Blues Festival: Diz Watson, Blues Cargo, Gregg G. Ellis Blues Ensemble, Blues Therapy Band @ Stage Volume 1, 23/07/14

Ποσοτικά και καλλιτεχνικά όλοι αποκόμισαν αυτό ακριβώς που το μέγεθος των ονομάτων καθόριζε. Πιο μεγαλεπήβολα συμπεράσματα αναβάλλονται για το μέλλον

Από τον Κώστα Σακκαλή, 25/07/2014 @ 11:07
O συνδυασμός των λέξεων blues και festival πιστεύω ότι ήταν μεγαλύτερο, τελικά, κίνητρο από οποιοδήποτε άλλο για να μαζευτεί κόσμος στο Stage Volume 1 στα μέσα του καλοκαιριού. Γι' αυτό και λίγοι πιστοί τίμησαν τους καλλιτέχνες αν και την Τετάρτη μαζεύτηκαν οι περισσότεροι λίγοι (sic) από τις δύο ημέρες. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι μάλλον δεν βοήθησε και το γεγονός ότι για να καταλάβεις τι τελικά θα έβλεπες έπρεπε να παρακολουθείς αρκετά στενά το διαδίκτυο και τα social media αφού άλλαξαν οι ημερομηνίες και η σύνθεση των συγκροτημάτων ουκ ολίγες φορές και μάλιστα αρκετά απότομα στερώντας μας αν μη τι άλλο από μερικά από τα καλύτερα συγκροτήματα που θα μπορούσαμε να δούμε, καθόλου τυχαία αυτά που προέρχονταν από τη συμπρωτεύουσα.

Εν τέλει αυτό που η δεύτερη και τελευταία ημέρα αυτού του φεστιβάλ μας πρόσφερε ήταν δύο νεότερα και ανερχόμενα ονόματα της αθηναϊκής σκηνής, μία κλασική αξία και έναν δεύτερης κατηγορίας (αν όχι τρίτης) από άποψη δημοφιλίας ξένο μπλουζίστα. Όχι ότι όλο αυτό παίζει κάποιο ρόλο απλά είναι σημαντικό για να εκτιμήσουμε ότι οι 250 περίπου θεατές που βρέθηκαν τη Τετάρτη στο χώρο αγαπούσαν πραγματικά το blues και ήρθαν ως φίλοι του είδους παρά ως ελκυόμενοι του ονόματος των καλλιτεχνών. Μάλιστα θα πρέπει να εκτιμηθεί ότι ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν σίγουρα μεγαλύτερος από ότι κάθε συγκρότημα της ημέρας θα μάζευα κατά μόνας και ίσως αρκετοί και κατά ζεύγη. Κρατήστε αυτή την υποσημείωση για το τέλος του κειμένου.

Οι Blues Therapy που άνοιξαν τη συναυλία έδωσαν σε μεγάλο βαθμό και το στίγμα του τι θα ακολουθούσε με τα Chicago blues που τόσο (ίσως και αποκλειστικά) αγαπάμε στην Ελλάδα να υπερισχύουν. Απέδωσαν το είδος με πειστικό τρόπο και το σαξόφωνο έκανε τη διαφορά στα τραγούδια τους.

Blues Therapy

Το γεγονός ότι από τόσο νωρίς κατάφεραν να κουνήσουν αρκετά από τα σώματα των θεατών τους πιστώνεται. Από την άλλη θα ήταν υπερβολή να πω ότι ένιωσα ότι είναι κάτι παραπάνω (αλλά και κάτι λιγότερο) από μία καλή blues μπάντα να ακούς πίνοντας το ποτό σου.

Η συνέχεια ανήκε στους Gregg G. Ellis Blues Ensemble που παρότι έμειναν στο ίδιο ύφος ήταν πολύ πιο κιθαριστικοί κι ας είχαν μία κιθάρα αντί για τις δύο των Blues Therapy. H παράστασή τους ήταν αρκετά όμοια αυτής που λίγες ημέρες πριν είχαμε δει στους Royal Southern Brotherhood και θα μπορούσα να αφήσω εδώ το θέμα, αλλά πρέπει να τονίσω ότι τόσο η παρουσία περισσότερου κοινού τους έδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση όσο και ότι το γεγονός ότι αποδείχθηκαν πιο σπιρτόζοι δικαίως τους έδωσε τη θέση «πάνω» από τους Blues Therapy.

Gregg G. Ellis Blues Ensemble

Όντας όμως η δεύτερη φορά που τους βλέπω τόσο σύντομα νιώθω ότι «νομιμοποιούμαι» στα πλαίσια μίας πολύ καλής εμφάνισης να τονίσω ότι ο μονοδιάστατος τρόπος τραγουδιού του Γιαρέλη έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Οι Blues Cargo δεν θέλουν και πολλές συστάσεις για όσους ενδιαφέρονται για την ελληνική σκηνή. Όπου να 'ναι κοντεύουν τριάντα χρόνια στη σκηνή και η εμπειρία αυτή έκανε τεράστια διαφορά στην άνεση και την αυτοπεποίθηση με την οποία βγήκαν να παίξουν το υλικό τους. Και τονίζω το γεγονός ότι παρότι και κάποιες διασκευές δεν έλειψαν, στηρίχτηκαν πολύ σε δικά τους τραγούδια και μάλιστα τέσσερα εξ' αυτών ακυκλοφόρητα που περιμένουν να ηχογραφηθούν.

Blues Cargo

Ο συνδυασμός σαξόφωνου και πλήκτρων έφερε ένα σημαντικό και καλοδεχούμενο soul feeling στη βραδιά και η χορευτική διάθεση έφτασε στο ζενίθ της. Χαρακτηριστική και η ατάκα «εμείς παίζουμε χορευτική μουσική, παίζουμε blues» έτσι για να βάλουν μυαλό όσοι νομίζουν (ακόμα) ότι blues είναι οι ξενέρωτες μπαλάντες που χορεύαμε στο Δημοτικό μπας και χουφτώσουμε κανένα κοριτσάκι.

Ομολογώ ότι παρότι ξέρω ότι οι Blues Cargo έχουν το δικό τους κοινό και ότι ο Diz Watson δεν είναι δα και κανένα μεγάλο όνομα στα blues, δεν περίμενα ότι ανάμεσα στις εμφανίσεις των δύο αυτών ονομάτων θα άδειαζε ο χώρος του Stage Volume 1. Κι όμως, παρότι, τουλάχιστον στην αρχή, το κοινό δεν αποχώρησε εντελώς, σίγουρα όμως ακροβολίστηκε σε διάφορες γωνιές της αίθουσας αφήνοντας τον Diz Watson να παίζει μπροστά σε λίγους.

Diz Watson

Αυτός πάντως, ατάραχος, με μπλουζάκι Thelonius Monk, κάθισε ολομόναχος στο μέσο της σκηνής και άλλαξε αρκετά το σκηνικό αφήνοντας στην άκρη το Chicago και παίζοντας από honky tonk μέχρι blues της Νέας Ορλεάνης. Με όλα τα τραγούδια συνθέσεις άλλων, αλλά εξαιρετικές διασκευές, μας μετέφερε από τον κόσμο του παλιού του εργοδότη Dr. John έως τον Tom Waits και από τον Professor Longhair μέχρι τον Ray Charles. Η πιο συγκινητική στιγμή πάντως ήταν όταν ανακήρυξε το "I'd Do It All Again" του Jerry Lee Lewis, ένα τραγούδι για έναν ξεπεσμένο πρώην αστέρα, ως το theme song του και το εκτέλεσε εκπληκτικά. Το τέλος της βραδιάς βρήκε όλους τους συμμετέχοντες να τζαμάρουν στους λίγους θεατές που είχαν απομείνει μέχρι τότε.

Diz Watson

Από άποψη ποιοτική σαν κίνηση το διήμερο ήταν σίγουρα καλό αν και όχι εντυπωσιακό. Τα ονόματα που ήρθαν από το εξωτερικό πρόσθεσαν αξία στα τοπικά συγκροτήματα αλλά δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ένα θέαμα από αυτά που λέμε «δεν πρέπει να χάσεις». Είναι κυρίαρχη η αίσθηση ότι αυτό το φεστιβάλ ήταν μία δοκιμή των υδάτων, ένα τεστ με μικρό οικονομικό ρίσκο (τρεις μουσικοί που πιθανότατα δεν κόστισαν παραπάνω από ένα εισιτήριο αεροπλάνου και ένα ξενοδοχείο συν κάμποσες τοπικές μπάντες) με σκοπό να εξετασθεί η περίπτωση κάτι μεγαλύτερου στο μέλλον. Αν όντως αυτό ισχύει, ειλικρινά δεν ξέρω τι συμπέρασμα μπορεί να βγει από τις δύο αυτές βραδιές. Τόσο ποσοτικά όσο και καλλιτεχνικά νομίζω ότι όλοι αποκόμισαν αυτό ακριβώς που το μέγεθος των ονομάτων καθόριζε. Πιο μεγαλεπήβολα συμπεράσματα μάλλον αναβάλλονται για το μέλλον.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET