Blackfield @ Fuzz, 03/03/07

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 06/03/2007 @ 16:29
Οι συναυλίες από side-project γνωστών μουσικών έχουν πάντα ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το θετικό είναι πως μόνο και μόνο λόγω της συμμετοχής ενός γνωστού ονόματος στο project, η υποστήριξη του κοινού είναι δεδομένη. Έτσι έγινε και το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz.

Η παρουσία του χαρισματικού και πολυαγαπημένου από το ελληνικό κοινό Steven Wilson, ο οποίος μαζί με τον Ισραηλινό Aviv Geffen αποτελούν τον πυρήνα των Blackfield, ήταν αρκετή στο να προσελκύσει τόσο κόσμο, αρκετό για να γεμίσει το Fuzz, έστω και όχι ασφυκτικά.



Το αρνητικό, στην αντίπερα όχθη, είναι πως η μεγάλη πλειοψηφία των παρευρισκομένων αγνοεί ουσιαστικά τα μουσικά πεπραγμένα της ίδιας της μπάντας. Όσο καλή μουσική κοινώς και αν παράγει το γκρουπ, ποιος πραγματικά πιστεύει πως αν οι Blackfield ήταν το σχήμα κάποιου γνωστού στη χώρα του Ισραηλινού, και τίποτα παραπάνω, το Fuzz θα γέμιζε;



Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, και το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν σίγουρα υπέρ τόσο του συγκροτήματος, μιας και έπαιξε σε ένα γεμάτο χώρο και λογικά κέρδισε αρκετούς νέους οπαδούς, όσο και του κοινού το οποίο απόλαυσε άλλη μία υπέροχη βραδιά δια χειρός Wilson (είναι άλλωστε συνήθεια πλέον). Παρά το μειονέκτημα της όχι και τόσο συναυλιακής μουσικής τους, οι μελωδικοί, συναισθηματικοί και μελαγχολικοί art rock ήχοι των Wilson / Geffen που κατέκλυσαν το Fuzz για περίπου μιάμιση ώρα κατάφεραν να ευχαριστήσουν αλλά ακόμα και να ενθουσιάσουν πολλούς από εμάς, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, αν αναλογιστούμε το μάλλον πεσιμιστικό ύφος των στίχων τους.



Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε το ότι η μπάντα φάνηκε εξαιρετικά καλοδουλεμένη και προβαρισμένη, πράγμα σπάνιο για project, τόσο ώστε η απόδοσή της να είναι αισθητά βελτιωμένη σε σύγκριση με την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκε, το καλοκαίρι του 2005. Και μπορεί και οι δύο frontmen (ο Wilson και ο -Nick Cave meets Brian Molko- Geffen) να έδωσαν όλο τους τον εαυτό, ερμηνεύοντας παθιασμένα το κάθε κομμάτι, όμως η μεγάλη αποκάλυψη ήταν ο drummer, Tomer Z. Ο ίδιος κατάφερε να εντυπωσιάσει, χωρίς παράλληλα να είναι υπερβολικός στο παίξιμο του, όσο δύσκολο και αν είναι κάτι τέτοιο σε αργά και «σκοτεινά» κομμάτια. Προσθέστε στα παραπάνω και τον κρυστάλλινο ήχο που έβγαινε από τα ηχεία και το puzzle της εξαιρετικής Σαββατιάτικης συναυλίας θα ολοκληρωθεί.



Εντάξει, χάσαμε τον Isaac Hayes αλλά χαλάλι. Άντε και με τους Porcupine Tree σύντομα και πάλι κοντά μας...

Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα κομμάτια (με κάποια επιφύλαξη) : "Once", "1.000 People", "Christenings", "Epidemic", "Thank You" (Alanis Morissette cover), "Some Day", "Where Is My Love?", "End Of The World", "Blackfield", "It's Cloudy Now", "Hello", "Perfect World", "Open Mind".

  • SHARE
  • TWEET