Candlemass, Trouble, Ghost, Hell, Lord Vicar @ Fuzz, 08/10/11

Από τους Κώστα Πολύζο, Αντώνη Κονδύλη, 10/10/2011 @ 14:50
Συναυλιακή ονείρωξη. Μόνο αυτές οι δυο λέξεις μπορούν να περιγράψουν το τι αισθάνθηκε ο οπαδός του doom metal όταν πριν από μερικούς μήνες διαδόθηκε η είδηση της συνύπαρξης των Trouble και Candlemass στην ίδια σκηνή, στις 8 Οκτωβρίου. Τα νέα έγιναν καλύτερα όταν προστέθηκαν στο billing οι Lord Vicar, οι «καινούργιοι» Hell και οι Ghost, ένα από τα πιο «καυτά» ονόματα στο σημερινό metal χάρτη. Τα νέα έγιναν «super» όταν επίσης μαθεύτηκε ότι οι Candlemass θα απέδιδαν ζωντανά ολόκληρο το παρθενικό τους άλμπουμ, "Epicus Domicus Metallicus", με τον τότε τραγουδιστή τους. Τι είπατε; Mini festival; Ε ναι, κάπως έτσι ήταν και πραγματικά το ελληνικό κοινό δε μπορούσε να μην υποστηρίξει ένα live τόσων καλών ονομάτων. Το βράδυ του Σαββάτου είχε καλές και κακές στιγμές από τις μπάντες, θεατρικότητα, ποικίλα σχόλια από τους οπαδούς για κάθε group αλλά πάνω από όλα ένα συγκλονιστικό headline group. Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι από την αρχή.

Ήταν ήδη 17:30 όταν οι Φινλανδοί Lord Vicar έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Για την επόμενη μια ώρα αυτό που ακουγόταν από τα ηχεία ήταν καλής ποιότητας doom/stoner, βασισμένο στις ιδέες που είχαν όλοι οι πάλαι ποτέ μεγάλοι του είδους, έχοντας κυρίως αργά και βαριά ριφάτα μέρη, με λίγα σχετικά γρήγορα ξεσπάσματα ανά τραγούδι, αλλά και συνθέσεις πιο γρήγορου tempo. Το συγκρότημα επιβεβαίωσε ζωντανά το πολύ καλό όνομα που έχει δημιουργήσει στους απανταχού κύκλους του είδους. Με σύμμαχο τον καλό ήχο απέδωσαν τις συνθέσεις τους όσο πιο καλά μπορούσαν. Ο κόσμος, που ήταν ήδη αρκετός, σχεδόν γεμίζοντας από νωρίς το χώρο, ήταν κάπως μουδιασμένος. Παρ' όλα αυτά, η εμφάνιση των Lord Vicar ήταν σε τέτοιο επίπεδο, που κέρδισε αρκετούς από αυτούς, κάτι που αποδείχτηκε από το ζεστό χειροκρότημα του κοινού και ανάμεσα στα τραγούδια αλλά και μετά το πέρας αυτών. Οι μεγάλοι πατέρες του doom μπορούν να πουν άνετα ότι έχουν ένα πολύ καλό και δημιουργικό γιο.

Θοδωρής Μηνιάτης

Από τη δική μου σκοπιά, οι Lord Vicar ήταν τουλάχιστον βαρετοί και αυτό δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι το doom που παίζουν είναι πιο προβλεπόμενο και από την πρώτη εβδομάδα στον Ε.Σ. ή ότι εγώ πλέον δε μπορώ να εκτιμήσω αυτό το είδος μουσικής, αλλά όπως και να έχει περίμενα τους Hell για να έρθω στα ίσα μου.



Το σοκ με την πάρτη τους το είχα πάθει το καλοκαίρι στο Download Festival, που τους είχα δει με περισσή άνεση στην πρώτη σειρά και γούσταρα πολύ, οπότε αυτή τη φορά τους είδα προετοιμασμένος για το οπτικό-ακουστικό θέαμα που προσφέρουν. Οι Hell, πέραν του ότι έχουν ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ, προσφέρουν κάτι διαφορετικό, στο οποίο όμως το show υποστηρίζει τη μουσική και όχι το αντίθετο. Χωρίς να έχουν τον ήχο σύμμαχό τους, ειδικά στις κιθάρες, ερμήνευσαν τα περισσότερα τραγούδια από το ντεμπούτο άλμπουμ τους (αλήθεια, παρατήρησε κανείς ότι η βραδιά ήταν στηριγμένη σε τρία debut album;), ξεκινώντας δυναμικά με το "Let Battle Commence" και συνεχίζοντας με το "On Earth As It Is In Hell". Κορυφαίες στιγμές το αγαπημένο μου "The Quest" και το κλείσιμο του "Save Us From Thos Who Would Save Us", ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο όλο θέαμα του "Blasphemy And The Master".



Τα μέλη της μπάντας είναι μεγάλες μορφές, έχοντας ως μουσικό ηγέτη τον (κιθαρίστα) K. Bower, αλλά πραγματικό πρωταγωνιστή επί σκηνής τον αδερφό του, D. Bower, και φυσικά τον πολύ Andy Sneap να τους ανεβάζει επίπεδο. Είναι όμως οι δύο εναπομείναντες που σπάνε το cult-όμετρο, έτσι δεν είναι;

Συλλέγοντας απόψεις, κάποιοι εντυπωσιάστηκαν από τη θεατρικότητα του show και κάποιοι τη βρήκαν μάλλον υπερβολική. Προσωπικά χάρηκα το set τους, χωρίς να ξετρελαθώ και με μειωμένη την έκπληξη της πρώτης φοράς. Πάντως, έχω την εντύπωση ότι κέρδισαν πολύ κόσμο με την εμφάνιση αυτή και με το νέο άλμπουμ θα χαρούμε να τους ξαναδούμε...

Χρήστος Καραδημήτρης

Έχοντας παρακολουθήσει ζωντανά τους Ghost άλλη μια φορά, όπου δε μου είχαν αφήσει και πολύ καλές εντυπώσεις, καθώς είχαν παρουσιαστεί χωρίς νεύρο και με μέτριο ήχο, από τη συγκεκριμένη εμφάνιση δεν περίμενα τίποτα το ιδιαίτερο. Ομολογώ ότι διαψεύστηκα, καθώς στην Αθήνα ήταν πολύ καλύτεροι και το αποτέλεσμα προκαλούσε τουλάχιστον το ενδιαφέρον.



Το πρώτο πράγμα που προσέχεις σε αυτό το συγκρότημα δεν είναι άλλο από την πρωτότυπη και ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία, η οποία, σε συνδυασμό με την στατικότητα των μελών πάνω στη σκηνή, αποτελεί μέρος του σκηνικού και της ατμόσφαιράς τους. Η απόδοση τους ήταν καλή και σε αυτό συνέβαλε ο καλός και δυνατός ήχος. Εννοείται ότι, θέλοντας ή μη, το setlist στηρίχθηκε σε υλικό από το μοναδικό τους άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένης και της πολύ καλής διασκευής του "Here Comes The Sun" από τους Beatles. Λόγω image δε θα μπορούσε να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη επαφή με το κοινό, με μοναδική εξαίρεση προς το τέλος του set, όταν ο Papa Emeritus ευχαρίστησε τον κόσμο για την ανταπόκριση του. Στα αρνητικά είναι σίγουρα κάποια προ-ηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά, τα οποία ναι μεν βοηθούσαν σε ένα καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα σε ένα live αυτό που θες να δεις είναι η πραγματική ικανότητα της μπάντας να αποδώσει τα τραγούδια της πάνω στη σκηνή. Πέρα από αυτό όμως, πρόκειται για μια καλή εμφάνιση από τους Ghost και δίκαια στο τέλος κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού.

Αντώνης Κονδύλης

Προτελευταίο κεφαλαίο στον metal μαραθώνιο θα ήταν οι Trouble, ή μάλλον οι μουσικοί που απαρτίζουν αυτή τη χρονική περίοδο τους Trouble και ένας τραγουδιστής που δεν ταίριαζε καθόλου στο όλο ύφος και έδινε μια εικόνα άσχημη. Όπως είχε γίνει ήδη γνωστό από το 2009, τη θέση του μέχρι πρότινος frontman και cult personas Eric Wagner κατέχει ο Kory Clarke των Warrior Soul. Δυστυχώς, ο κύριος Clarke δεν έχει αποκηρύξει ακόμα το attitude που είχε με τους Warrior Soul. Δεν έχω κανένα απολύτως θέμα ούτε με τη μπάντα, ούτε με το είδος, το αντίθετο. Έχω όμως την εξής εικόνα στο μυαλό μου: όταν παίζεις doom metal και δεν είσαι η Χ νέα παρέα μουσικών που ξεκινάς την καριέρα σου, αλλά αντιθέτως είσαι ένας από τους νονούς ενός είδους, πρέπει -για μένα- να έχεις έναν τραγουδιστή που αξίζει να είναι σε αυτή τη θέση, πάνω από όλα γιατί έχει τσαμπουκαλίδικη «καθαρή» φωνή να υποστηρίξει τις συνθέσεις.



Ο Cory Clarke είναι μια χαρά. Δεν κάνει όμως για τους Trouble. Οι Trouble θέλουν ναι μεν να έχουν έναν ικανό frontman, ο οποίος πρέπει και να τραγουδάει και να καταλαβαίνεις τι λέει. O Clarke έχει μόνο το show, αφού ναι, είναι καλύτερα στημένος από τον Wagner στο σανίδι. Η εμφάνιση που είχε επί σκηνής αλλά και το macho παρουσιαστικό α λα Sebastian Bach παρέπεμπε σε αμερικανική hard rock μπάντα και όχι σε κάποιον που τραγουδάει συνθέσεις οι οποίες, όταν κυκλοφόρησαν, «έκλαιγαν τα βουνά». Ναι, έχει δώσει μια ώθηση και δυναμική επί σκηνής στη μπάντα, αφού είναι αρκετά «ξεσηκωτικός». Τι να το κάνω όμως όταν αντί να τραγουδάει φωνάζει βραχνιάζοντας από το μικρόφωνο; Τι να το κάνω που έχει προσφέρει μια αλήτικη οπτική στους Trouble; Όλα αυτά καλά, αλλά για άλλο μουσικό είδος, όχι για το doom.



Τραγούδια ύμνοι όπως τα "Assassin", "Wickedness Of Man", "At The End Of My Daze", "Come Touch The Sky" και "The Sleeper" τα βίωνες μόνο εξαιτίας της ανατριχίλας που προκαλεί η μουσική τους. Ευτυχώς, οι υπόλοιποι είχαν πολύ καλή απόδοση και σε συνάρτηση με τον πολύ καθαρό -τις περισσότερες στιγμές- ήχο απέδωσαν τα τραγούδια όπως τους άρμοζαν, δίνοντας το έναυσμα σε όσους ήταν από κάτω να κουνάνε ρυθμικά χέρια ή πόδια. Τι καλά που θα ήταν αν το μικρόφωνο κατείχε μια πιο «αντρική» γάργαρη φωνή, ώστε να πάει ψηλά τα κομμάτια. Το θέμα είναι τι θέλεις από έναν καλλιτέχνη. Παρόλο που το χειροκρότημα ήταν αρκετά ζεστό, προσωπικά δεν πήρα αυτό που ήθελα επουδενί εκείνο το βράδυ. Ίσως την άλλη φορά.

Θοδωρής Μηνιάτης

Η ώρα είχε έρθει, με τους Candlemass υπό τους ήχους του "Marche Funebre" να πατάνε τη σκηνή του Fuzz και για τις επόμενες δύο ώρες η λέξη που βρίσκεται πιο κοντά στο να περιγράψει την κατάσταση που επικράτησε είναι «κόλαση». Τέτοια καθολική πώρωση από κοινό σε live ούτε καν θυμάμαι πότε ήταν τελευταία φορά με την οποία ήρθα αντιμέτωπος και αυτό έδειξε πως η χώρα μας τους λατρεύει.



Με τις πρώτες νότες του "Mirror Mirror" ο κόσμος βγαίνει εκτός ελέγχου και η μπάντα δείχνει να το απολαμβάνει, ενώ ακολουθούν τα "If I Ever Die" και "Hammer Of Doom". Η συνέχεια για μένα προσωπικά ήταν πολύ συναισθηματική, καθώς τα "At The Gallows End" και "Samarithan" είναι από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια των Σουηδών. Μαζί με αυτά δυστυχώς έρχεται η συνειδητοποίηση του γεγονότος πως κάτι δεν πάει καλά με τον Lowe. Αυτό που αρχικά είχα κρίνει ως κάποια άτυχη στιγμή, φάνηκε να είναι επαναλαμβανόμενο κακό και όχι κάτι στιγμιαίο, καθώς εξακολουθούσε να χάνει και να μπερδεύει συχνά-πυκνά τους στίχους, ενώ παράλληλα η γενική παρουσία του ήταν αρκετά υποτονική και συγκρίνοντας τον (χάριν αστεϊσμού) με τον Cory Clarke, φαινόταν σαν ο ένας να είχε πάρει σπιντ και ο άλλος βάλιουμ.



Όμως όλα αυτά ήταν λεπτομέρειες, καθώς ο θρύλος Johan Langqvist ανέβηκε στη σκηνή και είχε έρθει η ώρα μαζί με τους πρώην συντρόφους του να αποδώσουν ζωντανά ένα δίσκο διαμάντι - από τους κορυφαίους του ιδιώματος και όχι μόνο, το "Epicous Doomicus Metallicus". Για σχεδόν μια ώρα οι Candlemass μας μετέφεραν στο μακρινό 1986, αναβιώνοντας αυτό το αριστούργημα, και ο κόσμος ανταποκρίθηκε δεόντως, χορεύοντας και τραγουδώντας καθ' όλη τη διάρκεια. Η μπάντα εξακολουθούσε να αποδίδει σε υψηλότατο επίπεδο και ο Langqvist, αν και κάπως νευρικός και μαγκωμένος, έβγαλε απίστευτη ποιότητα στις ερμηνείες του. "Solitude", "Demons Gate", "Crystal Ball", "Black Stone Wielder" και "Under The Oak", η μια κομματάρα πίσω από την άλλη και έχω μείνει αποσβολωμένος να παρακολουθώ, μέχρι που ήρθε το "A Sorcerer's Pledge" να με αποτελειώσει και τον κόσμο παρατεταμένα να τραγουδά στο τέλος.



Η μπάντα μάς χαιρετά μόνο για λίγο όμως, για να επανέλθει πάλι, αυτή τη φορά με τον Lowe, και να κλείσει αυτή τη φανταστική βραδιά με τα "Well Of Souls", "Emperor Of The Void" και το καταπληκτικό "Darkness In Paradise", στο οποίο οι Lowe/Langqvist μοιράστηκαν το μικρόφωνο.

Ναι, παρακολουθήσαμε μια μεγάλη και ιστορική εμφάνιση από τη μπάντα, καθώς δε νομίζω πως θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να ζήσουμε κάτι παρόμοιο από αυτούς. Ναι, ο Lowe με απογοήτευσε, όχι λόγω φωνητικής απόδοσης, αλλά λόγω της γενικής του παρουσίας. Ναι, το κοινό ήταν απίστευτο, τραγουδώντας σχεδόν κάθε στίχο και αποθεώνοντας τον θεό Leif Edling και την παρέα του, και ναι, οι Candlemass μάς δώσανε τα μυαλά στα χέρια, ανεβάζοντας πλέον κατά πολύ τον πήχη των αξιώσεων μου από μελλοντικές τους εμφανίσεις.

Setlist:

Marche Funebre
Mirror Mirror
If I Ever Die
Hammer of Doom
At the Gallows End
Samarithan
Solitude
Demons Gate
Crystal Ball
Black Stone Wielder
Under the Oak
A Sorcerer's Pledge
-----------------------
The Well Of Souls
Emperor of the Void
Darkness in Paradise

PS: Δεν είναι δυνατόν σε ένα οκτάωρης διάρκειας event να μη μπορεί ο κόσμος να βγει έξω να πάρει αέρα, να φάει ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Επίσης, η μεγάλη διάρκεια του live κούρασε πολύ και δεν επέτρεψε σε πολλούς να ευχαριστηθούν τους headliners όσο θα ήθελαν (μεταξύ αυτών και ο γράφων). Σε ανάλογες προσπάθειες στο μέλλον καλό θα είναι να προσεχθεί κάπως περισσότερο το χρονοδιάγραμμα. Α, και να μην το ξεχάσω, 5 euro η μπύρα (330ml) σε περίοδο κρίσης και με εισιτήριο 40-45 euro είναι too much. Αυτό βέβαια δεν είναι θέμα της διοργάνωσης.

Κώστας Πολύζος
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν


  • SHARE
  • TWEET