Black Tusk, Sadhus @ Death Disco, 05/06/14

Πίστευα ότι μετά την ισοπεδωτική και μεγαλειώδη εμφάνιση των Neurosis πριν δύο μέρες, δεν θα είχα όρεξη να δω τίποτα άλλο ζωντανά για πολύ καιρό. Είδα και το μπλουζάκι με τα δρεπάνια που φόραγε (για λίγο) ο Jonathan Athon και έδεσε το γλυκό. Παραλίγο να παρεξηγήσω κάτι πριν καν το δω. Λάθος μου.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Μπήκα στον χώρο λίγα λεπτά πριν την εμφάνιση των δικών μας Sadhus. Ο προγραμματισμός ήταν ακριβέστατος και δεν υπήρξαν καθυστερήσεις. Ο κόσμος ελάχιστος, αρχικά. Είναι καλοκαίρι λέω. Έχει ποδόσφαιρο (παγκόσμιο κύπελλο) με ζωντανό αγώνα  (πάμε ρε Οράνιε!) την ώρα εμφάνισης των Αμερικάνων. Λογικό είναι σκέφτηκα... Αλλά πολύ απότομα, το μικρό μαγαζί σε μια γωνία στου Ψυρρή, άρχισε να γεμίζει. Να γεμίζει από κόσμο και από απίστευτα δυνατές σάπιες doom μελωδίες της καπνισμένης κοινότητας.



Βρώμικο και υπερσάπιο sludge βγαλμένο από δεκαετίες πίσω. Σκισμένα ή καλύτερα ξεσκισμένα φωνητικά που ακολουθούσαν τον θόρυβο των εγχόρδων και βάρος από τα τύμπανα. Πολύ βάρος. Κάτι που φάνηκε από το άκουσμα του τρομερά ενδιαφέροντος ντεμπούτου τους, ήρθε και αποδείχθηκε περίτρανα στα αυτιά μου με την ζωντανή τους εμφάνιση. Θα κλέψω ατάκα, συναγωνιστή παρευρισκόμενου, που ούρλιαξε απίστευτα εύστοχα, «καυλομπάντα» προς τα παιδιά που έδιναν όλη την σαπίλα τους επί σκηνής. Αυτό είναι! Όπως το είπε ο φίλος!



Ένταση, όρεξη, σαπίλα, θόρυβος και μια δυναμική που τσακίζει. Δηλητηριασμένες στριγγλίες που σε ματώνουν. Αργά σημεία που ζαλίζουν και καρφώνουν πρόκες στα πόδια σου. Γρήγορα, όποτε το αποφασίζουν, περάσματα που σφαλιαρίζουν τα μαγουλάκια σου και τα κοκκινίζουν σαδιστικά. Σπάνε τον σβέρκο σου και σε καθηλώνουν. Ρε είναι μάγκες αυτοί, σκέφτηκα. Με δυνατότητες και προοπτική. Με ήχο που ταιριάζει στις φάτσες τους και θορυβώδες, λασπωμένο και βαρύ metal που ταιριάζει στις νύχτες μας. Ευχάριστο, εύστοχο και απόλυτα ταιριαστό άνοιγμα για αυτό που θα ακολουθούσε.

Είχα γράψει, ότι «οι Black Tusk ακολουθούν πιστά τους κανόνες του southern metal και μάλλον φοβούνται να ξεφύγουν έστω και λίγο από την συνταγή του Νότου». Υστερούν σε ποιότητα και έμπνευση. Κρατούν σταθερά την μουσική τους σε πολύ απλές φόρμες και προσπαθούν με άλλα στοιχεία να δείξουν κάτι ξεχωριστό. Αυτά τα στοιχεία, που δεν φαίνονται εύκολα στις κυκλοφορίες τους, εξού και η ποιοτική πτώση από δίσκο σε δίσκο. Αυτά που δεν μπορούν να ακουστούν σε ένα δυναμικό πέρασμα των τυμπάνων, ούτε να αποδοθούν σε ένα απότομο και επιθετικό riff. Είναι αυτά που μιλάνε μόνο με ιδρώτα. Με χαμόγελο και ένταση. Με πώρωση επί σκηνής. Με φτύσιμο στα μούτρα. Με διάχυτη αλητεία και μυρωδιά σαπίλας. Αυτά έκανα την εμφάνιση τους, ακραία τίμια και τρομερά εκρηκτική.



Έστησαν μόνοι τους, κατάπιαν τις μπύρες τους και άρχισαν το γρονθοκόπημα στο κοινό. Ψηλά οι κιθάρες, τα χέρια, το μπάσο και οι μπαγκέτες. Ουρλιαχτά εκατέρωθεν. Επίθεση και αλητεία. Punk και σκληρό metal. Νότος, δύση και ανατολή. Όλα μαζί με ιδρώτα. Τίμιο, ξαναλέω ιδρώτα. Είναι εργάτες. Δεν έχουν διάχυτο ταλέντο, ούτε θαμπώνουν με τις ικανότητες τους. Αλλά έχουν βαριά μαγκιά και μεγάλη χαρά για αυτό που κάνουν. Σε μένα μέτρησε. Αρκετά. Τους εκτίμησα περισσότερο. Διασκέδασα μαζί τους και πόνεσα τον σβέρκο μου ακόμα παραπάνω. Είδα την χαρά που τους διακατέχει στο χειροκρότημα. Είδα την κούραση να τους λυγίζει. Όπως και οι ίδιοι είπαν, ήμασταν ο τελευταίος τους σταθμός κι όμως έκαναν encore και λίγο ακόμα παραπάνω με τα "Ride" και "Crash" αφού ο κόσμος το απαιτούσε. Σχεδόν παρακαλούσε. Μέχρι να τα φτύσουν εντελώς μετά από μία ώρα βίας, αναφωνώντας συντετριμμένος, καταϊδρωμένος και σχεδόν λιωμένος στην σκάλα ο Jonathan, «δεν πάει άλλο, θα πεθάνω».



Τελικά δεν πέθανε αυτός. Πεθάναν τα αυτιά μας. Ο σβέρκος και οι μέσες μας. Ο εκκωφαντικός θόρυβος ήταν μαγικός. Ειλικρινά δεν το περίμενα να είναι τόσο δυνατοί. Αυτό με ξάφνιασε επίσης ευχάριστα και έδεσε τόσο καλά με τα παραπάνω, που τελικά λυπάμαι όσους τους αγνόησαν, όσους δεν θέλησαν να τους τιμήσουν και όσους πίστευαν ότι δεν έχουν να χάσουν και τίποτα. Ανελέητη ταχύτητα και τρομερή σκηνική... παρουσία. Τι παρουσία. Σιγά την λέξη που θα περιγράψει αυτούς τους αλήτες. Ξύλο. Βρωμιά και λάσπη. Μόνο αυτό. Σκληρό πορνό στα μάτια μας και θόρυβος. Δυσάρεστα ευχάριστος. Το ένα κομμάτι πιο έντονο από το άλλο. Μέσα στον χαμό μου φάνηκε ενδιαφέρον το καινούργιο "Vulture's Eye", γούσταρα στο εκρηκτικό "Red Eyes, Black Skies" και στο σάπιο "Embrace The Madness" και φυσικά στο καράheavy "Iron Giants" που τα ακολούθησε όπως και στο "Crossroads And Thunder" που προσωπικά νομίζω ήταν από τις καλύτερες στιγμές της εμφάνισής τους. Ταχύτητα στον κόφτη συνεχώς και ηχητικές γροθιές προς στομάχια με το "Set The Dial" να παραδέρνει!



Μόνο μπράβο. Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στον διοργανωτή (CTS). Συγχαρητήρια στις μπάντες. Συγχαρητήρια και σε όσους το τίμησαν μιας και αυτοί, από κάτω ήταν εξαιρετικοί, αν και λίγοι, από την πλευρά τους. Αγκάλιασαν τις μπάντες και διασκέδασαν με την ψυχή τους. Αλλά.. αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Οι Black Tusk ήρθαν χωρίς δισκάρα στην βαλίτσα, χωρίς κάποιο ελπιδοφόρο μήνυμα.. να μας διασκεδάσουν. Ε! Και το κατάφεραν με το παραπάνω.

Φωτογραφίες: Panos Mattheogiannis / Noisyphotos