Black Bombaim, Reversed Nature @ 6 D.O.G.S, 23/01/15

Λίγο πριν πιάσει ένα ξαφνικό μπουρίνι σε όλη την Αθήνα, προλάβαμε να χωθούμε στη ζεστή αγκάλη του 6 D.O.G.S. Όχι ότι ήμασταν πολλοί, βέβαια. Σύνολο 80 άτομα να παρευρεθήκαμε στη συναυλία, αλλά από την άλλη μεριά ...ποιοί είναι οι Black Bombaim και πόσοι άραγε τους ξέραμε από πριν; Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, δεν βρίσκω κάτι το αξιοσημείωτο όσον αφορά στην προσέλευση. Το αξιοσημείωτο είναι ότι έρχεται μια άκρως ποιοτική μπάντα να μας παρουσιάσει τις ψυχεδέλειές της από την άλλη άκρη της Ευρώπης και αυτό αποτελεί το δίχως άλλο ιδανικό έναυσμα για να τους γνωρίσουμε και να εισέλθουμε στον μικρόκοσμό τους.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα μπορούσε ο διοργανωτής να βρει πιο ταιριαστή μπάντα από τους Reversed Nature για να ανοίξει τη συναυλία. Αν και τους ήξερα σαν όνομα, ήταν η πρώτη φορά που έπεφτα πάνω στην εν λόγω ψυχεδελική τετράδα και με εντυπωσίασαν με τη φοβερή τους εμφάνιση. Το παλιάς κοπής psychedelic rock τους στηρίζεται στην υποβλητική επαναληψιμότητα, στο χτίσιμο και στο βαρύ ξέσπασμα που ακουμπάει τα όρια του doom. Βγάζω το καπέλο στον μπασίστα (έφτιαχνε και κάτι άλλα μπλιμπλίκια) Tony Cimino για τα περάσματά του και στην τραγουδίστρια Δήμητρα Τζημούρτου, η οποία ξυπόλητη έκανε τις φωνητικές της ακροβασίες σε ένα χαρμάνι που έδενε τον ερωτισμό με το τσαγανό. Τσεκάρετε οπωσδήποτε τον περσινό τους δίσκο, "Into The Limbo".

Πίσω στους Black Bombaim τώρα, οι οποίοι είχαν προειδοποιήσει τον Μανώλη Κληρονόμο όταν τους είχε μιλήσει: «Όταν αυτοσχεδιάζουμε, το κάνουμε σε πιο αμελητέα πράγματα όπως για παράδειγμα όταν σολάρουμε ή στις εναλλαγές των ρυθμών. Επίσης, προσπαθούμε να ενώσουμε όλα τα τζαμαρίσματά μας μαζί, από το πρώτο κομμάτι μέχρι το τελευταίο. Αν θέλατε να πεταχτείτε να πάρετε καμιά μπύρα, δεν προλαβαίνετε!» Και είχαν απόλυτο δίκιο, εδώ που τα λέμε. Το τρίο των Black Bombaim βγήκε στη σκηνή στις 22:50 με άκρως ελληνικό παρουσιαστικό (Πορτογάλοι γαρ) και καθ' όλη τη διάρκεια του κανονικού set τους, δεν μας μίλησαν σχεδόν καθόλου. Αντ' αυτού ήταν συγκεντρωμένοι στο να βγει ένα μεστό και συνεκτικό αποτέλεσμα από αρχή μέχρι τέλος, δίχως νεκρά σημεία. Και τα κατάφεραν.



Και οι τρεις τους αποδείχτηκαν ικανότατοι μουσικοί στο τεχνικό κομμάτι και άκρως προβαρισμένοι. Αν και έχουν μόνο πέντε χρόνια ύπαρξης, έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις full-length δίσκους και δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα τι είναι αυτό που ψάχνουν: την απόλυτη fuzz-αριστή ψυχεδέλεια με όπλο μόνο τα απολύτως απαραίτητα –ούτε καν πλήκτρα. Η «αυτοσχεδιαστική» μουσική τους που θα φέρει στο νου από Neu! μέχρι Soft Machine πολλές φορές θα μπλέξει σε πιο μοντέρνες stoner ατασθαλίες, ωστόσο το πρώτο τους προσωπείο είναι αυτό που παρουσιάζει δυσανάλογα μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκριτικά με το δεύτερο. Έτσι, υπήρχαν κάποιες στιγμές που το πλατείαζαν υπέρ το δέον, έχοντας γνώση βέβαια πως το να πλατειάζεις αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των μουσικών. Υπήρχαν, όμως, και πολύ περισσότερες στιγμές καλοπαιγμένου, αγνού groove, το οποίο ήταν εν τέλει αυτό που έβαλε την υπογραφή του.



Η όλη τους εμφάνιση, οδηγούμενη από το εξαιρετικό τριπαριστό παίξιμο του κιθαρίστα Ricardo Marina, τους χάρισε σίγουρα μερικούς ακόμα οπαδούς - μεταξύ των οποίων και τον γράφοντα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως ακόμα και εν έτει 2015, λίγες μέρες πριν τις κοσμογονικές (ή και όχι;) εκλογές, υπάρχει μια γωνιά στην Αθήνα, Παρασκευή βράδυ, όπου θα βρεις μια ποιοτική μπάντα από ένα μέρος της γης να παίζει τις όμορφες μουσικές της με χαμηλό αντίτιμο. Αν αυτό δεν είναι αισιόδοξο τότε τι;

Φωτογραφίες: Ανδρούλη Σοφία