Beggar's Blues Diary, Mamma Kin, Contra Limit @ An Club, 30/03/13

«Έχοντας σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά τους, από την πιο απομακρυσμένη περιοχή του Βορρά μέχρι την πιο μικρή γωνία του Νότου, φτάνοντας ακόμη και μέχρι την Κύπρο, οι Beggar's Blues Diary γιορτάζουν το τέλος της άκρως επιτυχημένης χειμερινής περιοδείας τους, με γενικό τίτλο The Truth Winter Tour: It's Αll Αbout Rock'n'Roll και όλα αυτά για την κυκλοφορία του τρίτου κατά σειρά άλμπουμ τους, "The Truth", με ένα headline act στο αγαπημένο σε όλους τους ροκάδες Αn Club στα Εξάρχεια. Μαζί τους θα εμφανιστούν και οι Mamma Kin καθώς και οι Contra Limit οι οποίοι υπόσχονται να μας χαρίσουν μία καταπληκτική βραδιά...». Έτσι ξεκινούσε το press release που συνόδευε την αναγγελία της συναυλίας των Beggar's Blues Diary, ενός σχήματος που απέδειξε εκείνο το βράδυ με την εμφάνισή του ότι είναι σε τρομερά ανοδική πορεία σε πολλούς τομείς και άξια έχει γίνει ντόρος γύρω από το όνομά του, κάτι που φάνηκε και από την προσέλευση που ήταν αθρόα αλλά «περίεργη» όπως θα διαβάσετε παρακάτω. Έχοντας support και δύο group που πραγματικά αξίζουν την προσοχή όλων μας, όντως δημιούργησαν μια βραδιά αξιομνημόνευτη.

Γύρω στις 21:30 στη σκηνή ανέβηκαν οι Contra Limit, ένα νέο σχήμα που μετά από αυτό που παρακολουθήσαμε θα αφήσει από ότι φαίνεται ηχηρό στίγμα σε όλους όσους ασχολούνται με το stoner metal. Έχοντας και αρκετά στοιχεία (όχι πολλά όμως) από grunge, το μόνο που σε κάνουν είναι να μην είσαι ακίνητος όταν τους ακούς. Δυστυχώς εκείνη την στιγμή στον χώρο δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30-40 άτομα τα οποία όμως αυτό που έβλεπαν ήταν αρκετά διασκεδαστικό μεν αλλά δεν συμμετείχαν δε, δείχνοντάς μου ότι δεν γνώριζαν την μπάντα πάρα μόνο άτομα που μετριούνταν στη μια ανθρώπινη παλάμη. Χωρίς να έχουν ιδιαίτερη κινητικότητα επί σκηνής, μόνο και μόνο από τις συνθέσεις τους τα νεαρά σε ηλικία μέλη της μπάντας θα σε έκαναν να κουνήσεις ένα τουλάχιστον μέλος του σώματός σου. Δυναμικά, ξεσηκωτικά σε πολλές στιγμές, mid-tempo με ωραίες μελωδίες τα δικά τους τραγούδια, βοηθούμενα από ήχο καλό σε support group που δεν έχω συνηθίσει να ακούω, αλλά και επιλογή δύο διασκευών σε Foo Manchu και Clutch αντίστοιχα αποτέλεσαν τον σκελετό της εμφάνισής τους, που δυστυχώς συνοδεύτηκε από έναν άδειο χώρο κάτι που σίγουρα δεν άξιζαν βάσει της εικόνας που εξέπεμπαν από σκηνής. Κέρδισαν το χειροκρότημα του λιγοστού κόσμου στο τέλος άξια βεβαίως αναμένοντας προσωπικά το επόμενο βήμα τους. Με συνεχή δουλειά ίσως μετά από χρόνια οι οπαδοί του είδους να μιλάνε για ένα σχήμα που πρέπει να ακούγεται πολύ.

Το πλήρες setlist ήταν: Winchester’s Diary / Mongoose (Foo Manchu διασκευή) / Sounds Away / Riddle Of The Scent / Profits Of Doom (Clutch διασκευή) / Bug’s Brain / Busted Game / Sweet Gasoline

Επόμενοι στην σειρά ήταν οι Mamma Kin, ένα σχήμα σαφώς πιο έμπειρο από τους Contra Limit που έχει αφήσει το στίγμα του στην ελληνική μουσική κοινότητα τα τελευταία χρόνια, κάτι αρκετά λογικό αν σκεφτεί κανείς το γεγονός ότι ήδη μετρούν δύο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους και έχουν διατελέσει support στις σχετικά πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις των Marky Ramone και Nashville Pussy στη χώρα μας. Αυτά τους έδωσαν τον αέρα για αποδείξουν ότι το όνομά τους δεν έχει ακουστεί τυχαία, κάτι που έκαναν. Έχοντας καταφέρει να συνδυάσουν με ωραίο τρόπο το σκληρό rock 'n' roll με αρκετά ψήγματα punk rock, έχουν δημιουργήσει ένα σχήμα που αν μη τι άλλο θα σε διασκεδάσει. Έτσι και εκείνο το βράδυ όποιος έχει ακούσει τα άλμπουμ τους έβλεπε μια μπάντα που συνεχίζει την κληρονομιά των Motorhead με πολλά «αλήτικα» στοιχεία. Χωρίς να είναι ιδιαιτέρως κινητικοί, με όπλο τις συνθέσεις τους, που ακούγονταν και αυτές μια χαρά λόγω καλού ήχου, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να «ανεβάσουν» τον κόσμο. Παρόλο που σιγά σιγά γινόταν και πιο πολύς, και στους Mamma Kin ήταν αρκετά στατικός και μόνο και πάλι μετρημένοι στα δυο χέρια, αυτή την φορά, συμμετείχαν στην εμφάνισή τους. Από την άλλη βεβαίως και οι ίδιοι δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο για να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο. Το σύνηθες «παιχνίδι» με το κοινό απουσίαζε, όπως απουσίαζε και το vibe που πρέπει να δείχνει ο καλλιτέχνης σε αυτόν που έρχεται να τον δει. Οι Mamma Kin ήταν, ευτυχώς όχι σε υπερβολικό βαθμό, «απρόσωποι» έχοντας ένα στυλ «παίζω και φεύγω». Ίσως αυτό να είναι το attitude που θέλουν να μεταδώσουν και σε καμιά περίπτωση δεν επηρέασε την πολύ καλή εμφάνισή τους. Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος ήταν γεγονός αλλά πιο πολύ τυπικό έδειχνε παρά ουσιαστικό και θεμιτό από το κοινό που είχε αρχίσει να δείχνει τι θα επακολουθούσε.

Το πλήρες setlist ήταν: Long Road / Vampires / R’n’Roll Spirit / Gimme Shelter (Rolling Stones διασκευή) / Better Move On / Inside / Kill Yourself (Pearl Jam διασκευή) / Rear View Mirror / Pretty / No Luck / This Time / Baba O’Riley (Who διασκευή)

Ήταν περίπου μεσάνυχτα όταν έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή οι Beggar's Blues Diary ένα σχήμα που βάσει του δελτίου Τύπου που υπήρχε, όπου παίξανε μέχρι τώρα κατάφεραν το ακατόρθωτο για τα ελληνικά δεδομένα να είναι sold out όλες οι εμφανίσεις τους, φήμη που αν μη τι άλλο είναι σημαντική και δείχνει την απεριόριστη αγάπη που έχουν λάβει από τον κόσμο μέχρι στιγμής κάτι που παραδέχτηκαν και οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της συναυλίας. «Όφειλαν» άτυπα να αποδείξουν ότι μόνο τυχαία δεν είναι όσα ακούγονται για αυτούς. Η νύχτα εκείνη για εμένα είχε ένα αντιφατικό σε αντιδράσεις κοινό, κάτι που αν μη τι άλλο δεν έχω συνηθίσει να βλέπω σε μέρη όπου γίνονται τέτοιου είδους ζωντανές εμφανίσεις με αναλόγου ύφους συγκροτήματα αλλά μια μπάντα στιβαρή που ξέρει να παίζει το rock με τον σωστό τρόπο.

Ο κόσμος είχε γεμίσει σχεδόν τον χώρο πια περιμένοντας να ακούσει ένα σχήμα που θεωρείται από τα κορυφαία εν Ελλάδι. Ομολογώ ότι όσοι ήταν παρόντες είχαν την ευκαιρία να δουν όλων των ηλικιών οπαδούς ή ακροατές καλύτερα. Ο δεύτερος όρος είναι πιο δόκιμος για αυτό που εξελισσόταν μπροστά μου. Είθιστε σε συναυλίες ο κόσμος να παρίσταται μέχρι το τέλος στην εμφάνιση ενός σχήματος γιατί υποτίθεται ότι έχει έρθει για τον headline της βραδιάς. Αν όχι το καταλαβαίνω, αυτό όμως που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση ήταν η «αντιμετώπιση» του κοινού στους Beggar's. Ενώ κατά την διάρκεια των τραγουδιών επευφημούσε το σχήμα, περίπου 30 λεπτά πριν την ώρα λήξης του set, το 1/3 του χώρου είχε αδειάσει! Από την άλλη, όταν κάθε τραγούδι τελείωνε ο χώρος δονείτο από ιαχές και σφυρίγματα. Στη διάρκεια της ροής των τραγουδιών το κοινό, πλειοψηφικά, ήταν απαθές και παρακολουθούσε απλά το παίξιμο του group χωρίς διόλου να συμμετέχει. Μάλιστα κοντά μου άτομα κυρίως θηλυκού φύλου συνομιλούσαν με τα έτερα ήμισυ για το πότε θα αποχωρήσουν! Ανά στιγμές ένιωθες ότι το κοινό δεν ήρθε να δει τους Beggar's Blues Diary γιατί αγαπάει και υποστηρίζει τη μουσική τους αλλά για να είναι παρόντες σε ένα κοινωνικό γεγονός επειδή «έπρεπε» να ήταν εκεί. Όσοι έχουν ακούσει την μουσική των Beggar's Blues Diary θα συμφωνήσουν ότι αν μη τι άλλο το classic rock με πολλά southern και blues στοιχειά που έχουν μόνο απαθή δεν μπορεί να σε αφήσει. Πραγματικά ήταν εμπειρία ζωής να βλέπεις μπροστά σου κόσμο που δεν ήξερε γιατί είχε έρθει, κάτι που προσωπικά με θλίβει μια και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κομμάτι της rock μουσικής είναι πιο «γκετοποιημένο συνειδησιακά» από τον οπαδό. Μάλλον έσφαλα.

Από την άλλη, επί σκηνής υπήρχε μια μπάντα που χαιρόσουν να βλέπεις και που δικαιολογούσε στο έπακρο το όνομα που έχει κάνει τον τελευταίο καιρό. Τα πρώτα μηνύματα ήρθαν πέρυσι στην εμφάνισή τους με τους Thin Lizzy. Από τότε οι αλλαγές προς την θετική πλευρά είναι εμφανείς σε αυτούς. Το γεγονός ότι ταξίδεψαν σε πολλά μέρη ανά την Ελλάδα τους έχει δώσει την όποια εμπειρία να δείχνουν εικόνα επαγγελματικού σχήματος έχοντας τον ανάλογο «αέρα» σε όλες τις κινήσεις που κάνουν. Αν αρέσκεσαι να ακούς αυτό που παράγουν οι νότες τους, η μουσική τους σίγουρα θα σε συνεπάρει. Έχοντας έναν εξαίσιο δίσκο στις βαλίτσες τους, έκαναν το «καθήκον τους», χαρίζοντας στον κόσμο μια πολύ καλή εμφάνιση. Το ωραίο με τους Beggar's είναι ότι συνδυάζουν αρμονικά το δικό τους υλικό με διασκευές κλασικών, και κυρίως αγαπημένων τους, τραγουδιών που θέλουν να αποδώσουν ζωντανά. Άλλωστε έχουν γράψει κομμάτια που αποδίδονται το ίδιο ωραία στο σανίδι όπως και στους δίσκους χαροποιώντας βεβαίως τον κόσμο. Έτσι ό,τι βλέπεις δεν μπορεί να σε αφήσει ατάραχο και άπραγο. Παρόλο που δεν έχουν το υλικό που θα σε ξεσηκώσει με την ένταση και την δυναμικότητά του, εκπέμπουν ένα πολύ καλό vibe από σκηνής. Όλα τα μέλη και εκείνο το βράδυ είχαν κέφια για να διασκεδάσουν τον κόσμο και προσπαθούσαν όσο γινόταν να έρθουν σε άμεση επαφή μαζί του. Όπως αναφέρθηκε όμως, το κοινό ήταν κάπως αλλοπρόσαλλο. Εκείνοι από σκηνής πάντως μετέφεραν την ευχάριστη διάθεση που τους διακατείχε. Οι δυο πιο κινητικοί, βάσει οργάνων που είχαν, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας αλλά και ο μπασίστας έδιναν το έναυσμα σε κάθε τραγούδι για να κουνηθείς στους ρυθμούς τους, όποιοι και αν ήταν αυτοί, αργοί και μη. Ευτυχώς και τα υπόλοιπα δύο μέλη, ο drummer και ο keybord-ίστας παρόλη την «ακινησία» τους, έδιναν μαζί με τους άλλους δυο την εικόνα μιας μπάντας άκρως δεμένης και προβαρισμένης που ξέρει τι θέλει ο κόσμος και του το δίνει απλόχερα.

Από υλικό βασίστηκαν κυρίως στην τελευταία δουλειά τους που απέσπασε βάση τραγουδιών την μερίδα του λέοντος χωρίς βεβαίως να ξεχάσουν και τις δύο προηγούμενές τους. Παράλληλα μας παρουσίασαν και καινούργια τραγούδια, στο ίδιο ωραίο groovy ύφος με τα ήδη ηχογραφημένα και μάλιστα το "The Motorchrist" το έπαιξαν δυο φορές, τη δεύτερη για τις ανάγκες του video clip που «γυριζόταν» για το εν λόγω κομμάτι. Έτσι τα τραγούδια τους διαδεχόταν το ένα το άλλο τόσο ωραία που τα περίπου 100 λεπτά πού ήταν στο σανίδι, «έφυγαν» πολύ γρήγορα. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πότε πέρασε τόση ώρα. Ίσως γιατί αυτό που έβλεπες ήταν πολύ καλό. Και θα ήταν ακόμα καλύτερο με κοινό πιο οικείο στο υλικό τους.

Αξίζει ένα μπράβο στους Beggar's Blues Diary γιατί τείνουν να γίνουν πολύ μεγάλο σχήμα. Απόδειξη είναι οι συνεχείς sold out εμφανίσεις αλλά και φυσικά η απόδοσή τους επί σκηνής. Αυτό για μένα λέει πολλά, σκεπτόμενος και το σύντομο της καριέρας και της μικρής δισκογραφίας τους. Μακάρι να πάνε όσο μπροστά γίνεται αφενός γιατί το αξίζουν και αφετέρου γιατί το υλικό τους είναι τέτοιο που απειροελάχιστοι ασχολούνται δισκογραφικά στην χώρα μας οπότε και οι πρεσβευτές μας στο εξωτερικό είναι αντίστοιχα λίγοι και καλό θα είναι να αυξηθούν. Άλλωστε το είδος που αρέσκονται να παίζουν έχει μεγάλο και φανατικό ακροατήριο ανά την υφήλιο.