Blueneck, Ratrace @ 6 D.O.G.S., 30/11/13

Πολύ καλή απόδοση, αλλά όχι η καλύτερή τους εμφάνιση στη χώρα μας

03/12/2013 @ 12:44
Τελευταία μέρα του Νοεμβρίου και τι καλύτερο από το να ακούσεις live μια από τις πιο ταιριαστές μπάντες για φθινόπωρο-χειμώνα, τους Blueneck. Ένα συγκρότημα που υπήρχε ήδη από το 2000, όμως κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του το 2006 εκεί που το post-rock είχε ήδη αρχίσει τον κορεσμό του. Αυτό όμως δεν τους πτόησε και το εκπληκτικό "Scars Of The Midwest" σίγουρα απέδειξε ότι, παρ' όλο που το είδος βρίσκεται σε πτώση, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που θα ξεχωρίζουν και θα συμπυκνώνουν την ουσία ενός υπερδιαφημισμένου αλλά ποιοτικού είδους.

Φτάνοντας στον χώρο της συναυλίας κατά τις 21:30, νόμιζα ότι είχα πάει σε λάθος μέρος. Η προσέλευση ήταν απογοητευτική (περίπου 20 άτομα). Βέβαια υπήρχαν πολλές συναυλίες εκείνες τις μέρες και την ίδια ώρα στο Gagarin έπαιζαν οι New Model Army, οπότε ίσως κάπως να δικαιολογείται ο πολύ λίγος κόσμος.

Είκοσι λεπτά αργότερα και ενώ το κοινό είχε αυξηθεί κατάτι, οι Ratrace έκαναν την εμφάνισή τους. Παρότι δεν τους γνώριζα, μπορώ να πω ότι με κέρδισαν. Στα περίπου 25 λεπτά που ήταν πάνω στη σκηνή, μίλησαν ελάχιστα, έβγαλαν αρκετή ενέργεια (ειδικά ο drummer με τον κιθαρίστα) και έπαιξαν δουλεμένες συνθέσεις post-rock μπολιασμένες με αρκετό alternative που σε αρκετά σημεία σε παρέσερναν να κουνηθείς στον ρυθμό τους. Ο ήχος ίσως τους αδίκησε λίγο, καθώς το μπάσο ήταν πολύ δυνατά ενώ τα φωνητικά πολύ χαμηλά. Έδειξαν όμως ότι έχουν μέλλον μπροστά τους και μπορούν να κάνουν το βήμα παραπάνω.

Στις 22:40 η εξάδα(!) των Blueneck ανεβαίνει στη σκηνή. Στη σύνθεση της μπάντας έχει προστεθεί ένα ακόμα μέλος που κύριο μέλημά του είναι τα εφέ και κάποια προηχογραφημένα, αλλά σε κάποια τραγούδια αναλαμβάνει ρόλο κιθαρίστα και πληκτρά. Παιδί για όλες τις δουλειές δηλαδή. Αφού μας χαιρέτησαν και μας ευχαρίστησαν για την παρουσία μας, ενώ από κάτω είχαμε αυξηθεί και ήμασταν γύρω στα 60 άτομα, για τα επόμενα 80 λεπτά οι Blueneck έβαλαν τα δυνατά τους προκειμένου να αποδώσουν ζωντανά αυτό που συμβαίνει στους δίσκους τους.

Με σύμμαχο τον καλύτερο ήχο που είχαν ποτέ στην Ελλάδα, ξεκίνησαν εντυπωσιακά. Το μοτίβο γνωστό: Ηρεμία που ακολουθείται από ξεσπάσματα. Με τα φωνητικά του Duncan Attwood να ξεκινάνε την πλειοψηφία των κομματιών, η εμφάνισή τους άρχισε να φέρνει αναμνήσεις από εκείνη ενάμιση χρόνο πριν. Το setlist βασίστηκε σε κομμάτια από τις τελευταίες τους κυκλοφορίες, υπήρξε, όμως, εκπροσώπηση κομματιών από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Μάλιστα, έπαιξαν και ένα καινούργιο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2014, το οποίο με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπήρξαν και ένα-δυο κομμάτια τα οποία δεν είχαν ξαναπαιχτεί ποτέ live, τα οποία αποδόθηκαν αρκετά καλά παρ' όλο το άγχος της μπάντας.

Το κλίμα μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού ήταν αρκετά χαλαρό. Πολλές φορές, ένας από τους κιθαρίστες έπαιρνε το μικρόφωνο και αστειευόταν όσο οι άλλοι κούρδιζαν. Όμως, σε ένα live post-rock που η ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσει η μπάντα είναι εξίσου σημαντική με την απόδοσή της, μάλλον αυτές οι χαλαρές στιγμές έκοψαν λίγη από την μαγεία του live. Ανέδειξαν όμως το πόσο άνετα αισθάνονται πλέον οι Blueneck να παίζουν στην Ελλάδα, αλλά και το πόσο αγαπητοί είναι στη χώρα μας.

Έπειτα από μία ώρα και είκοσι λεπτά (και μετά το καθιερωμένο encore), οι Blueneck αφήνουν τα μουσικά τους όργανα και αποχωρούν από τη σκηνή αφήνοντάς με με ανάμεικτες εντυπώσεις. Μπορεί η απόδοσή τους κατά την τρίτη επίσκεψη στη χώρα μας να ήταν πολύ καλή, αλλά η περσινή είναι αυτή που πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου...

Δημήτρης Κουτσούκος
  • SHARE
  • TWEET