε νότα και ένας μορφασμός. Βρισκόταν σε αδιάλειπτη έκσταση. Άλλον μουσικό να χαίρεται τόσο ένα live, προσωπικά δεν έχω δει. Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν και οι φράσεις που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα πλήκτρα και το σαξόφωνο, ενώ στο τελευταίο πολυεπίπεδο solo του κομματιού ο Eric Marienthal πρέπει να έφτασε πραγματικά στα όρια του, πηγαίνοντας το όργανο σε άλλο επίπεδο. Οι αγκαλιές και οι χειραψίες μεταξύ των μουσικών στο τέλος ήταν δείγμα της προσωπικής ευχαρίστησης και επιτυχίας που ένιωθαν για την απόδοσή τους.

Όσον αφορά τον ήχο, ήταν καταπληκτικός. Αρνητικό σημείο αποτελεί το γεγονός ότι όταν δεν έπαιζαν οι μουσικοί, αλλά και στα ήρεμα σημεία της ζωντανής εμφάνισης, o εξαερισμός ακουγόταν αρκετά δυνατά.

Το τελευταίο κομμάτι του κανονικού set ήταν το "Silver Temple" και γρήγορα επέστρεψαν για το καθιερωμένο encore. Σε αυτό, αρχικά ο Chick βρισκόμενος στο κέντρο της σκηνής με το keytar, έπαιξε ένα σύνολο δομημένων φράσεων, παιχνιδιάρικων και παραλλαγμένων κάθε φορά, που το κοινό επαναλάμβανε αμέσως μετά. Συνέχισαν με το "Got A Match?" του πρώτου δίσκου, μην εκπληρώνοντας την έντονη μύχια επιθυμία μου - νομίζω και πολλών άλλων - να ακούσω το μοναδικό "Spain". Ο Chick εξακολουθούσε να παίζει όρθιος με το keytar και κάθε μέλος αυτοσχεδίασε σε αυτό το κομμάτι. Είχε πολύ ενδιαφέρον στο τέλος το αυτοσχεδιαστικό ντουέτο Corea και Weckl, οι οποίοι «συνομιλούσαν» μεταξύ τους, ενώ παράλληλα η μελωδία του πρώτου είχε το χαρακτηριστικό της ερωτοαπάντησης.

Για το καλό όλων μας, οι μουσικοί δεν άφησαν τα όργανα τους, αλλά μας προσκάλεσαν να σηκωθούμε από τις καρέκλες και να προσεγγίσουμε τη σκηνή για το "Light Years" με τη διάχυτη funky χροιά, κάτι που όλοι διασκεδάσαμε ιδιαιτέρως!

Κάπου εκεί η συναυλία και η κοινωνία της μουσικής έχουν τελειώσει. Κάλυψαν όλη τη δισκογραφία τους πλην ενός άλμπουμ, του "Inside Out". Μία παρέα νέων τραγουδά τη μελωδία του "Spain" και χτυπάει παλαμάκια στον ρυθμό. Κρίμα που δεν το ακούσαμε ζωντανά... Είναι γνωστό, όμως, πως οι jazz μουσικοί δεν επαναλαμβάνονται. Άλλωστε, κάθε live είναι διαφορετικό από το άλλο. Εάν κρίνω από τα πολύ θερμά χειροκροτήματα, θα πω πως το κοινό εκεί είναι διψασμένο και περιμένει με αδημονία τέτοιες εμφανίσεις. Μήπως όμως και εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν είμαστε; Πιστεύει κανείς ότι η αντίστοιχη εμφάνιση στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να μαζέψει 4.000 θεατές;

Αυτά που κρατάω είναι πολλά. Περισσότερο, όμως, είναι η μουσική ευφυΐα, η αντίληψη και οι απεριόριστες ικανότητες που κατέχουν. Διέπονται από μία απύθμενη μουσικότητα που την εκφράζουν σε κάθε φράση, είτε πολύπλοκη, είτε απλή, παίζοντας το fusion - μία συναισθηματική μουσική για αυτούς που μπορούν να την καταλάβουν - στα καλύτερά του.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω μία διαφωνία που έχω με έναν φίλο μου, η οποία έχει να κάνει με το εάν μία συναυλία αποτελεί οπτικοακουστικό ή μόνο ακουστικό γεγονός. Στην παρούσα υπήρξαν σημεία στα οποία έκλεινα τα μάτια και απολάμβανα μονάχα τη μουσική. Μετά από αυτό, λοιπόν, νομίζω πως μπορώ να υποστηρίξω ότι υπό συνθήκες, ναι, μπορεί να αποτελέσει μόνο ακουστικό γεγονός...

Δρακάκης Γιάννης
johndrakakis@yahoo.com