C.W. Stoneking, Appalachian Cobra Worshipers @ Fuzz Club, 22/05/15

«Και τώρα που τα ραδιόφωνα δεν παίζουν κάθε τρία λεπτά το "Love Me Or Die" θα βρεθεί κόσμος να γεμίσει το Fuzz;», ήταν η εύλογη ερώτηση σχετικά με τη δεύτερη εμφάνιση του C.W. Stoneking στη χώρα μας. Βρέθηκε τελικά και μάλιστα ένας πιο ομοιογενής κόσμος, χίπστερ ίσως, αλλά κυρίες με γούνες δεν εθεάθησαν αυτή τη φορά. Ίσως καλύτερα κιόλας γιατί ελλείψει πνευστών κάπως πιο ωμός ήταν ο ήχος του Αυστραλού παρά τα γυναικεία φωνητικά που συνόδευαν τα περισσότερα τραγούδια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, στην οποία βρίσκουμε τον Μανώλη Αγγελάκη που οι τελευταίες του μουσικές αναζητήσεις τον έχουν οδηγήσει στους Appalachian Cobra Worshipers. Απόλυτα ταιριαστό στο ύφος της βραδιάς, το συγκρότημα διασκευάζει blues-folk τραγούδια στα οποία δίνει έκταση αλλά και ατμόσφαιρα που μερικές φορές μόνο με πολύ φαντασία θα έβρισκες στα πρωτότυπα.



Με ένα setlist όχι ιδιαίτερα διαφορετικό από το τελευταίο που παρακολουθήσαμε στο Rocking.gr, ο Μανώλης Αγγελάκης κάποια στιγμή αστειεύτηκε ότι παίζουν μόνο δικά τους τραγούδια, λίγο πριν αποδώσει το "Gallows Pole". Κι αν αυτό ειπώθηκε σαφώς σε σαρκαστική διάθεση, δεν απέχει τελείως από την αλήθεια, αφού τα περισσότερα στοιχεία που βάζουν στη μουσική τους είναι δικά τους, από την ηλεκτρική ενορχήστρωση, την jam-αριστή ανάπτυξη μέχρι τη βασική μελωδία, κάτι που κάνει τα περισσότερα από αυτά αγνώριστα, πρωτόλεια αλλά και ταυτόχρονα φορμαλιστικά εξαντλημένα.



Παίζοντας περίπου τρία τέταρτα μας άφησε ακριβώς όπως πρέπει να συμβαίνει όταν ένα συγκρότημα ανοίγει μία συναυλία: Χορτάτους από τη μουσική τους αλλά όχι μπουχτισμένους, με διάθεση να ακούσουμε κι άλλο από αυτούς αλλά και έχοντας στρώσει το έδαφος για τον επερχόμενο καλλιτέχνη.

Ο απατεωνίσκος (με κάθε καλή έννοια) που ακούει στο όνομα C.W. Stoneking εμφανίστηκε υποδυόμενος την persona του εργάτη της αμερικανικής υπαίθρου της εποχής των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Τα εργατικά folk τραγούδια, οι ρυθμοί της Καραϊβικής και τα γνήσια ψευτο-αφρικανικά τραγούδια που διασκέδαζαν τον κόσμο της εποχής εκείνης ήταν και πάλι παρόντα, ενώ οι δύο κοπέλες συνέβαλαν κάποιες φορές σε πιο εκκλησιαστικές καταστάσεις και δεν ήταν λίγες οι φορές που μου ήρθε στο μυαλό η ταινία "Ο Απόστολος" του Robert Duvall.



Ξεκίνησε παίζοντας σχεδόν με τη σειρά τα τραγούδια του πιο πρόσφατου δίσκου του, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είχε τη μερίδα του λέοντος στη βραδιά αυτή, αφού τον ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο. Όχι μόνο ο κόσμος δεν έδειξε να νοιάζεται, όντας περισσότερο γνώριμος με το ύφος παρά με το ρεπερτόριο ακριβώς του C.W., αλλά ίσως και να ήταν καλύτερα από μουσικής πλευράς αφού το συγκεκριμένο σχήμα χωρίς τα πνευστά ξένισε ορισμένες φορές στις εκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών, όπως το "The Love Me Or Die", κι ας είχαν άλλη χάρη στην πιο τραχιά εκδοχή τους.



Αυτό που επίσης ήταν διαφορετικό ήταν οι πολύ πιο μετρημένες ιστορίες που μας έλεγε εισάγοντας κάθε τραγούδι, ιστορίες τραβηγμένες από τα μαλλιά της λογικής και προφανώς ενταγμένες στον ρόλο που υποδύεται επί σκηνής. Αν σε αυτά προσθέσουμε σαν χαρακτηριστικό μία γενική διάθεση του κοινού για χορό, που όμως διακόπτονταν διαρκώς από τους παράξενους ρυθμούς των τραγουδιών του Stoneking, έχουμε το γενικό αποτύπωμα της συναυλίας μέχρι λίγο πριν το τέλος. Εκεί τα πιο ξεδιάντροπα χορευτικά τραγούδια μας τίμησαν με την παρουσία τους και κάποια χορευτικά πηγαδάκια δημιουργήθηκαν.



Με ένα και μόνο encore και πάνω από μία (αλλά λιγότερο από μιάμιση) ώρα συναυλίας, o C.W. Stoneking ήταν λιγότερο εντυπωσιακός από την πρώτη φορά που τον είδαμε (ίσως ακριβώς λόγω επανάληψης και μόνο). Αν συνυπολογίσει κανείς και την ώρα που τελείωσε η συναυλία, το Σαββατόβραδο σαν να ήθελε κάτι ακόμα για να γεμίσει ιδανικά. Όμως η αξιοπιστία αυτού που κάνει και η ποικιλία που καταφέρνει να δώσει σε ένα περιορισμένης έκτασης μουσικό είδος μάλλον θα μας ξαναφέρει δίπλα του αν μας επισκεφθεί στο μέλλον.

Φωτογραφίες: Dimitris Fatisis