Blue Oyster Cult, The Big Nose Attack @ Gagarin 205, 06/02/14

Άλλη μια εξαρετική εμφάνιση των Blue Oyster Cult και ένα συναυλιακό απωθημένο που επιτέλους εκπληρώνεται

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 07/02/2014 @ 15:33
Όταν έχεις να κάνεις με ένα από τα σημαντικότερα hard rock συγκροτήματα της δεκαετίας του 1970, το οποίο μάλιστα έχει αποδείξει πολλάκις σε όλες τις γενιές των Ελλήνων φίλων της rock μουσικής (ευτυχώς και σε μας τους νεότερους) την αξία του επάνω στο σανίδι, το ερώτημα για τον αν αξίζει να (ξανα-) δεις ζωντανά τους Blue Oyster Cult έχει μόνο καταφατική απάντηση. Κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτηκε και το αθηναϊκό κοινό που είχε γεμίσει από νωρίς το Gagarin, ευελπιστώντας σε μια ακόμη δεινοσαυρικών διαστάσεων εμπειρία.

Πριν όμως τα «κτήνη» εμφανιστούν στη σκηνή και αφού η ώρα κόντευε πλέον 22:00, είχαμε την τύχη να δεχτούμε μια πρώτη επίθεση από τις μεγάλες μύτες του Boogieman και του Little Τonni. Ο πρώτος στην κιθάρα, τη φωνή και τα περίεργα όργανα και ο δεύτερος στα τύμπανα, αμφότεροι πρώην μέλη των Down & Out αποτελούν το alternative / blues duo των Big Nose Attack. Με επιρροές από τους παλιότερους Tom Waits, Captain Beefheart και τους νεότερους Black Keys και White Stripes, παρουσίασαν σε 40 λεπτά της ώρας κομμάτια από τους δύο δίσκους τους και μια εξαιρετική διασκευή στο "Party Of Special Things To Do" του Captain Beefheart (ένα από τα τρία κομμάτια του Beefheart που είχαν διασκευάσει οι White Stripes το 2000 σε single για την Sub Pop).

The Big Nose Attack

Το ντουέτο παρουσιάστηκε πολύ καλύτερο απ’ όσο μπορεί να ακουστεί στο studio, με τον ήχο να είναι αναμενόμενα πολύ καλός ελλείψει μπάσου, και άρεσε περισσότερο στις πιο garage/blues εκφράσεις του. Καλύτερες στιγμές ήταν το υπερ-δυναμικό “Left Alone” και το heavy blues “Monday Morning Spaghetti”, ενώ απαρατήρητες δεν πέρασαν οι μικρές whammy pedal πινελιές και το vintage περίεργο πνευστό στο “All The Time”. Χωρίς να παίζουν εντός έδρας μιας και το κοινό στην πλειοψηφία του έχει διαφορετικές πρώτες προτιμήσεις, οι Big Nose Attack κέρδισαν το χειροκρότημα για την προσπάθειά τους και άφησαν μόνο θετικές εντυπώσεις. Προσωπικά θα φροντίσω να τους δω το συντομότερο και σε κάποια εντός έδρας εμφάνισή τους.

The Big Nose Attack

Setlist: A Bite To Eat / Yeah! (That Girl) / All The Time / Wild Cherry / Left Alone / Party Of Special Things To Do (διασκευή Captain Beefheart) / I Gotta Luv U / Spare Some Change / Monday Morning Spaghetti.

Ακριβώς στις έντεκα οι Blue Oyster Cult εμφανίστηκαν επιτέλους στη σκηνή φορώντας όλοι μαύρα γυαλιά, δίνοντας παράλληλα την αίσθηση -τουλάχιστον σε όσους τους είχαμε παρακολουθήσει το 2008 και το 2009- ότι συναντάμε παλιούς μας φίλους. Ο Jules Radino στα τύμπανα και ο εξαιρετικός Richie Castellano σε πλήκτρα και κιθάρα βρίσκονται πλέον μια δεκαετία στο πλευρό των παλιοσειρών Buck Dharma και Eric Bloom, ενώ μοναδικός «καινούριος» ήταν ο πολύπειρος μπασίστας Kasim Sulton.

Blue Oyster Cult

Από το δυναμικό "This Ain't The Summer Of Love" που άνοιξε το set φάνηκε πως το συγκρότημα θα πιάσει με την απόδοσή του τα γνωστά υψηλά στάνταρ που το χαρακτηρίζουν. Ο ήχος ήταν εξαρχής -χωρίς να είναι υποδειγματικός- πολύ καλός, με μοναδική ένσταση το γεγονός ότι οι κιθάρες δεν ακούγονταν όσο δυνατά θα θέλαμε. Το πρώτο μισό του set βασίστηκε κυρίως στις στη περίοδο '79 - '83, με τα επικά "The Vigil" και "Shooting Shark" να ικανοποιούν του πιο φανατικούς, ενώ στο "Dancin' In The Ruins" και πολύ περισσότερο στη κομματάρα "Burnin' For You" το κοινό συνόδευσε εξαιρετικά τους ικανότατους και στα δεύτερα φωνητικά Castellano και Sulton. Επειδή όμως όπως και να το κάνουμε τα παλιότερα έχουν τη χάρη, η (έστω και μικρή) διαφορά φάνηκε στα πιο δυνατά "OD'd On Life Itself" και "ME 262".

Blue Oyster Cult

Το πρώτο από τα highlight της βραδιάς ήταν η δεκάλεπτη εκτέλεση του "Then Came The Last Days Of May", όπου μετά το κανονικό μέρος του κομματιού, είδαμε τον Castellano να παίζει ένα από τα συγκλονιστικότερα solo που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία και τον Buck Dharma να παίρνει κατόπιν τη σκυτάλη, συνεχίζοντας στο ίδιο υψηλό επίπεδο μέχρι το τέλος του κομματιού. Δεύτερο highlight ήταν η γνωστή, διευρυμένη εκτέλεση του φοβερού και τρομερού "Godzilla", με τον κόσμο να τραγουδάει φυσικά στο ρεφρέν και τον Sulton να μας θυμίζει μερικές στιγμές από την πλούσια καριέρα του με Joan Jett, Meat Loaf και Todd Rundgren's Utopia πριν τα solo μπάσου και τυμπάνων.

Blue Oyster Cult

Τρίτο highlight και τελευταίο κομμάτι του main set ήταν το πιο επιτυχημένο singleτων Blue Oyster Cult, "(Don't Fear) The Reaper", με τον Buck Dharma να έχει την τιμητική του. Δεν ξέρω αν μετά από τόσα χρόνια και τις εκατοντάδες φορές που έχει παιχτεί το κομμάτι η εκτέλεσή του μοιάζει με τυπική υπόθεση για το συγκρότημα, το σίγουρο είναι όμως πως ο κόσμος πάντα θα ζητάει να το ακούει. Από τη στιγμή που το solo μετά την αλλαγή έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη των ροκάδων ως μια από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές στην ιστορία αυτής της μουσικής άλλωστε, δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά.

Blue Oyster Cult

Μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα, η πεντάδα αποσύρεται προσωρινά μέσα σε επευφημίες, με τις φωνές που ζητούν το "Astronomy" να ακούνται όλο και περισσότερο. Kάποιοι φανατικοί μάλιστα είχαν προετοιμάσει το έδαφος από νωρίς, δημιουργώντας το αντίστοιχο facebook event με τίτλο «We want Blue Oyster Cult to play "Astronomy" in Greece - θέλουμε οι Blue Oyster Cult να παίξουν το "Αstronomy" στην Ελλάδα».

Blue Oyster Cult

Πρώτο encore είναι το "The Red & The Black", όπου η τετράδα των Castellano / Dharma / / Bloom / Sulton συγκεντρώνεται προς το τέλος του κομματιού στα δεξιά τη σκηνής, θυμίζοντάς μας ποιος μπορεί να ροκάρει όπως πρέπει και ποιος όχι. Στη συνέχεια ο Castellano αναλαμβάνει τα πρώτα φωνητικά για το "Hot Rails To Hell" και η αγωνία για το εάν θα εκπληρωθεί το γνωστό απωθημένο των οπαδών κορυφώνεται. Βλέποντάς τον να κάθεται στα πλήκτρα για το επόμενο κομμάτι σκέφτομαι αστραπιαία πως η στιγμή έχει έρθει. Ο Bloom προλογίζει, τονίζοντας πως το επόμενο κομμάτι θα παιχτεί χωρίς να έχει γίνει ούτε μία πρόβα και τότε πλέον είμαι κατά 99% σίγουρος. Τα δικαιολογημένα μικρολαθάκια δεν αφαιρούν τίποτα από τη μαγεία του τραγουδιού, ο κόσμος τραγουδάει με όλη τη δύναμή του το lead μετά τη πρώτη στροφή, φωνάζει «hey» υψώνοντας τη γροθιά του, "Astronomy" στο grand finale και μπορεί πλέον να φύγει πλήρως ικανοποιημένος από το Gagarin.

Blue Oyster Cult

Κανένας δεν φεύγει όμως πριν η πόλη αρπάξει φωτιά, παρά τη βροχή που συνέχιζε να πέφτει. Εκτός από μάθημα στους νεότερους για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος να δανείζεται κανείς ένα riff των Black Sabbath, το "Cities On Flame With Rock Αnd Roll" αποτέλεσε το κατάλληλο encore σε μια συναυλία που κράτησε συνολικά δυο ώρες και ικανοποίησε απόλυτα τον κόσμο που γέμισε το Gagarin. Παρότι ο Bloom άφησε τα περισσότερα πρώτα φωνητικά (μην ξεχνάμε πως βρίσκεται πλέον στο 70ό έτος της ηλικίας του), η φιγούρα του επάνω στη σκηνή και η δεδομένη ικανότητά του ως frontman μας έφταναν, όπως μας έφτασαν και τα δεκαπέντε από τα πολλά σπουδαία κομμάτια που θα μπορούσαμε να έχουμε ακούσει. Όσον αφορά τους υπολοίπους, και ειδικότερα τον τεράστιο μουσικό που λέγεται Buck Dharma (κατά κόσμος Donald Roeser) ότι και να πούμε είναι λίγο. Όλοι τους άψογοι στους ρόλους τους, απέδειξαν πως η εμπειρία και η αξία δεν μετριέται μόνο με πωλήσεις και νούμερα, αλλά κυρίως βιώνεται στις ακροάσεις και τις συναυλίες. Βγάλτε όμως και έναν δίσκο, ρε παιδιά!
SETLIST

This Ain't The Summer Of Love
Golden Age Of Leather
Burnin' For You
Dancin' In The Ruins
OD'd On Life Itself
Shooting Shark
The Vigil
ME 262
Then Came The Last Days Of May
Godzilla (Feat. Bass & Drum Solo)
(Don't Fear) The Reaper

Encore:
The Red & The Black
Hot Rails To Hell
Astronomy
Cities On Flame With Rock Αnd Roll

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET