Aviv Geffen with special guest Steven Wilson (unplugged) @ Club 22, 14/12/08

22/12/2008 @ 04:12
Οι προσκλήσεις απεικονίζουν το πρόσωπο του Aviv Geffen, οι αφίσες γράφουν με μεγάλα γράμματα το όνομά του. Άλλωστε συντόμως κυκλοφορεί ο νέος solo δίσκος του και στα πλαίσια της προώθησης του, εντάσσεται η τρέχουσα περιοδεία του. Όμως το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής, ήταν κοινό μυστικό πως όσοι συνέρευσαν στο Club 22, περίμεναν τον “special guest” της βραδιάς, τον πολυτάλαντο και πολυπράγμονα κύριο Steven Wilson.



Η βραδιά ξεκινά με τον Geffen στα πλήκτρα, συνοδευόμενο από το συμπατριώτη του, και μέλος των Blackfield, Eran Mitelman, σε πλήκτρα και δεύτερα φωνητικά. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη και ο Ισραηλινός μας παρουσιάζει κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία, όπως τα “The One” και “Berlin” (το οποίο, όπως μας εκμυστηρεύεται, εμπνεύστηκε από μια κοπέλα στο ακροατήριο μιας συναυλίας του στο Βερολίνο, την οποία και ερωτεύτηκε), με μόνη εξαίρεση το “Glow”, κομμάτι των Blackfield.



Είναι εμφανές πως η πλειοψηφία του κοινού, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν είναι εξοικειωμένη με την προσωπική δισκογραφία του Geffen και οι αντιδράσεις φαίνονται κάπως χλιαρές. Ωστόσο, ακόμα και με την πρώτη ακρόαση των κομματιών του, μπορεί κανείς να προσέξει ενδιαφέρουσες μελωδίες, με τα κομμάτια να έχουν σαφή pop προσανατολισμό, αλλά και κάποιες αδυναμίες, όπως π.χ. στους στίχους του “Berlin” και στη φωνή του Ισραηλινού, η οποία φαίνεται να «σπάει» σε κρίσιμα σημεία.

Ο επίτιμος καλεσμένος της βραδιάς, Steven Wilson, ξυπόλητος όπως πάντα στα live, βγαίνει στη σκηνή και αποθεώνεται, ενώ το μπλουζάκι του, “baloon giraffe goes to the moon”, μαγνητίζει αμέσως τα βλέμματα. Πιάνει την κιθάρα του και το τρίο, πλέον, συνεχίζει παίζοντας το “It's Alright” από τη solo καριέρα του Geffen, το ραδιοφωνικό “Blackfield” και το “Pain”.



Ο Geffen αφήνει τα πλήκτρα του και έρχεται στην άκρη της σκηνής, για να συνοδεύσει με την ακουστική του κιθάρα την ηλεκτρική του Wilson. Η συναυλία αποκτά παλμό, με το κοινό να συμμετέχει πλέον ενεργά, μοιάζοντας μαγεμένο από την υποβλητική φιγούρα του Steven Wilson. Η φωνή του όχι μόνο παραμένει αναλλοίωτη με τα χρόνια, αλλά παρουσιάζει και σημάδια βελτίωσης, με τον ίδιο να έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του ως τραγουδιστή, εκτός από συνθέτη. Το κιθαριστικό του παίξιμο λιτό και ουσιώδες, προσθέτει την προσωπική του πινελιά στα κομμάτια του Ισραηλινού του φίλου, ενώ η σκηνική του παρουσία συγκρατημένη ως συνήθως, με κάποιες σποραδικές εκρήξεις όταν υπαγορεύονται από το τραγούδι.



Ο Wilson αποχωρεί από τη σκηνή, αφήνοντας τον Geffen να δώσει το δικό του show, το οποίο ομολογώ πως σε ορισμένες στιγμές με έκανε να σκεφτώ «ο Σάκης Ρουβάς του Ισραήλ», πράγμα όχι απαραίτητα κακό όμως, καθότι ένα καλό live χαρακτηρίζεται και από την ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία. Ενδιαφέρουσα είναι και η διαφορά στην εμφάνιση των δύο μουσικών, με τον Wilson να εμφανίζεται με ένα καθημερινό –και μάλιστα χιουμοριστικό- μπλουζάκι, και τον Geffen να φορά μία παράξενη –σχεδόν στρατιωτική- στολή.

Ο Mitelman αποδεικνύεται εξαιρετικά ικανός, συνοδεύοντας άψογα τον Geffen, του οποίου την κάθε κίνηση παρακολουθεί σχεδόν ευλαβικά. Στη συνέχεια ακούγονται τα “Silence” και “October” από τη solo καριέρα του Geffen και το “End Of The World” από Blackfield.

Ο Geffen με τον πληκτρά του αποχωρούν από τη σκηνή, το κοινό χειροκροτεί θερμά και εντός ολίγου οι δυο τους επιστρέφουν παίζοντας το “Heroes”, το οποίο και αφιερώνεται στον αδικοχαμένο Αλέξανδρο. Αποχωρούν δεύτερη φορά, το κοινό χειροκροτεί ακόμα πιο θερμά, αναμένοντας προφανώς ένα δεύτερο encore, αυτήν τη φορά μαζί με τον Wilson. Τα φώτα δεν ανάβουν, τα ηχεία δεν παίζουν κάτι ως χαλί… Όλα ενδείξεις πως το χειροκρότημα θα ανταμειφτεί. Ώσπου ακούγεται ρυθμικά “Steven Wilson”, από μερίδα των οπαδών του, πράγμα ίσως όχι ιδιαίτερα ευγενικό, εφόσον –έστω και στα χαρτιά- ο Geffen ήταν ο πρωταγωνιστής της βραδιάς και ο συνεργάτης του στους Blackfield απλά “special guest”.

Δε θα μάθουμε ποτέ αν ήταν προσυμφωνημένο να μην εμφανιστούν και οι τρεις για ένα τελευταίο κομμάτι, ή αν ο Wilson αρνήθηκε να ξαναβγεί, σεβόμενος τον Geffen. Σημασία έχει πως τα φώτα άναψαν, τα ηχεία έσπασαν τη σιωπή τους και ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να αποχωρεί. Όπως αναμενόταν, δυνατό σημείο της συναυλίας ήταν η παρουσία του Steven Wilson, με την προσωπική δουλειά του Geffen να περνά σε δεύτερη μοίρα, αποτελώντας ουσιαστικά ορεκτικό και επιδόρπιο της εμφάνισης του Άγγλου. Ο ήχος εξαιρετικός, όπως άλλωστε και ο χώρος του Club 22, που αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως είναι ιδεατός για ακουστικές εμφανίσεις.



Μία ώρα, πάνω-κάτω δεν είναι αρκετή για να απολαύσεις πλήρως τους Wilson και Geffen. Σίγουρα θα θέλαμε να ακούσουμε και κάτι από Porcupine Tree ή έστω ένα “Cloudy Now” από Blackfield, αλλά ας μην είμαστε και αχάριστοι. Κάθε ευκαιρία να δει κανείς τους Blackfield, ή κάποιο από τα μέλη τους, είναι σίγουρα μοναδική εμπειρία…

Setlist:
1. Black & White (Geffen)
2. Glow (Blackfield)
3. The Forest In My Heart (Geffen)
4. The One (Geffen)
5. Berlin (Geffen)
6. Life Parade (Geffen)
7. It's Alright (Geffen)
8. Blackfield (Blackfield)
9. Pain (Blackfield)
10. Silence (Geffen)
11. End Of The World (Blackfield)
12. October (Geffen)
Encore:
13. Heroes (Geffen)


Στέλιος Προεστάκης
  • SHARE
  • TWEET