Battleme, Drunken Gramophone @ Κύτταρο, 04/11/16

Εξαιρετική rock 'n' roll βραδιά, που περισσότερο αδικήθηκε παρά κέρδισε από το όνομα των Sons Of Anarchy

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/11/2016 @ 13:18

Δεν πάω να το παίξω βαριά κουλτούρα· όπως η συντριπτική πλειοψηφία, έτσι κι εγώ, τους Battleme τους γνώρισα μέσα από το Sons Of Anarchy. Στην τελική, αν δεν ήταν η σειρά του Kurt Sutter και οι υπεύθυνοι του μουσικού τμήματός της, πιθανότατα δεν θα υπήρχε καν το σχήμα. Ή ακόμα κι αν υπήρχε, δεν θα είχε τη μορφή που έχει σήμερα. Ο ίδιος ο Matt Drenik, συνθέτης, τραγουδιστής και δημιουργός του, μας το εκμυστηρεύτηκε.

Ωστόσο το μέγεθος της σειράς είναι τόσο μεγάλο, που η σκιά του εν μέρει έκλεψε κάτι από τη συναυλία της Παρασκευής. Για να μην υπάρχει πιθανότητα παρεξήγησης, ούτε στο μουσικό κομμάτι, ούτε από άποψη διοργάνωσης υπήρξε κάποιο ζήτημα άξιο αναφοράς. Εκ του αποτελέσματος, όμως, οι προσδοκίες για την προσέλευση του κόσμου κρίνονται ως υπερβολικά φιλόδοξες, καθώς το Κύτταρο σε καμία στιγμή δεν ξεπέρασε τα όρια του μισοάδειου. Και με δεδομένη την ατμόσφαιρα που στήθηκε, δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι αν η συναυλία γινόταν σε έναν μικρότερο, πιο «οικογενειακό» χώρο, θα ανέβαινε αρκετά επίπεδα ψηλότερα.

Παραβλέποντας τις όποιες προσωπικές υποθετικές θεωρίες, οι Drunken Gramophone ανέβηκαν στη σκηνή με αποδεκτά μικρή καθυστέρηση. Το κοινό που τους υποδέχθηκε ήταν αριθμητικά λίγο, αλλά όχι πολύ λιγότερο από αυτό που θα μαζευόταν για να παρακολουθήσει τους headliners της βραδιάς. Στα χαρτιά, το παλιομοδίτικο rock 'n' roll της αθηναϊκής τριάδας έμοιαζε ιδανικό για να ετοιμάσει το κλίμα, κάτι που τελικά αποδείχθηκε και στην πράξη.

Drunken Gramophone

Η μπάντα, μετρημένη και σοβαρή, παρουσίασε ένα σετ οκτώ κομματιών και δεν έδειξε να πτοείται από το τι συνέβαινε κάτω από τη σκηνή. Οι garage αναφορές έδιναν τη θέση τους σε blues περάσματα, με το rhythm section να χτίζει τον σκελετό και τον Θοδωρή Ταλαμάγκα να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά με την κιθάρα και τα φωνητικά του. Από το δεμένο σύνολο, ξεχώρισα το επιθετικό "Hate Song" και το mid-tempo "Basement". Εξαιρετική και η διασκευή στο "Ain't No Grave" του Johnny Cash, όπου έγινε το πρώτο νοερό ταξίδι προς το Charming.

Drunken Gramophone

Μετά από μια μισάωρη παύση, τα πάντα ήταν έτοιμα για τους Battleme. Ήδη από τις πρώτες νότες, η μπάντα έκανε σαφείς τις προθέσεις της: δυνατός, καθαρός ήχος, κεφάτο rock 'n' roll και πολύς χορός. Κι αν οι διαρκείς φιγούρες του Drenik ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες, το αξιοσέβαστο ποσοστό του κοινού που τον ακολούθησε ήταν ένα πραγματικά όμορφο θέαμα και κάτι που είχα αρκετό καιρό να παρατηρήσω σε συναυλία του ύφους.

Battleme

Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο χωρίς μεγάλες παύσεις, με τους Αμερικάνους να ευχαριστούν όποτε παρουσιαζόταν ευκαιρία τον κόσμο για την παρουσία του και να εκφράζουν τη χαρά τους για την ευκαιρία που τους δόθηκε να περάσουν από τα μέρη μας. Παρότι αυτή ήταν η πρώτη περιοδεία της μπάντας στην από δω μεριά του Ατλαντικού, η εμπειρία των μελών ήταν εμφανής. Η πεντάδα παρουσιάστηκε καλά δεμένη και ισορροπημένη, με τον JJ Elliot να κλέβει μερικά βλέμματα παραπάνω, λόγω των κιθαριστικών του σημείων και της παρουσίας του, που έμοιαζε βγαλμένη από τη Bernie-loving κεντρική California.

Battleme

Το βάρος λογικά έπεσε στο πρόσφατο "Habitual Love Songs", με τα κομμάτια του να κερδίζουν σημαντικά από την ζωντανή ενέργεια του συγκροτήματος. Ήδη από το groovy "Go" ο Drenik έσταζε από τον ιδρώτα, ενώ οι μπασογραμμές στο bluesy "Occupied" ήταν άψογες. Στις δε στιγμές που παρουσιάστηκαν κομμάτια από το Sons Of Anarchy, ήμουν σίγουρος ότι αν γυρνούσα να κοιτάξω προς τα πίσω, θα έβλεπα την παρέα με τα δερμάτινα να πίνει μπύρες και να το χαίρεται. Το "Lights", το άψογο "Burn This Town" και φυσικά η διασκευή στο "Hey Hey, My My" του Neil Young ήταν το κερασάκι στην, έτσι κι αλλιώς εξαιρετική, τούρτα.

Battleme

Χωρίς ροκσταριλίκια και με αμείωτη όρεξη, παρά το άχαρο θέαμα από πλευράς προσέλευσης, το χορευτικό "Shake Shake" ολοκλήρωσε ιδανικά τα περίπου ογδόντα λεπτά της κανονικής διάρκειας. Ενδεικτικό της όλης κατάστασης ήταν ότι μέχρι και στο encore και τον τρόπο που αυτό «κερδήθηκε», υπήρξε χαβαλές, σε αντίθεση με τον αέρα ντίβας που συνήθως βγάζει η όλη διαδικασία. Έτσι, με το υπέροχο "Just Weight" έκλεισε οριστικά η βραδιά, αφήνοντας τους πάντες με μεγάλο χαμόγελο. Εγώ δεν θα έλεγα όχι και σε ένα "I See Through You", αλλά μετά από τέτοια εμφάνιση, αυτό περισσότερο λεπτομέρεια είναι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

Red Lips
The Post Is Dead
All Night
Pete's Song
Go
Occupied
Shotgun Song
Wait For Me
Green Trees
Closer
Lights
Burn This Town
Love And Slang
Modern Lovers
Hey Hey, My My [διασκευή Neil Young]
Future Run Magnetic
Shake Shake

Encore:
Just Weight

  • SHARE
  • TWEET